Πράσινο φως στις ομαδικές απολύσεις και σαφή θέση υπέρ των απαιτήσεων του κουαρτέτου των θεσμών, «εταίρων» και δανειστών παίρνει το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, το οποίο είχε κληθεί να αποφανθεί επί του θέματος με αφορμή προδικαστικό ερώτημα του ελληνικού Συμβουλίου της Επικρατείας και έπειτα από τη σχετική προσφυγή της ΑΓΕΤ ΗΡΑΚΛΗΣ.
Είναι μάλιστα έξοχα δηλωτικό στην απόφαση του δικαστηρίου το γεγονός ότι στο διατακτικό τονίζεται πως «οξεία οικονομική κρίση και υψηλή ανεργία ΔΕΝ μπορούν να διαφοροποιήσουν τις απαντήσεις και τις απόψεις του Δικαστηρίου». Με απλά λόγια ηττήθηκε κατά κράτος μια υποτιθέμενη «κόκκινη γραμμή» της κυβέρνησης, που επικαλούταν ότι στην Ελλάδα δεν μπορούν να εφαρμοστούν απαιτήσεις των «εταίρων» για ομαδικές απολύσεις όταν η χώρα διέρχεται ακριβώς οξεία οικονομική κρίση και έχει ακριβώς υψηλούς δείκτες ανεργίας…
Η απόφαση επομένως καταδεικνύει τον πολιτικό στρουθοκαμηλισμό και τη λογική Πόντιου Πιλάτου που διέπει τη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ και την ηγεσία του υπουργείου Εργασίας, τόσο τη σημερινή με την Εφη Αχτσιόγλου όσο και την προηγούμενη, με τον Γιώργο Κατρούγκαλο, που είχαν πετάξει το μπαλάκι των όποιων εξελίξεων στη «διαπραγμάτευση» των εργασιακών ζητημάτων και των θέσεων που θα υιοθετούσε και θα συμφωνούσε η ελληνική πλευρά, ακριβώς σε αυτή την απόφαση-πόρισμα-απάντηση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου.
Τι αποφάσισε το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο (κρίσιμα τα σημεία 37 επόμενα του πλήρους κειμένου); Ότι, ναι μεν, ο καθορισμός των σχετικών ορίων και ποσοστών ως προς τις απολύσεις εμπίπτουν στην αρμοδιότητα των εθνικών κρατών και των εθνικών πολιτικών για την απασχόληση, αυτά όμως ακριβώς τα όρια και ποσοστά , ΣΕ ΚΑΜΙΑ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ, δεν πρέπει να εμποδίζουν ή να καθιστούν ανεφάρμοστο, το κοινοτικό δίκαιο (το περίφημο «ευρωπαϊκό κεκτημένο»…) για την ελευθερία εγκατάστασης των επιχειρήσεων εντός της ΕΕ, την ελευθερία διακίνησης των εργαζομένων και κυρίως τις διατάξεις της κοινοτικής οδηγίας 98/59/ΕΚ (και αφορούν την ευχέρεια και τους όρους αποδέσμευσης προσωπικού) οι οποίες δεν μπορούν να καθίστανται «χωρίς σαφή κριτήρια, με σαφές σκεπτικό και ΚΑΤΑ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ» ανεφάρμοστες στην Ελλάδα.
Με απλά λόγια, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο διαδηλώνει ρητά ότι το «ευρωπαϊκό κεκτημένο», στο οποίο ορκίζεται η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ λειτουργεί υπέρ του κεφαλαίου σε ευρωενωσιακή κλίμακα, ότι πιθανά βέτο από πλευράς εθνικών κυβερνήσεων και αντίθετη σχετική νομοθεσία για τις ομαδικές απολύσεις, δεν επιτρέπεται να έχουν γενική εφαρμογή στην εγχώρια αγορά εργασίας, καθώς αυτή έχει πάψει να αποτελεί εξαίρεση εντός του ενιαίου, ευρωπαϊκού χώρου του επιχειρείν και ότι κάθε περαιτέρω άσκηση εθνικής πολιτικής που θα αντιβαίνει ακριβώς σε αυτή την ελευθερία του επιχειρείν, δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή και να εφαρμοστεί, χωρίς σαφή και κατά περίπτωση αιτιολογημένα (δηλαδή, ανά επιχείρηση και ούτε καν ανά κλάδο…) κριτήρια προστασίας των εργαζομένων. Χαρακτηριστικότερο δε όλων, είναι το γεγονός ότι το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο ουσιαστικά ενθαρρύνει δίπλα στην κατοχύρωση ως υπέρτερου, εργατικού (δηλαδή εργοδοτικού) δικαίου, την υπογραφή επιχειρηματικών συμβάσεων, την αντίστοιχη υπογραφή «σχεδίου απολύσεων» ανά επιχείρηση, έπειτα από αμοιβαία «συμφωνία κυρίων» εργοδότη και εργαζομένων, η οποία αντικειμενικά και φρικαλέα θα λειτουργεί υπέρ του εκάστοτε επιχειρηματία.
