Στις 15 και 22 Ιουλίου 2015, η Ελληνική Βουλή «νομοθέτησε» τα περίφημα «προαπαιτούμενα μέτρα» προκειμένου να ξεκινήσει η διαδικασία που θα οδηγήσει στο 3ο μνημόνιο. Παρόλα αυτά, τις τελευταίες μέρες πληθαίνουν τα δημοσιεύματα που φέρουν τους τοκογλύφους – δανειστές να έχουν νέες απαιτήσεις από την ελληνική κυβέρνηση, απαιτήσεις που θα κληθούν να πληρώσουν τα «συνήθη υποζύγια», ο κόσμος της εργασίας, οι συνταξιούχοι, οι άνεργοι, οι φτωχές λαϊκές τάξεις.
Οι απαιτήσεις τους αποδεικνύουν πλέον ξεκάθαρα ακόμα και στους πιο καλόπιστους, πως η άποψηπου λέει ότι - παρά την επαχθή συμφωνία των Βρυξελλών - υπάρχουν ακόμα δυνατότητες για να ασκηθεί μια εσωτερική κοινωνική πολιτική υπέρ των εργαζομένων και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων, είναι έωλη.
Το ΜΕΤΑ - από την πρώτη στιγμή - είχε επισημάνει πως οποιαδήποτε υποχώρηση της κυβέρνησης απέναντι στις «ορέξεις» των τοκογλύφων θα σημάνει νέους εκβιασμούς και νέες απαιτήσεις, έτσι ώστε το νέο μνημόνιο, που θα υπογραφεί να διασφαλίζει πλήρως τη συνέχιση της προηγούμενης βάρβαρης νεοφιλελεύθερης μνημονιακής πολιτικής και θα φέρει μεγαλύτερη ύφεση στη χώρα, πλήρη ισοπέδωση των εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων, υψηλότερη ανεργία, μεγαλύτερη φτωχοποίηση της ελληνικής κοινωνίας, εκποίηση της δημόσιας περιουσίας και του δημόσιου πλούτου της χώρας.
Παράλληλα, και το ζήτημα της εθνικής κυριαρχίας αλλά και της ίδιας της δημοκρατίας και της λειτουργίας των δημοκρατικών θεσμών της χώρας αμφισβητείται, όταν ζητούν, για παράδειγμα, να «ενημερώνονται» πολύ νωρίτερα για τα νομοσχέδια, να «συμφωνούν» και μετά αυτά να έρχονται στη Βουλή, όταν ζητούν αλλαγές σε νόμους που ήδη έχει ψηφίσει η Βουλή (ακόμα και πρόσφατους, όπως ο νόμος με τα πρώτα προαπαιτούμενα που ψηφίστηκε στις 15 Ιουλίου). Το ομολόγησε, εξάλλου, και ο ίδιος ο γενικός γραμματέας Κοινωνικής Ασφάλισης.
Στα εργασιακά, ζητούν να μην αυξηθεί ο κατώτατος μισθός - τον θεωρούν ήδη υψηλό- αφού ο στόχος τους είναι να πάει στα 300 ευρώ και να διατηρηθούν οι διακρίσεις σε βάρος των νέων εργαζομένων κάτω από 25 ετών, να μην επανέλθει ο θεσμός των συλλογικών διαπραγματεύσεων και των ΣΣΕ, να μειωθούν και άλλο οι μισθοί των εργαζομένων στο Δημόσιο, να επανέλθει το πρόγραμμα των διαθεσιμοτήτων και των απολύσεων, ηαπελευθέρωση επαγγελμάτων, οι ομαδικές απολύσεις, η κατάργηση της Κυριακής αργίας και των συνδικαλιστικών δικαιωμάτων των εργαζομένων.
Το νέο μνημόνιο και οι δικαιολογίες που το συνοδεύουν αναπαράγουν τις θεωρίες των μονόδρομωντου 1ου και 2ου μνημονίου, καλλιεργούν την ηττοπάθεια στην ελληνική κοινωνία και δικαιώνουν όλο το μνημονιακό πολιτικό και οικονομικό κατεστημένο, που έλεγε ότι ο μόνος ρεαλιστικός δρόμος είναι ο δρόμος της λιτότητας και της απορρύθμισης των εργασιακών σχέσεων, της κοινωνίας χωρίς δικαιώματα, με ένα λαό φτωχό και μια χώρα αποικία χρέους, χωρίς λαϊκά και δημοκρατικά δικαιώματα.
Το εργατικό – λαϊκό κίνημα που θέλει να τιμά τις παραδόσεις του δεν θεωρεί ότι υπάρχουν μόνο οι νεοφιλελεύθεροι μονόδρομοι. Η μάχη που διεξάγεται είναι ταξική και γι' αυτό εμείς είμαστε σταθερά με τις πολιτικές αυτές που είναι σε όφελος των εργαζομένων, των συνταξιούχων, των ανέργων και των φτωχών και σε βάρος των ολιγαρχών και των τοκογλύφων.
Για το λόγο αυτό, δε θα σταματήσουμε να επαναλαμβάνουμε ότι η κυβέρνηση, αν θέλει να μην χάσει γρήγορα τη λαϊκή της συναίνεση, είναι να διακόψει τις διαδικασίες για την ψήφιση του 3ου μνημονίου, να προχωρήσει ταχύτατα στο πέρασμα των τραπεζών υπό δημόσια ιδιοκτησία και κοινωνικό έλεγχο, να διακόψει την εξυπηρέτηση του δημόσιου χρέους και να προχωρήσει στην διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του, να πάρει μέτρα σε βάρος του μεγάλου κεφαλαίου, της διαφθοράς και των ΜΜΕ και να προχωρήσει σε μέτρα για την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας για να χτυπηθεί η μάστιγα της ανεργίας.
Τέλος, είναι κρίμα να δίνεται ζωτικός χώρος και «φιλί ζωής» στις ξεπεσμένες μνημονιακές πολιτικές δυνάμεις, που ο λαός με το περήφανο ΟΧΙ τις έστειλε στο περιθώριο, να επιτίθενται και να προσπαθούν να ποινικοποιήσουν την πολιτική ζωή της χώρας, ζητώντας την κεφαλή επί πίνακι όλων όσοι ανίχνευαν εναλλακτικούς δρόμους απέναντι στους εκβιασμούς και στους μονόδρομους των δανειστών, αλλά και την «τυφλή» δικαιοσύνη τους που κινείται με ταχύτητα όταν πρόκειται να εξεταστούν οι περιπτώσεις, είτε των εργατικών αγώνων, είτε αμφισβήτησης της κυριαρχίας του πολιτικού και οικονομικού κατεστημένου που κατέστρεψε τη χώρα τα τελευταία 40 χρόνια.
Οι εργαζόμενοι, οι συνταξιούχοι, οι άνεργοι, οι νέοι, ο λαός δεν πρέπει να εφησυχαστούν ούτε να απογοητευτούν. Τα μέτρα είναι σκληρά και θα χρησιμοποιηθούν όλα τα μέσα για την εφαρμογή τους. Μοναδική διέξοδος είναι η συνέχιση των εργατικών και λαϊκών αγώνων για να ακυρωθούν στην πράξη.
