Η 21η Μάρτη δεν είναι µια τυχαία ηµεροµηνία στην Ελλάδα. Η παγκόσµια ηµέρα ενάντια στο ρατσισµό εδώ και πολλά χρόνια έχει γίνει µια ηµεροµηνία ορόσηµο για το αντιρατσιστικό κίνηµα και την Αριστερά.
Ένα σηµείο συνάντησης κινήσεων, οργανώσεων, πρωτοβουλιών και µεµονωµένων αγωνιστών µε σκοπό την προώθηση και διεκδίκηση των αιτηµάτων των προσφύγων και µεταναστών. Έτσι και φέτος λοιπόν, στις 18 Μάρτη, όλοι µαζί πρέπει να συναντηθούµε στο δρόµο και να στείλουµε ένα ισχυρό µήνυµα τόσο στην κυβέρνηση Μητσοτάκη όσο και στους προκατόχους της.
Ρατσιστικές πολιτικές
Τα τελευταία χρόνια οι αντιπροσφυγικές πολιτικές έχουν αναβαθµιστεί. Έπειτα από την υπογραφή της Συµφωνίας ΕΕ-Τουρκίας, µε τις ευλογίες της τότε κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, η Ελλάδα µετατράπηκε από µια χώρα-τράνζιτ σε µια χώρα-φυλακή για εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες. Πάνω σε αυτό το δεδοµένο πάτησε η κυβέρνηση Μητσοτάκη εφαρµόζοντας τις πιο εγκληµατικές πολιτικές µέχρι σήµερα. Η Ελλάδα έγινε το µαντρόσκυλο της ΕΕ στα ευρωπαϊκά σύνορα οδηγώντας στο θάνατο χιλιάδες ανθρώπους. Έκθεση του Ειδικού Εισηγητή του ΟΗΕ µόλις λίγους µήνες πριν ανέφερε: «Στην Ελλάδα οι επαναπροωθήσεις στα χερσαία και θαλάσσια σύνορα έχουν γίνει de facto γενική πολιτική. Η Ύπατη Αρµοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες έχει καταγράψει σχεδόν 540 περιστατικά κατά την περίοδο 2020–2021 που αφορούν τουλάχιστον 17.000 άτοµα».
Και αυτά τα περιστατικά είναι τα καταγεγραµµένα. Αν αναλογιστεί κανείς πόσα ακόµη έχουν συµβεί στο σκοτάδι τότε η όλη εικόνα κρίνεται εφιαλτική. Το ελληνικό κράτος κυριολεκτικά εξαφανίζει ανθρώπους, χωρίς να δίνει αναφορά πουθενά. Κάπως έτσι έχει στηθεί το προσφυγικό «success story» του Μηταράκη που όπου χαθεί κι όπου βρεθεί διατυµπανίζει ότι κατάφερε να µειώσει δραστικά τις ροές προσφύγων προς την Ελλάδα. Όσοι επιχειρούν να αναδείξουν την πραγµατικότητα, αµέσως στιγµατίζονται και ενίοτε διώκονται ως µέλη εγκληµατικής οργάνωσης. Χαρακτηριστική είναι η στοχοποίηση Ελλήνων και ξένων ακτιβιστών που διώκονται µε την κατηγορία της συγκρότησης εγκληµατικής οργάνωσης µε σκοπό τη διευκόλυνση εισόδου και διαµονής προσφύγων στη χώρα.
Τι να πει κανείς όµως όταν για µέρες εγκαταλείπονται άνθρωποι σε µια νησίδα στον Έβρο χωρίς να αναλαµβάνει κανείς την ευθύνη να τους σώσει; Τι να πει κανείς όταν υπάρχουν αλλεπάλληλες καταγγελίες για παραβιάσεις στοιχειωδών δικαιωµάτων στις δοµές κράτησης; Τι να πει κανείς όταν στήνεται µια βιοµηχανία µαζικών απελάσεων χωρίς επαρκή µέσα αντίδρασης για τους πρόσφυγες; Τι να πει κανείς όταν µπαίνει λουκέτο σε δοµές προσφύγων και γίνονται εξώσεις σε πρόσφυγες που µέσα από συγκεκριµένα προγράµµατα έµεναν σε διαµερίσµατα; Τι να πει κανείς όταν στήνονται φράχτες χιλιοµέτρων στον Έβρο; Τι να πει κανείς όταν από κοινού ΝΑΤΟ, Frontex και ελληνικό Λιµενικό αναλαµβάνουν το ρόλο του πορτιέρη στα σύνορα; Στην Εργατική Αριστερά έχουµε γράψει επανειληµµένως για όλα τα παραπάνω. Και γι’ αυτό θεωρούµε ότι η φετινή 18η Μάρτη έχει σηµασία να είναι πιο δυναµική από ποτέ.
