Το να κυβερνάς με ιδεοληψίες δεν είναι απλώς καταστροφικό, είναι τελικά εγκληματικό

O κ. Βα­ρου­φά­κης εξα­κο­λου­θεί να τα­ξι­δεύ­ει στα πέ­λα­γα του ιδε­α­λι­σμού (χρη­σι­μο­ποιώ τον όρο αυ­στη­ρά φι­λο­σο­φι­κά και όχι με την τρέ­χου­σα χρήση). Σύμ­φω­να με όσα είπε σε χθε­σι­νή συ­νέ­ντευ­ξή του στο CNN: «Η αλή­θεια είναι ότι η ισχυ­ρή τρόι­κα των πι­στω­τών δεν εν­δια­φε­ρό­ταν να βρε­θεί λο­γι­κή, έντι­μη, αμοι­βαία απο­δε­κτή λύση», [1] δη­λα­δή, ακόμη και τώρα θε­ω­ρεί ότι η ελ­λη­νι­κή κυ­βέρ­νη­ση όφει­λε να "δια­πραγ­μα­τεύ­ε­ται" σύμ­φω­να με τις ιδέες της "λο­γι­κής" και της "εντι­μό­τη­τας" ή, όπως το ’χε πει γλα­φυ­ρά τότε, σύμ­φω­να με τον "Ορθό Λόγο" του Καντ. Για να κα­τα­λή­ξει στο ...«Τι έχει κάνει η Ευ­ρώ­πη στον εαυτό της;», υπο­νο­ώ­ντας ότι η συμ­φω­νία με την Ελ­λά­δα είναι κα­τα­στρο­φι­κή για την… Ευ­ρώ­πη, μια φα­ντα­σια­κή Ευ­ρώ­πη, που όπως θα δούμε, υπάρ­χει μόνο στο μυαλό των ευ­ρω­παϊ­στών της «αρι­στε­ράς πα­ντός και­ρού», όπως πε­τυ­χη­μέ­να χα­ρα­κτη­ρί­στη­καν πρό­σφα­τα.

Αλλά, ας πά­ρου­με τα πράγ­μα­τα με τη σειρά. Πριν ακρι­βώς δύο χρό­νια, σε άρθρο με τίτλο «Πόσο ευ­στα­θούν οι θέ­σεις της ηγε­τι­κής ομά­δας του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ για επα­να­δια­πραγ­μά­τευ­ση του μνη­μο­νί­ου, όταν ανα­λά­βει την κυ­βέρ­νη­ση;» [2], είχα ασχο­λη­θεί με την ουσία των ιδεών περί δια­πραγ­μά­τευ­σης της ηγε­τι­κής ομά­δας του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ με στόχο να απο­δει­χτεί ότι «η κατά Α. Τσί­πρα δια­πραγ­μά­τευ­ση δε στέ­κε­ται από την άποψη της στρα­τη­γι­κής θε­ω­ρί­ας και επο­μέ­νως δεν πρό­κει­ται να γίνει». Ει­δι­κό­τε­ρα, είχα ασχο­λη­θεί με τις δύο αντι­φα­τι­κές αφε­τη­ρί­ες-όρους της «δια­πραγ­μά­τευ­σης» κατά ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, αφε­νός της κα­τάρ­γη­σης των μνη­μο­νί­ων και αφε­τέ­ρου της πα­ρα­μο­νής στην Ευ­ρω­ζώ­νη κάτω από οποιεσ­δή­πο­τε συν­θή­κες. 

