Μια σοσιαλιστική εκλογική καμπάνια που δεν μοιάζει με καμία από όσες έχουμε ζήσει

Επί δύο μήνες, εκατοντάδες σοσιαλιστές αγωνιστές πήραν τους δρόμους στα βορειότερα προάστια της Μελβούρνης: Χτυπούσαν πόρτες, μοίραζαν φυλλάδια σε σταθμούς του μετρό και εμπορικά κέντρα, κολλούσαν αφίσες και άφηναν έντυπο υλικό σε εισόδους σπιτιών. 

Όσο θυμόμαστε, δεν έχει υπάρξει άλλη σοσιαλιστική προεκλογική εκστρατεία τέτοιας κλίμακας στην Αυστραλία. Το εκλογικό σώμα στο οποίο απευθυνόμασταν, είναι τεράστιο: Οι πάνω από 500.000 ψηφοφόροι του αποτελούν πάνω από το 1/5 του κεντρικού Δήμου της Μελβούρνης. Αλλά η εκλογική καμπάνια αποδείχθηκε εφάμιλλη της πρόκλησης. Σε 8 βδομάδες, χτυπήσαμε 95.000 πόρτες. Αφήσαμε υλικό σε περίπου 300.000 σπίτια. Κολλήθηκαν 15.000 αφίσες. Οι επιβάτες σε κάθε σταθμό των βορείων προαστίων δέχθηκαν ξανά και ξανά φυλλάδια από τα μέλη των Victorian Socialists. 

Κατά την περίοδο της πρόωρης ψήφου, τα μέλη των Victorian Socialists ήταν περισσότερα από όλων των άλλων κομμάτων σε πολλά από τα εκλογικά κέντρα πρόωρης ψήφου στα πιο απομακρυσμένα βόρεια προάστια. Ενώ οι αριθμοί μας ήταν σχεδόν αντίστοιχοι με εκείνους των Εργατικών και των Πρασίνων στα πιο «διεκδικούμενα» κέντρα στο κέντρο της πόλης. Την ίδια μέρα των εκλογών, 700 εθελοντές βοήθησαν να επανδρωθεί και το τελευταίο από τα 154 εκλογικά κέντρα σε όλη τη Βόρεια Μητροπολιτική περιοχή.

Με κάθε μέτρο, ήταν μια απίστευτη κινητοποίηση της βάσης για ένα μικρό πολιτικό κόμμα το οποίο «κατοχυρώθηκε» μόλις τον περασμένο Ιούνη. Δεν υπάρχει έλλειψη μικρών κομμάτων που να κατεβαίνουν στις εκλογές στη Βικτόρια –εμφανίστηκαν 18 τέτοια στα ψηφοδέλτια. Αλλά τα περισσότερα από αυτά είναι κενοί πολιτικού περιεχομένου σχηματισμοί, που ελπίζουν να «τρυπώσουν» στο κοινοβούλιο μέσα από ανήθικες συμφωνίες κάτω από το τραπέζι, που τους επιτρέπουν να αποφύγουν τη δύσκολη δουλειά του να βγουν εκεί έξω και να πείσουν ανθρώπους να τους ψηφίσουν (ΣτΜ: στο εκλογικό σύστημα "πρώτης, δεύτερης κ.ο.κ. προτίμησης" οι ψηφοφόροι έχουν την δυνατότητα να επιλέξουν ποιος θα ήθελαν να εκλεγεί αν δεν τα καταφέρει η πρώτη τους επιλογή. Στην πράξη λειτουργεί ως εργαλείο αλληλοϋποστήριξης και σκιωδών συμφωνιών μεταξύ μικρών δεξιών κομμάτων).  

Η δική μας καμπάνια ήταν τελείως διαφορετική. Προφανώς συμμετείχαμε για να κερδίσουμε, αλλά δεν μας πέρασε καν από το μυαλό να κερδίσουμε αξιοποιώντας διάφορες αμφιλεγόμενες συμφωνίες που θα επέτρεπαν και σε δεξιούς να εκλεγούν στο κοινοβούλιο, στηριζόμενοι στις ψήφους μας. Είμαστε περήφανοι που είμαστε το μόνο κόμμα –μεγάλο, μικρότερο ή μικροσκοπικό– που μπορεί να πει ότι απέφυγε να αξιοποιήσει τέτοιους μηχανισμούς.

