Μια πόλη για τις ανάγκες µας

Πραγ­μα­το­ποι­ή­θη­κε στις 4/11/2018, με με­γά­λη επι­τυ­χία, η ανοι­χτή συ­ζή­τη­ση-εκ­δή­λω­ση της Δη­μο­τι­κής Κί­νη­σης «Ανυ­πό­τα­κτη Αθήνα» στον ανοι­χτό χώρο του Πε­δί­ου του Άρεως, με τη μα­ζι­κή συμ­με­το­χή εκ­προ­σώ­πων κοι­νω­νι­κών φο­ρέ­ων, κι­νή­σε­ων και πο­λι­τών.

Σκο­πός της εκ­δή­λω­σης ήταν να συ­ζη­τη­θεί το μεί­ζον ζή­τη­μα της εντει­νό­με­νης πο­λι­τι­κής στιγ­μα­τι­σμού, πε­ρι­θω­ριο­ποί­η­σης και κοι­νω­νι­κού απο­κλει­σμού που σπρώ­χνει χι­λιά­δες πο­λί­τες στην εξα­θλί­ω­ση, την ακραία φτώ­χεια και την απο­στέ­ρη­ση βα­σι­κών αγα­θών, ει­δι­κά στο Δήμο της Αθή­νας. Γι’ αυτό και η επι­λο­γή του Πε­δί­ου του Άρεως ως τόπου συ­ζή­τη­σης δεν ήταν τυ­χαία. Ως Δη­μο­τι­κή Κί­νη­ση επι­θυ­μού­με να σπά­σου­με το χω­ρι­σμό της πόλης μας σε ζώνες για «κα­νο­νι­κούς και μη πο­λί­τες», συ­ζη­τώ­ντας σε έναν από τους ελά­χι­στους ελεύ­θε­ρους χώ­ρους πρα­σί­νου που έχουν απο­μεί­νει στην Αθήνα. Σε έναν τόπο σύμ­βο­λο τόσο της αν­θρώ­πι­νης δυ­στυ­χί­ας, όσο και των πο­λι­τι­κών πε­ρι­θω­ριο­ποί­η­σης και κα­τα­στο­λής που ασκού­νται χρό­νια τώρα στην πόλη μας.

Η δο­λο­φο­νία του ΛΟ­ΑΤ­ΚΙΑ+ ακτι­βι­στή Ζακ Κω­στό­που­λου σε πο­λυ­σύ­χνα­στο πε­ζό­δρο­μο της Ομό­νοιας μέρα με­ση­μέ­ρι από πο­λί­τες και αστυ­νο­μία απο­τε­λεί την κο­ρυ­φή του πα­γό­βου­νου. Έδει­ξε τα ακραία απο­τε­λέ­σμα­τα στα οποία μπο­ρεί να οδη­γή­σει η πο­λι­τι­κή που ασκούν χρό­νια τώρα η τω­ρι­νή και οι προη­γού­με­νες κυ­βερ­νή­σεις, η αστυ­νο­μία και ο Δήμος Αθη­ναί­ων, που αντι­με­τω­πί­ζουν τα κοι­νω­νι­κά προ­βλή­μα­τα και την αν­θρώ­πι­νη δυ­στυ­χία με κα­τα­στο­λή και απάν­θρω­πη με­τα­χεί­ρι­ση.

