“Feeder marches” λέγονται οι πορείες σε παρακείμενους δρόμους που «τροφοδοτούν» το κύριο σώμα μιας συγκέντρωσης ή διαδήλωσης. Συχνά είναι προγραμματισμένες, άλλες φορές το πλήθος των ανθρώπων που κινείται προς το ίδιο σημείο συγκροτεί ντε φάκτο «πορεία».
Όταν αυτές οι feeder marches είναι πολλές και πυκνές, αποτελεί τεκμήριο συγκλονιστικής κινητοποίησης. Αλλά αυτή η έννοια δεν μπορεί να περιγράψει ακριβώς αυτό που συνέβαινε σήμερα. Ήταν τόσο πολλές και τόσο πυκνές αυτές οι κινήσεις του πλήθους που πρακτικά όλο το κέντρο της Αθήνας, κάθε δρόμος και στενό γύρω του αποτελούσε μια ενιαία διαδήλωση/συγκέντρωση.
Κατεβαίνοντας από την πλατεία Αμερικής προς την Ομόνοια, οι ασύντακτες ομάδες ανθρώπων που κατέβαιναν την Πατησίων θύμιζαν ήδη μαζική «εκδρομή». Φτάνοντας στην Ιουλιανού -στο σημείο της πρώτης «κορδέλας» της Τροχαίας, αισθάνεσαι ότι «μπαίνεις στη ζώνη της διαδήλωσης». Το πλήθος που βρισκόταν ήδη στην Ομόνοια και την έχει γεμίσει ασφυκτικά φαίνεται από μακριά καθώς πλησιάζουμε προς τα εκεί. Στο ύψος του Πολυτεχνείου το πλήθος έχει ήδη αποκτήσει πυκνότητα συγκέντρωσης. Πλησιάζοντας ακόμα περισσότερο την Ομόνοια, κοιτώ έκπληκτος το πλήθος που απλώνεται μπροστά μου. Αλλά διαπιστώνω ότι το πλήθος κοιτά εξίσου έκπληκτο και βγάζει φωτογραφίες και βίντεο προς τη δική μου κατεύθυνση. Σταματώ και γυρνώ προς τα πίσω, να δω το κύμα από παρέες ανθρώπων που κατέβαινε μαζί μου την Πατησίων. Αποτελεί ήδη «διαδήλωση». Δεν το καταλαβαίνεις όταν κινείσαι μαζί τους και βλέπεις μόνο τους δίπλα σου. Από απόσταση καταλαβαίνεις πόσοι είστε/ήσασταν και πόσοι έρχονται ακόμα.
Δεν καταφέρνω να προσεγγίσω το Σύνταγμα. Το πλήθος πάνω στους γύρω δρόμους (Σταδίου, Πανεπιστημίου, Ακαδημίας) είναι πυκνό. Κάπου στη Σταδίου, μερικές εκατοντάδες μέτρα από την πλατεία Συντάγματος είναι το σημείο που φαίνονται τα πρώτα πανώ και πιάνεις «βουή» συνθημάτων. Από εκεί και κάτω δεν μπορείς να κάνεις βήμα. Στοιχειώδης «ελευθερία κινήσεων» (μπρος-πίσω) έχει διατηρηθεί μόνο στα πεζοδρόμια. Από αυτά καταφέρνω να φτάνω μέχρι ένα σημείο, για να γυρίσω πίσω, να δοκιμάσω άλλους δρόμους.
Σε αυτούς τους κύκλους διαπιστώνει κανείς ότι πρόκειται για πολλαπλές στατικές συγκεντρώσεις (και ταυτόχρονα μια κοινή συγκέντρωση). Από νωρίς, η Ομόνοια, η Κλαυθμώνος, το Πανεπιστήμιο, κάθε χώρος που είναι ή θυμίζει πλατεία, έχει στοιχειώδες «άνοιγμα» χώρου ή διαθέτει κτίρια με πολλά σκαλιά (Πρυτανεία και άλλα) έχει μετατραπεί σε χώρος συγκέντρωσης ανθρώπων που δεν δοκιμάζουν καν να κινηθούν προς το Σύνταγμα.
