Με τον τίτλο «Μονοπώλιο εκατομμυριούχων στην Ελλάδα της διαπλοκής», το γερμανικό περιοδικό Stern δημοσίευσε τις ημέρες των Χριστουγέννων άρθρο που αφορά τις διασυνδέσεις Ελλήνων επιχειρηματιών με πολιτικούς, τη φοροδιαφυγή αλλά και την έλλειψη διάθεσης αλληλεγγύης από τους έλληνες πλούσιους προς τον δοκιμαζόμενο ελληνικό λαό.
Ρεπορτάζ για το άρθρο δημοσιεύτηκε και στην Εφημερίδα των Συντακτών, την Δευτέρα 24 Δεκεμβρίου. Το εν λόγω άρθρο σε χαρακτηριστικό του απόσπασμα αναφέρει ότι «Η Ελλάδα δεν είναι φτωχή χώρα. Όμως ο πλούτος της είναι άνισα κατανεμημένος. Το 80% της ιδιωτικής περιουσίας βρίσκεται στα χέρια 2.000 οικογενειών. Τα χρήματα που βρίσκονται στο εξωτερικό ανέρχονται στα 200 δις ευρώ. Επίσημα ωστόσο αναφέρεται ότι σε ολόκληρη τη χώρα υπάρχουν μόνο εννέα άτομα τα οποία κερδίζουν περισσότερα από 700.000 ευρώ». Στην συνέχεια του άρθρου γίνεται λεπτομερής αναφορά στα κατορθώματα γνωστών ελληνικών επιχειρηματικών ονομάτων όπως Λαυρεντιάδης, Αγγελόπουλος, Κόκκαλης, Βαρδινογιάννης, Λάτσης, ενώ για την περίπτωση Μπόμπολα σημειώνει: «Η οικογένεια του ανήκει σε μια χούφτα παντοδύναμων ελληνικών οικογενειών. Συγκρίνεται με τους Ρώσους ολιγάρχες της δεκαετίας του 90». Ακολουθεί συνέντευξη του ίδιου του Φώτη Μπόμπολα στο περιοδικό όπου ανάμεσα στα πολλά και ενδιαφέροντα που λέει, στην ερώτηση του δημοσιογράφου για το «πώς σας φαίνεται η επιβολή ενός φόρου για του πλουσίους» απαντά με κυνισμό: «Αφελής ιδέα. Το μεγάλο κεφάλαιο πάντα θα βρίσκει δρόμους για να αποφεύγει τη φορολόγηση. Αυτό είναι το τίμημα του παγκοσμιοποιημένου κόσμου μας».
Την ίδια στιγμή ο ελληνικός εφοπλισμός φιγουράρει στο Top 100 της Lloyd's List. Έχοντας επενδύσει μέσα στο 2012 κεφάλαια ύψους 3,8 δισ. δολαρίων για αγορές πλοίων, αυξάνοντας το στόλο του κατά 217 πλοία,oι έλληνες εφοπλιστές με τα πλοία τους μεταφέρουν το 20% του παγκόσμιου εμπορίου, το οποίο σε ποσοστό 90% γίνεται διά θαλάσσης. Στην εν λόγω λίστα, η οποία απαρτίζεται από επιχειρηματίες που πρωταγωνίστησαν το 2012 με τις κινήσεις και τις επενδύσεις που πραγματοποίησαν, συγκαταλέγονται οι εξής 14 έλληνες εφοπλιστές και στελέχη της ναυτιλίας: Στην πρώτη 5άδα είναι οι Γιάννης Αγγελικούσης στο Νο 4 και Γιώργος Οικονόμου στο Νο 5 και ακολουθούν η Aγγελική Φράγκου (18), Πήτερ Λιβανός (26), Γιώργος Προκοπίου (28), Βίκτωρας Ρέστης (56), Κωσταντίνος Κωνσταντακόπουλος (60), Συμεών Παληός (63), Νίκος Τσάκος (72), Θεόδωρος Βενιάμης (75) ως πρόεδρος της Ένωσης Ελλήνων Εφοπλιστών, Κώστας Γραμμένος (81) καθηγητής στο Cass Business School του Λονδίνου, Δημήτρης Μελισσανίδης (82), Ευάγγελος Μαρινάκης (84) και Πήτερ Γεωργιόπουλος (90).
Παράλληλα στην λίστα Forbes με τους χίλιους δισεκατομμυριούχους για το 2012 υπάρχουν δύο Έλληνες, ο Σπύρος Λάτσης με περιουσία 2,8 δισ. δολαρίων και ο Φίλιππος Νιάρχος με 2,5 δισ.