Αρ­χι­κά, είχα κα­τα­πια­στεί με το ερώ­τη­μα που από τη ΔΕΘ το 2012, είχε κλη­θεί να απα­ντή­σει ο Τσί­πρας: Αν η ΕΕ αρ­νη­θεί τα ελ­λη­νι­κά αι­τή­μα­τα, θα απο­χω­ρή­σει η Ελ­λά­δα από την Ευ­ρω­ζώ­νη; Είχε απα­ντή­σει τότε (2012) ο Τσί­πρας ότι η ΕΕ απο­κλεί­ε­ται να μη δε­χτεί τα ελ­λη­νι­κά αι­τή­μα­τα, επει­δή η Ελ­λά­δα κρατά την… τύχη της Ευ­ρω­ζώ­νης στα χέρια της. Όμως οκτώ μήνες αρ­γό­τε­ρα, η ΕΕ δεν ενέ­δω­σε στην Κύπρο και απο­δεί­χτη­κε ότι εδώ η γραμ­μή του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ είχε σο­βα­ρά κενά. Ο μόνος που μέχρι τέ­λους τότε επέ­μει­νε ότι η Κύ­προς δεν έπρε­πε να εν­δώ­σει, διότι η ΕΕ… μπλό­φα­ρε(!) ήταν ο κ. Βα­ρου­φά­κης. Αντί­θε­τα, ο κ. Τσί­πρας, σε συ­νέ­ντευ­ξή του στην «Κυ­ρια­κά­τι­κη Ελευ­θε­ρο­τυ­πία» τον Ιού­λιο του 2013, πρό­βα­λε την επό­με­νη ιδε­ο­λη­ψία που μας τα­λα­νί­ζει τα τε­λευ­ταία χρό­νια. Ότι δη­λα­δή η έλευ­ση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ θα αλ­λά­ξει το τοπίο της Ευ­ρώ­πης ρι­ζι­κά, ώστε να προ­κύ­ψει νέα δομή και λει­τουρ­γία των ορ­γά­νων της ΕΕ και να δι­καιω­θούν τα αι­τή­μα­τα του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ.

Πα­ρεν­θε­τι­κά εδώ να ση­μειώ­σου­με ότι η θε­ω­ρία αυτή, που δια­δί­δε­ται εμ­φα­τι­κά ακόμα και τώρα, συ­νυ­πάρ­χει με την αντί­θε­τη Βα­ρου­φά­κεια αφή­γη­ση, σύμ­φω­να με την οποία το Eurogroup είναι 99% όρ­γα­νο του Σόι­μπλε με κά­ποια ψήγ­μα­τα ανε­ξαρ­τη­σί­ας των Γάλ­λων. Αλλά αυτό είναι το χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό των ιδε­ο­λη­ψιών: εν­σω­μα­τώ­νο­νται σε συ­στή­μα­τα με τυ­πι­κές αντι­φά­σεις, χωρίς να διαρ­ρη­γνύ­ε­ται η ικα­νό­τη­τά τους να δια­δί­δο­νται από τα ΜΜΕ και τους υπό­λοι­πους ιδε­ο­λο­γι­κούς μη­χα­νι­σμούς του κρά­τους.
Αλλά ας επι­στρέ­ψου­με στο 2013. Είχε υπαι­νι­χθεί τότε ο Τσί­πρας ότι σε πε­ρί­πτω­ση που η Ευ­ρώ­πη τον ανα­γκά­σει, θα απα­ντή­σει με μο­νο­με­ρείς ενέρ­γειες, υπο­νο­ώ­ντας τη στάση πλη­ρω­μών. Είχα απο­δεί­ξει τότε ότι η απει­λή (με τη στρα­τη­γι­κή έν­νοια του όρου) που επέ­σειε ο Τσί­πρας προς τους εταί­ρους δεν επρό­κει­το να γίνει πι­στευ­τή όσο η Ελ­λά­δα δεν είχε ως εναλ­λα­κτι­κή την έξοδο από την Ευ­ρω­ζώ­νη. Το δί­δαγ­μα από την πε­ρί­πτω­ση της Κύ­πρου ήταν ότι θα έπρε­πε να έχου­με απά­ντη­ση στην πε­ρί­πτω­ση που η ΕΚΤ διέ­κο­πτε τη ρευ­στό­τη­τα των ελ­λη­νι­κών τρα­πε­ζών. Η μόνη δυ­να­τή απά­ντη­ση σε μια τέ­τοια πε­ρί­πτω­ση είναι η έξο­δος από την Ευ­ρω­ζώ­νη, αλλά ο Τσί­πρας a priori και εμ­φα­τι­κά απέρ­ρι­πτε σε κάθε πε­ρί­πτω­ση τέ­τοιο εν­δε­χό­με­νο. Άρα η απει­λή των μο­νο­με­ρών ενερ­γειών ήταν μια κού­φια απει­λή, και τέ­τοιες απει­λές είναι μη χρη­σι­μο­ποι­ή­σι­μα χαρ­τιά στις δια­πραγ­μα­τεύ­σεις.