Η υπό­θε­ση της δο­λο­φο­νί­ας Κω­στό­που­λου ανέ­δει­ξε μια σειρά από πτυ­χές της πραγ­μα­τι­κό­τη­τας με τις οποί­ες οφεί­λου­με να έρ­θου­με αντι­μέ­τω­ποι. Ανε­ξάρ­τη­τα από το τι πραγ­μα­τι­κά συ­νέ­βη στην υπό­θε­ση της δο­λο­φο­νί­ας του Ζ. Κω­στό­που­λου, στην οποία βέ­βαια τα αφη­γή­μα­τα αστυ­νο­μί­ας και ΜΜΕ περί δήθεν λη­στεί­ας έχουν κα­ταρ­ρι­φθεί από την πρώτη στιγ­μή, ενώ ταυ­τό­χρο­να υπάρ­χει απα­ρά­δε­κτη προ­σπά­θεια πα­ρε­μπό­δι­σης της συλ­λο­γής στοι­χεί­ων και απρό­θυ­μο ανα­κρι­τι­κό έργο, θε­λή­σα­με να συ­ζη­τή­σου­με συ­νο­λι­κό­τε­ρα για την κα­τά­στα­ση στην πόλη της Αθή­νας. Η συ­στη­μα­τι­κή καλ­λιέρ­γεια του φόβου, ο στιγ­μα­τι­σμός και η κα­τα­στο­λή απέ­να­ντι σε μια σειρά ευά­λω­των κοι­νω­νι­κών ομά­δων, όπως οι ου­σιο­ε­ξαρ­τη­μέ­νοι, οι άστε­γοι, οι άν­θρω­ποι που ζουν στην ακραία φτώ­χεια, οι με­τα­νά­στες ή η ρα­τσι­στι­κή στο­χο­ποί­η­ση αν­θρώ­πων λόγω κα­τα­γω­γής, σε­ξουα­λι­κού προ­σα­να­το­λι­σμού ή ταυ­τό­τη­τας φύλου, απο­τε­λούν το έδα­φος πάνω στο οποίο εκτρέ­φε­ται ο κοι­νω­νι­κός ρα­τσι­σμός και νο­μι­μο­ποιεί­ται η άσκη­ση βίας προς κάθε άν­θρω­πο αδύ­να­μο ή δια­φο­ρε­τι­κό.

Τα πο­γκρόμ της αστυ­νο­μί­ας σε βάρος αστέ­γων, το­ξι­κο­ε­ξαρ­τη­μέ­νων, με­τα­να­στών, η ρα­τσι­στι­κή προ­κα­τά­λη­ψη και η εκ των προ­τέ­ρων ομα­δι­κή κα­τα­δί­κη συ­μπο­λι­τών μας ως εγκλη­μα­τιών, που οδή­γη­σε πρό­σφα­τα την αστυ­νο­μία να πε­ρά­σει χει­ρο­πέ­δες σε ρομά ανή­λι­κο παιδί, επει­δή που­λού­σε στυλό, αλλά και η προ­κλη­τι­κή στάση ανο­χής απέ­να­ντι στις πα­ρα­κρα­τι­κές επι­θέ­σεις της Χρυ­σής Αυγής και άλλων φα­σι­στι­κών ομά­δων στο κέ­ντρο της Αθή­νας τόσα χρό­νια, όλα αυτά είναι που γεν­νούν τον κα­νι­βα­λι­σμό και τη ρα­τσι­στι­κή αυ­το­δι­κία, πάνω στην απο­κρου­στι­κή λο­γι­κή «να κα­θα­ρί­σει ο τόπος».

Υπάρ­χουν πολ­λές πτυ­χές στο ζή­τη­μα της στο­χο­ποί­η­σης κοι­νω­νι­κών κα­τη­γο­ριών, που η κα­θε­μία χρειά­ζε­ται τε­λεί­ως δια­φο­ρε­τι­κή εξέ­τα­ση. Δεν μπο­ρού­με να μι­λή­σου­με με τον ίδιο τρόπο για την αντι­με­τώ­πι­ση της εξάρ­τη­σης, όπως για το ζή­τη­μα των αστέ­γων ή για το θέμα των δι­καιω­μά­των των ΛΟ­ΑΤ­ΚΙΑ+ ατό­μων, των γυ­ναι­κών ή των ορο­θε­τι­κών. Συν­δέ­ο­νται όμως από ένα κοινό νήμα: την καλ­λιέρ­γεια του κοι­νω­νι­κού ρα­τσι­σμού που οδη­γεί στο να στο­χο­ποιού­νται συ­μπο­λί­τες μας στη βάση κάθε λογής ετε­ρό­τη­τας. Ετη­σί­ως στην Ελ­λά­δα κα­τα­γρά­φο­νται εκα­το­ντά­δες επι­θέ­σεις με ομο­φο­βι­κό πρό­ση­μο σε gay ή τρανς άτομα ή με ξε­νο­βο­φι­κό πρό­ση­μο σε βάρος με­τα­να­στών και προ­σφύ­γων. Και ένα σωρό ακόμη που δεν κα­τα­γρά­φο­νται και απο­σιω­πού­νται ως «κα­νο­νι­κή κα­τά­στα­ση».