Δεν είναι η πρώτη φορά όπου από την γερμανική πλευρά γίνεται λόγος για το μεγάλο μέγεθος του ελληνικού κεφαλαίου. Πολλές φορές ιδιαίτερα το τελευταίο διάστημα ο γερμανός υπουργός οικονομικών αναφέρεται στην αναγκαιότητα να πληρώσουν και οι πλούσιοι για την ελληνική κρίση. Ακόμη και ο σκληρός Σόιμπλε απορεί με την «σκληρότητα» των Ελλήνων πλουσίων που δεν είναι διατεθειμένοι να χαρίσουν ούτε ένα ευρώ, την ώρα που παιδιά υποσιτίζονται και οικογένειες ζουν χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα.
Το περίεργο της υπόθεσης είναι ότι μια τέτοια συζήτηση δεν γίνεται στο εσωτερικό της χώρας. ‘Έχουμε ακούσει πολλά για προδότες πολιτικούς, για αλήτες δημοσιογράφους, για συντεχνιακούς συνδικαλιστές, για τεμπέληδες δημοσίους υπαλλήλους και φοροφυγάδες ελεύθερους επαγγελματίες αλλά οτιδήποτε για το μεγάλο κεφάλαιο περνά στα πολύ ψιλά γράμματα των εφημερίδων και των καναλιών. Η ελληνική αστική τάξη που θησαύριζε τις προηγούμενες δεκαετίες, στραγγίζοντας στην κυριολεξία τα κρατικά ταμεία με τις προμήθειες και τις μίζες απουσιάζει από τις ευθύνες για την οικονομική κρίση, ενώ όποιος επιχειρήσει έστω και να αναφέρει κάτι σχετικό στην καλύτερη περίπτωση χαρακτηρίζεται οπαδός του Χότζα.
Το θέμα αποκτά μεγαλύτερο ενδιαφέρον καθώς το τελευταίο διάστημα αρχίζει να απουσιάζει και από την καθημερινή πολιτική τοποθέτηση του ΣΥΡΙΖΑ, εικόνα που ήταν τελείως διαφορετική πριν και κατά την διάρκεια των δύο προεκλογικών αναμετρήσεων. Εμμονή στο χρέος, την δανειακή σύμβαση και την παραγωγική ανασυγκρότηση και πολύ λιγότερες αναφορές για την φορολογία των πλούσιων, την κρατικοποίηση των τραπεζών και τον έλεγχο των μεγάλων καταθέσεων.
Στο σημείο αυτό γεννάται ένα μεγάλο ερώτημα. Πως μπορούμε να μιλάμε για παραγωγική ανασυγκρότηση ή έστω για οικονομική ανόρθωση της χώρας και έξοδο από την κρίση αν δεν τοποθετηθούμε ρητά για τις τεράστιες ευθύνες του ελληνικού κεφαλαίου; Ποιο αποτέλεσμα θα έχει όποια κατάργηση του μνημονίου, όποια διευθέτηση του χρέους αν την επόμενη ημέρα θα συζητάμε για τον ίδιο μεγαλοεργολάβο, για τον ίδιο εθνικό προμηθευτή και για τους ίδιους τραπεζίτες; Είναι βέβαιο ότι οι επιχειρηματίες που θα έχουν βγει αλώβητοι από όλη αυτή την ιστορία θα είναι άλλο τόσο επιθετικοί και απαιτητικοί απέναντι σε όποια κυβέρνηση έχει διστάσει να τους ακουμπήσει.
Από την άλλη θα ήταν εξίσου εγκληματικό η Αριστερά να διερευνήσει τρόπους να «αντικαταστήσει» τις σχέσεις κράτους και του παλιού διεφθαρμένου επιχειρηματικού κόσμου αναζητώντας νέες σύγχρονες και λιγότερο δοκιμασμένες «επιχειρηματικές λύσεις». Ένας νέος Μπόμπολας ή ένας νέος Κόκκαλης απλά θα ήταν η αρχή της ίδιας ιστορίας που ζήσαμε τα τελευταία χρόνια.
