Μαζική αντίσταση στην κρατική καταστολή

Με την ορ­κω­μο­σία της κυ­βέρ­νη­σης Μη­τσο­τά­κη και την εί­δη­ση ότι στο Υπουρ­γείο Προ­στα­σί­ας του Πο­λί­τη επι­κε­φα­λής τί­θε­ται ο Μι­χά­λης Χρυ­σο­χο­ΐ­δης ήταν λίγο πολύ ανα­με­νό­με­νο ότι η κυ­βέρ­νη­ση θα κι­νη­θεί με εξαι­ρε­τι­κά αυ­ταρ­χι­κό τρόπο. Και μόνο η υπα­γω­γή του πρώην Υπουρ­γεί­ου Με­τα­να­στευ­τι­κής Πο­λι­τι­κής στο Υπουρ­γείο Προ­στα­σί­ας του Πο­λί­τη ήταν η πρώτη κί­νη­ση που έδει­χνε με κα­θα­ρό τρόπο ότι η κυ­βέρ­νη­ση θα κι­νη­θεί με άξονα το πε­ρι­βό­η­το δόγμα του «νόμου και της τάξης», ορί­ζο­ντας το ζή­τη­μα των προ­σφύ­γων και με­τα­να­στών/τριών από ζή­τη­μα κοι­νω­νι­κής πο­λι­τι­κής σε ζή­τη­μα ασφά­λειας και κα­τα­στο­λής. 

Οι πρώ­τες εβδο­μά­δες δια­κυ­βέρ­νη­σης της ΝΔ δεν αφή­νουν καμία αμ­φι­βο­λία για τις προ­θέ­σεις της: 15.000 προ­σλή­ψεις αστυ­νο­μι­κών, επα­να­σύ­στα­ση της ομά­δας ΔΕΛΤΑ, κα­τάρ­γη­ση πα­νε­πι­στη­μια­κού ασύ­λου, αστυ­νο­μο­κρα­τία στα Εξάρ­χεια, ρα­τσι­στι­κή και αντι­προ­σφυ­γι­κή πο­λι­τι­κή, ηλε­κτρο­νι­κό φα­κέ­λω­μα. Αυτή η πο­λι­τι­κή είναι εξαι­ρε­τι­κά επι­κίν­δυ­νη για τις δη­μο­κρα­τι­κές ελευ­θε­ρί­ες και η αντί­στα­ση στην κρα­τι­κή κα­τα­στο­λή οφεί­λει να γίνει «αντι­κεί­με­νο» του κι­νή­μα­τος και της Αρι­στε­ράς.

Ο κρα­τι­κός αυ­ταρ­χι­σμός επι­χει­ρεί­ται να υπο­στη­ρι­χτεί από μία ψευδή προ­πα­γάν­δα τόσο από την κυ­βέρ­νη­ση όσο και από τα μέσα ενη­μέ­ρω­σης που τη στη­ρί­ζουν πο­λι­τι­κά –και δεν είναι λίγα. Όλη η επι­χει­ρη­μα­το­λο­γία στη­ρί­ζε­ται σε μια γε­νι­κό­λο­γη επί­κλη­ση στο αί­σθη­μα ασφά­λειας που υπο­τί­θε­ται ότι λεί­πει (εάν δεν έχει χαθεί ολο­κλη­ρω­τι­κά), ενώ ο κίν­δυ­νος που απει­λεί την ασφά­λεια των πο­λι­τών είναι συ­νή­θως κα­τα­σκευ­ές που είτε έχουν ελά­χι­στη σχέση με την πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, είτε είναι χο­ντρο­κομ­μέ­να ψέ­μα­τα που αξιώ­νουν να γί­νουν απο­δε­κτά με μια συ­στη­μα­τι­κή επα­νά­λη­ψη, τύπου Γκέ­μπελς.

Το «άβατο» των Εξαρ­χεί­ων

Η πε­ρί­πτω­ση των Εξαρ­χεί­ων και η επι­χεί­ρη­ση αστυ­νο­μι­κής τρο­μο­κρα­τί­ας που έχει εξα­πο­λυ­θεί, απο­τε­λεί το «πα­ρά­δειγ­μα» για την κυ­βέρ­νη­ση, το πο­λι­τι­κό και συμ­βο­λι­κό στοί­χη­μα που πρέ­πει να κερ­δη­θεί απέ­να­ντι σε κάθε μορφή κοι­νω­νι­κής δια­μαρ­τυ­ρί­ας και αμ­φι­σβή­τη­σης. Την ίδια στιγ­μή αυτό που επι­διώ­κει ευ­ρύ­τε­ρα είναι να νο­μι­μο­ποι­ή­σει ντε φάκτο την αστυ­νο­μι­κή βία και την αστυ­νο­μι­κή αυ­θαι­ρε­σία.