Αντί γι’ αυτό, επιχειρήσαμε να κάνουμε κάτι τελείως διαφορετικό: Να είμαστε καθημερινά στους δρόμους, να μιλάμε στους ανθρώπους και να επιχειρούμε να τους πείσουμε να μας ψηφίσουν.

Όταν έκλεισαν οι κάλπες το βράδυ του Σαββάτου, ξέραμε ότι είχαμε διεξάγει μια ασυνήθιστη κι εξαιρετική προεκλογική εκστρατεία. Αυτό που δεν ξέραμε, ήταν αν θα μεταφράζονταν οι υπεράνθρωπες προσπάθειες των εθελοντών μας σε σοσιαλιστικές ψήφους.

Εκτιμούσαμε ότι τα επιχειρήματά μας είχαν βρει ανταπόκριση σε πολλούς ανθρώπους. Αλλά ξέραμε ότι παλεύαμε ενάντια στα προγνωστικά, με πάρα πολλούς τρόπους. Οι περισσότεροι άνθρωποι με τους οποίος μιλήσαμε, δεν είχαν ξανακούσει για εμάς πριν τους χτυπήσουμε την πόρτα. Οι Εργατικοί και οι Πράσινοι έχουν μια πολύ μακρά ιστορία και είναι πλατιά αναγνωρίσιμα κόμματα. Το να μεταπείσουμε κάποιους από τους υποστηρικτές τους να ψηφίσουν τους σοσιαλιστές δεν θα ήταν σε καμία περίπτωση εύκολο, ακόμα κι αν οι άνθρωποι συμφωνούσαν με αυτά που λέγαμε. Ενώ οι πολλοί άνθρωποι που έχουν χάσει κάθε πίστη στην πολιτική γενικά, θα ήταν εξαιρετικά δύσκολο να πειστούν ότι δεν είμαστε άλλο ένα τσούρμο κυνικών πολιτικάντηδων, που δεν αξίζουν την εμπιστοσύνη τους. 

Ξέραμε επίσης ότι το να υποστηριχτεί ένα ανοιχτά σοσιαλιστικό ψηφοδέλτιο είναι δύσκολο στην Αυστραλία. Οι περισσότερες από τις πιο πρόσφατες σοσιαλιστικές εκλογικές προσπάθειες ήταν τυχερές, αν κέρδιζαν το 1% των ψήφων –σε πολλές περιπτώσεις πήγαν πολύ χειρότερα. Η ψήφος για το σοσιαλισμό δεν είναι εξίσου εύκολη όπως είναι για κενά περιεχομένου κόμματα όπως τα «Aussie Battler» ή «Local Jobs», που μπορούν να προσελκύσουν ψήφους διαμαρτυρίας χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια.

Άρα, καθώς περιμέναμε τα πρώτα αποτελέσματα, ήμασταν έτοιμοι για κάθε ενδεχόμενο. Ξέραμε ότι θα τα πάμε συμπαθητικά στο Ρίτσμοντ, όπου ο Στιβ Τζόλι είχε κερδίσει ένα τεράστιο, άνευ προηγουμένου αριθμό ψήφων για έναν ανοιχτά δηλωμένο σοσιαλιστή στις πρόσφατες Πολιτειακές εκλογές. Πέρα από αυτό, πραγματικά δεν είχαμε ιδέα. Δεν είχαμε δημοσκοπικές έρευνες. Δεν είχαμε γνώσεις για το πώς λειτουργούν οι θεσμοί. Είχαμε μόνο ένα προαίσθημα ότι αυτά που λέγαμε, άγγιξαν μερικούς ανθρώπους.

Τα πρώτα αποτελέσματα ήρθαν από το Mill Park. Ήμαστε κάπου πάνω από το 4%. Ένα σπουδαίο αποτέλεσμα σε μια περιοχή όπου δεν υπήρξε μια σοβαρή προεκλογική εκστρατεία κι όπου στην πράξη δεν είχαμε χτυπήσει σχεδόν ούτε μια πόρτα. Ήταν ένα πραγματικά ελπιδοφόρο σημάδι.

Στη συνέχεια ήρθαν τα πρώτα αποτελέσματα από το Coolarro του Broadmeadows, όπου είχαμε πάρει το 9% της πρόωρης ψήφου. Ακολούθησαν άλλα εκλογικά κέντρα από το Broadmeadows. Στο Meadow Heights, μια από τις πιο εγκαταλειμμένες περιοχές του Broadmeadows είχαμε 11%. Στο Roxburgh Homestead, 10%. Δεν ήταν σε όλα τα εκλογικά κέντρα εξίσου καλά τα αποτελέσματα, αλλά στο τέλος της καταμέτρησης είχαμε κερδίσει 8% των ψήφων στο Broadmeadows, όπου βρίσκεται το πιο περιθωριοποιημένο, φυλετικά και πολιτισμικά πολυποίκιλο, εργατικό εκλογικό σώμα στη Βικτόρια.