Η άνο­δος της νε­ο­να­ζι­στι­κής Χρυ­σής Αυγής ενέ­τει­νε τα φαι­νό­με­να αυτά της φυ­σι­κής βίας, παρά τις κα­τα­κτή­σεις της ΛΟ­ΑΤ­ΚΙΑ+ κοι­νό­τη­τας σε θε­σμι­κό-νο­μι­κό επί­πε­δο. Δεν μπο­ρού­με να απο­συν­δέ­σου­με τα φαι­νό­με­να αυτά από μια συ­νο­λι­κή προ­σπά­θεια πο­λι­τι­κών κέ­ντρων για συ­ντη­ρη­τι­κο­ποί­η­ση της κοι­νω­νί­ας, τα οποία συ­ντη­ρούν και πα­ρο­ξύ­νουν τον συ­ντη­ρη­τι­σμό, τον ρα­τσι­σμό και την ομο­φο­βία.

Ο Αντώ­νης Σι­γά­λας, ΛΟ­ΑΤ­ΚΙΑ+ ακτι­βι­στής, ανέ­δει­ξε τις πτυ­χές του ομο­βο­φι­κού και ρα­τσι­στι­κού λόγου και πρα­κτι­κών που τί­θε­νται επί τά­πη­τος με αφορ­μή τη δο­λο­φο­νία του Ζ. Κω­στό­που­λου και τους κιν­δύ­νους που ανα­πτύσ­σο­νται. Τό­νι­σε την ανά­γκη να σκύ­ψουν τα κοι­νω­νι­κά κι­νή­μα­τα και η Αρι­στε­ρά στα ζη­τή­μα­τα των δι­καιω­μά­των των ατό­μων που υφί­στα­νται διά­κρι­ση λόγω σε­ξουα­λι­κού προ­σα­να­το­λι­σμού ή ταυ­τό­τη­τας φύλου, και τη ση­μα­σία του να απο­τε­λούν αυτές οι διεκ­δι­κή­σεις τμήμα των συ­νο­λι­κών διεκ­δι­κή­σε­ων πο­λι­τι­κών κι­νή­σε­ων και σε πε­ρι­φε­ρεια­κό-δη­μο­τι­κό επί­πε­δο.

Είναι γνω­στό το μο­τί­βο της δαι­μο­νο­ποί­η­σης συ­γκε­κρι­μέ­νων κοι­νω­νι­κών ομά­δων με σκοπό τη νο­μι­μο­ποί­η­ση της κα­τα­στο­λής και της πε­ρι­στο­λής των δη­μο­κρα­τι­κών δι­καιω­μά­των. Ει­δι­κά στα χρό­νια της κρί­σης και των μνη­μο­νί­ων ο στιγ­μα­τι­σμός των ευά­λω­των ως των δήθεν «σο­βα­ρών κιν­δύ­νων για την κοι­νω­νία» απο­σκο­πεί και στην άμ­βλυν­ση των κοι­νω­νι­κών αντι­δρά­σε­ων απέ­να­ντι στις πραγ­μα­τι­κές αι­τί­ες των προ­βλη­μά­των της κοι­νω­νί­ας, τις εξο­ντω­τι­κές πο­λι­τι­κές λι­τό­τη­τας και φτώ­χειας.

Είναι, επι­πλέ­ον, γνω­στή η μόνη μέ­θο­δος που χρό­νια τώρα οι κυ­βερ­νή­σεις, η αστυ­νο­μία και ο Δήμος Αθη­ναί­ων με­τέρ­χο­νται για το ζή­τη­μα των ναρ­κω­τι­κών και της το­ξι­κο­ε­ξάρ­τη­σης. Σκού­πες, πο­γκρόμ και κα­τα­στο­λή που αντι­με­τω­πί­ζει τους το­ξι­κο­ε­ξαρ­τη­μέ­νους ως σκου­πί­δια, γε­μί­ζει τα κρα­τη­τή­ρια και τις φυ­λα­κές με αν­θρώ­πι­να ερεί­πια και τους σπρώ­χνει ακόμη πιο βαθιά στα αδιέ­ξο­δα της εξάρ­τη­σης. Την ίδια στιγ­μή οι ναρ­κέ­μπο­ροι του θα­νά­του συ­νε­χί­ζουν ανε­νό­χλη­τοι να κερ­δο­φο­ρούν, με τις πιά­τσες να με­τα­φέ­ρο­νται από τη μία γει­το­νιά στην άλλη.

