Το μεγάλο στρατιωτάκι

Η Ελλάδα συντάσσεται ενεργά εδώ και χρόνια με τις πολεμικές δραστηριότητες του ΝΑΤΟ και της Ε.Ε. στην ευρύτερη περιοχή (Κόσσοβο, Αφγανιστάν,Ιράκ), διατηρεί το απαρχαιωμένο καθεστώς της προστάτιδας και εγγυήτριας δύναμης στην Κύπρο και αναβαθμίζει τις σχέσεις της σε πολιτικοστρατιωτικό επίπεδο με το κατεξοχήν κράτος – πολεμικό ταραξία στη Μεσόγειο και τη Μέση Ανατολή, δηλαδή το Ισραήλ. Όλα τα παραπάνω απαιτούν καταρχάς πολυάριθμο, εκπαιδευμένο και στρατευμένο όχι απλώς στο χακί, αλλά στις μιλιταριστικές αντιλήψεις, προσωπικό. Γιατί ορισμένοι και εσκεμμένα ξεχνούν ότι δεν προσφέρονται μόνο βάσεις και αεροδρόμια στους ιμπεριαλιστικούς σχηματισμούς . Προσφέρεται και ανθρώπινο δυναμικό, προσφέρονται και πόροι, ανταλλάσσεται και τεχνογνωσία. Οπότε, και μέσα στο γενικότερο κλίμα «ασφάλειας» και «αντιτρομοκρατίας», τα σχέδια Καμμένου προσανατολίζονται στην περαιτέρω ενίσχυση της θέσης μιας Ελλάδας της δεκαετίας του 2020, η οποία θα βάζει πλάτη στις ευρωατλαντικές πολεμικές επιχειρήσεις, στην αποσταθεροποίηση της νοτιοανατολικής Ευρώπης και του αραβικού κόσμου, την εγκατάσταση αρεστών στη Δύση καθεστώτων, συνδράμοντας με έμψυχο δυναμικό, σε μια εσωτερική, ιμπεριαλιστική ισορροπία τρόμου και διευθέτησης των διαφορών ένοπλα και μέσω πρόθυμων αντιπροσώπων. Αυτά σε διεθνές επίπεδο και – σχετικά – μακροπρόθεσμα.

Στο εσωτερικό – ας ενδώσουμε στη στρατιωτικής προέλευσης ορολογία – μέτωπο, οι προτάσεις Καμμένου πέφτουν σε έδαφος από καιρό εύφορο για να βλαστήσουν τα ζιζάνια του μιλιταρισμού. Ο φόβος της ανεργίας, η παλαιόθεν επικρατούσα αντίληψη για την «δουλειά και την ασφάλεια στο δημόσιο», ο εξωραϊσμός της στρατιωτικής ζωής οδηγούσαν την τελευταία, τουλάχιστον δεκαετία, πολλά από τα -στα χαρτιά - καλύτερα μυαλά στο να δώσουν πανελλαδικές εξετάσεις προτιμώντας αστυνομικές και στρατιωτικές σχολές, στις οποίες – υπενθυμίζεται ότι – ο σπουδαστής αποζημιώνεται ή αμείβεται από την πρώτη μέρα σπουδών. Η κρίση του πολιτικού συστήματος  και των συλλογικών, αντιπροσωπευτικών θεσμών – κρίση που προηγήθηκε από την οικονομική – καθώς και η πληθωρική και επιθετική παρουσία στη δημόσια ζωή παραγόντων όπως ο αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος Παρασκευαΐδης, τόνωσαν στις δημοσκοπήσεις το κύρος θεσμών όπως η Εκκλησία και ο Στρατός ή τα Σώματα Ασφαλείας, γενικά. Παρεμπιπτόντως είναι οι ίδιοι φορείς για τους οποίους ο ίδιος ο Πάνος Καμμένος καυχιέται ανοιχτά ότι αποτελούν τους βατήρες για την καταρχάς εκλογική επιρροή του. Τέλος, η στρατιωτικοποίηση της δημόσιας ζωής δεν περιορίζεται πια στη δημόσια εικόνα των ενόπλων δυνάμεων ή της αστυνομίας. Γιατί και για παράδειγμα, είναι τουλάχιστον εξοργιστικό και υποκριτικό κόμματα όπως το Ποτάμι να λοιδορούν τον Καμμένο και την κυβέρνηση για τον στρατό, την ώρα όμως που χειροκροτούν την – πολιτική – επιστράτευση των απεργών, τη βίαιη καταστολή των διαδηλώσεων, τους περιορισμούς στην άσκηση του δικαιώματος στην απεργία ή τον ψευδοφιλόσοφο Στέλιο Ράμφο στο φιλοχουντικό παραλήρημα τύπου «η δικτατορία το 1974 άφησε μηδέν χρέος».

Από την άλλη πλευρά, οι προτάσεις Καμμένου αφορούν ένα μεγάλο ΘΑ στο σχετικά άδηλο μέλλον και ξεσήκωσαν αντιδράσεις σε ενεστώτα χρόνο και πολυγραφότατων «τουϊτεράδω» όπως ο Δημήτρης Παπαδημούλης, που αντιμετώπισαν το θέμα, χονδρικά, λες και ο υπουργός Άμυνας αποφάσισε να παίξει με τα στρατιωτάκια του, σαν να διακατέχεται από σύνδρομο παλιμπαιδισμού. Με το ΝΑ των νομοθετικών προτάσεων της κυβέρνησης, όμως, τι γίνεται; Πόσο «φυσιολογικό» φαίνεται στους τέως αριστερούς της κυβέρνησης ότι ο στρατός θα υποκαθιστά πια το κοινωνικό κράτος στα νησιά, μέσω των στρατεύσιμων γιατρών που θα κάνουν υποχρεωτικά το αγροτικό τους στην παραμεθόριο και τα ακριτικά νησιά; Πόσο «φυσιολογικό» φαντάζει επίσης το γεγονός ότι η θητεία στον στρατό θα εξασφαλίζει και προβάδισμα στην αναγνώριση της άσκησης για τους νέους δικηγόρους, που ως στρατεύσιμοι -καινούριο φρούτο αυτό - θα υπηρετούν σε θέσεις νομικού συμβούλου ; Πόσο «φυσιολογική» μοιάζει τέλος η επανασύσταση της ΜΟΜΑ και των αντίστοιχων τεχνικών υπηρεσιών των ενόπλων δυνάμεων, οι οποίες ήδη έκαναν πρεμιέρα σε νησιά, όπως η Ικαρία, για να διορθώσουν προβλήματα του οδικού δικτύου; Την αντίληψη ότι «όπου δεν φθάνει το κράτος, θα φθάνει ο στρατός», η ελληνική κοινωνία την πλήρωσε πικρά τον 20ο αιώνα και μάλιστα όχι μια φορά…