Έτσι φτά­σα­με τον Ια­νουά­ριο του 2015 και στην ανά­λη­ψη της δια­κυ­βέρ­νη­σης από τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Ο οποί­ος πλέον έπρε­πε στα σο­βα­ρά να «δια­πραγ­μα­τευ­τεί» έχο­ντας όμως ήδη «κάψει» όποια δια­πραγ­μα­τευ­τι­κά χαρ­τιά διέ­θε­τε στη σφαί­ρα της πραγ­μα­τι­κό­τη­τας.
Τι επέ­λε­ξε λοι­πόν να κάνει ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ μπρο­στά στην αντί­φα­ση; Για μια ακόμα φορά δρα­πέ­τευ­σε στη χώρα της Ονει­ρο­φα­ντα­σί­ας. Τώρα επι­στρα­τεύ­τη­κε ο «Ορθός Λόγος» και ο Καντ. Όταν ρω­τή­θη­κε ο κ. Βα­ρου­φά­κης στις 6 Φε­βρουα­ρί­ου φέτος «Πώς θα αρ­θούν οι πιέ­σεις», αρ­κέ­στη­κε να απα­ντή­σει «μέσα από τον ορθό λόγο που δη­μιούρ­γη­σε η Ευ­ρώ­πη» [3]. Δη­λα­δή, η ΕΕ θα υπο­χω­ρού­σε στα αι­τή­μα­τα της Ελ­λά­δας επει­δή αυτά ήταν …«δί­καια», «λο­γι­κά» κ.λπ.(!) και δεν ήταν νοητό η Ευ­ρώ­πη του ορ­θο­λο­γι­σμού να μην τα λάβει υπόψη της. Έτσι, σύμ­φω­να με την αφή­γη­ση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, τε­λι­κά η συμ­φω­νία ήταν βέ­βαιη και ανα­πό­φευ­κτη, έστω και με υπο­χω­ρή­σεις, και όλοι θυ­μό­μα­στε ότι την ανέ­με­ναν εδώ και μήνες «από μέρα σε μέρα».

Ο πα­ρα­λο­γι­σμός αυτής της δήθεν δια­πραγ­μά­τευ­σης υπο­γραμ­μί­ζε­ται ακόμα πε­ρισ­σό­τε­ρο αν θυ­μη­θού­με ότι στις 16 Φε­βρουα­ρί­ου ο κ. Βα­ρου­φά­κης επα­νήλ­θε με… απαι­τή­σεις: «Η Ευ­ρώ­πη πρέ­πει να προ­σαρ­μο­στεί στο γε­γο­νός πως η Ελ­λά­δα αμ­φι­σβη­τεί ένα πρό­γραμ­μα το οποίο απέ­τυ­χε». Σύμ­φω­νοι, αλλά αν η Ευ­ρώ­πη δεν «προ­σαρ­μο­στεί», τι προ­τεί­νει ο κ. Βα­ρου­φά­κης; Μα, τις αρχές της… δη­μο­κρα­τί­ας απά­ντη­σε: «Η Δη­μο­κρα­τία λέει να υπάρ­ξει ένας συ­γκε­ρα­σμός αντι­τι­θέ­με­νων από­ψε­ων. Δεν μπο­ρού­με να λέμε ότι αυτό είναι και τέλος. Η ιστο­ρία της ΕΕ έχει απο­δεί­ξει πως τα τε­λε­σί­γρα­φα δεν απο­τε­λούν λύση». [4] 

Οι ιδε­α­λι­στι­κές ιδε­ο­λη­ψί­ες στο με­γα­λείο τους: «οι αρχές της δη­μο­κρα­τί­ας επι­τάσ­σουν…»! Αλλά η δρα­πέ­τευ­ση από την πραγ­μα­τι­κό­τη­τα στη συ­νέ­χεια έφτα­σε σε πα­ρο­ξυ­σμό. Διότι, αμέ­σως μετά ο κ. Βα­ρου­φά­κης, που θε­ω­ρεί­ται και γνώ­στης της Θε­ω­ρί­ας Παι­γνί­ων, προ­σέ­θε­σε: «Δεν μπλο­φά­ρου­με, λέμε ότι θέ­λου­με τίμια συμ­φω­νία και κοινά ση­μεία επα­φής. Είναι η μόνη επι­λο­γή που έχου­με. Είναι το σχέ­διο Α μας. Δεν έχου­με σχέ­διο Β».

Απί­στευ­το πού μπο­ρεί να οδη­γή­σουν οι ιδε­ο­λη­ψί­ες! 