Τα αποτελέσματα στο Thomastown, το Yuroke (Craigieburn) και αλλού στα βόρεια δεν ήταν στα ίδια επίπεδα με εκείνα του Broadmeadows, αλλά ακόμα κι εκεί παραμέναμε στο 3-4% το οποίο είναι ένα τεράστιο επίτευγμα για ένα σοσιαλιστικό κίνημα το οποίο υπήρξε για πολύ καιρό αποκομμένο από κάθε επιρροή στις βασικές εργατικές περιοχές της Μελβούρνης.

Ακολούθησαν τα αποτελέσματα από το κέντρο της Μελβούρνης. 9.82% στο Richmond.7.24% στο Northcote. 6.32% στο Brunswick. Είναι απίστευτα ποσοστά, αν συνυπολογίσουμε ότι οι έδρες του κέντρου της πόλης αποτελούν αντικείμενο σκληρής διαμάχης ανάμεσα στους Εργατικούς και τους Πράσινους.

Όταν ξεκινήσαμε την καμπάνια μας, ξέραμε από την αρχή ότι χωρίς υποδομές, χωρίς αναγνωρίσιμο όνομα και χωρίς τρόπο να αποδείξουμε ότι οι υποψήφιοί μας θα έκαναν όσα έλεγαν, αν εκλέγονταν, θα ήταν πολύ δύσκολο να κερδίσουμε πολλές ψήφους σε ένα τόσο μεγάλο εκλογικό σώμα όπως αυτό του Βόρειου Μητροπολιτικού Κέντρου. Αλλά είχαμε την πεποίθηση ότι η σοσιαλιστική πολιτική μπορούσε να βρει απήχηση και στο πολιτικά φιλελεύθερο κέντρο της πόλης και στις εργατικές περιοχές στα βόρεια της Μελβούρνης, όπου ζουν τα «μπλε κολάρα».

Το αποτέλεσμα δικαίωσε αυτή την πεποίθηση. Στα βόρεια προάστια, κερδίσαμε ψηφοφόρους των Εργατικών. Και ταυτόχρονα πήγαμε καλά στο κέντρο της πόλης, όπου Εργατικοί και Πράσινοι πίστευαν ότι οι δυο τους έχουν το μονοπώλιο της αριστερής ψήφου.

Τα τελευταία χρόνια, οι Πράσινοι έχουν καταλήξει όλο και περισσότερο σε κόμμα των φιλελεύθερων μεσαίων τάξεων του κέντρου της πόλης –η «κοινωνικά ευαίσθητη αστική τάξη» όπως την περιέγραψε ένα πρώην μέλος των Πρασίνων, που τώρα είναι μέλος των Victorian Socialists. Δεν μπορούν, ακόμα κι αν ήθελαν, να αμφισβητήσουν την επιρροή των Εργατικών στα «κάστρα» τους.

Οι Εργατικοί, από την άλλη, θεωρούν τους ψηφοφόρους τους στα εργατικά προάστια της Μελβούρνης ως δεδομένους –με την (μάλλον δίκαιη) αυτοπεποίθηση ότι ούτε οι Πράσινοι ούτε οι Φιλελεύθεροι μπορούν να αποκτήσουν εκεί ρίζες που θα μπορούσαν να τους απειλήσουν. Παράλληλα, προσπαθούν να περιορίζουν την επιρροή των Πρασίνων στο κέντρο της πόλης, ισχυριζόμενοι ότι μόνον αυτοί μπορούν να υλοποιήσουν μια κοινωνικά προοδευτική πολιτική ατζέντα.

Οι Victorian Socialists λένε ότι ούτε οι Εργατικοί ούτε οι Πράσινοι αποτελούν διέξοδο προς τα αριστερά.

Οι Εργατικοί αξιοποιούν τους δεσμούς τους με το συνδικαλιστικό κίνημα για να ισχυριστούν ότι υποστηρίζουν τους εργάτες, αλλά στην πράξη και με την πιο φιλική διατύπωση έχουν αποτύχει να αντισταθούν στις ιδιωτικοποιήσεις και την απορρύθμιση. Ταυτόχρονα, συμπορεύονται με τη Δεξιά στη στοχοποίηση των προσφύγων και των μεταναστών και είναι σε συμφωνία με την κυβέρνηση σε όλα τα ζητήματα που αφορούν τη φυλή, τη μετανάστευση και την εθνική ασφάλεια.

