Μερικές παρατηρήσεις στο άρθρο του Α.Βασιλείου «Η πολιτική διαφωνία με το Αριστερό Ρεύμα»

Το άρθρο δεν απαντάει στην ουσία στο Αριστερό Ρεύμα, αλλά σε όλους όσοι θέλουν ένα Σύριζα ριζοσπαστικό που θα προχωρήσει μέσα από ρήξεις και συγκρούσεις με το αστικό κατεστημένο και τους θεσμούς του και όχι με συμφωνίες και συμβιβασμούς που θα τον καταστήσουν απλά διαχειριστή της κρίσης. Και προτείνει το δικό του PlanA, έτσι όπως αυτός το αντιλαμβάνεται, θέτοντάς το υποτίθεται σε αντίθεση με το PlanBτου Αριστερού Ρεύματος.

Με αφορμή λοιπόν το περίφημο αυτό PlanB, που στηρίζεται σε τρεις κατά τη γνώμη του βασικούς άξονες, επιδιώκει να δώσει τη δική του εκδοχή (ή μήπως όχι μόνο δική του;), απαντώντας υποτίθεται στο Αριστερό Ρεύμα αλλά αγνοώντας ενδιάμεσες απόψεις και προτάσεις που έχουν κατατεθεί στον Σύριζα. Το πιθανότερο είναι ότι αυτές δεν τις λαμβάνει καθόλου υπόψη του, μιας και το συμπέρασμα που τελικά καταλήγει το άρθρο είναι ότι πρέπει να εκλείψουν τελείως οι διαφορετικές φωνές στο σχήμα!

Οι τρεις άξονες λοιπόν του Αριστερού Ρεύματος πάνω στους οποίους οικοδομεί το γενικότερο σκεπτικό του, αλλά και τη δική του πολιτική πρόταση, είναι:

Α. Το λεγόμενο PlanB(έξοδος από ευρώ και Ε.Ε. - εθνική αναδίπλωση).

Β. Πολιτική συμμαχιών που περιορίζεται σε ΚΚΕ-ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

Γ. Οργανωτική δομή του Σύριζα: Επιδιώκεται η διατήρηση των συνιστωσών, που -κατά τη γνώμη του- συνιστά διατήρηση των μηχανισμών αναπαραγωγής βουλευτικών εδρών και στελεχικών θέσεων εντός του Σύριζα.

Συμπεραίνει μάλιστα ότι «μετά από 2,5 χρόνια συζητήσεων η άποψη εξόδου από το ευρώ ηττήθηκε μέσα στην Αριστερά, την κοινωνία και το κίνημα μέσα από τις εκλογές της 6ης Μαΐου(;) ενώ η άποψη της μονόπλευρης πολιτικής συμμαχίας ηττήθηκε στις εκλογές της 17ης Ιουνίου, όπου η συρρίκνωση των ποσοστών του ΚΚΕ και η εκλογική εξαφάνιση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ την κατέστησαν άνευ νοήματος».

Σε σχέση με το πρώτο, δεν ξέρουμε αν η άποψη περί εξόδου από το ευρώ ηττήθηκε στις εκλογές της 6ης Μαΐου και τι εννοεί με αυτό ο αρθρογράφος. Γνωρίζουμε όμως με βεβαιότητα ότι το μεγαλύτερο κομμάτι του Σύριζα πλην Αριστερού Ρεύματος  ποτέ δεν ήταν υπέρ μιας άμεσης εξόδου από το ευρώ, συμπεριλαμβανομένης της μεγάλης πλειονότητας των συνιστωσών του. Και προφανώς ο αρθρογράφος δεν άκουσε ποτέ ή δεν έδωσε σημασία στην πρόταση-σύνθημα «Καμιά θυσία για το ευρώ - Καμιά αυταπάτη για τη δραχμή».