Πρό­σφα­τα ο Δή­μαρ­χος Κα­μί­νης επι­σκέ­φθη­κε το Πεδίο του Άρεως για να κη­ρύ­ξει «τον πό­λε­μο κατά των ναρ­κω­τι­κών», κα­λώ­ντας τον Υπουρ­γό Προ­στα­σί­ας του Πο­λί­τη να προ­βεί σε «εκ­κα­θα­ρι­στι­κές επι­χει­ρή­σεις». Η «εκ­κα­θά­ρι­ση» του Πε­δί­ου του Άρεως οδή­γη­σε στη με­τα­φο­ρά της πιά­τσας πα­ρα­δί­πλα στην Πα­τη­σί­ων, δίπλα το Οι­κο­νο­μι­κό Πα­νε­πι­στή­μιο. Κι αυτό σε μια εποχή που μια σειρά αντι­δρα­στι­κοί μη­χα­νι­σμοί κό­πτο­νται για την κα­τάρ­γη­ση του πα­νε­πι­στη­μια­κού ασύ­λου. Τί­πο­τα συ­νε­πώς δεν είναι τυ­χαίο. Η Δάφνη Ζαρ­κά­δη, φοι­τή­τρια του Οι­κο­νο­μι­κού Πα­νε­πι­στη­μί­ου, κα­τέ­δει­ξε τη στο­χευ­μέ­νη αντι­δρα­στι­κή προ­σπά­θεια συ­σχέ­τι­σης του ασύ­λου με τα ναρ­κω­τι­κά, με σκοπό την αναί­ρε­ση των κα­τα­κτή­σε­ων του φοι­τη­τι­κού κι­νή­μα­τος.

Δεν είναι, λοι­πόν, τυ­χαία τέ­τοια πε­ρι­στα­τι­κά όπως η δο­λο­φο­νία του Ζακ στον δε­δο­μέ­νο τόπο και χρόνο. Η επί­δρα­ση μιας σει­ράς ιδε­ο­λο­γι­κών μη­χα­νι­σμών, η οι­κο­δό­μη­ση ολό­κλη­ρης της αντι­πο­λι­τευ­τι­κής ατζέ­ντας της ΝΔ πάνω στο ιδε­ο­λό­γη­μα της επι­βο­λής «του Νόμου και της Τάξης» και ει­δι­κά στο κέ­ντρο της Αθή­νας ή στους χώ­ρους του πα­νε­πι­στη­μια­κού Ασύ­λου, αλλά και η ατζέ­ντα Κα­μί­νη που στη­ρί­ζε­ται στη δήθεν αδυ­να­μία να πρά­ξει το οτι­δή­πο­τε ως Δή­μαρ­χος, αφού είναι δήθεν έρ­μαιο της «ανο­μί­ας», είναι που γε­μί­ζουν την κοι­νω­νία φόβο και δια­χέ­ουν το ρα­τσι­στι­κό δη­λη­τή­ριο. Χωρίς να αρ­νεί­ται κα­νείς την ύπαρ­ξη εγκλη­μα­τι­κό­τη­τας στην Αθήνα, ακόμη και τα επί­ση­μα στοι­χεία της ΕΛΑΣ δεί­χνουν πε­ριο­ρι­σμό της εγκλη­μα­τι­κό­τη­τας τα τε­λευ­ταία έτη και όχι μια έξαρ­ση χωρίς προη­γού­με­νο, ει­κό­να με την οποία βομ­βαρ­δί­ζε­ται ο πο­λί­της κα­θη­με­ρι­νά.

Ο Δή­μαρ­χος Κα­μί­νης, η κυ­βέρ­νη­ση και οι κα­τα­σταλ­τι­κοί μη­χα­νι­σμοί, που κό­πτο­νται δήθεν για το πρό­βλη­μα των ναρ­κω­τι­κών στην Αθήνα, δεν έχουν καμία απο­λύ­τως πρό­θε­ση να αντι­με­τω­πί­σουν το ζή­τη­μα της ου­σιο­ε­ξάρ­τη­σης, της φτώ­χειας και της εξα­θλί­ω­σης αν­θρώ­πων. Αντί­θε­τα, οι κάθε λογής «πα­ρί­ες» τους είναι μάλ­λον χρή­σι­μοι. Χωρίς καμία αιδώ με­τα­χει­ρί­ζο­νται χι­λιά­δες συ­μπο­λί­τες μας για άλ­λους, ευ­ρύ­τε­ρους πο­λι­τι­κούς στό­χους. Αν­θρώ­πους τους οποί­ους οι ίδιοι με τις πο­λι­τι­κές τους έχουν οδη­γή­σει στο δρόμο, στην εξάρ­τη­ση, στην ανερ­γία, στην απώ­λεια στέ­γης.