Αγωνιστική απάντηση
Απέναντι στην Ευρώπη Φρούριο και την Ελλάδα µαντρόσκυλο, το αντιρατσιστικό κίνηµα και η Αριστερά πρέπει να επαναφέρουν το προσφυγικό ζήτηµα στην κεντρική πολιτική ατζέντα. Ειδικά τώρα που βρισκόµαστε σε προεκλογική περίοδο και η κουβέντα θα ανοίξει. Είναι χαρακτηριστικό ότι η ΝΔ επιδιώκει να στρέψει το δηµόσιο διάλογο στο ζήτηµα της προσφυγικής κρίσης προκειµένου να επιτεθεί στον ΣΥΡΙΖΑ για όσα, σύµφωνα µε την ίδια, δεν έκανε. Το ασύλληπτο είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, ούτε για τα µάτια του κόσµου δεν υιοθετεί πλέον µια ανθρωπιστική ρητορική. Στο πρόσφατο ντιµπέιτ µεταξύ Οικονόµου και Τσαπανίδου στην ΕΡΤ, ο πρώτος εγκάλεσε τη δεύτερη για αφύλαχτα σύνορα επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, µε την Πόπη Τσαπανίδου να απαντά «και φράχτης υπήρχε επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ και συντηρήθηκε ο φράχτης αυτός και το σύστηµα της ηλεκτρονικής προστασίας, ο λεγόµενος αόρατος φράχτης τον οποίο και εσείς τώρα προωθείτε, ήταν δροµολογηµένος από εµάς και σχεδιασµένος». Αµφιβάλλει κανείς για τις προθέσεις και των δύο απέναντι στη µορφή διαχείρισης του προσφυγικού ζητήµατός; Μάλλον όχι.
Η έκρυθµη κατάσταση στη Μέση Ανατολή, ο πόλεµος στην Ουκρανία και ο τεράστιος καταστροφικός σεισµός στην Τουρκία αναµφίβολα θα δηµιουργήσουν νέα προσφυγικά κύµατα. Η προσφυγική κίνηση είναι ένα διαχρονικό φαινόµενο στην ανθρώπινη ιστορία και ως τέτοιο πρέπει να αντιµετωπίζεται. Είναι ένα φαινόµενο που χρήζει διαχείρισης και όχι ένα πρόβληµα που συνεπάγεται µια έτοιµή λύση. Ειδικά όταν αυτή στην προκειµένη περίπτωση είναι οι απελάσεις, οι επαναπροωθήσεις και οι βίαιες απωθήσεις. Τα τελευταία χρόνια, η κατάσταση έχει οξυνθεί ιδιαίτερα, µε διεθνείς οργανώσεις να κάνουν συνεχείς εκκλήσεις για τη διαρκή καταπάτηση δικαιωµάτων των προσφύγων στα ελληνικά σύνορα, όπου η Σύµβαση της Γενεύης έχει γίνει κυριολεκτικά ένα κουρελόχαρτο.
Όλο το παραπάνω πλαίσιο αναδεικνύει τα αναβαθµισµένα καθήκοντα του αντιρατσιστικού κινήµατος την περίοδο που ανοίγεται µπροστά µας. Με αφετηρία την 18η Μάρτη και τη δυναµική πορεία που θα ξεκινήσει στις 2:30 µ.µ. στην πλατεία Βικτωρίας, οργανώσεις και κόµµατα της Αριστεράς, αντιρατσιστικές πρωτοβουλίες, µεταναστευτικές συλλογικότητες, εργατικά σωµατεία, φοιτητικοί σύλλογοι και µαθητικές οµάδες, πρέπει όλοι µαζί από κοινού να διαδηλώσουµε διεκδικώντας να µπει τέλος στο ρατσιστικό κατήφορο των επαναπροωθήσεων, των φραχτών και των στρατοπέδων συγκέντρωσης. Πρέπει να απαιτήσουµε εδώ και τώρα ανοιχτά σύνορα σε Ελλάδα και Ευρώπη, εξασφάλιση ασφαλών διόδων διέλευσης για τους πρόσφυγες, δηµιουργία ανοιχτών δοµών φιλοξενίας και προγράµµατα επιδότησης και στήριξης των ανθρώπων που αναζητούν µια καλύτερη ζωή. Μόνο έτσι µπορούµε να ζούµε σε µια κοινωνία ανθρώπων που ζουν αρµονικά, και όχι σε µια κοινωνία τεράτων που σκοτώνουν στο όνοµα της εθνικής ασφάλειας.
