Να μην επιτρέψουμε να εφαρμοστεί το «μεσοπρόθεσμο» πρόγραμμα άγριας λιτότητας

Ένα από τα κεντρικά επιχειρήματά τους ήταν ότι το νέο μεσοπρόθεσμο δεν προβλέπει νέα μέτρα. Όσο περίπλοκοι, όσο δυσνόητοι και αν είναι οι οικονομικοί πίνακες που αποτελούν το νομοσχέδιο, όσες λογιστικές αλχημείες και αν υπέκρυπταν, οι αριθμοί ήταν αποκαλυπτικοί: 

Στα κρίσιμα για τον κοινωνικό τους ρόλο υπουργεία προβλέπεται μείωση κονδυλίων. Το 2018 το όριο δαπανών του υπουργείου Υγείας θα είναι κατά 338 εκατ. ευρώ μικρότερο σε σχέση με αυτό του 2014. Του υπουργείου Παιδείας κατά 722 εκατ. ευρώ μικρότερο. Του υπουργείου Εργασίας κατά 871 εκατ. ευρώ μικρότερο. Οι δαπάνες του ΕΟΠΥΥ για φαρμακευτική και λοιπές παροχές ασθενείας το 2018 προβλέπεται να μειωθούν κατά 389 εκατ. ευρώ συγκριτικά με το 2014. Οι δαπάνες για τη λειτουργία των νοσοκομείων και για την παροχή ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης θα έχουν μειωθεί κατά 793 εκατ. ευρώ. 

Οι μισθοί στο δημόσιο τομέα και οι συντάξεις θα μειωθούν κατά 969 εκατ. ευρώ. Το ποσό αυτό σε συνδυασμό με τους πίνακες προσλήψεων–αποχωρήσεων (συνταξιοδοτήσεις και αναγκαστικές λόγω απουσιών) αποδεικνύει ότι το 2018 οι δημόσιοι υπάλληλοι θα είναι 90.000 λιγότεροι σε σχέση με το 2011 και 32.000 σε σχέση με το 2014. Όμως, η μεγαλύτερη απάτη βρίσκεται στο εξής: Οι υπολογισμοί γίνονται παίρνοντας υπόψη προβλέψεις για το διάστημα 2015-2018 αποκρύπτοντας το σωρευτικό αποτέλεσμα μέτρων που ψηφίστηκαν το προηγούμενα χρόνια, κυρίως το 2012 και 2013 και που αποδίδουν τώρα. Τα μέτρα που «τρέχουν» είναι της τάξης των 13 δισ. ευρώ. Είναι χαρακτηριστικό ότι στο επίπεδο της κοινωνικής ασφάλισης και περίθαλψης η μείωση ανάμεσα στο 2013 και το 2014 είναι 2,2 δισ. ευρώ. Σωρευτικά και με το έτος βάσης το 2013, την περίοδο 2014-2018 θα έχουν αφαιρεθεί από τα κονδύλια για την ικανοποίηση αυτών των αναγκών συνολικά 15,774 δισ. ευρώ!

Πλεόνασμα φόρων και ανεργίας 

Αντίστοιχη είναι η εικόνα των φορολογικών εσόδων. Οι άμεσοι φόροι το 2014 θα αυξηθούν συγκριτικά με το 2013 κατά 2,2 δισ. ευρώ. Έτσι θα ανέλθουν στα 22,6 δισ. φέτος και θα φτάσουν τα 23 δισ. το 2018. Οι έμμεσοι φόροι από 24,3 δισ. το 2014 θα φτάσουν τα 28,3 δισ. το 2018, κάνοντας ακόμα πιο άδικο το φορολογικό σύστημα, δεδομένου ότι θα αυξηθεί η αναλογία έμμεσων -που βαρύνουν κυρίως τη λαϊκή κατανάλωση- προς άμεσους φόρους.