Η συ­ζή­τη­ση για την πε­ριο­χή των Εξαρ­χεί­ων δεν είναι και­νού­ρια και στη διάρ­κεια της με­τα­πο­λί­τευ­σης οι κυ­βερ­νή­σεις έχουν δο­κι­μά­σει διά­φο­ρα σχέ­δια «εκ­κα­θά­ρι­σης» της πε­ριο­χής με την πυγμή των γκλομπ και των δα­κρυ­γό­νων, αντι­με­τω­πί­ζο­ντας κάθε φορά την αντί­στα­ση των κα­τοί­κων, των κι­νη­μά­των, της Αρι­στε­ράς, της νε­ο­λαί­ας. Η πλού­σια ιστο­ρία της, από τη σκο­πιά των κοι­νω­νι­κών αγώ­νων και της πο­λι­τι­κής ρι­ζο­σπα­στι­κο­ποί­η­σης, της έντο­νης αμ­φι­σβή­τη­σης των εκά­στο­τε κυ­ρί­αρ­χων πο­λι­τι­κών, των πο­λι­τι­κών συλ­λο­γι­κο­τή­των και των στε­κιών της Αρι­στε­ράς και του αναρ­χι­κού χώρου, είναι το πιο ενο­χλη­τι­κό αγκά­θι για το κρά­τος και τις κυ­βερ­νή­σεις. Γι’ αυτό το λόγο προ­σπα­θούν συ­στη­μα­τι­κά να πα­ρου­σιά­σουν τους/ις αγω­νι­στές/τριες –αλλά και τους κα­τοί­κους– πε­ρί­που ως αν­θρώ­πους που επι­δί­δο­νται κα­θη­με­ρι­νά σε κάθε εί­δους βαν­δα­λι­σμούς και τα­ρα­χές.

Εκτός από την κα­τα­συ­κο­φά­ντη­ση χι­λιά­δων αν­θρώ­πων που αγω­νί­ζο­νται ενά­ντια σε αντι­κοι­νω­νι­κές πο­λι­τι­κές, η άλλη συ­στη­μα­τι­κή επι­λο­γή των κρα­τι­κών μη­χα­νι­σμών είναι η προ­ώ­θη­ση των μα­φιών των ναρ­κω­τι­κών στην πε­ριο­χή, πάντα με την ανοχή –και τη συ­νερ­γα­σία– της αστυ­νο­μί­ας. Δεν είναι η πρώτη φορά που στα Εξάρ­χεια αλω­νί­ζουν οι μα­φί­ες και οι έμπο­ροι του θα­νά­του, αλλά είναι γε­γο­νός πως το τε­λευ­ταίο χρο­νι­κό διά­στη­μα η πα­ρου­σία τους έχει γίνει ανυ­πό­φο­ρη και κοι­νω­νι­κά επι­κίν­δυ­νη. Η κα­τευ­θυ­νό­με­νη από το κρά­τος και το πα­ρα­κρά­τος αγορά ναρ­κω­τι­κών έχει κοι­νω­νι­κές συ­νέ­πειες: τη συ­γκέ­ντρω­ση το­ξι­κο­ε­ξαρ­τη­μέ­νων, την εμ­φά­νι­ση βί­αιων και αντι­κοι­νω­νι­κών συ­μπε­ρι­φο­ρών, την αύ­ξη­ση της μι­κρο­ε­γκλη­μα­τι­κό­τη­τας. Το πρό­βλη­μα αυτό είναι  σο­βα­ρό και υπαρ­κτό με με­γα­λύ­τε­ρο κοι­νω­νι­κό αντί­κτυ­πο και ως τέ­τοιο θα έπρε­πε να αντι­με­τω­πί­ζε­ται. Αν οποια­δή­πο­τε κυ­βέρ­νη­ση ήθελε να αντι­με­τω­πί­σει το πρό­βλη­μα των ναρ­κω­τι­κών, θα έπρε­πε να κυ­νη­γή­σει τα «με­γά­λα ψάρια» που ει­σά­γουν τό­νους πα­ρά­νο­μων ναρ­κω­τι­κών ου­σιών και τις μα­φί­ες που τα δια­κι­νούν, ενώ ταυ­τό­χρο­να θα έπρε­πε να δη­μιουρ­γή­σει δη­μό­σιες δομές απε­ξάρ­τη­σης για τους το­ξι­κο­ε­ξαρ­τη­μέ­νους και όχι να τους αντι­με­τω­πί­ζει ως εγκλη­μα­τί­ες, αφή­νο­ντας στο απυ­ρό­βλη­το τις μα­φί­ες. Η διε­θνής πείρα απο­δει­κνύ­ει ότι η απο­ποι­νι­κο­ποί­η­ση για τους χρή­στες είναι η μο­να­δι­κή βάση αντι­με­τώ­πι­σης του προ­βλή­μα­τος, ενώ η κα­τα­σταλ­τι­κή πο­λι­τι­κή οδη­γεί στη γι­γά­ντω­ση των μα­φιών και τη δια­σύν­δε­σή της -σε υψηλό επί­πε­δο- με την αστυ­νο­μία.