Το επίμαχο, μεταξύ άλλων, απόσπασμα από το σάϊτ της ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ, η οποία δημοσιεύει και το πλήρες κείμενο της απόφασης του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου (με επεξηγήσεις και σχόλια εντός παρένθεσης): Το δικαστήριο επικαλούμενο την οδηγία 98/59/ΕΚ, αναφέρει πως «ελλείψει συμφωνίας με τους εκπροσώπους των εργαζομένων επί σχεδίου ομαδικών απολύσεων (σ.σ. δηλαδή προηγείται ως υπέρτερο δίκαιο ο κατακερματισμός σε επίπεδο επιχείρησης – όπως συμβαίνει με τις επιχειρηματικές συμβάσεις – και μιας ‘’σύμφωνίας κυρίων’’ για τις απολύσεις), ο εργοδότης δεν μπορεί να προβεί στις απολύσεις αυτές, εφόσον η αρμόδια δημόσια αρχή (σ.σ. δηλαδή το υπουργείο Εργασίας στη χώρα μας) στην οποία το σχέδιο πρέπει να κοινοποιηθεί, δεν εγκρίνει, με αιτιολογημένη απόφασή της εντός της προβλεπόμενης από την ως άνω ρύθμιση προθεσμίας και κατόπιν εξετάσεως του φακέλου και αξιολογήσεως των συνθηκών της αγοράς εργασίας, της καταστάσεως της επιχειρήσεως (σ.σ. που παίζει τελικά τον πρωταρχικό ρόλο για το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, που αποφαίνεται υπέρ της κατά περίπτωσης εξέτασης) και του συμφέροντος της εθνικής οικονομίας, την εν όλω ή εν μέρει υλοποίηση των σχεδιαζόμενων απολύσεων (σ.σ. με απλά λόγια, δεν μπορεί εντέλει να απορριφθεί ΣΥΝΟΛΙΚΑ ένα επιχειρηματικό σχέδιο απολύσεων, ή θα εγκρίνεται εν όλω ή εν μέρει…). Δεν ισχύει όμως το ίδιο, εάν διαπιστωθεί ότι, λόγω των τριών κριτηρίων αξιολογήσεως στα οποία παραπέμπει η ρύθμιση αυτή (σ.σ. δηλαδή το εθνικό δίκαιο) και της κατά περίπτωση εφαρμογής της από την ως άνω δημόσια αρχή υπό τον έλεγχο των αρμοδίων δικαστηρίων, η επίμαχη ρύθμιση έχει ως συνέπεια να καθίστανται οι διατάξεις της οδηγίας άνευ πρακτικής αποτελεσματικότητας, ζήτημα του οποίου η εξέταση απόκειται στο αιτούν δικαστήριο (σ.σ. δηλαδή το ελληνικό ΣτΕ).»
Όπως καθίσταται σαφές, το νέο τοπίο ζούγκλας, εξουθένωσης και καταστροφής για την εργατική τάξη της Ελλάδας πέρασε από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, που έδωσε πια την απόλυτη κυριαρχία στο κεφάλαιο, μεγάλο, μικρό, μεσαίο και την ανεξέλεγκτη επιχειρηματική του δραστηριότητα. Μένει να δούμε πως θα πλασάρει επικοινωνιακά η ηγεσία του υπουργείου Εργασίας και η υπόλοιπη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ τη νέα «επιτυχία» της σε βάρος της πλατιάς, εργαζόμενης, κοινωνικής πλειοψηφίας.
