Χωρίς την εφαρμογή ριζοσπαστικών πολιτικών, μεροληπτικών υπέρ της Εργατικής Τάξης (όπως αυτών του Συνεδριακού Προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και ακόμα πιο ριζοσπαστικών πολιτικών όπως η πλήρης διαγραφή του χρέους το οποίο έχει πληρωθεί πολλαπλά και δεν έχει δημιουργηθεί με ευθύνη της κοινωνίας) και χωρίς τον αυτονόητο πόλεμο στο ελληνικό κατεστημένο, μια απλή επιστροφή σε εθνικό νόμισμα δεν αρκεί, μιας και το πρόβλημα δεν είναι καθαρά μονεταριστικό αλλά περισσότερο πολιτικό.
Τις τελευταίες μέρες ξανάρχισαν τα σενάρια για έξοδο της Ελλάδας από την Ευρωζώνη με τα τελεσίγραφα των δανειστών και τις αποχωρίσεις και των δυο πλευρών από το τραπέζι της διαπραγμάτευσης να θυμίζουν σε άλλους ταινία τρόμου και σε άλλους κωμωδία.
Η παραμονή μας σε ΕΖ,ΕΕ (και ΝΑΤΟ) είναι εκ των πραγμάτων καταστροφική. Καταστροφικό είναι όμως και ένα Grexit χωρίς προετοιμασία, χωρίς ένα σχέδιο "διαχείρισης" της κατάστασης που θα προκύψει, μιας και είναι σίγουρο ότι θα δεχθούμε έναν ανηλεή οικονομικό,γεωστρατηγικό και γεωπολιτικό πόλεμο από τα κοράκια του χρηματοπιστωτικού Καπιταλισμού, με κύρια θύματα τις δυνάμεις της Εργασίας και τα φτωχοποιημένα κοινωνικά στρώματα.Υπεύθυνη για το σχέδιο αυτό είναι φυσικά η σημερινή κυβέρνηση και κυρίως θα έλεγα ο ΣΥΡΙΖΑ, μιας και οι ΑΝΕΛ δεν θεωρούν εχθρό τους τον Καπιταλισμό. Εξάλλου, είναι δικό του γέννημα-θρέμμα,αλλά αυτό είναι μια άλλη συζήτηση.
Το Συνεδριακό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ, το οποίο σε αντίθεση με τα Μνημόνια,έχει σκιστεί...και συνοψιζόταν στο σύνθημα "καμιά θυσία για το Ευρώ", προέβλεπε "Τι να κάνουμε" (μιας και τελευταία ο Λένιν είναι της μόδας στον ΣΥΡΙΖΑ). Κινήσεις όπως :
- Ακύρωση των Μνημονίων και των εφαρμοστικών τους νόμων με άμεση αποκατάσταση της οικονομικής και όχι μόνο αξιοπρέπειας των φτωχών και φτωχοποιημένων μεσαίων στρωμάτων της κοινωνίας.
- Αποτροπή της προσπάθειας μετατροπής της χώρας σε αποικία χρέους-Διαγραφή του (μεγαλύτερου μέρους του) χρέους.
- Κοινωνικός έλεγχος-εθνικοποίηση σε Τράπεζες,Ενέργεια,Μεταφορές,Τηλεπικοινωνίες,μεγάλες επιχειρήσεις στρατηγικού χαρακτήρα.
Οι παραπάνω πολιτικές κινήσεις και μια σειρά άλλων ακόμα κινήσεων, θα έπρεπε να έχουν αρχίσει να δρομολογούνται από τις πρώτες μέρες της καινούριας κυβέρνησης (προς το παρόν δεν υπάρχει ούτε καν η σκέψη να πραγματοποιηθούν…), ανεξάρτητα από την πορεία της διαπραγμάτευσης, μιας και α)η κυβέρνηση ψηφίστηκε να εφαρμόσει χονδρικά τα παραπάνω και β)τα παραπάνω θα αποτελούσαν ένα μετρό πίεσης προς τους δανειστές, μιας και φάνηκε οτι η υποχωρητικότητα της κυβέρνησης έφερε μεγαλύτερες πιέσεις από μεριάς τους.
Αυτό που κάποιος σήμερα θα έβλεπε στο ελληνικό πολιτικό τοπίο είναι κινήσεις στην αντίθετη από την παραπάνω κατεύθυνση.Υπάρχει εκ μέρους της κυβέρνησης, άλλοτε εμφανέστερη και άλλοτε υποβόσκουσα, μια διάθεση συμβιβασμού με το ελληνικό πολιτικό-οικονομικό-μιντιακό-δικαστικό κατεστημένο το οποίο είναι de facto υπεύθυνο για την σημερινή κατάσταση στην χώρα με το να εφαρμόζει τις νεοφιλελεύθερες συνταγές την τελευταία 30ετια. Από την άλλη, εύκολα κάνεις παρατηρεί την μετάλλαξη των σχέσεων της κυβέρνησης με τους "εταίρους",από το "Go back" σε Μέρκελ και Σόιμπλε,στην ανάδειξη τους σχεδόν σε συμμάχους με αναγωγή τους σε μέρος της λύσης και όχι σε μέρος του προβλήματος, όπως είναι στην πραγματικότητα. Για να μην αδικήσω, ίσως, κάποιους, τα παραπάνω αφορούν την ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ και όχι όλους τους συντρόφους και φίλους, αν και η ανοχή τους είναι αυτή που θρέφει την αλαζονεία και την μετάλλαξη του κόμματος σε «εθνολαϊκιστικό».
Σαν συμπέρασμα θα έλεγα ότι χωρίς την εφαρμογή ριζοσπαστικών πολιτικών,μεροληπτικών υπέρ της Εργατικής Τάξης (όπως αυτών του Συνεδριακού Προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ ,αλλά και ακόμα πιο ριζοσπαστικών πολιτικών όπως η πλήρης διαγραφή του χρέους το οποίο έχει πληρωθεί πολλαπλά και δεν έχει δημιουργηθεί με ευθύνη της κοινωνίας) και χωρίς τον αυτονόητο πόλεμο στο ελληνικό κατεστημένο, μια απλή επιστροφή σε εθνικό νόμισμα δεν αρκεί,μιας και το πρόβλημα δεν είναι καθαρά μονεταριστικό αλλά περισσότερο πολιτικό. Άλλωστε, στην Ελλάδα, ο Καπιταλισμός προϋπήρχε του Ευρώ.Για να πετύχει μια αλλαγή σελίδας ιστορικής σημασίας,μια νίκη της κοινωνίας προϋποθέτει τη Ρήξη με το Διεθνές και το Ντόπιο κατεστημένο. Σίγουρα ο δρόμος που θα κληθούμε να βαδίσουμε δεν θα είναι στρωμένος με ροδοπέταλα. Κάποιοι ίσως το χαρακτηρίσουν σαν ένα "άθλιο τέλος". Όμως όπως είπε κάποτε κάποιος σοφός : "καλύτερα ένα άθλιο τέλος παρά μια αθλιότητα χωρίς τέλος".