Έγρα­ψα τότε ότι «η ση­μα­το­δό­τη­ση [από την Ελ­λη­νι­κή κυ­βέρ­νη­ση] με κάθε τρόπο της θέ­λη­σής της να υπο­γρά­ψει και ο το­νι­σμός της έλ­λει­ψης από την πλευ­ρά της οποιου­δή­πο­τε άλλου σχε­δί­ου, συ­νι­στούν κατά τη γνώμη σας δια­πραγ­μα­τευ­τι­κή τα­κτι­κή; Ή μήπως θυ­μί­ζουν εκεί­νον τον αλή­στου μνή­μης υπό­δι­κο προ­κά­το­χο του κ. Βα­ρου­φά­κη, τον Γ. Πα­πα­κων­στα­ντί­νου, που όταν "δια­πραγ­μα­τευό­ταν" το πρώτο μνη­μό­νιο δια­κή­ρυσ­σε σε όλους τους τό­νους ότι η Ελ­λά­δα δε δια­θέ­τει άλλη διέ­ξο­δο από αυτό, πα­ρο­μοιά­ζο­ντας την πε­ρί­πτω­σή της με τον "Τι­τα­νι­κό";». [5]

Και φτά­νου­με στην υπο­γρα­φή της Συμ­φω­νί­ας, η οποία έγινε με την ελ­λη­νι­κή κυ­βέρ­νη­ση να απο­δέ­χε­ται τη θα­τσε­ρι­κή θε­ω­ρία της ΤΙΝΑ (There Is No Alternative—Δεν Υπάρ­χει Εναλ­λα­κτι­κή) και τον κ. Βα­ρου­φά­κη να την κα­τα­ψη­φί­ζει με την (ορθή) θέση ότι διαιω­νί­ζει και χει­ρο­τε­ρεύ­ει το πρό­βλη­μα. Αλλά τότε; Αν δεν υπάρ­χει εναλ­λα­κτι­κή και αν η δια­θέ­σι­μη συμ­φω­νία οδη­γεί σε ακόμη χει­ρό­τε­ρα, μήπως ως έθνος πρέ­πει να πάμε να αυ­το­κτο­νή­σου­με ομα­δι­κά;

Αυτή τη λο­γι­κή αντί­φα­ση ακόμα και ο κ. Βα­ρου­φά­κης πρέ­πει να την είδε, και αιφ­νι­δί­ως βγήκε να ανα­κοι­νώ­σει ότι βε­βαί­ως και υπήρ­χε Plan B στα χέρια του κ. Τσί­πρα, ο οποί­ος προ­φα­νώς δεν το απο­δέ­χτη­κε. Φαί­νε­ται να τον έτσου­ξε ο αφο­ρι­σμός του Krugman ότι δεν πε­ρί­με­νε τέ­τοια ανι­κα­νό­τη­τα από την ελ­λη­νι­κή κυ­βέρ­νη­ση. Αυτό το Plan Β όμως δεν μας το έχουν πει, όπως και δεν έχουν δώσει την υπο­τι­θέ­με­νη με­λέ­τη σύμ­φω­να με την οποία ο Τσί­πρας προ­τί­μη­σε να υπο­γρά­ψει από το να πε­ρά­σει στο Plan B. Αλλά από ακρι­το­μυ­θί­ες προ­κύ­πτει ότι το βα­ρου­φά­κειο Plan B, αν ποτέ υπήρ­ξε, δεν αντι­με­τω­πι­ζό­ταν ως σο­βα­ρή εναλ­λα­κτι­κή, αλλά απλά ως μια μέ­θο­δος να πα­ρα­τα­θεί ακόμη πε­ρισ­σό­τε­ρο η (υπο­τι­θέ­με­νη) δια­πραγ­μά­τευ­ση, δη­λα­δή η γε­λοία δια­δι­κα­σία που μας οδή­γη­σε στο γο­νά­τι­σμα. Ου­σια­στι­κά επρό­κει­το για έκ­δο­ση δι­πλού νο­μί­σμα­τος μέσω IOU’s που και πάλι θα γι­νό­ταν με ταυ­τό­χρο­νη δια­κή­ρυ­ξη της με κα­νέ­να τρόπο και για καμία αιτία απο­χώ­ρη­σης από την Ευ­ρω­ζώ­νη, δη­λα­δή μια από τα ίδια για να συ­νε­χί­ζει ο κ. Βα­ρου­φά­κης να πη­γαι­νο­έρ­χε­ται στο Eurogroup.