Σημειωτέον, ότι παρ’ όλη αυτή την εκατόμβη θυσιών που πλήρωσαν και πληρώνουν τα λαϊκά στρώματα, το δημόσιο χρέος, η αιτία για την οποία υποτίθεται γίνονται όλα, το 2013 είναι 175% του ΑΕΠ και ισούται με 318,7 δισ. ευρώ και το 2018 εκτιμάται στο 139,1% του ΑΕΠ και θα ισούται με 301,7 δισ. 
Και όλα αυτά, αν ισχύσει το καλό, αλλά ευφάνταστο σενάριο: Πουθενά δεν αποδεικνύεται ότι οι ρυθμοί ανάπτυξης του ΑΕΠ θα είναι της τάξης του 3%. Μόνο επιχείρημα των υπουργών Οικονομίας ότι στη δεκαετία 1995-2005, την εποχή της καπιταλιστικής κερδοφορίας, ο αντίστοιχος μέρος όρος ήταν 3,7%. Τόσο επιστημονικά σκέφτονται, ξεχνώντας ότι ελληνική οικονομία έχει υποστεί ύφεση της τάξης του 25%, που συγκρίνεται μόνο με πολεμικές περιόδους. Αυτοί «βλέπουν» ανακάμψεις τη στιγμή μάλιστα που όλοι κρατούν την αναπνοή τους για την επόμενη βουτιά.

Με τα ίδια κριτήρια προβλέπεται ότι από το 2014 η μείωση της ανεργίας θα είναι ραγδαία και θα φτάσει το 2018 στο 15,9%, από 27% που είναι σήμερα. Ακόμα και αν ίσχυε ένα τέτοιο σενάριο, έχουν φροντίσει με τους εκατοντάδες εφαρμοστικούς νόμους και το πρόσφατο πολυνομοσχέδιο, οι όποιες θέσεις εργασίας να καλύπτονται από ένα φθηνό εργατικό δυναμικό χωρίς δικαιώματα. Άλλωστε, το ίδιο το Μεσοπρόθεσμο μιλά για «ενίσχυση πολιτικών απασχόλησης», δηλαδή με voucher, ενοικιαζόμενους, χωρίς σταθερή και μόνιμη σχέση εργασίας. Έτσι, εξηγούνται και οι πανηγυρισμοί για τη μείωση του «μη μισθολογικού κόστους»: εξευτελιστικοί μισθοί, απασχολήσιμοι εργαζόμενοι χωρίς τη δυνατότητα περίθαλψης, ασφάλισης, μόρφωσης. 

Το μόνο για το οποίο υπάρχει συγκεκριμένος σχεδιασμός είναι η επίτευξη του λεγόμενου κοινωνικού πλεονάσματος. Με μείωση των δημόσιων δαπανών κατά 2/3 και αύξηση των εσόδων κατά 1/3. Κοινωνικό πλεόνασμα που θα πηγαίνει για την εξόφληση του χρέους και θα στηρίζεται στην εξαθλίωση των λαϊκών στρωμάτων.

Για το ποιοι πληρώνουν και πόσο πληρώνουν είναι χαρακτηριστικό το εξής: Τα υπουργεία Οικονομικών και Ναυτιλίας δεν μπόρεσαν για δήθεν τεχνικούς λόγους να εισπράξουν την έκτακτη εισφορά-ψίχουλα-που είχε συμφωνηθεί με τους εφοπλιστές. Αντίθετα, η κυβέρνηση, με πρόσφατη τροπολογία, τους έκανε δώρο την κατάργηση της κλαδικής σύμβασης στην ακτοπλοΐα, ενώ ταυτόχρονα πέτυχε να αποκλείσει από το λεγόμενο κοινωνικό μέρισμα εκατοντάδες χιλιάδες δικαιούχους.

Είναι τέτοια η κοινωνική πραγματικότητα που το success story δεν πείθει. Και αυτό φάνηκε και στη διάρκεια της συζήτησης για το Μεσοπρόθεσμο. Στον καταιγισμό των επιχειρημάτων του ΣΥΡΙΖΑ η συγκυβέρνηση δεν μπόρεσε να απαντήσει (για την ακρίβεια, οι βουλευτές της ΝΔ, γιατί εκείνοι του ΠΑΣΟΚ, απέφυγαν να πάρουν το λόγο).