Η Ευ­γε­νία Στα­θα­κο­πού­λου, ερ­γα­ζό­με­νη στον ΟΚΑΝΑ, με πα­ρέμ­βα­σή της στη συ­ζή­τη­ση ανέ­δει­ξε τη ζο­φε­ρή ει­κό­να των πε­ρι­κο­πών και της ανυ­παρ­ξί­ας οποιασ­δή­πο­τε πρό­νοιας και στή­ρι­ξης των φο­ρέ­ων που ασχο­λού­νται με τα ζη­τή­μα­τα εξάρ­τη­σης, αλλά και την απάν­θρω­πη πο­λι­τι­κή της κα­τα­στο­λής που οδη­γεί τους εξαρ­τη­μέ­νους σε ακόμη με­γα­λύ­τε­ρα αδιέ­ξο­δα. 

Επι­πλέ­ον, όχι μόνο δεν υλο­ποιεί­ται κα­νέ­να σο­βα­ρό πρό­γραμ­μα προ­λη­πτι­κής αντι­με­τώ­πι­σης των κοι­νω­νι­κών πα­ρα­γό­ντων που οδη­γούν στα αδιέ­ξο­δα, δη­λα­δή του απο­κλει­σμού από τα βα­σι­κά αν­θρώ­πι­να αγαθά και την απα­σχό­λη­ση, αλλά την ίδια στιγ­μή η κυ­βέρ­νη­ση και η μνη­μο­νια­κή πο­λι­τι­κή εξα­φά­νι­σαν κάθε ψήγμα υπο­δο­μής για την έκτα­κτη στή­ρι­ξη των ευά­λω­των κοι­νω­νι­κών ομά­δων. Η Δη­μαρ­χία Κα­μί­νη έχει άλ­λω­στε προ πολ­λού απο­δεί­ξει ότι ποτέ δεν απο­τέ­λε­σε προ­τε­ραιό­τη­τά της η στή­ρι­ξη των κα­τοί­κων της πόλης. Ο Δήμος υπο­τί­θε­ται ότι ξο­δεύ­ει εκα­τομ­μύ­ρια ευρώ από τον ετή­σιο προ­ϋ­πο­λο­γι­σμό του αο­ρί­στως για τον τομέα της υγεί­ας, χωρίς να έχει να επι­δεί­ξει ένα οποιο­δή­πο­τε πρό­γραμ­μα στή­ρι­ξης των το­ξι­κο­ε­ξαρ­τη­μέ­νων ατό­μων. Οι δομές ΟΚΑΝΑ, ΚΕΘΕΑ, 18 Άνω, με ελά­χι­στους πό­ρους και χωρίς εξο­πλι­σμό, στη­ρί­ζο­νται στην υπερ­προ­σπά­θεια και την ανι­διο­τε­λή προ­σφο­ρά των ερ­γα­ζο­μέ­νων τους. Την ίδια αδια­φο­ρία επι­δει­κνύ­ουν πο­λι­τεία και δήμος για τους αστέ­γους, τους κα­τοί­κους της πόλης που ζουν κάτω από το όριο της φτώ­χειας ή σε μα­κρο­χρό­νια ανερ­γία.

Η Κα­τε­ρί­να Θα­νο­πού­λου, πε­ρι­φε­ρεια­κή σύμ­βου­λος Ατ­τι­κής, ανέ­δει­ξε στη συ­ζή­τη­ση τη συ­νει­δη­τή ανυ­παρ­ξία οποιασ­δή­πο­τε μέ­ρι­μνας, δομής ή προ­γράμ­μα­τος σε επί­πε­δο πε­ρι­φέ­ρειας και Δήμου για τη στή­ρι­ξη πο­λι­τών που ζουν στην εξάρ­τη­ση, την ανέ­χεια, ή χωρίς τα βα­σι­κά αγαθά, απο­τέ­λε­σμα όχι απλώς της αδια­φο­ρί­ας, αλλά μιας συ­νο­λι­κής πο­λι­τι­κής προ­σα­να­το­λι­σμέ­νης στο να υπη­ρε­τεί συμ­φέ­ρο­ντα λίγων και όχι τις ανά­γκες των κα­τοί­κων.