Και εδώ ο κ. Βα­ρου­φά­κης πε­ρι­πί­πτει σε μία ακόμα αντί­φα­ση. Ταυ­τό­χρο­να με την απά­ντη­ση που επι­χει­ρεί στην κρι­τι­κή του Krugman, ότι τάχα είχαν Plan B (που έτσι κι αλ­λιώς είναι αντί­φα­ση σε σχέση με όσα δια­πρυ­σί­ως δια­κή­ρυσ­σε πα­λιό­τε­ρα, όπως έχου­με δει), προ­χω­ρά στο εξής: ««Ο πρω­θυ­πουρ­γός  ήταν αντι­μέ­τω­πος με μια απί­στευ­τα δύ­σκο­λη επι­λο­γή. Να αυ­το­κτο­νή­σει ή να εκτε­λε­στεί». [1] Μα αυτό αντι­φά­σκει με την ύπαρ­ξη Plan B, το Plan B εξ ορι­σμού είναι ένα σχέ­διο για να σου επι­τρέ­ψει να επι­βιώ­σεις αν το αρ­χι­κό σου σχέ­διο απο­τύ­χει.

Οπωσ­δή­πο­τε υπάρ­χουν προ­σω­πι­κά κί­νη­τρα πίσω από τις ριπές άρ­θρων, ομι­λιών, διαρ­ρο­ών, συ­νε­ντεύ­ξε­ων κ.ο.κ. τις οποί­ες εξα­πο­λύ­ει ο κ. Βα­ρου­φά­κης τις τε­λευ­ταί­ες μέρες. Αλλά αυτά δε μας εν­δια­φέ­ρουν. Αυτό που μας εν­δια­φέ­ρει είναι η ποιό­τη­τα του ιδε­ο­λο­γι­κού λόγου που εκ­φέ­ρει, η πο­λι­τι­κή και θε­ω­ρη­τι­κή κρι­τι­κή στα επι­χει­ρή­μα­τά του και κυ­ρί­ως στο βαθμό που αυτά απο­τέ­λε­σαν και επι­χει­ρή­μα­τα του κα­θε­στω­τι­κού ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ.

Πρώ­τα-πρώ­τα, μας εν­δια­φέ­ρει η επί­κλη­ση στην άσκη­ση πο­λι­τι­κής της "λο­γι­κής" και των "πα­ναν­θρώ­πι­νων αξιών" ως ιδε­ο­λο­γι­κών επι­χει­ρη­μά­των. Αυτά όλα θα ακού­γο­νταν, ίσως, με κά­ποιο εν­δια­φέ­ρον στις αρχές και τα μέσα του 18ου αιώνα, όταν η αστι­κή τάξη προ­ε­τοί­μα­ζε την έφοδό της κατά της φε­ου­δαρ­χί­ας, επι­κα­λού­με­νη επί­σης τη "λο­γι­κή" και τις "πα­ναν­θρώ­πι­νες αξίες" ως ιδε­ο­λο­γι­κά επι­χει­ρή­μα­τα. Αλλά από τότε έχει κυ­λή­σει πολύ νερό στ΄ αυ­λά­κι. Και όταν αυτά τα επι­χει­ρή­μα­τα επι­πλέ­ον χρη­σι­μο­ποιού­νται για να κα­λύ­ψουν τον αφο­πλι­σμό μιας, υπο­τί­θε­ται, αρι­στε­ρής κυ­βέρ­νη­σης, τότε εύ­λο­γα κά­ποιος ανα­ρω­τιέ­ται τι άλλο μπο­ρεί να συμ­βαί­νει.