Όσον αφορά το δεύτερο, μας εκπλήσσει η μέθοδος σκέψης του αρθογράφου, με την έννοια ότι ξεκινάει ανάποδα, από το αποτέλεσμα και όχι από την τακτική που προηγήθηκε για να φτάσει σε αυτό. Ήταν αποκλειστικά και μόνο η ανοιχτή πρόσκληση συνεργασίας του Σύριζα προς το ΚΚΕ που «ξεδόντιασε» πολιτικά το συγκεκριμένο κόμμα κι έστρεψε προς τη δική του κατεύθυνση πολλούς ψηφοφόρους του. Η εκλογική όμως συρρίκνωση του ΚΚΕ δεν σημαίνει σε καμιά περίπτωση και εξαφάνισή του. Το κόμμα αυτό εξακολουθεί να διατηρεί στις γραμμές του ένα μεγάλο κομμάτι της εργατικής τάξης, το πιο ταξικό και πειθαρχημένο ίσως, πράγμα που είναι εύκολο να το διαπιστώσει κάποιος αν προσέξει τον όγκο των συγκεντρώσεών του. Η ανοιχτή πρόσκληση προς το ΚΚΕ θα ήταν τραγικό λάθος να σταματήσει να υφίσταται. Είναι και το ΚΚΕ, εκτός από τη Χρυσή Αυγή, που στο πλαίσιο της σημερινής οικονομικής κρίσης και της κοινωνικής πόλωσης που επικρατεί θα επωφεληθεί από οποιαδήποτε πολιτική ολιγωρία του Σύριζα.

Σε ό,τι έχει σχέση με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, μιλάμε για ένα αριστερό σχήμα που οι οργανώσεις του αποτελούνται από καλούς αγωνιστές οι οποίοι βρίσκονται στην πρωτοπορία των αγώνων. Παρ’ όλα αυτά, η αντίληψή του για την «καθαρότητα του πλαισίου» το έχει οδηγήσει κατά καιρούς σε σεχταριστικές επιλογές, με αποτέλεσμα να μην έχει εγγράψει σοβαρή πολιτική υποθήκη στη συνείδηση των πλατιών κοινωνικών στρωμάτων. Μια συνεργασία με το κομμάτι αυτό όμως θα είχε ένα συμβολικό χαρακτήρα ενότητας της Αριστεράς, πράγμα που έχει την ιδιαίτερη σημασία του.

Δεν θα διαφωνήσουμε καθόλου με τον αρθρογράφο ότι μια απότομη έξοδος από το ευρώ τη συγκεκριμένη στιγμή θα ήταν μια καταστροφική ενέργεια, όχι μόνο σε σχέση με την υποτίμηση του εθνικού νομίσματος κατά 50-60%, αλλά και σαν αποτέλεσμα των αντιποίνων και του εμπάργκο που θα υποστεί η χώρα από τη διεθνή καπιταλιστική συμμαχία. Μας είναι όμως λίγο θολό το δικό του PlanA, ειδικότερα όταν λέει πως «όπως θέλουμε το Κοινοβούλιο για να κάνουμε κάτι άλλο, να το χρησιμοποιήσουμε ως εργαλείο εξόδου από την κρίση με μια κυβέρνηση του Σύριζα με άλλες δυνάμεις που θα εφαρμόσει ένα φιλολαϊκό, αντιμνημονιακό, πατριωτικό πρόγραμμα, με τον ίδιο τρόπο θέλουμε το ευρώ να εξυπηρετήσει τους δικούς μας σκοπούς».

Και διερωτώμαστε: Αφού έχουμε αποκλείσει το ΚΚΕ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ποιες είναι «οι άλλες πολιτικές δυνάμεις» που απόμειναν γι’ αυτή τη συμμαχία; Τι έχει στο μυαλό του ο… ποιητής για την εφαρμογή του «φιλολαϊκού, αντιμνημονιακού, πατριωτικού προγράμματος» που αναφέρει;

Το κοινωνικό και ριζοσπαστικό ΠΑΣΟΚ έχει ήδη προσχωρήσει στις γραμμές μας (αλλιώς πώς δεν εξηγείται το 27%), η ΔΗΜΑΡ έχει προσχωρήσει στις αντιμνημονιακές δυνάμεις και οι κατα-κα(η)μένοι Ανεξάρτητοι Έλληνες διαλύονται. Τι μένει τότε; Η Δεξιά;