Την ίδια στιγ­μή που γί­νο­νται όλα αυτά, η πόλη χτί­ζει την του­ρι­στι­κή της βι­τρί­να. Το να πε­ρι­φέ­ρο­νται άν­θρω­ποι, πιά­τσες, επαί­τες, κα­νά­λια της πα­ρα­νο­μί­ας από γει­το­νιά σε γει­το­νιά είναι μια ακο­λου­θία που συ­νο­δεύ­ει την ανα­μόρ­φω­ση της πόλης μέσα από την υπο­βάθ­μι­ση πε­ριο­χών και την συ­να­κό­λου­θη δια­μόρ­φω­ση της αγο­ράς ακι­νή­των. Ολό­κλη­ρες πο­λυ­κα­τοι­κί­ες στην Ομό­νοια, στο Με­τα­ξουρ­γείο, στα Εξάρ­χεια αγο­ρά­ζο­νται και γί­νο­νται «επεν­δύ­σεις» ψυ­χα­γω­γι­κής χρή­σης ή βρα­χυ­χρό­νιας μί­σθω­σης (Airbnb), δια­μορ­φώ­νο­ντας το νέο μο­ντέ­λο του­ρι­σμού στην Αθήνα. Ένα μο­ντέ­λο που διώ­χνει τους κα­τοί­κους από το κέ­ντρο και το κα­θι­στά στα­δια­κά του­ρι­στι­κή ζώνη. Η προ­σπά­θεια να χτι­στεί Mall στην Ακα­δη­μία Πλά­τω­νος με το ξε­πού­λη­μα της δη­μό­σιας πε­ριου­σί­ας, μιας χρό­νια στιγ­μα­τι­σμέ­νης και υπο­βαθ­μι­σμέ­νης πε­ριο­χής της Αθή­νας είναι εν­δει­κτι­κή.

Έτσι, αρ­νού­μα­στε την υπο­κρι­τι­κή λο­γι­κή που ζητά να απο­κλει­στούν, να εξο­ντω­θούν ή «να μη φαί­νο­νται» άν­θρω­ποι που δεν είναι «κα­νο­νι­κοί» ή που σπρώ­χνο­νται στο κοι­νω­νι­κό πε­ρι­θώ­ριο, δήθεν για την ασφά­λεια των υπο­λοί­πων. Όλες οι με­γά­λες εκ­στρα­τεί­ες πε­ρι­θω­ριο­ποί­η­σης και  κα­τα­στο­λής στην πόλη της Αθή­νας, όπως οι απο­τρό­παια επι­χεί­ρη­ση εξα­φά­νι­σης των το­ξι­κο­ε­ξαρ­τη­μέ­νων «Θη­σέ­ας» στους Ολυ­μπια­κούς Αγώ­νες του 2004 ή όπως λίγα χρό­νια πριν η άθλια ομα­δι­κή σύλ­λη­ψη, ο ομα­δι­κός βα­σα­νι­σμός και η δια­πό­μπευ­ση των ορο­θε­τι­κών γυ­ναι­κών επί Υπουρ­γί­ας Λο­βέρ­δου, έχουν οδη­γή­σει στο αντί­θε­το απο­τέ­λε­σμα. Σε μια πόλη που ολο­έ­να και πε­ρισ­σό­τε­ρο απο­μα­κρύ­νε­ται από τις ανά­γκες των πο­λι­τών και των κα­τοί­κων της.

