Αντίθετα με τους ισχυρισμούς του ΣΥΡΙΖΑ ότι πρέπει να ψηφιστεί γιατί αποτελεί το πολιτικό «ανάχωμα» απέναντι στη ΝΔ, στην πραγματικότητα ισχύει το ανάποδο: ο μνημονιακός ΣΥΡΙΖΑ είναι ο «μεγάλος χορηγός» της ανάκαμψης της ΝΔ και άρα ο μόνος ακατάλληλος να της κόψει το δρόμο προς την εξουσία –πέραν του γεγονότος ότι ο δρόμος για τη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ και των άλλων μνημονιακών «δορυφόρων» (ΠΑΣΟΚ - Ποτάμι) είναι ορθάνοιχτος.
Αρκετές δημοσκοπήσεις δείχνουν οριακά μπροστά τη ΝΔ. Παρά την προσποιητή αισιοδοξία που εκπέμπει το επικοινωνιακό επιτελείο του ΣΥΡΙΖΑ, τα δημοσκοπικά ευρήματα μιλούν για «στιβαρή» δημοσκοπική τάση, η οποία τροφοδοτείται από: α) την επανασυσπείρωση της ΝΔ, όχι κυρίως λόγω της αλλαγής ηγεσίας (αποχώρηση Σαμαρά) αλλά πρωτίστως εξαιτίας της διάψευσης της ελπίδας που εκπροσωπούσε η Αριστερά διά του ΣΥΡΙΖΑ ότι μπορεί να ανατρέψει τη λιτότητα και να καταργήσει τα μνημόνια, β) την κατάρρευση των ΑΝΕΛ, επειδή κατέρρευσε το «αντιμνημονιακό» προσωπείο τους ύστερα από τη συμμετοχή τους στην ψήφιση του μνημονίου, γ) τον «επαναπατρισμό» δεξιών ψηφοφόρων που στις εκλογές του Ιανουαρίου ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ, ύστερα από την απογοήτευσή τους εξαιτίας της μνημονιακής στροφής του ΣΥΡΙΖΑ, δ) τον «επαναπατρισμό» μικρού αλλά υπαρκτού τμήματος ψηφοφόρων της ΝΔ από τη Χρυσή Αυγή, στο γενικό πλαίσιο της διαφαινόμενης μνημονιακής σταθεροποίησης με την «αριστερή» σφραγίδα του ΣΥΡΙΖΑ.
Χορηγίαις του μνημονιακού ΣΥΡΙΖΑ
Και μόνο η απλή παράθεση των λόγων που εξηγούν τη δημοκοπική άνοδο της ΝΔ αναδεικνύει δύο σημαντικά συμπεράσματα:
Πρώτον, ότι η βάση της εκλογικής-πολιτικής ανάκαμψης της ΝΔ, μέχρι του σημείου μάλιστα να διεκδικεί πολύ σοβαρά την πρώτη θέση και άρα το ρόλο του πολιτικού «κουμανταδόρου» στο πολιτικό σκηνικό μετά τις εκλογές, είναι η μνημονιακή στροφή του ΣΥΡΙΖΑ. Η μνημονιακή αυτή στροφή δημιουργεί τους όρους για την ανάκαμψη του βασικού κόμματος του κεφαλαίου, της ΝΔ, με αξιώσεις να ξαναγίνει ο βασικός πυλώνας της μνημονιακής διαχείρισης.
Δεύτερον, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι και δεν μπορεί να είναι ο πραγματικός αντίπαλος της επικίνδυνης προοπτικής επανόδου της ΝΔ σε κυβερνητικό ρόλο ή και στο κυβερνητικό «τιμόνι». Η βάναυση διάψευση των ελπίδων για κατάργηση των μνημονίων και ανατροπή της λιτότητας από την Αριστερά δυναμώνει το «δεξιό άνεμο», «ξεπλένει» τα αστικά-μνημονιακά κόμματα ισχυροποιώντας τον ισχυρισμό τους ότι το μνημόνιο είναι μονόδρομος (ιδού ποιες είναι οι καταστροφικές συνέπειες του «Δεν υπάρχει εναλλακτική λύση»), δημιουργώντας τους όρους για την εκλογική και πολιτική τους ανάκαμψη. Δεν είναι τυχαίο ότι τα δημοσκοπικά ευρήματα δείχνουν σημάδια... ζωής (δηλαδή δημοσκοπικής ανάκαμψης) ακόμη και για το πολιτικό πτώμα που λέγεται ΠΑΣΟΚ...