Σκέφτομαι να κάνω μια τελευταία προσπάθεια να προσεγγίσω στοιχειωδώς την πλατεία, να επιχειρήσω να βγω κάπου στην Ερμού, οπότε αρχίζω να δοκιμάζω στενά που μπορεί να με βγάλουν κάπου-κάπως πιο κοντά.
Αυτά τα πολλά στενά, τις κάθετους και τις παρακάθετους που συνδέουν τις κεντρικές αρτηρίες του κέντρου, έχουν επιλέξει χιλιάδες άνθρωποι για την μετακίνησή τους από ένα σημείο προς άλλο. Εδώ υπάρχει μεγαλύτερη κινητικότητα από το πυκνό στάσιμο πλήθος στους μεγάλους δρόμους, δεν είναι «συγκέντρωση». Αλλά η κινητικότητα δεν έχει συγκεκριμένη κατεύθυνση, "δεν είναι feeder march". Αν πρέπει να βρω μια λέξη, η διαρκής κίνηση από και προς κάθε κατεύθυνση σε στενά δρομάκια μου θυμίζει μια μεγάλη «μυρμηγκοφωλιά».
Όταν αποφασίζω να επιστρέψω στο σπίτι, στο δρόμο απομάκρυνσης από το κέντρο είμαι με πολλές άλλες και πολλούς άλλους, ενώ πίσω μας αφήνουμε έναν όγκο σταθερά μεγάλο και συναντάμε και ανθρώπους που ακόμα κατεβαίνουν, κινούμενοι στην αντίθεση κατεύθυνση από εμάς που φεύγουμε.
Αυτό συνέβαινε από νωρίς. Καθώς περπατούσα στην ντεφάκτο «διαδήλωση» της Πατησίων και καθώς άρχισα να προσεγγίζω το Σύνταγμα, ήδη προσπερνούσα κόσμο που κινούταν στην αντίθετη κατεύθυνση, που είχε βρεθεί εκεί νωρίτερα από μένα και ίσως αποχωρούσε.
Λέμε καμιά φορά στις εκδηλώσεις «πόσοι πέρασαν» και όχι «πόσοι ήταν». Γιατί κάποιοι φεύγουν νωρίς, κάποιοι έρχονται αργά... Το ίδιο πρέπει να σημειώσουμε σήμερα. Κρίνοντας από τα πηγαινέλα του πλήθος, αυτοί που «πέρασαν» ήταν πολλαπλάσιοι από την θηριώδη συγκέντρωση που αποτύπωσαν οι φωτογραφίες από ψηλά.
Αυτά ξεκινώντας από Πατησίων. Φαντάζομαι -και μαθαίνω- ότι αντίστοιχα φαινόμενα εξελίχθηκαν σε κάθε μεγάλο δρόμο που οδηγεί στο κέντρο από άλλες περιοχές της Αθήνας.
Σκέφτομαι να γυρίσω με ηλεκτρικό από τη Βικτώρια. Περνάνε γεμάτοι συρμοί που δεν μπορείς να μπεις, όσο και να στριμωχτείς. Ας περιμένω τον επόμενο... Περνάνε ένας-δύο-τρεις και απλά αυξάνεται το πλήθος στην αποβάθρα που περιμένει μια ευκαιρία να μπει. Αποφασίζω να συνεχίσω με τα πόδια. Η απεργία είναι πετυχημένη και αυτό φαίνεται στην απουσία «καθημερινότητας», ανοιχτών μαγαζιών κλπ.
Κάνω στάση για ξεκούραση στην πλατεία Αμερικής, (δεν αντέχει πια το σώμα όσο άντεχε…) οπότε μπαίνω λίγο στο ίντερνετ. Μαθαίνω για τα επεισόδια. Όταν γυρίζω τελικά σπίτι συνδέομαι στα live να δω αν σκόρπισε ο κόσμος. Νέοι κυρίως άνθρωποι έχουν επιστρέψει στο Σύνταγμα. Το «Δολοφόνοι-Δολοφόνοι» εναλλάσσεται με το «Παραιτήσου-Παραιτήσου»…