Διλήμματα
Οι βουλευτές της ΝΔ έφθασαν να χρησιμοποιήσουν την ομιλία του ναζιστή Γερμενή για να πουν ότι «η Χρυσή Αυγή σας έκανε πάσες, αλλά εσείς δεν μπορείτε να τις αξιοποιήσετε, είστε ανίκανοι για την εξουσία». Λες και ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ανάγκη τέτοιες βοήθειες, λες και δεν αποκαλύφθηκαν περίτρανα οι δεσμοί της ΝΔ με την Χρυσή Αυγή. Και επειδή τίποτα πειστικό δεν τους έχει απομείνει επενδύουν στο επιχείρημα «σταθερότητα ή το χάος», «εμείς ή άβυσσος». Ένα δίλημμα που δηλώνει τον πανικό τους. Εξίσου όμως δηλώνει την επιθετικότητα, την αποφασιστικότητά τους να υπερασπίσουν τα ταξικά τους συμφέροντα, να συντρίψουν τα λαϊκά στρώματα και την Αριστερά.

Η σταθερότητα που υπόσχονται είναι η διαιώνιση των μνημονίων, της φτώχειας, της άγριας εκμετάλλευσης. Είναι η διασφάλιση της συνέχειας του πολιτικού συστήματος, που θα εξυπηρετεί τους σχεδιασμούς της ελληνικής κυρίαρχης τάξης και της ΕΕ. Οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, οι συνταξιούχοι δεν έχουμε να κερδίσουμε το οτιδήποτε από αυτήν τη σταθερότητα. Έχουμε να κερδίσουμε μόνο από την ανατροπή της. Με την ψήφο και τους αγώνες μας να επιβάλλουμε τη δική μας προστασία, τη δική μας σταθερότητα.

Μήνυμα ανατροπής

Το μήνυμα των τριπλών εκλογών και ιδιαίτερα των ευρωεκλογών πρέπει να είναι «ανατροπή στην Ελλάδα, μήνυμα στην Ευρώπη». Το «πρώτη φορά Αριστερά», μπορεί να γίνει πραγματικότητα. Όμως προϋποθέτει την επιμονή στις ριζοσπαστικές αιχμές του προγράμματός μας, αυτές που εμπνέουν και πείθουν ότι το νέο δεν θα έχει καμία σχέση με το παλιό. Προϋποθέτει, μέχρι την τελευταία στιγμή, δουλειά πλατιάς ενημέρωσης, μεγάλης συσπείρωσης. Προϋποθέτει την προβολή της κυβέρνησης της Αριστεράς, ως αυτό που ελπίζει ο κόσμος. Μιας κυβέρνησης ταξικής μονομέρειας υπέρ των εργαζομένων. Μιας κυβέρνηση σαν αυτή που φοβάται ο αντίπαλος. 

Υ.Γ.: Δεν ξέρουμε κάποιον κλασικό του Μαρξισμού που να ισχυρίστηκε, όπως το ΚΚΕ, ότι τους καπιταλιστές δεν τους ενδιαφέρει το ύψος του μισθού αλλά μόνο οι «διαθρωτικές αλλαγές». Γιατί τις κάνουν άλλωστε, αν όχι για να εξασφαλίσουν μεγαλύτερη υπεραξία; Ούτε κάποιον μαχόμενο κομμουνιστή, που να προεξοφλούσε ότι είναι εκ του ασφαλούς η υπόσχεση για αύξηση του κατώτατου μισθού γιατί αφορά στον ιδιωτικό τομέα. Και τέλος, εκφράσεις όπως «τσογλάν-μπόι», «σκυλάκι του καναπέ» και «σήκωμα των φουστανιών της Μέρκελ», δεν δείχνουν ανωτερότητα ιδεών, αλλά προσχώρηση στην αστική αντίληψη που λέει ότι, «η επίθεση, ο εκχυδαϊσμός του αρχηγού» είναι πάνω από όλα. Παρ’ όλα αυτά επιμένουμε! Η λύση στις κρίσιμες μάχες που έρχονται είναι η συμπαράταξη του κόσμου της Αριστεράς.

* Η Μαρία Μπόλαρη είναι βουλευτής Α' Αθήνας του ΣΥΡΙΖΑ