Εντελώς αντίθετα, λοιπόν, με τους ισχυρισμούς του ΣΥΡΙΖΑ ότι πρέπει να ψηφιστεί γιατί αποτελεί το πολιτικό «ανάχωμα» απέναντι στη ΝΔ, στην πραγματικότητα ισχύει το ανάποδο: ο μνημονιακός ΣΥΡΙΖΑ είναι ο «μεγάλος χορηγός» της ανάκαμψης της ΝΔ και άρα ο μόνος ακατάλληλος να της κόψει το δρόμο προς την εξουσία –πέραν του γεγονότος ότι ο δρόμος για τη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ και των άλλων μνημονιακών «δορυφόρων» (ΠΑΣΟΚ - Ποτάμι) είναι ορθάνοιχτος.
Το «σκληρό» κόμμα του κεφαλαίου
Η τάση δυναμικής επανόδου της ΝΔ αντιπροσωπεύει ένα μεγάλο κίνδυνο. Η ΝΔ ήταν και παραμένει το κατεξοχήν κόμμα της αστικής τάξης στην Ελλάδα. Η κατάρρευση του ΠΑΣΟΚ και η αντικατάσταση του Αντώνη Σαμαρά με τον Βαγγέλη Μεϊμαράκη, στο γενικό πλαίσιο εξελίξεων που δημιουργεί η μνημονιακή στροφή του ΣΥΡΙΖΑ, δημιουργούν τους όρους να αναδειχτεί ξανά σε πυλώνα της αστικής-μνημονιακής διακυβέρνησης.
Παρά την επικοινωνιακή «στροφή προς το Κέντρο» και το συναινετικό προφίλ του νέου αρχηγού, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ήταν ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης που, την επαύριον ακριβώς του δημοψηφίσματος της 5ης Ιούλη, απείλησε τον Αλέξη Τσίπρα ότι αν δεν φέρει συμφωνία σε ένα σαρανταοχτάωρο, «η αστική τάξη θα αντιδράσει διαφορετικά» -εννοώντας εμμέσως πλην σαφώς κάποιου είδους μεταμοντέρνο «πραξικόπημα» κατά της κυβέρνησης και του ΟΧΙ του ελληνικού λαού...
Ο Μεϊμαράκης βάζει σαν πρώτη προτεραιότητα, «πιστεύει» και δεσμεύεται να προωθηθούν τάχιστα οι ιδιωτικοποιήσεις, τάσσεται υπέρ του ιδιωτικού τομέα, εξαγγέλλει συνταγματική αναθεώρηση που μεταξύ άλλων θα θεσπίσει την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων κ.λπ. Αλλά ταυτόχρονα στρογγυλοκάθεται εκ του ασφαλούς στη μνημονιακή στροφή του ΣΥΡΙΖΑ και τον καλεί για «συνεννόηση» και για συγκρότηση κυβέρνησης με όλα τα μνημονιακά κόμματα, ανεξάρτητα αν θα είναι πρώτο κόμμα η ΝΔ ή ο ΣΥΡΙΖΑ. Ξέρει ότι η μνημονιακή δέσμευση του ΣΥΡΙΖΑ δουλεύει γι’ αυτήν, ότι από αυτήν τη «συνεννόηση» και την πιθανή συγκυβέρνηση θα κερδίσει αυτή...
Η ΝΔ, το κατεξοχήν κόμμα της αστικής τάξης, πάντα είναι ένας μεγάλος κίνδυνος για το κίνημα και την Αριστερά. Ωστόσο, αυτός ο κίνδυνος δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί με μνημονιακές πολιτικές με αριστερούς διαχειριστές, με πολιτικές τύπου ΔΗΜΑΡ. Όπως και η ΔΗΜΑΡ, που παρά τις δημοκρατικές και κοινωνικές «ευαισθησίες» της, στη σκληρή πραγματικότητα της δομικής κρίσης του ελληνικού καπιταλισμού δεν κατάφερε τίποτε περισσότερο από το να γίνει μνημονιακός συνδιαχειριστής και δορυφόρος της ΝΔ, έτσι και ο μνημονιακός ΣΥΡΙΖΑ: προορίζεται να γίνει μνημονιακός συνδιαχειριστής, πιθανότατα μαζί με τη ΝΔ, και επίσης πιθανότατα αφού την έχει αποκαταστήσει σε ελάχιστο διάστημα στο ρόλο του μνημονιακού «αρχηγού».