Σε μία πε­ριο­χή, λοι­πόν, όπου η κα­θη­με­ρι­νό­τη­τα πα­ρου­σιά­ζε­ται σχη­μα­τι­κά –και ψευ­δώς– από το δί­δυ­μο κα­θη­με­ρι­νοί βαν­δα­λι­σμοί και ναρ­κω­τι­κά, έρ­χε­ται ο κοι­νω­νι­κός αυ­το­μα­τι­σμός, πε­ρί­που αυ­το­νό­η­τα, να απα­ντή­σει ότι η πα­ρέμ­βα­ση του κρά­τους και των κα­τα­σταλ­τι­κών μη­χα­νι­σμών είναι «απα­ραί­τη­τη», για να λυ­θούν τέ­τοιου τύπου «ζη­τή­μα­τα» και να πάψει να είναι η πε­ριο­χή άβατο. Η πραγ­μα­τι­κό­τη­τα είναι πως η πε­ριο­χή των Εξαρ­χεί­ων για πολλά χρό­νια έχει απο­τε­λέ­σει «άβατο» για τα ΜΑΤ και την κα­τα­στο­λή, για τους φα­σί­στες και τους εθνι­κι­στές, για ρα­τσι­στι­κές και γε­νι­κά συ­ντη­ρη­τι­κές ιδέες και πρα­κτι­κές.

Σχέ­διο τρο­μο­κρα­τί­ας και αστυ­νο­μο­κρα­τί­ας

Με τους βα­ρύ­γδου­πους ισχυ­ρι­σμούς για «πά­τα­ξη της βίας και της ανο­μί­ας» και τους προ­ε­κλο­γι­κούς ισχυ­ρι­σμούς του Μη­τσο­τά­κη ότι «θα τε­λειώ­σου­με με τα Εξάρ­χεια», έχει ξε­δι­πλω­θεί από τα τέλη Αυ­γού­στου μία επι­χεί­ρη­ση αστυ­νο­μο­κρα­τί­ας και κα­τα­στο­λής άνευ προη­γου­μέ­νου. Η αρχή έγινε με την εκ­κέ­νω­ση τεσ­σά­ρων κα­τα­λή­ψε­ων προ­σφύ­γων στα Εξάρ­χεια στα πλαί­σια μιας επι­χεί­ρη­σης η οποία υπο­τί­θε­ται ότι είχε στόχο να «ανα­κα­λύ­ψει» όπλα και ναρ­κω­τι­κά, με τρα­γε­λα­φι­κό απο­τέ­λε­σμα να ανα­γκά­ζε­ται η αστυ­νο­μία σε ανα­κοί­νω­σή της να πει, έστω και σε μία φράση, ότι δεν βρή­καν τί­πο­τα.

Αντι­με­τώ­πι­σαν όμως τον «κίν­δυ­νο» και την «απει­λή» πε­ρί­που 150 προ­σφύ­γων. Είναι προ­φα­νές πως η ανα­ζή­τη­ση ναρ­κω­τι­κών και όπλων ήταν μόνο το πρό­σχη­μα. Άλ­λω­στε, διαρ­ρο­ές στον Τύπο τις επό­με­νες μέρες απο­κά­λυ­ψαν ότι το σχέ­διο της αστυ­νο­μί­ας είναι το χτύ­πη­μα όλων των πο­λι­τι­κών και κοι­νω­νι­κών χώρων στην πε­ριο­χή των Εξαρ­χεί­ων.

