Οι κάλπες στο Ισραήλ έβγαλαν την πιο δεξιά κυβέρνηση και το πιο δεξιό κοινοβούλιο μέχρι σήμερα. Επιστροφή του Νετανιάχου στην εξουσία, ενίσχυση των πιο έξαλλων ακροδεξιών (φονταμενταλιστικών και εθνικιστικών) κομμάτων που θα συγκυβερνήσουν μαζί του, καταβύθιση ως εξαφάνιση της πάλαι ποτέ Σιωνιστικής «Αριστεράς». Σε άρθρο του στην «Χάαρετζ», γραμμένο την επομένη του αποτελέσματος, ο Ισραηλινός αντισιωνιστής δημοσιογράφος Γκιντεόν Λεβί, γράφει γιατί δεν θα έπρεπε να σοκάρεται κανένας. [Rp]
Τι νομίζατε ότι θα γινόταν; Τι πίστευε η Σιωνιστική Αριστερά, βυθισμένη σε κώμα μετά τις Συμφωνίες του Όσλο; Ότι είναι εφικτό να επιστρέψει από το κώμα στην εξουσία; Με άδεια χέρια; Χωρίς εναλλακτική πρόταση ή ηγεσία; Με μοναδική βάση το μίσος για τον Νετανιάχου; Γιατί εκτός από αυτό, δεν είχε τίποτε άλλο να προσφέρει.
Κανείς δεν πρέπει να αιφνιδιάζεται από αυτό που συνέβη. Δεν θα μπορούσε να συμβεί κάτι άλλο. Άρχισε με την κατοχή –συγνώμη για την ενοχλητική επανάληψη αυτού του κλισέ, αλλά τότε άρχισε πραγματικά– και θα κατέληγε υποχρεωτικά σε μια κυβέρνηση ρατσισμού και μεταφοράς [εκτοπισμού των Παλαιστινίων].
Πενήντα χρόνια τρομολαγνείας και υποκίνησης μίσους κατά των Παλαιστινίων δεν μπορούν να καταλήξουν σε μια κυβέρνηση ειρήνης. Πενήντα χρόνια σχεδόν πανταχού παρούσας και αδιάλειπτης υποστήριξης για την κατοχή, από τη Σιωνιστική Αριστερά και Δεξιά, δεν θα μπορούσαν να καταλήξουν αλλιώς παρά με τον [ακροδεξιό και μεγάλο κερδισμένο στις εκλογές] Μπεν-Γκβιρ ως λαϊκό ήρωα. Μια ατελείωτη κατοχή μπορούσε να οδηγήσει μόνο σε μια κυβέρνηση Μπέντζαμιν Νετανιάχου-Ιταμάρ Μπεν Γκβιρ. Γιατί αν πρόκειται να συνεχίσεις μια κατοχή, τότε πρέπει να αγκαλιάσεις την αυθεντική της εκδοχή, αυτή που δεν ντρέπεται καθόλου για αυτήν –την εκδοχή του Μπεν Γκβιρ.
Ήταν απλώς ανέφικτο να συνεχιστούν οι αυταπάτες και όλο αυτό το κουρασμένο ρεπερτόριο φράσεων –και εβραϊκό και δημοκρατικό [κράτος], διαφωτισμένη κατοχή, προσωρινή κατοχή. Έφτασε η ώρα της αλήθειας και αυτήν πρόκειται να μας πουν οι Νετανιάχου και Μπεν Γκβιρ.
Χθες, το Ισραήλ ξύπνησε στην αυγή μιας νέας ημέρας, όπου όλα τα μισόλογα και οι ευφημισμοί ανήκουν στο παρελθόν. Από εδώ και στο εξής, η κατοχή είναι ακριβώς αυτό -κατοχή, και το ίδιο ισχύει και για το καθεστώς εβραϊκής ανωτερότητας στο Ισραήλ. Από εδώ και στο εξής, ο Σιωνισμός προάγεται σε απροκάλυπτο ρατσισμό.
Χθες ανακηρύχθηκε και επίσημα ο θάνατος της Πράσινης Γραμμής [τα σύνορα του 1967]: Η κατοχή είναι εδώ, είναι παντού. Όποιος πίστευε πως ό,τι συμβαίνει στο Γιτζάρ [ισραηλινός εποικισμός κοντά στη Ναμπλούς], μένει στο Γιτζάρ, απλά κορόιδευε τον εαυτό του. Όποιος πίστευε ότι η Γέσα [εβραϊκό ακρωνύμιο για την Ιουδαία-Σαμάρεια-Γάζα, δηλαδή τα παλαιστινιακά εδάφη που αντιμετωπίζουν εποικισμό, κατοχή και πολιορκία] είναι εκεί πέρα αλλά όχι εδώ, έκανε λάθος. Εδώ και πολύ καιρό, η Γέσα έρχεται όλο και πιο κοντά στο Ισραήλ, με τον βαθιά ριζωμένο εθνικισμό και φονταμενταλισμό. Και όλα αυτά τα χρόνια, κανείς δεν ύψωσε ανάστημα για να το σταματήσει. Τώρα είναι πολύ αργά. Πριν δυο μέρες, αυτή η μετατόπιση ολοκληρώθηκε.
