Μια ιταλική τραγωδία από τα παλιά

Μέρες του 1922; Όχι ακόμα αλλά η Ιταλία είναι πια σε καλό δρόμο για να “γιορτάσει” σε τέσσερα χρόνια την εκατοστή επέτειο της ανόδου του Μουσολίνι και του φασιστικού του κινήματος στην εξουσία με ένα καθεστώς που θα του μοιάζει -σχεδόν- σαν δυο σταγόνες νερό!

Γιατί αυτή η “ανορθόδοξη” εισαγωγή στο σχολιασμό των ιταλικών εκλογών ενώ οι πάντες δεν μιλούν παρά για επικράτηση των “λαϊκιστών”, θρίαμβο των “ευρωσκεπτικιστών”, ήττα της “κεντροαριστεράς”, και φυσικά, για “ακυβερνησία” της Ιταλίας και επαπειλούμενο μετεκλογικό “χάος” της; Μα, επειδή προτιμάμε να κοιτάξουμε λίγο παραπέρα από τη μύτη μας, για να δούμε όχι τα επιφαινόμενα αλλά την ουσία των πραγμάτων την ώρα που στην Ιταλία επωάζονται εξελίξεις που θα σημαδέψουν και τη δική μας ζωή εδώ στην Ελλάδα!

Ποιος κέρδισε λοιπόν τις ιταλικές εκλογές; Προφανώς, η Λέγκα του Σαλβίνι.Όχι η “Λέγκα του Βορρά” που δεν υπάρχει πια, αλλά η σκέτη Λέγκα για όλη την Ιταλία, που την διαδέχτηκε. Και όχι επειδή αύξησε κατακόρυφα το εκλογικό της αποτέλεσμα ή επειδή κατατρόπωσε τον σύμμαχο και εταίρο της Σίλβιο Μπερλουσκόνι στον “κεντροδεξιό συνασπισμό”, αλλά για τους εξής πολύ πιο ουσιαστικούς και επίφοβους λόγους:

• Επειδή η Λέγκα του Σαλβίνι είναι πολύ παραπάνω από ένα κόμμα, καθώς διαθέτει όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά (μαζική κοινωνική απήχηση και καλά οργανωμένη βάση) που την κάνουν να είναι ίσως το πιο μαζικό οργανωμένο κίνημα έξαλλων ρατσιστών μικροαστών και λοιπών απελπισμένων πληβείων στη σημερινή Ευρώπη.

• Επειδή αποτελεί την κατεξοχήν ανερχόμενη ιταλική πολιτική δύναμη καθώς είναι όχι μόνο “καταδικασμένη” (και αποφασισμένη) ναξεπουπουλιάσει την σύμμαχό της Forza Italia του Μπερλουσκόνι, που πνέει τα λοίσθια, αλλά και να επωφεληθεί από τις κραυγαλέες αδυναμίες του -προς το παρόν, θριαμβεύοντος- Κινήματος των Πέντε Αστέρων, ειδικά αν αυτό βρεθεί στη κυβέρνηση και διαχειριστεί την ιταλική κοινωνική και οικονομική κρίση.

• Επειδή η Λέγκα του Σαλβίνι όχι μόνο ξέρει τι θέλει και που πάει περισσότερο από κάθε άλλο ιταλικό κόμμα αλλά και δεν έχει τον παραμικρό (ηθικό και δημοκρατικό) ενδοιασμό για να υλοποιήσει τα σχέδιά της χρησιμοποιόντας ακόμα και τα πιο ανήθικα, απάνθρωπα και αποκρουστικά μέσα.

• Επειδή η συνολική κατάσταση της σημερινής ιταλικής κοινωνίας και η πλήρης κατάρρευση της ιταλικής αριστεράς και κεντροαριστεράς και γενικότερα του ιταλικού εργατικού κινήματος σπρώχνουν τις μάζες των “ορφανών” πια και συνάμα απελπισμένων και ευρισκόμενων σε πλήρη σύγχιση Ιταλών εργαζομένων και αριστερών στην αναζήτηση πολιτικής αντιπροσώπευσης και στέγης που μπορούν να βρουν -και- στην “αντισυστημική” Λέγκα. Και δεν είναι βέβαια τυχαίο ότι στην πρώτη μετεκλογική του δήλωση, ο Σαλβίνι απευθύνθηκε σε αυτούς ακριβώς του “ορφανούς” αριστερούς που δεν πήγαν να ψηφίσουν…