Οι Πράσινοι προωθούν προοδευτικές πολιτικές σε ζητήματα φυλής, μετανάστευσης και ανισότητας, όμως το κάνουν με έναν τρόπο που ίσως τους δίνει επιρροή στο εξευγενισμό κέντρο της πόλης, αλλά αποξενώνει τους ψηφοφόρους της εργατικής τάξης. Για τους Πράσινους, προοδευτική πολιτική είναι να ενισχύεις αυτούς που ήδη έχουν ισχύ προκειμένου εκείνοι να πάρουν μια σωστή ηθικά στάση –είτε πρόκειται για τον ρατσισμό, είτε για το σεξισμό, είτε για οτιδήποτε. Οι Πράσινοι λένε ότι ο ρατσισμός είναι τρομερός. Συμφωνούμε. Αλλά, αν θες να πολεμήσεις τις ρατσιστικές απόψεις στην εργατική τάξη, πρέπει να ξεκινήσεις εξηγώντας ότι ο ρατσισμός είναι εργαλείο των πλουσίων, εργαλείο του συστήματος, που χρησιμοποιείται για να διαιρέσει τους ανθρώπους που θα όφειλαν να ενωθούν και να παλέψουν ενάντια στους κοινούς εχθρούς τους. Όταν οι Πράσινοι λένε «ο ρατσισμός είναι απαράδεκτος», οι Victorian Socialists λένε «κανένας πρόσφυγας δεν μου έκοψε ποτέ την κατώτερη αμοιβή για υπερωρίες».

Η καταμέτρηση είναι σε εξέλιξη ακόμα, οπότε δεν ξέρουμε ακριβώς πού θα καταλήξουμε. Καθώς γράφονται αυτές οι γραμμές, έχουμε 4,47% σε όλη τη Βόρεια Μητροπολιτική περιοχή. Οι επιστολικές ψήφοι, στις οποίες μάλλον δεν θα πάμε καλά ως νέο, σχετικά άγνωστο κόμμα, δεν έχουν μετρηθεί ακόμα. Όπως και οι περισσότερες πρόωρες ψήφοι. Αλλά είναι σαφές ότι θα καταλήξουμε κάπου μεταξύ 4 και 5%, το οποίο είναι αξιοσημείωτο επίτευγμα για μια πρώτη απόπειρα.

Δυστυχώς, είναι σχεδόν απίθανο να κερδίσουμε κάποια έδρα αυτή τη φορά. Οι υπόγειες συμφωνίες των μικρών κομμάτων και της Δεξιάς ήταν εξαρχής ένα εμπόδιο εναντίον μας, και αν και τα πήγαμε πολύ καλά στην ψήφο «πρώτης προτίμησης», μάλλον δεν θα καταφέρουμε να υπερκεράσουμε το σύστημα συμφωνιών «δεύτερης προτίμησης», για να διασφαλίσουμε μια έδρα.

Αλλά ακόμα κι αν δεν κερδίσουμε, καρφώσαμε τη σημαία μας. Είμαστε μια νέα σοσιαλιστική εκλογική δύναμη, που απέδειξε ότι μπορεί να κερδίσει ψήφους. Δεν είμαστε οι επικεντρωμένοι στο κέντρο της πόλης Πράσινοι, των οποίων ο «προοδευτισμός» σταματά στην Bell Street και δεν έχει καν ακουστά τη Ring Road. Δεν είμαστε οι Εργατικοί, που αντιμετωπίζουν την εργατική τους βάση υποστήριξης με περιφρόνηση. Δεν είμαστε επίδοξοι πολιτικάντηδες. Θέλουμε να γκρεμίσουμε το υπαρκτό πολιτικό σύστημα. Θέλουμε μια νέα πολιτική που να αφορά την υπεράσπιση των εργατικών κοινοτήτων.

Αν είστε από εκείνους τους Πράσινους ή τους Εργατικούς που ήλπιζαν ότι ήμασταν ένα πυροτέχνημα, ξανασκεφτείτε το. Ερχόμαστε για σας. Κι αν είστε από εκείνους που ήλπιζαν ότι θα είμαστε κάτι παραπάνω από ένα πυροτέχνημα, «ανεβείτε στο τρένο». Μόλις ξεκινήσαμε.