Η επι­χεί­ρη­ση συ­νο­δεύ­τη­κε από τη μό­νι­μη στρα­το­πέ­δευ­ση δε­κά­δων δι­μοι­ριών ΜΑΤ στην πε­ριο­χή, φαι­νό­με­νο μο­να­δι­κό για τα ελ­λη­νι­κά δε­δο­μέ­να: δεν υπάρ­χει άλλη γει­το­νιά σε κά­ποια πόλη η οποία να «φρου­ρεί­ται» διαρ­κώς από τις δυ­νά­μεις κα­τα­στο­λής.

Οι μέρες που ακο­λού­θη­σαν είναι χα­ρα­κτη­ρι­στι­κές για το σχέ­διο κυ­βέρ­νη­σης και αστυ­νο­μί­ας. Οι έν­στο­λοι τρα­μπού­κοι του Χρυ­σο­χο­ΐ­δη κα­θη­με­ρι­νά τρο­μο­κρα­τούν και πα­ρε­νο­χλούν αδια­κρί­τως όποιον και όποια περ­νά­ει από τα Εξάρ­χεια, ενώ οι βρα­δι­νές επι­θέ­σεις στην πλα­τεία με ξύλο και δα­κρυ­γό­να έχουν γίνει κα­θη­με­ρι­νό­τη­τα. Συ­νή­θως, η «αφορ­μή» για τέ­τοιες επι­θέ­σεις είναι η δράση μειο­ψη­φι­κών ομά­δων με αντι­κοι­νω­νι­κά χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά, που έχουν θε­ο­ποι­ή­σει τη φυ­σι­κή σύ­γκρου­ση με την αστυ­νο­μία και, δυ­στυ­χώς, δί­νουν συ­νέ­χεια αφορ­μές για ολο­έ­να με­γα­λύ­τε­ρη έντα­ση της κα­τα­στο­λής. Ακόμα και να μην υπήρ­χαν αυτές οι αφορ­μές, γνω­ρί­ζου­με πολύ καλά πως η αστυ­νο­μία μπο­ρεί να εφεύ­ρει άλλες.

Ωστό­σο δεν είναι αυτός ο κα­νό­νας. Το τε­λευ­ταίο τε­τρα­ή­με­ρο του Αυ­γού­στου, συλ­λο­γι­κό­τη­τες των Εξαρ­χεί­ων, για δεύ­τε­ρη χρο­νιά, ένα πο­λι­τι­κό-πο­λι­τι­στι­κό φε­στι­βάλ στην πλα­τεία Εξαρ­χεί­ων με τον τίτλο «Ανα­ψυ­κτή­ριο τα ωραία Εξάρ­χεια», διεκ­δι­κώ­ντας να φύ­γουν οι μα­φί­ες των ναρ­κω­τι­κών από τη γει­το­νιά, με συ­ναυ­λί­ες, συ­ζη­τή­σεις και εκ­θέ­σεις βι­βλί­ων. Η επι­λο­γή της αστυ­νο­μί­ας τις τρεις από τις τέσ­σε­ρις μέρες ήταν να επι­τε­θεί απρό­κλη­τα σε αυ­τούς και αυτές που συμ­με­τεί­χαν, με δα­κρυ­γό­να –με σαφή στόχο να δια­λύ­σουν τη διορ­γά­νω­ση– ενώ ταυ­τό­χρο­να έρι­ξαν επα­νει­λημ­μέ­να δα­κρυ­γό­να σε κλει­στούς χώ­ρους (χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό­τε­ρη η πε­ρί­πτω­ση του Κ-ΒΟΞ), απει­λώ­ντας αν­θρώ­πι­νες ζωές. Φυ­σι­κά, μετά από όλα αυτά οι μα­φί­ες των ναρ­κω­τι­κών επέ­στρε­ψαν ανε­νό­χλη­τες, συ­νε­χί­ζο­ντας να κά­νουν μπίζ­νες, αφού πρώτα τα ΜΑΤ είχαν «κα­θα­ρί­σει το πεδίο».