Όμως όχι, με κάποιο περίεργο τρόπο «διαπίδυσης του ζητήματος», αυτό που μας προτείνει είναι να αναζητήσουμε αυτές τις συμμαχίες στα κινήματα αντίστασης και αλληλεγγύης. «Σε αυτά τα κινήματα», λέει, «δεν χωράνε ιδεολογικοί διαχωρισμοί, ούτε αριστερές ή δεξιές καταβολές έχουν σημασία». Αναρωτιόμαστε καταρχήν αν μπορεί να μας υποδείξει ένα τέτοιο κίνημα με δεξιές καταβολές, γιατί εμάς δεν πάει το μυαλό μας. Για να μην πούμε ότι τα περισσότερα από αυτά τα κινήματα είναι πρωτοβουλίες των μελών της βάσης του Σύριζα. Παρακάτω προτείνει μάλιστα «η ανάδειξη στελεχών του Σύριζα να γίνεται στη βάση της συμμετοχής σε αυτά τα κινήματα». Η πολιτική πρόταση στη βάση της οποίας πρέπει να επιλέγονται τα στελέχη, αποκτά δευτερεύουσα σημασία για τον αρθρογράφο. «Θα λυπηθεί πολύ», λέει μάλιστα, «αν δεν συμβούν έτσι τα πράγματα(!). Και δεν θα καταθέσει τα όπλα, θα επανέλθει(!)». Και βέβαια δεν μπαίνει καθόλου στον κόπο να εξηγήσει με ποιον τρόπο «το ευρώ θα εξυπηρετήσει τους δικούς μας σκοπούς».

Και ερχόμαστε στο ρεζουμέ του άρθρου, στον τρίτο άξονα. Ας τον πάρουμε κομμάτι-κομμάτι:

Γ) «Ο τρίτος άξονας: η διατήρηση των συνιστωσών».

«Η διατήρηση των συνιστωσών σημαίνει πρακτικά:

α. «Οργανωτική υπονόμευση της πλειοψηφίας, δηλαδή της γραμμής της νίκης, και μηχανική υποστήριξη της αναπνοής της γραμμής της ήττας».

Μας λέει δηλαδή ο αρθρογράφος ότι η «νίκη» και κατ’ επέκταση η ίδια η ύπαρξη του Σύριζα χρεώνεται αποκλειστικά σε ένα μόνο κομμάτι του – στην «πελιοψηφία». Εξ ορισμού λοιπόν οι συνιστώσες έπαιζαν πάντα ανασχετικό ρόλο, βρισκόμενες μονίμως προσκολλημένες «στη γραμμή της ήττας».

β. «Ηθελημένη υπονόμευση του συνθήματος ‘‘Σύριζα παντού’’, μειωμένη εμπιστοσύνη του Σύριζα προς το λαϊκό παράγοντα, αποστροφή από την κοινωνία και εσωστρέφεια».

Αυτά απλά και μόνο εξαιτίας της ύπαρξης των συνιστωσών! Οι συνιστώσες, κατ’ αυτόν, δεν αποτελούν επ’ ουδενί λόγο κομμάτι του «λαϊκού παράγοντα».

γ. «Επιστρέφει από το παράθυρο η γραμμή της ανάθεσης σε βάρος της γραμμής της συγκυβέρνησης με το λαό που υιοθετείται από τα όργανα του Σύριζα».

Εδώ όποιος κατάλαβε, κατάλαβε. Κάποιος όμως πρέπει να τον πληροφορήσει ότι στα όργανα του Σύριζα υπάρχουν και μέλη των συνιστωσών και συνήθως οι αποφάσεις παίρνονται από κοινού.

