Μια Αιωνιότητα και μια Μέρα

ΥΠΟ­ΘΕ­ΣΗ: O Αλέ­ξαν­δρος (Μπρού­νο Γκανζ), είναι ένας με­σό­κο­πος συγ­γρα­φέ­ας, που ασχο­λεί­ται με το ημι­τε­λές έργο του Σο­λω­μού, Ελεύ­θε­ροι Πο­λιορ­κη­μέ­νοι. Από το ποί­η­μα λεί­πουν λέ­ξεις, κι ο Αλέ­ξαν­δρος απο­πει­ρά­ται να τις συ­γκε­ντρώ­σει, να τις αγο­ρά­σει, όπως έκανε για τις δικές του λέ­ξεις κι ο Σο­λω­μός. Είναι όμως οι λέ­ξεις που μπαί­νουν στο παζλ της συ­μπλή­ρω­σης του ημι­τε­λούς αρι­στουρ­γή­μα­τος, για να στοι­χειώ­σουν και τη ζωή του Αλέ­ξαν­δρου. Αλλά οι δυ­νά­μεις του έχουν εξα­ντλη­θεί κι ο ίδιος βα­δί­ζει προς τον θά­να­το. O χρό­νος που του απο­μέ­νει, ανή­κει στις ανα­μνή­σεις, στον απο­λο­γι­σμό μιας ζωής, γε­μά­της χα­μέ­νες ευ­και­ρί­ες και λάθος κι­νή­σεις. Μια τυ­χαία συ­νά­ντη­ση μ’ ένα άστε­γο αγόρι)  , παιδί των φα­να­ριών, (Αχιλ­λέ­ας Σκέ­βης ) θα του δώσει νέα ώθηση. Προ­σκολ­λά­ται σ’ αυτό το παιδί, ανα­βάλ­λει την «ανα­χώ­ρη­ση» και πα­ρα­τεί­νει την αιω­νιό­τη­τα κατά μία μέρα, για να με­τα­φέ­ρει στον μικρό του φίλο κάτι από τη γνώση του. Έτσι ώστε ν’ αφή­σει τα ίχνη του πάνω σε κά­ποιον, μέσα από το βλέμ­μα του οποί­ου θα σωθεί εκεί­νος που φεύ­γει.

Στην συ­γκε­κρι­μέ­νη ται­νία ο Θό­δω­ρος Αγ­γε­λό­που­λος, χρη­σι­μο­ποιεί δύο βα­σι­κά ερ­γα­λεία, για να μας πα­ρου­σιά­σει της ιστο­ρία και είναι η ποί­η­ση και ο χρό­νος. Χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά ερ­γα­λεία των ται­νιών του Αγ­γε­λό­που­λου. Η ποί­η­ση εμ­φα­νί­ζε­ται σε διά­φο­ρες μορ­φές. Αρ­χι­κά, εμ­φα­νί­ζε­ται μέσα από το πρό­σω­πο του Διο­νυ­σί­ου Σο­λω­μού, που είναι ση­μείο ανα­φο­ράς για το έργο του κε­ντρι­κού χα­ρα­κτή­ρα της ται­νί­ας. Εμ­φα­νί­ζε­ται, όμως και στον απλό λόγο, κυ­ρί­ως για να δη­λώ­σει απο­χαι­ρε­τι­σμό και μνήμη. Είναι χα­ρα­κτη­ρι­στι­κή η σκηνή, οπού τα μικρά αγό­ρια, που κα­θα­ρί­ζουν τα τζα­μιά των αυ­το­κί­νη­των και πέ­φτουν συ­νέ­χεια θύμα εκ­με­τάλ­λευ­σης, απο­χαι­ρε­τούν με συ­γκί­νη­ση τον φίλο τους που σκο­τώ­θη­κε, η ποί­η­ση βρί­σκε­ται μέσα από τα λόγια των αγο­ριών. Επί­σης βρί­σκε­ται, στα γράμ­μα­τα της Άννας, της γυ­ναί­κας του Αλέ­ξαν­δρου, η οποία έχει πε­θά­νει και μέσα από τα γράμ­μα­τα της, τα­ξι­δεύ­ει στο πα­ρελ­θόν. Η ποί­η­ση βρί­σκε­ται, ακόμα και στην σκηνή οπού ο Αλέ­ξαν­δρος απο­χαι­ρε­τά­ει την μη­τέ­ρα του, συ­γκε­ντρώ­νε­ται ο απο­χω­ρι­σμός και η μνήμη.