Οι μαρ­τυ­ρί­ες των κα­τοί­κων είναι γε­μά­τες από αγα­νά­κτη­ση ενά­ντια στην αστυ­νο­μο­κρα­τία, στην απο­πνι­κτι­κή ατμό­σφαι­ρα από τις συ­νε­χείς ρί­ψεις δα­κρυ­γό­νων, από τον διαρ­κή έλεγ­χο σε κάθε κα­θη­με­ρι­νή τους δρα­στη­ριό­τη­τα. Αυτό συ­μπυ­κνώ­νει και το «πρό­βλη­μα» των Εξαρ­χεί­ων. Η κυ­βέρ­νη­ση δεν έχει καμία πρό­θε­ση να αντι­με­τω­πί­σει το εμπό­ριο ναρ­κω­τι­κών και τις μα­φί­ες. Αντί­θε­τα θέλει να επι­δεί­ξει πο­λι­τι­κή πυγμή, αξιο­ποιώ­ντας την αδυ­να­μία των κοι­νω­νι­κών κι­νη­μά­των και το κλίμα σχε­τι­κής κοι­νω­νι­κής ει­ρή­νης που κλη­ρο­νό­μη­σε από την κυ­βέρ­νη­ση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, στέλ­νο­ντας σαφές μή­νυ­μα για το ποια θα είναι η αντι­με­τώ­πι­ση κάθε προ­σπά­θειας κοι­νω­νι­κής και πο­λι­τι­κής αντι­πο­λί­τευ­σης στις νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρες μνη­μο­νια­κές πο­λι­τι­κές της κυ­βέρ­νη­σης. 

Άσυλο και επι­χει­ρη­μα­τι­κά συμ­φέ­ρο­ντα

Η κα­τάρ­γη­ση του πα­νε­πι­στη­μια­κού ασύ­λου είναι κομ­μά­τι του ίδιου σχε­δί­ου όξυν­σης της κρα­τι­κής κα­τα­στο­λής. Σε αυτή την πε­ρί­πτω­ση οι πε­ρι­γρα­φές περί «κέ­ντρων ανο­μί­ας και εγκλη­μα­τι­κό­τη­τας» περάν του γε­γο­νό­τος ότι είναι χο­ντρο­κομ­μέ­να ψέ­μα­τα, συ­γκρού­ο­νται με την πραγ­μα­τι­κό­τη­τα που βιώ­νουν δε­κά­δες χι­λιά­δες φοι­τη­τές και φοι­τή­τριες, εκα­πι­δευ­τι­κοί και ερ­γα­ζό­με­νοι στα πα­νε­πι­στή­μια. Είναι προ­φα­νές ότι το ακα­δη­μαϊ­κό άσυλο δεν έχει να κάνει με την ελεύ­θε­ρη δια­κί­νη­ση ιδεών, αυτή είναι συ­νταγ­μα­τι­κά κα­το­χυ­ρω­μέ­νη. Αυτό που προ­στα­τεύ­ει είναι αφε­νός την ελευ­θε­ρία να μπο­ρούν οι φοι­τη­τές/τριες να συν­δι­κα­λί­ζο­νται, να ορ­γα­νώ­νουν συλ­λο­γι­κά αγώ­νες και αντι­στά­σεις, χωρίς τα απει­λη­τι­κά βλέμ­μα­τα της ασφά­λειας και το απει­λη­τι­κό γκλομπ των ΜΑΤ, καθώς είναι μία από τις πιο ση­μα­ντι­κές δη­μο­κρα­τι­κές κα­τα­κτή­σεις της με­τα­πο­λί­τευ­σης. Αφε­τέ­ρου, δια­σφα­λί­ζει την ελεύ­θε­ρη επι­στη­μο­νι­κή έρευ­να, αλλά και την ανά­πτυ­ξη κρι­τι­κών θε­ω­ρή­σε­ων για την κοι­νω­νία, την οι­κο­νο­μία, την πα­ρα­γω­γή, τους κρα­τι­κούς θε­σμούς. Δια­σφα­λί­ζει δη­λα­δή, με μία έν­νοια, τη δυ­να­τό­τη­τα η πα­νε­πι­στη­μια­κή έρευ­να να λει­τουρ­γεί με γνώ­μο­να τις κοι­νω­νι­κές ανά­γκες ανε­ξάρ­τη­τα από τις απαι­τή­σεις της αγο­ράς και των επι­χει­ρή­σε­ων, κάτι που έχει μπει στο στό­χα­στρο σαφώς και επι­θε­τι­κά από τη νέα ηγε­σία του υπουρ­γεί­ου Παι­δεί­ας.