Δεύ­τε­ρο, μας εν­δια­φέ­ρει όχι μόνο η ανυ­παρ­ξία εναλ­λα­κτι­κών σχε­δί­ων (βαριά ανι­κα­νό­τη­τα κατά Krugman), αλλά επι­πλέ­ον η a priori δια­κή­ρυ­ξη του εθε­λο­ντι­κού αφο­πλι­σμού μας, της δη­μό­σιας απο­κή­ρυ­ξης κάθε άλλης εναλ­λα­κτι­κής, εκτός από το αρ­χι­κό σχέ­διο επί­κλη­σης των αρχών της δη­μο­κρα­τί­ας και του δι­καί­ου. Μόνο στην Ελ­λά­δα μπο­ρεί να που­λη­θεί το ολο­φά­νε­ρο ψέμα ότι αυτή η στυλ Γ. Πα­πα­κων­στα­ντί­νου «δια­πραγ­μά­τευ­ση» συ­νι­στά όντως δια­πραγ­μά­τευ­ση. Για να αφή­σου­με στην άκρη και το εξω­φρε­νι­κό, ότι θα μπο­ρού­σε ποτέ άν­θρω­πος που γνω­ρί­ζει το Α-Β της Θε­ω­ρί­ας Παι­γνί­ων να πε­ρι­πέ­σει σε τέ­τοια απί­στευ­τη ηλι­θιό­τη­τα.

Όταν κά­ποιος ασχο­λεί­ται με τους προη­γού­με­νους έξι μήνες, αλλά και την πε­ρα­σμέ­νη πε­ντα­ε­τία, θα πρέ­πει να δια­χω­ρί­σει τις πε­ρι­πτώ­σεις Τσί­πρα και Βα­ρου­φά­κη. Ο κ. Τσί­πρας παί­ζει πάνω στις φα­ντα­σιώ­σεις μιας κοι­νω­νί­ας που έμαθε να σκέ­πτε­ται ιδε­ο­λη­πτι­κά μέσω «Με­γά­λων Ιδεών». Η άρ­χου­σα τάξη έχει αγκα­λιά­σει με πάθος στις μέρες μας τη Με­γά­λη Ιδέα του Ευρώ, τα συν­θλι­βό­με­να με­σαία και μι­κρο­α­στι­κά στρώ­μα­τα τη Με­γά­λη Ιδέα του ευ­ρω­παϊ­σμού, κά­ποια ερ­γα­τι­κά στρώ­μα­τα τη Με­γά­λη Ιδέα τού «Λαϊκή Εξου­σία ή Τί­πο­τα», κά­ποια άλλα πε­ρι­θω­ριο­ποιού­με­να στρώ­μα­τα τη Με­γά­λη Ιδέα της Εκ­δί­ω­ξης των Με­τα­να­στών που μας παίρ­νουν το ψωμί από το στόμα.

Ο κ. Τσί­πρας, σα γνή­σιος λαϊ­κι­στής, εκ­φέ­ρει λόγο που συ­να­ντιέ­ται με αυτές τις μα­ζι­κές ιδε­ο­λη­ψί­ες της κοι­νω­νί­ας επι­χει­ρώ­ντας, όπως απο­δεί­χτη­κε τε­λι­κά, να εν­σω­μα­τώ­σει την κοι­νω­νι­κή δια­μαρ­τυ­ρία στο κοι­νω­νι­κό σύ­στη­μα του εξαρ­τη­μέ­νου ελ­λη­νι­κού κα­πι­τα­λι­σμού. Η πε­ρί­πτω­σή του είναι άλλη από αυτήν του κ. Βα­ρου­φά­κη.
Ο τε­λευ­ταί­ος επι­χει­ρεί να συν­θέ­σει μια αφή­γη­ση για την πο­λι­τι­κή του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, να κα­τα­σκευά­σει μια θε­ω­ρία που θα ιδε­ο­λο­γι­κο­ποιεί όσα απί­στευ­τα πα­ρα­κο­λου­θή­σα­με τους επτά τε­λευ­ταί­ους μήνες. Προ­σω­πι­κά, μου κάνει τε­ρά­στια εντύ­πω­ση η σα­θρό­τη­τα του λόγου του κ. Βα­ρου­φά­κη. Ο λόγος αυτός δεν είναι απί­στευ­τος μόνο για πο­λι­τι­κό. Είναι απί­στευ­τος κυ­ρί­ως για ακα­δη­μαϊ­κό, και μά­λι­στα ακα­δη­μαϊ­κό που θε­ω­ρεί­ται και γνώ­στης της στρα­τη­γι­κής θε­ω­ρί­ας. Όταν χρη­σι­μο­ποιεί τον όρο "δια­πραγ­μά­τευ­ση" για μια δια­δι­κα­σία που από πο­λι­τι­κή και θε­ω­ρη­τι­κή σκο­πιά ου­δε­μία σχέση είχε με δια­πραγ­μά­τευ­ση και όταν, προ­κει­μέ­νου να κρύ­ψει την κε­νό­τη­τα του λόγου του ολι­σθαί­νει στην επί­κλη­ση των ιδεών του "ευ­ρω­παϊ­σμού", της "λο­γι­κής" και της "εντι­μό­τη­τας", τότε οφεί­λου­με όλοι να αντι­λη­φθού­με ότι ο κ. Βα­ρου­φά­κης δεν ήταν απλώς ο λάθος άν­θρω­πος στη λάθος θέση. Ο κ. Βα­ρου­φά­κης είναι το θε­ω­ρη­τι­κό σύμ­πτω­μα ενός βα­θύ­τε­ρου κρι­σια­κού φαι­νο­μέ­νου που οδή­γη­σε ένα κόμμα τού «βλέ­που­με και κά­νου­με» να εκ­φρά­σει την κοι­νω­νι­κή δια­μαρ­τυ­ρία.