• Επειδή το Κίνημα των Πέντε Αστέρων που θα μπορούσε να ανταγωνιστεί τη Λέγκα του Σαλβίνι, δείχνει να εγκαταλείπει ταχύτατα τον όποιο “αντισυστημικό” ριζοσπαστισμό του προκειμένου να γίνει άμεσα αποδεκτό από τα ντόπια και διεθνή κέντρα αποφάσεων. Όπως σπεύδει να δηλώσει τόσο εύγλωττα ο ιδρυτής και πάντα υπέρτατος ηγέτης του Μπέπε Γκρίλο μόλις τρεις μέρες μετά τις εκλογές, “εμείς είμαστε λίγο χριστιανοδημοκράτες, λίγο δεξιοί, λίγο αριστεροί, λίγο κεντρώοι...μπορούμε να προσαρμοστούμε σε οποιοδήποτε πράγμα”!...

• Τέλος, επειδή την Λέγκα του Σαλβίνι ευνοεί η γενικότερη ανοδικη πορεία της ακροδεξιάς σχεδόν σε όλη την Ευρώπη αλλά και πέρα από αυτή.

Αν μεγάλος κερδισμένος των ιταλικών εκλογών είναι λοιπόν η Λέγκα του Ματέο Σαλβίνι, μεγάλος χαμένος είναι αναμφίβολα η λεγόμενη “κεντροαριστερά” του Δημοκρατικού κόμματος (PD) και του Ματέο Ρέντσι. Δεν είναι μόνον ότι η εκλογική της συντριβή διέψευσε και τις πιο απαισιόδοξες προβλέψεις ή ότι βρίσκεται πιά κάτω και από το 19% και η μέχρι χτες τοπικίστικη Λέγκα την έχει φτάσει σε απόσταση αναπνοής απέχοντας από αυτή μόλις 1%! Είναι κυρίως, ότι το PD είναι ήδη υπό διάλυση καθώς ένα μέρος των βουλευτών του προσανατολίζονται να στηρίξουν μια κυβέρνηση Ντι Μάϊο των Πέντε Αστέρων, ενώ πληθαίνουν οι παραιτήσεις στελεχών του και τα απογοητευμένα μέλη του παίρνουν το δρόμο της ιδιώτευσης. Και όλα αυτά την ώρα που ο Ρέντσι παραιτείται και ξεπαραιτείται πολλές φορές το εικοσιτετράωρο (!) και δείχνει να έχει πάρει διαζύγιο από τη πραγματικότητα με τις αλαζονικές δηλώσεις του στις οποίες πλέκει ασταμάτητα το εγκώμιο...του εαυτού του…

Ο μετεκλογικός Ρέντσι που έχει γίνει περίγελος ακόμα και των χτεσινών κολάκων του είναι όμως ο ίδιος Ρέντσι που για χρόνια και μέχρι πριν από λίγες μέρες παρουσιαζόταν από τους συνήθεις “εμβριθείς” σχολιαστές των ελληνικών, ευρωπαϊκών και παγκόσμιων ΜΜΕ ως ο πιο ταλαντούχος Ευρωπαίος πολιτικός ηγέτης και εκείνος που ενσάρκωνε τη νέα ευρωπαϊκή αριστερά. Δυστυχώς για όλους αυτούς, αλλά και για τους εγχώριους φωστήρες της “ρεαλιστικής” αριστεράς, ο εκστασιασμός τους για το “φαινόμενο Ρέντσι” δεν απέτρεψε την τελική αποκάλυψη της οικτρής πραγματικότητας: Ο εκλεκτός τους δεν ήταν παρά ένας εντελώς ασήμαντος εγωκεντρικός φανφαρόνος μοναδικό κατόρθωμα του οποίου είναι ότι συνέβαλε αποφασιστικά στην οριστική κατάρρευση και -ίσως- εξαφάνιση της κεντρώας νεοφιλελεύθερης μετεξέλιξης των υπολειμάτων του άλλοτε κραταιού Κομμουνιστικού κόμματος της Ιταλίας!