Η προ­στα­σία των επι­χει­ρη­μα­τι­κών συμ­φε­ρό­ντων σε συν­δυα­σμό με τα «ανα­πτυ­ξια­κά σχέ­δια» της κυ­βέρ­νη­σης είναι μία ση­μα­ντι­κή, αλλά σχε­τι­κά «σκο­τει­νή» πτυχή της επι­χεί­ρη­σης αστυ­νο­μο­κρα­τί­ας στα Εξάρ­χεια. Κο­ρυ­φαία κυ­βερ­νη­τι­κά στε­λέ­χη δη­λώ­νουν πως το σχέ­διο είναι «να γίνει η Ελ­λά­δα μια χώρα φι­λό­ξε­νη για επεν­δύ­σεις», το οποίο ση­μαί­νει φο­ρο­ε­λα­φρύν­σεις για το κε­φά­λαιο, κα­τάρ­γη­ση δι­κλί­δων προ­στα­σί­ας των ερ­γα­τι­κών συμ­φε­ρό­ντων και της πε­ρι­βαλ­λο­ντι­κής νο­μο­θε­σί­ας, κα­τάρ­γη­ση των όποιων πε­ριο­ρι­σμών στις επι­χει­ρη­μα­τι­κές δρα­στη­ριό­τη­τες των πρό­θυ­μων επεν­δυ­τών κλπ. Είναι κοινό μυ­στι­κό ότι τόσο στα Εξάρ­χεια όσο και γε­νι­κό­τε­ρα στο κέ­ντρο της Αθή­νας εξε­λίσ­σε­ται μια δια­δι­κα­σία μα­ζι­κής αγο­ράς ακι­νή­των από ξένα επεν­δυ­τι­κά funds (που σε συν­δυα­σμό με την έξαρ­ση της βρα­χυ­χρό­νιας μί­σθω­σης έχουν εκτι­νά­ξει στα ύψη τα ενοί­κια), προ­φα­νώς μη γνω­ρί­ζο­ντας προς το παρόν με σα­φή­νεια ποια είναι η πρό­θε­ση αξιο­ποί­η­σής τους. Το σί­γου­ρο είναι πως αυτά τα επι­χει­ρη­μα­τι­κά συμ­φέ­ρο­ντα «απαι­τούν» ησυ­χία, τάξη και ασφά­λεια και η κυ­βέρ­νη­ση δίνει τα δια­πι­στευ­τή­ριά της. Μπο­ρεί αυτή η πτυχή να είναι σχε­τι­κά αό­ρα­τη προς το παρόν, αλλά είναι σί­γου­ρο πως απο­τε­λεί ένα μικρό μεν, αλλά ση­μα­ντι­κό κομ­μά­τι που συ­μπλη­ρώ­νει το παζλ της εξή­γη­σης του κα­τα­σταλ­τι­κού σχε­δί­ου της κυ­βέρ­νη­σης.

Μα­ζι­κή αντί­στα­ση

Το ζή­τη­μα της έντα­σης της κρα­τι­κής κα­τα­στο­λής, που συ­μπυ­κνώ­νε­ται αυτές τις μέρες στη «μάχη των Εξαρ­χεί­ων», είναι ένα ζή­τη­μα που αφορά όλη την κοι­νω­νία και όχι μόνο τη συ­γκε­κρι­μέ­νη πε­ριο­χή και όσους/ες ζουν ή ερ­γά­ζο­νται σε αυτή. Οι δυ­νά­μεις της ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς που επι­μέ­νουν στις δυ­να­τό­τη­τες δη­μιουρ­γί­ας μα­ζι­κής κοι­νω­νι­κής και πο­λι­τι­κής αντι­πο­λί­τευ­σης, δεν μπο­ρούν ούτε να σφυ­ρί­ζουν αδιά­φο­ρα, ούτε να υπεκ­φεύ­γουν με το­πο­θε­τή­σεις που ορθώς προ­σπα­θούν να γε­νι­κεύ­σουν κά­ποια πο­λι­τι­κά ζη­τή­μα­τα, αλλά απο­φεύ­γουν να μι­λή­σουν για την τα­μπα­κιέ­ρα.