Δεν έχει νόημα να αρχίσουν οι κατηγορίες –ο [κεντρώος] Γιαΐρ Λαπίντ απορρόφησε ψήφους των Εργατικών, οι Εργατικοί δεν ενώθηκαν με το Μερέτζ [το πιο αριστερό κόμμα στα πλαίσια του Σιωνισμού, έμεινε εκτός Βουλής] το [παλαιστινιακό κόμμα] Μπαλάντ δεν συμμετείχε στο Κοινό Ψηφοδέλτιο [συμμαχία παλαιστινιακών κομμάτων]. Όλα αυτά θα ήταν προσωρινά παυσίπονα για μια ανίατη ασθένεια. Ακόμα κι αν όλα αυτά δεν συνέβαιναν [τα «λάθη» που περιγράφει παραπάνω], τίποτε δεν θα άλλαζε στη μεγάλη εικόνα: Η κοινωνία που δημιουργήθηκε σε αυτή τη χώρα είναι σε ένα σημαντικό βαθμό θρησκευόμενη και σε πολύ μεγάλο βαθμό ρατσιστική, με το μίσος ενάντια στους Άραβες να αποτελεί το βασικό της καύσιμο –και δεν υπήρξε κανένας που να αντιστάθηκε σε αυτό.
Αυτό που συνέβη πριν δυο μέρες, δεν άρχισε πριν δυο μέρες. Ίσως το άρχισε η Γκόλντα Μέιρ, ίσως ο Σίμον Πέρες, αλλά σε κάθε περίπτωση, κανένας από τους διαδόχους τους δεν επιχείρησε να αλλάξει κατεύθυνση, να αναχαιτίσει το κύμα. Πιστεύατε αλήθεια ότι ο Γιαΐρ Λαπίντ, ένας μετριοπαθής και κούφιος δεξιός με καλές προθέσεις θα μπορούσε να παρουσιάσει μια εναλλακτική στον Μπεν Γκβιρ; Ποια εναλλακτική; Να σκοτώνουμε απαλά; Εναγκαλισμούς με τον Εμμανουέλ Μακρόν [αναφορά και στην επίσκεψή του Λαπίντ στο Παρίσι αλλά και στην προσπάθειά του να εκφράσει ένα νέο «κέντρο»]; Το Ισραήλ αποφάσισε πλέον ότι προτιμά να μην είναι ευγενικό όταν σκοτώνει. Η επόμενη κυβέρνηση τουλάχιστον θα αποφύγει τις προσποιήσεις για την προστασία της εικόνας της.
Επί χρόνια, μια παραπαίουσα αριστερά και κέντρο, δίχως ηγεσία και θάρρος, προσπαθεί απεγνωσμένα να σέρνεται στα πόδια της Δεξιάς και να της μοιάζει. Αυτό θα κατέληγε στον Μπεν Γκβιρ και το εθνικιστικό Σας [υπερορθόδοξο φονταμενταλιστικό κόμμα]. Δεν υπήρχε άλλη πιθανή έκβαση.
Επί χρόνια, οι Ισραηλινοί λέμε ότι είμαστε ο Εκλεκτός Λαός, ότι μετά το Ολοκαύτωμα όλα μας επιτρέπονται, ότι οι Άραβες θέλουν να μας πετάξουν στη θάλασσα, ότι έχουμε δικαίωμα σε αυτή τη γη επειδή το λένε οι ιστορίες της Βίβλου, ότι ο IDF είναι ο πιο ηθικός στρατός του πλανήτη, ότι ο Δαυίδ πολεμά τον Γολιάθ, ότι οι Άραβες του Ισραήλ είναι πέμπτη φάλαγγα, ότι όλος ο πλανήτης είναι εναντίον μας και ότι όλοι όσοι μας κάνουν κριτική είναι αντισημίτες. Τι νομίζαμε ότι θα προέκυπτε από όλα αυτά; Στην πραγματικότητα, ο Μπεν-Γκβιρ πήγε με το πάσο του. Θα μπορούσε να έχει κάνει τη μεγάλη του επιτυχία πολύ καιρό πριν. Αυτό συμβαίνει όταν έχεις Μπολσονάρο αλλά όχι Λούλα απέναντί του. Αυτό συμβαίνει όταν οι κραυγές «Θάνατος στους Άραβες», που θα ακούγονται πλέον το πρωί στα σχολεία, δεν απαντήθηκαν από μια κραυγή «Λευτεριά στους Άραβες». Από εκεί ξεκίνησαν όλα αυτά και εδώ κατέληξαν.
*Φωτό: Ο Μπεν Γκβιρ ηγείται ακροδεξιάς σιωνιστικής διαδήλωσης στην Ιερουσαλήμ τον Μάρτη του 2022.