Η δια­χεί­ρι­ση του χρό­νου είναι ανα­γνω­ρί­σι­μο χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό στις ται­νί­ες του Αγ­γε­λό­που­λου και έχει να κάνει με διά­φο­ρα επί­πε­δα. Αρ­χι­κά, ο χρό­νος της ται­νί­ας, μέσα από τα με­γά­λα πλάνα διαρ­κεί­ας. Επι­πλέ­ον, η ανα­κα­τα­νο­μή του χρό­νου, το παρόν, το πα­ρελ­θόν και μέλ­λον μπερ­δεύ­ο­νται αλλά πα­ρου­σιά­ζο­νται με τέ­τοιο τρόπο ώστε να φαί­νε­ται ότι υπάρ­χει λο­γι­κή συ­νέ­χεια. Είναι ένας τρό­πος έτσι ώστε ο θε­α­τής να μην πα­ρα­σέρ­νε­ται από την πλοκή της ται­νί­ας και να είναι σε συ­νε­χό­με­νη εγρή­γορ­ση άρα να είναι θε­α­τής με κρι­τι­κή άποψη και όχι πα­θη­τι­κός. Στην συ­γκε­κρι­μέ­νη ται­νία όμως, ο χρό­νος έχει και μια άλλη επι­πλέ­ον ση­μα­σία, καθώς είναι ο κε­ντρι­κός άξο­νας της πλο­κής. Ο χρό­νος δεν λει­τουρ­γεί, μόνο ως στοι­χείο μνή­μης και απο­λο­γι­σμού, αλλά και ως κα­τε­πεί­γον. Ο χα­ρα­κτή­ρας της ται­νί­ας, έχει ου­σια­στι­κά μια μέρα για να κάνει απο­λο­γι­σμό της  ζωή και του έργου του. Έχει μόνο μια ήμερα για κα­τα­φέ­ρει να σώσει το μικρό αγόρι, το οποίο κα­τά­φε­ρε να του γε­μί­σει ελ­πί­δα και η μέρα να έχει μια ευ­χά­ρι­στη επέ­κτα­ση.

Η ται­νία, πραγ­μα­τεύ­ε­ται το γήρας του αν­θρώ­που σε συν­δυα­σμό με το γήρας της φύσης και της κοι­νω­νί­ας. Ο με­σή­λι­κας κα­τά­κο­πος συγ­γρα­φέ­ας, πε­ρι­φέ­ρε­ται, σε ένα τοπίο γκρί­ζο και μου­ντό που δεν θυ­μί­ζει τα ηλιό­λου­στα του­ρι­στι­κά τοπία σε μια κοι­νω­νί­ας της εκ­με­τάλ­λευ­σης, θύμα της οποί­ας είναι τα μικρά παι­διά. Μέσα όμως από αυτήν την κα­τά­στα­ση που πα­ρου­σιά­ζει, υπάρ­χει και η αι­σιό­δο­ξη ματιά, που εκ­φρά­ζε­ται μέσα από την τέχνη (  ποί­η­ση, μου­σι­κή κ.λ.π) και από την αγνό­τη­τα της νέα γε­νιάς.

1998 | Έγχρ. | Διάρ­κεια: 130' / Ελ­λη­νο-γαλ­λο-ιτα­λι­κή ται­νία, σκη­νο­θε­σία Θό­δω­ρος Αγ­γε­λό­που­λος

 με τους: Μπρού­νο Γκαντζ, Ιζα­μπέλ Ρενό, Αχιλ­λέα Σκέβη, Ελένη Γε­ρα­σι­μί­δου, Φα­μπρί­τζιο Μπε­ντι­βό­λιο