Η εμπει­ρία των κοι­νω­νι­κών αγώ­νων με βε­βαιό­τη­τα μπο­ρεί να μας πει ότι βα­σι­κή προ­ϋ­πό­θε­ση για την αντι­με­τώ­πι­ση της κρα­τι­κής κα­τα­στο­λής είναι η μα­ζι­κή εμπλο­κή συλ­λο­γι­κο­τή­των και αν­θρώ­πων: η δύ­να­μή μας δεν μπο­ρεί να βρί­σκε­ται σε κά­ποια επι­χει­ρη­σια­κή ή «στρα­τιω­τι­κή» υπε­ρο­χή απέ­να­ντι στην αστυ­νο­μία, αλλά στη δυ­να­τό­τη­τά μας να υπε­ρα­σπι­ζό­μα­στε με συλ­λο­γι­κό τρόπο τις γει­το­νιές μας, τις σχο­λές μας και τα σχο­λεία μας από τις επι­θέ­σεις της αστυ­νο­μί­ας ή του πα­ρα­κρά­τους. Η δύ­να­μή μας βρί­σκε­ται στη συλ­λο­γι­κό­τη­τα και την αλ­λη­λεγ­γύη. Και είναι προ­φα­νές για εμάς ότι η αλ­λη­λεγ­γύη μας σε κάθε χώρο που δέ­χε­ται την επί­θε­ση της κρα­τι­κής κα­τα­στο­λής είναι πα­ρα­πά­νω από αυ­το­νό­η­τη.

Με αυτό τον τρόπο μπο­ρού­με να αντι­με­τω­πί­σου­με και το σχέ­διο αστυ­νο­μο­κρα­τί­ας στα Εξάρ­χεια, αλλά και τις μα­φί­ες των ναρ­κω­τι­κών που αλω­νί­ζουν. Η όσο το δυ­να­τόν πιο ενερ­γή συμ­με­το­χή των κα­τοί­κων και των συλ­λο­γι­κο­τή­των της πε­ριο­χής μπο­ρεί να ορ­γα­νώ­σει μια σειρά πο­λι­τι­κών και πο­λι­τι­στι­κών δρα­στη­ριο­τή­των (πο­λι­τι­κές συ­ζη­τή­σεις, μου­σι­κές συ­ναυ­λί­ες, θε­α­τρι­κά δρώ­με­να, εκ­θέ­σεις βι­βλί­ων κ.ά.), που μπο­ρούν να απο­μο­νώ­σουν τις μα­φί­ες των ναρ­κω­τι­κών, ενώ την ίδια στιγ­μή θα δυ­να­μώ­νει η συλ­λο­γι­κό­τη­τα. Ακόμα και η υπε­ρά­σπι­ση των χώρων μας, για να είναι απο­τε­λε­σμα­τι­κή, πρέ­πει να έχει τέ­τοια μα­ζι­κά κοι­νω­νι­κά χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά, ώστε να γί­νε­ται πραγ­μα­τι­κά κοι­νω­νι­κή υπό­θε­ση. Αυτός ο χα­ρα­κτή­ρας της μα­ζι­κής κοι­νω­νι­κής αντί­στα­σης στην κρα­τι­κή κα­τα­στο­λή θε­ω­ρού­με ότι πρέ­πει να ανα­δει­χθεί και στη δια­δή­λω­ση το Σάβ­βα­το 14 Σε­πτέμ­βρη, στις 12 το με­ση­μέ­ρι στα Προ­πύ­λαια, που κα­λούν στέ­κια και κα­τα­λή­ψεις των Εξαρ­χεί­ων. Η συμ­με­το­χή στη δια­δή­λω­ση και άλλων συλ­λο­γι­κο­τή­των, όπως η Λαϊκή Συ­νέ­λευ­ση Εξαρ­χεί­ων και το δη­μο­τι­κό σχήμα «Ανυ­πό­τα­κτη Αθήνα», μπο­ρούν να συμ­βάλ­λουν σε αυτή την κα­τεύ­θυν­ση. Στό­χος μας πρέ­πει να είναι η έκ­φρα­ση στο δρόμο μιας όσο γί­νε­ται πιο μα­ζι­κής απά­ντη­σης στην κρα­τι­κή κα­τα­στο­λή, δη­λώ­νο­ντας ότι θα μας βρουν μπρο­στά τους σε κάθε σχέ­διο αστυ­νο­μο­κρα­τί­ας.

*Ανα­δη­μο­σί­ευ­ση από την Ερ­γα­τι­κή Αρι­στε­ρά