Οποία τραγική κατάληξη της ιταλικής αριστεράς και του αριστερού ηγέτης της, ανακράζουν τώρα περίπου σύσσωμα τα ντόπια και διεθνή ΜΜΕ και από κοντά όλα εκείνα τα πολιτικά επιτελεία που προπαγάνδισαν το “ρεαλισμό” και το λαμπρό μέλλον της νέας ιταλικής αριστεράς. Όμως, για ποιον αριστερό ηγέτη της αριστεράς έκαναν και κάνουν λόγο όταν ο ίδιος ο Ρέντσι δεν υπήρξε ποτέ ούτε καν μέλος κάποιου κόμματος με έστω μακρινή σχέση με την αριστερά, καθώς υπήρξε πάντα ...Χριστιανοδημοκράτης; Όπως εξάλλου, δεξιότατοι χριστιανοδημοκράτες, και μάλιστα με πλούσιο (κυβερνητικό και άλλο) παρελθόν, ήταν και είναι και πάμπολλοι άλλοι ηγέτες και μεγαλόσχημα στελέχη του “κεντροαριστερού” Δημοκρατικού κόμματος. Ενός κόμματος μπροστά στο οποίο παλιοί Χριστιανοδημοκράτες ηγέτες της δεκαετίας του 1970 σαν π.χ. τον μακαρίτη Άλντο Μόρο θα έμοιαζαν μάλλον με...μπολσεβίκους! Θλιβερό συμπέρασμα: Αν μη τι άλλο, έστω και κατόπιν εορτής, όλοι εκείνοι (δημοσιογράφοι και πολιτικοί) που έκαναν όνομα και καριέρα πουλώντας μας ιταλικά φύκια για αριστερές μεταξωτές κορδέλες θα έπρεπε να έχουν την τσίπα να ζητήσουν συγγνώμη για την απίστευτη απάτη τους…

Τελικά, μόνο κεραυνός εν αιθρία και “τεράστια “έκπληξη” δεν ήταν και δεν μπορεί να θεωρηθεί το αποτέλεσμα των ιταλικών εκλογών και οι τραγικές συνέπειές του. Στην πραγματικότητα, αποτελεί μάλιστα τη “φυσιολογική” κατάληξη μιας μακράς περιόδου μεθοδικής -αν όχι μεθοδευμένης- αποσύνθεσης της ιταλικής αριστεράς, που άνοιξε το δρόμο πρώτα στην εμφάνιση και κατόπιν στη ραγδαία ανάπτυξη της ακροδεξιάς. Μέσα σε αυτό το γενικό πλαίσιο, καμπή ιστορικής σημασίας αποτέλεσε η συμμετοχή της τότε διαρκώς ανερχόμενης Κομμουνιστικής Επανίδρυσης στη (νεοφιλελευθερη) κυβέρνηση Πρόντι (2007) που σήμανε όχι μόνο τη δική της καταστροφή αλλά και την αρχή του τέλους του μαζικού ιταλικού κοινωνικού κινήματος που μόλις πριν από 13-14 χρόνια αποτελούσε την ατμομηχανή ενός ευρωπαϊκού ριζοσπαστικού κινήματος σε πλήρη άνθιση.

Το συμπέρασμα δεν είναι διόλου αισιόδοξο: Η πογκρομική ακροδεξιά της Λέγκα του Σαλβίνι, αλλά και οι μικρότερες νεοφασιστικές οργανώσεις, δείχνουν να ριζώνουν μέσα σε μια ηττημένη και ισοπεδωμένη ιταλική κοινωνία χωρίς σοβαρά αντισώματα και αντιστάσεις, που έχει προ πολλού διαβρωθεί αφάνταστα από τον “μπερλουσκονισμό” και γίνεται έρμαιο στα χέρια αδίστακτων λαϊκιστών και ακροδεξιών ρατσιστών με σαφείς αναφορές στο ιταλικό φασιστικό παρελθόν! Ένας λόγος παραπάνω που κάνει την ενίσχυση των ιταλικών κοινωνικών κινημάτων και την επανίδρυση της ιταλικής ριζοσπαστικής αριστεράς απολύτως ζωτικής σημασίας όχι μόνο για τη γειτονική μας χώρα αλλά και για όλάκερη την Ευρώπη...