Οι θέ­σεις των «εταί­ρων μας» δεν απο­σπά­στη­καν ούτε δευ­τε­ρό­λε­πτο από τον Ορθό Λόγο, ήταν πά­ντο­τε και προ­βλέ­ψι­μες και απο­λύ­τως λο­γι­κές. Κυ­ρί­ως όμως ήταν ευ­ρω­παϊ­κές. Διότι αυτή ήταν και είναι η λο­γι­κή των ευ­ρω­παϊ­κών μη­χα­νι­σμών, αυτή είναι η λο­γι­κή της Ενω­μέ­νης Ευ­ρώ­πης, όπως από τη δε­κα­ε­τία του 1960 δια­κή­ρυσ­σε η ελ­λη­νι­κή αρι­στε­ρά. Μια λο­γι­κή τα­ξι­κή, σαφώς λο­γι­κή μη­χα­νι­σμών από­σπα­σης πλού­του από τους αδύ­να­τους και με­τα­φο­ράς του στους δυ­να­τούς. Ακόμα και τώρα που όλοι πλέον, με πρώ­τους τους ίδιους τους «θε­σμούς», βλέ­πουν ότι το τρίτο μνη­μό­νιο δεν υπάρ­χει πε­ρί­πτω­ση να επι­τύ­χει κα­νέ­ναν από τους στό­χους του, γιατί άραγε η ΕΕ επι­μέ­νει; Λόγω πα­ρα­λο­γι­σμού; Όχι, απλού­στα­τα διότι υπάρ­χουν φι­λέ­τα και αση­μι­κά στα οποία δεν έχουν βάλει χέρι ακόμα. Διά­φα­νη λο­γι­κή που μόνο ιδε­ο­λη­πτι­κές εμ­μο­νές μπο­ρεί να εμπο­δί­ζουν κά­ποιον να τη δια­κρί­νει.

Αυτή είναι η πραγ­μα­τι­κή Ευ­ρώ­πη. Η Ευ­ρώ­πη των κ.κ. Βα­ρου­φά­κη και Τσί­πρα υπάρ­χει στη σφαί­ρα της Ονει­ρο­φα­ντα­σί­ας. Το να κυ­βερ­νάς με ιδε­ο­λη­ψί­ες δεν είναι απλώς κα­τα­στρο­φι­κό, είναι τε­λι­κά εγκλη­μα­τι­κό.

[1] http://​tvxs.​gr/​news/​ellada/​baroyfakis-​sto-​cnn-​eixame-​plan-​b-​me-​entoli-​to...
[2] «Πόσο ευ­στα­θούν οι θέ­σεις της ηγε­τι­κής ομά­δας του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ για επα­να­δια­πραγ­μά­τευ­ση του μνη­μο­νί­ου, όταν ανα­λά­βει την κυ­βέρ­νη­ση;» http://​www.​ari​ster​ovim​a.​com/​details.​php?​id=4335
[3] http://​www.​euro2day.​gr/​news/​economy/​article/​1301476/​varoyfakhs-​synehizom...
[4] http://​news.​in.​gr/​economy/​article/?​aid=123​1386​193
[5] «Μπό­τες, Σπι­ρού­νια και Καυ­τές Δια­πραγ­μα­τεύ­σεις», http://​www.​ari​ster​ovim​a.​com/​details.​php?​id=4780).

*Ανα­δη­μο­σί­ευ­ση από το Αρι­στε­ρό Βήμα.