δ. «Σημαίνει και προσπάθεια επιβολής ποσοστώσεων, τόσο στην εκπροσώπηση στα όργανα του Σύριζα όσο και διανομής της κρατικής επιχορήγησης ή ακόμη και νομής της επερχόμενης κυβερνητικής εξουσίας, πράγμα που θα πυροδοτήσει νέους κύκλους αντιπαράθεσης».

Εμ, βέβαια, δεν μπορούμε να έχουμε ποσοστώσεις στους αριστίνδην, στους επαρχιώτες αντιπροσώπους, στις γυναίκες και παράλληλα να έχουμε και στις συνιστώσες. Υπερβολή! Τη δε κρατική επιχορήγηση όπως και τη νομή της επερχόμενης κυβερνητικής εξουσίας ήδη είμαστε πολλοί για να τη μοιράσουμε, δεν χρειαζόμαστε και τις συνιστώσες! Όσο για τους κύκλους αντιπαράθεσης, μεταξύ μας είναι πιο εύκολο να τους αποφύγουμε, κι αφού θα συμφωνούμε σε όλα, δεν χρειαζόμαστε τις συνιστώσες! Όπερ έδει δείξαι!

ε. «Σημαίνει ότι κάθε συνιστώσα θα μετατραπεί σε μηχανισμό αναπαραγωγής των στελεχών της (;), άρα υποχώρηση της άμεσης δημοκρατίας και εμπλοκή της διαδικασίας μετατροπής του Σύριζα σε ένα σύγχρονο αριστερό, δημοκρατικό, μαζικό, ριζοσπαστικό, οικολογικό, κοινωνικά γειωμένο κόμμα». (Όλα σ’ ένα, δική μας υποσημείωση).

«Για πρώτη φορά το από κάτω (κινήματα, μαζικοί λαϊκοί αγώνες κ.λπ.) συνδυάζεται με το από πάνω κυβέρνηση Σύριζα και εμείς το κλωτσάμε. Επιμένουμε στα στεγανά για τις μάζες, ώστε να μη μολύνουν τη γραμμή της κάθε συνιστώσας με τις ‘‘μιαρές’’ απόψεις τους».

Προφανώς λοιπόν ο αρθρογράφος διαβλέπει πολλαπλούς κινδύνους από όλες τις συνιστώσες, εκτός της δικής του βέβαια. Εκεί δεν βλέπει ούτε  «αναπαραγωγή στελεχών», ούτε «υποχώρηση της άμεσης δημοκρατίας» ούτε οποιαδήποτε δημιουργία «εμπλοκής» σε οποιαδήποτε διαδικασία. Στους άλλους μόνο παρουσιάζονται τέτοια φαινόμενα. Και μόνο οι άλλοι, οι κακοί, «θέτουν στεγανά» στις μάζες, ώστε να μη μολυνθούν με τις «μιαρές απόψεις τους».

στ. «Οι συνιστώσες θα διατηρούν τα έστω και περιορισμένα χαρακτηριστικά στις απόψεις, θα παρεμποδίζουν την επικοινωνία και την όσμωση των απόψεων, επειδή θα οργανώνονται και σαν ιδεολογικά ρεύματα».

Σε ποιανού πολιτικού πλανήτη την τοπική οργάνωση ανήκει άραγε ο συγκεκριμένος αρθρογράφος; Αν συνέβαλε κάποιος στην όσμωση των απόψεων μέσα στον Σύριζα ήταν οι συνιστώσες, που έδωσαν και μια αριστερή φυσιογνωμία σ’ ένα κόμμα που κάποτε πάλευε να μπει στη Βουλή λόγω της συντηρητικής κατεύθυνσης που ακολουθούσε η τότε ηγεσία του. Όσο δε για την επικοινωνία, αυτή δεν κινδυνεύει από τις συνιστώσες, αλλά από κάποια προβεβλημένα στελέχη που παίρνουν σβάρνα τα κανάλια και εκφράζουν προσωπικές απόψεις που συνήθως δεν αντιστοιχούν με τις επίσημες θέσεις και αποφάσεις του Σύριζα.