Ο κύ­κλος του κοι­νω­νι­κού απο­κλει­σμού, της απο­στέ­ρη­σης των βα­σι­κών αγα­θών δεν έχει τέλος και δεν κλεί­νει στις ευά­λω­τες ή ήδη απο­κλει­σμέ­νες ομά­δες. Οδη­γεί αργά ή γρή­γο­ρα –και μάλ­λον γρή­γο­ρα– σε πό­λεις που δεν ανή­κουν στους κα­τοί­κους τους, αλλά είναι κατά βάση πεδίο κερ­δο­σκο­πι­κών συμ­φε­ρό­ντων. Οδη­γεί σε πε­ρι­κο­πές βα­σι­κών αγα­θών και θε­σμών πρό­νοιας για όλους. Ο Κώ­στας Πο­λυ­χρο­νό­που­λος, από την κοι­νω­νι­κή κου­ζί­να «Ο Άλλος Άν­θρω­πος», με­τέ­φε­ρε στη συ­ζή­τη­ση την πο­λύ­τι­μη εμπει­ρία του από την πρω­το­βου­λία πο­λι­τών για στή­ρι­ξη αστέ­γων και αν­θρώ­πων που βρί­σκο­νται στο δρόμο, χωρίς καμία  απο­λύ­τως θε­σμι­κή στή­ρι­ξη, όχι μόνο για την πα­ρο­χή τρο­φής και βιο­τι­κών ειδών, αλλά κυ­ρί­ως για την προ­σέγ­γι­ση των αν­θρώ­πων που απο­κλεί­ο­νται ως ισό­τι­μα μέλη της κοι­νω­νί­ας, για την επα­νοι­κο­δό­μη­ση δε­σμών αλ­λη­λεγ­γύ­ης και αν­θρω­πιάς απέ­να­ντι στη διά­λυ­ση των κοι­νω­νι­κών δε­σμών που επι­βά­λει το νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρο δόγμα της πε­ρι­θω­ριο­ποί­η­σης όποιου δήθεν «δεν τα κα­τά­φε­ρε».

Η Δη­μο­τι­κή Κί­νη­ση «Ανυ­πό­τα­κτη Αθήνα» στόχο έχει, μέσα από την ανοι­χτή συ­ζή­τη­ση με τους πο­λί­τες της Αθή­νας και τους φο­ρείς της πόλης, να δη­μιουρ­γή­σει ένα ευρύ μέ­τω­πο δρά­σης και διεκ­δί­κη­σης. Είναι κρί­σι­μο να ανα­πτυ­χθούν και να στη­ρι­χθούν συλ­λο­γι­κό­τη­τες και πρω­το­βου­λί­ες πο­λι­τών κοι­νω­νι­κής αλ­λη­λεγ­γύ­ης, ανα­κού­φι­σης και προ­σφο­ράς. Αλλά, επί­σης, είναι κρί­σι­μο να δη­μιουρ­γη­θεί ένα με­γά­λο μέ­τω­πο αγώνα στην πόλη της Αθή­νας, που θα απαι­τεί από την Κυ­βέρ­νη­ση και το Δήμο Αθη­ναί­ων μια άλλη πο­λι­τι­κή, θε­σμι­κές κα­το­χυ­ρώ­σεις και απτές πα­ρο­χές, δομές στή­ρι­ξης της κοι­νω­νί­ας που δο­κι­μά­ζε­ται.

Απέ­να­ντι στην προ­σπά­θειά τους να κά­νουν την Αθήνα μια πόλη απο­ξε­νω­μέ­νη, φο­βι­κή και κλει­σμέ­νη, διεκ­δι­κού­με, με­τα­ξύ άλλων, από την Κυ­βέρ­νη­ση, το Δήμο Αθη­ναί­ων, την Πε­ρι­φέ­ρεια Ατ­τι­κής:

1. Την εξα­σφά­λι­ση της πρό­σβα­σης όλων των πο­λι­τών σε δω­ρε­άν υγεία και φρο­ντί­δα, με τη δη­μιουρ­γία και ενί­σχυ­ση των μο­νά­δων πρω­το­βάθ­μιας υγεί­ας.
2. Την άμεση λήψη απο­φά­σε­ων και τον σχε­δια­σμό προ­γραμ­μά­των από τα αρ­μό­δια Υπουρ­γεία και το Δήμο Αθη­ναί­ων στή­ρι­ξης και επα­νέ­ντα­ξης το­ξι­κο­ε­ξαρ­τη­μέ­νων ατό­μων και κάθε ευά­λω­της ομά­δας.
3. Την επαρ­κή κά­λυ­ψη των οι­κο­νο­μι­κών ανα­γκών και απα­ραί­τη­του προ­σω­πι­κού και υλι­κού εξο­πλι­σμού (ασθε­νο­φό­ρα κλπ) φο­ρέ­ων όπως τα ΚΕΘΕΑ, ΟΚΑΝΑ, 18 Άνω.
4. Την εξα­σφά­λι­ση τρο­φής και στέ­γης για όλους τους πο­λί­τες που στε­ρού­νται τα βα­σι­κά αυτά αγαθά, με ει­δι­κή πρό­βλε­ψη στους προ­ϋ­πο­λο­γι­σμούς Δήμου, Πε­ρι­φέ­ρειας και Υπουρ­γεί­ων.
5. Απαλ­λα­γή όλων των πο­λι­τών και οι­κο­γε­νειών που βρί­σκο­νται σε οι­κο­νο­μι­κή δυ­σπρα­γία από την κα­τα­βο­λή λο­γα­ρια­σμών για ΥΚΩ και δη­μο­τι­κών τελών.
6. Προ­γράμ­μα­τα για θέ­σεις ερ­γα­σί­ας και πρό­σβα­ση στην απα­σχό­λη­ση για ανέρ­γους, αστέ­γους, εξαρ­τη­μέ­να άτομα.
7. Φραγ­μός στους πλει­στη­ρια­σμούς, απα­γό­ρευ­ση της εκ­πλει­στη­ρί­α­σης της κα­τοι­κί­ας οφει­λε­τών.
8. Να μπει τέλος στην αστυ­νο­μο­κρα­τία στο κέ­ντρο της Αθή­νας. Ρητή κή­ρυ­ξη αναρ­μο­διό­τη­τας στην αστυ­νο­μία να δια­χει­ρί­ζε­ται ζη­τή­μα­τα αστέ­γων, ου­σιο­ε­ξαρ­τη­μέ­νων, ευά­λω­των κοι­νω­νι­κών ομά­δων.
9.  Πει­θαρ­χι­κό και ποι­νι­κό έλεγ­χο των ρα­τσι­στι­κών πρά­ξε­ων αστυ­νο­μι­κών ορ­γά­νων.

Η πρώτη ανοι­χτή συ­ζή­τη­ση ήταν ιδιαί­τε­ρα ελ­πι­δο­φό­ρα. Ανέ­δει­ξε το ει­λι­κρι­νές εν­δια­φέ­ρον των κα­τοί­κων και φο­ρέ­ων για μιαν άλλη πο­λι­τι­κή. Ως δη­μο­τι­κή κί­νη­ση πρέ­πει να συ­νε­χί­σου­με με αυτό το μο­ντέ­λο της ανοι­χτής συ­ζή­τη­σης και συ­νερ­γα­σί­ας με κοι­νω­νι­κούς φο­ρείς και πρω­το­βου­λί­ες πο­λι­τών, οι οποί­οι έχουν άμεση επαφή με τα κοι­νω­νι­κά προ­βλή­μα­τα που αντι­με­τω­πί­ζουν οι κά­τοι­κοι της πόλης.  

Επι­διώ­κου­με να βρε­θού­με με κάθε πο­λί­τη, συλ­λο­γι­κό­τη­τα, κοι­νω­νι­κή πρω­το­βου­λία και πο­λι­τι­κή κί­νη­ση στην πόλη, τους κοι­νω­νι­κούς φο­ρείς, συν­δι­κά­τα και φοι­τη­τι­κούς συλ­λό­γους που ζουν, ερ­γά­ζο­νται και σπου­δά­ζουν στην Αθήνα, σε έναν ενιαίο με­τω­πι­κό αγώνα απέ­να­ντι στην πο­λι­τι­κή κα­τα­στο­λής και πε­ρι­θω­ριο­ποί­η­σης.

Να ενώ­σου­με τις δυ­νά­μεις μας για να κα­το­χυ­ρώ­σου­με το δι­καί­ω­μα όλων στην απα­σχό­λη­ση, στην πρό­σβα­ση στην πρό­νοια, τη στέγη, την υγεία. Δεν θέ­λου­με μια Αθή­να-«Του­ρι­στι­κή ευ­και­ρία» που θα χτι­στεί πάνω σε χι­λιά­δες αν­θρώ­πι­να ερεί­πια. Θέ­λου­με μια αν­θρω­πι­νή και ζω­ντα­νή πόλη, που θα είναι προ­σα­να­το­λι­σμέ­νη στους κα­τοί­κους της και τα δι­καιώ­μα­τά τους.