Τι μπορεί να γίνει όμως την επόμενη ημέρα, με μια κυβέρνηση με την συμμετοχή της Αριστεράς; Ποιος θα φτιάχνει τα μεγάλα έργα; Ποιος θα προμηθεύει το δημόσιο και τα νοσοκομεία; Ποιος θα διοικεί τις τράπεζες; Ποιος θα ελέγχει την διακίνηση του πετρελαίου;
Ανοίγει λοιπόν πάλι αναγκαστικά η συζήτηση για το τι κυβέρνηση θέλουμε. Όποια εκδοχή και να πάρουμε, είτε μιλάμε για κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας, εκτάκτου ανάγκης ή κυβέρνηση με επίκεντρο την Αριστερά το μόνο βέβαιο είναι ότι κανένας από τους πιθανούς εταίρους, πλην τον υπολοίπων κομμάτων της Αριστεράς, δεν έχει καμία διάθεση σύγκρουσης με το ελληνικό κεφάλαιο. Οι μεν Ανεξάρτητοι Έλληνες «βγάζουν σπυράκια» σε κάθε αναφορά για τους εφοπλιστές ενώ η ΔΗΜΑΡ δεν ακουμπάει το θέμα και αναφέρεται απλά στην «υγιή επιχειρηματικότητα» και τους μηχανισμούς ελέγχου. Άρα αν επιλέξουμε κάποια από τις παραπάνω εκδοχές, επιλέγουμε να μην αγγίξουμε τον Μπόμπολα, τον Βαρδινογιάννη και τον Κόκκαλη αλλά μόνο να τους απειλήσουμε με έλεγχο και φορολογία. Η απάντηση ήρθε από τον εφοπλιστή Ρέστη ( 56ος στην Lloyd's List) στο Bloomberg στις 27 Ιουνίου σε ερώτηση για πιθανή φορολογία των εφοπλιστών από το ΣΥΡΙΖΑ αν γίνονταν κυβέρνηση: «Δεν μπορείς να λες στους πλοιοκτήτες που έχουν ένα βαθμό φορολογικής ασυλίας σε όλο τον κόσμο "θα σε φορολογήσω". Ναι, σίγουρα! Βρες με πρώτα».
Το πρόβλημα δημιουργείται και συντηρείται γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ δεν βάζει στην συζήτηση κάποιες αξιακές αρχές της Αριστεράς που είναι ο εργατικός και κοινωνικός έλεγχος. Μπορεί αυτές οι έννοιες να έρχονται από το μακρινό παρελθόν και να μην αποτελούν ιστορική εμπειρία των τελευταίων γενεών αλλά αποτελούν το κυρίαρχο στοιχείο με το οποίο κάθε επαναστατικό και ριζοσπαστικό κίνημα έχει προσπαθήσει να επιβληθεί απέναντι στην αστική τάξη. Θα πρέπει να υπάρχει η απειλή στον καθημερινό λόγο και στο πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ, ότι την επόμενη ημέρα υπάρχει και άλλος τρόπος να φτιάχνονται οι δρόμοι και τα δημόσια έργα και να διοικούνται οι τράπεζες. Με λίγα λόγια υπάρχουν και άλλοι που μπορούν να διαχειριστούν τα μέσα παραγωγής - όχι μόνο οι πλούσιοι επιχειρηματίες αλλά οι ίδιοι οι εργαζόμενοι για τις ανάγκες όλου του λαού.
Μόνο με αυτό τον τρόπο η συζήτηση θα αρχίσει από την ανάποδη. Κυβέρνηση της Αριστεράς με ταξική μονομέρια που δεν θα δειλιάσει απέναντι στο ντόπιο και ξένο κεφάλαιο, γιατί θα έχει την βούληση όταν κάποιος επιχειρηματίας κλείσει την επιχείρηση του ή την πάει σε άλλη χώρα να δώσει την δυνατότητα να λειτουργήσουν το εργοστάσιο οι εργάτες με τον δικό τους έλεγχο. Κυβέρνηση της Αριστεράς απαλλαγμένη από τις επιχειρηματικές δουλείες και εξαρτήσεις που θα μπορεί να συζητήσει με καλύτερους όρους και χωρίς προϋποθέσεις για το χρέος της και τα δημοσιονομικά της χώρας. Κυβέρνηση της Αριστεράς που θα κάνει πρωταγωνιστές τον κόσμο της εργασίας, τους χιλιάδες επιστήμονες που ξενιτεύονται, τους νέους και τους μικρούς επαγγελματίες, Αυτούς όλους που παράγουν ετησίως αυτά τα 200 δις ευρώ που αποτελούν το ΑΕΠ της χώρας, που παρόλη την συρρίκνωση του κατά 25%, εξακολουθεί να είναι από τα μεγαλύτερα σε αναλογία πληθυσμού στον κόσμο, καθώς στην κατά κεφαλή του έκφραση αντιστοιχεί σε κάτι παραπάνω από 20000 ευρώ για κάθε πολίτη.
Κυβέρνηση της Αριστεράς ως στόχος που ισοδυναμεί με την ρήξη και την ανατροπή και δημιουργεί στις μέρες μας, στην βαθιά κρίση του συστήματος, κοινωνική δυναμική ιστορικής νίκης!