ζ. «Θα έχουμε το οξύμωρο σχήμα να είμαστε κατά των φυλετικών, των ταξικών διακρίσεων και σεβασμού των σεξουαλικών προτιμήσεων, αλλά θα είμαστε υπέρ των ιδεολογικών διακρίσεων. Αλήθεια, πόσο υλιστικό ηχεί αυτό στ’ αυτιά μας;»!!!

Εδώ η διαλεκτική σηκώνει τα χέρια! Όποιος αντιληφθεί ποιον αφορούν οι «ιδεολογικές διακρίσεις», θα μπορέσει να αποτιμήσει και το μέγεθος του «υλισμού» που ηχεί στ’ αυτιά μας. Δεν θέλουμε να το πιστέψουμε, αλλά φοβόμαστε ότι λέγοντας «ιδεολογικές διακρίσεις» ο αρθρογράφος εννοεί τις ιδεολογικές διαφορές!!!

Και τελειώνοντας ο αρθρογράφος καταλήγει στο μεγαλοφυές συμπέρασμα:

«Εν κατακλείδει», λέει, «η σύνθεση των διαφορετικών απόψεων μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ είναι περισσότερο αναγκαία από άλλοτε».

Έχει διαφωνήσει κάποιος πάνω σε αυτό; Εκείνο όμως που δεν αναφέρει  σε καμία παράγραφο του άρθρου του είναι προς ποια κατεύθυνση και σε ποιο πρόγραμμα θα επιτευχθεί αυτή η σύνθεση. Ενώ προσπαθεί να κάνει «πενηνταράκια» τις θέσεις του Αριστερού Ρεύματος, ούτε κουβέντα για το πολιτικό σχέδιο που αυτός προτείνει. Αρκεί γι’ αυτόν να επιτευχθεί μια αόριστη και αδιευκρίνιστη «σύνθεση» και «ενότητ». Και συνεχίζοντας ακάθεκτος, αποδίδει παρακάτω τις αιτίες της ήττας από τη Νέα Δημοκρατία για μια ακόμη φορά στις συνιστώσες (όλες οι αιτίες του κακού από εκεί πηγάζουν), προτείνει δε «να σταματήσει η παιδική χαρά και το αλαλούμ των διαφορετικών δηλώσεων και προσεγγίσεων».

Αυτό που στην ουσία προτείνει είναι να σταματήσει να παράγεται πολιτική, να θαφτούν οι διαφορετικές απόψεις, να γίνουμε δηλαδή μια «σοβαρή» δύναμη σαν το ΚΚΕ το οποίο λοιδορεί πιο πάνω, που κύριο χαρακτηριστικό του είναι η μονολιθικότητα. Αν και υποψιαζόμαστε ότι προτιμά μια άλλη μονολιθικότητα, τη μονολιθικότητα του αρχηγικού κόμματος-χυλού. Οι δικές του ασυναρτησίες βεβαίως έχουν κάθε δικαίωμα να αναρτώνται στα έγκυρα σάιτ του χώρου στο όνομα της δημοκρατίας και της ελεύθερης διακίνησης των ιδεών.

Η οικοδόμηση του ΣΥΡΙΖΑ ως μαζικού κόμματος της Ριζοσπαστικής Αριστεράς σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να προέλθει κατά τη γνώμη μας με προσβλητικούς και αστήριχτους πολιτικά αφορισμούς για τα κομμάτια που τον αποτελούν, όπως αποτυπώνονται στο συγκεκριμένο άρθρο.

Για μας η δημοσίευση τέτοιων απόψεων στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης του χώρου αποτελεί ανησυχητικό φαινόμενο και προπομπό επικράτησης μιας πολύ διαφορετικής αντίληψης από εκείνη πάνω στην οποία οικοδομήθηκε ο Σύριζα, το οποίο αυτή τη στιγμή τείνει να αποτελέσει μπούσουλα και παράδειγμα για την Αριστερά σε όλο τον κόσμο.

* Ο Ηλίας Μυλωνάς είναι μέλος του ΣΥΡΙΖΑ Πετραλώνων και μέλος της Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