Ένα μήνα μετά την ψήφιση του νομοσχεδίου Κεραμέως, είδαμε ένα μέρος του να εφαρμόζεται στην πράξη το προηγούμενο διάστημα με τα ΜΑΤ να εισβάλλουν για δεύτερη φορά στο ΑΠΘ με εντολή του πρύτανη Παπαϊωάννου, να ξυλοκοπούν, να βασανίζουν, να συλλαμβάνουν φοιτήτριες και φοιτητές και να «στρατοπεδεύουν» στο campus απαγορεύοντας την είσοδο σε φοιτητές, δημοσιογράφους, καθηγητές και συνδικαλιστές.
Σκοπός, βέβαια, δεν ήταν η αποκατάσταση της λειτουργίας της διοίκησης του πανεπιστημίου, όπως δήλωσε και ο Χρυσοχοΐδης, αφού είχε γίνει γνωστή η απόφαση για λήξη της κατάληψης στην πρυτανεία αργότερα την ίδια μέρα της εισβολής. Σκοπός της κυβέρνησης ήταν, χτυπώντας την κατάληψη, η οποία είχε καταφέρει να συσπειρώσει γύρω της αγωνιστές και αγωνίστριες με γενικότερα δημοκρατικά και προοδευτικά αντανακλαστικά, να χτυπήσει το φοιτητικό κίνημα που έδειξε τη δυναμική του το τελευταίο διάστημα. Ωστόσο, η στάση της κυβέρνησης είχε τα αντίθετα αποτελέσματα καθώς οι φοιτητές όχι μόνο δεν τρομοκρατήθηκαν αλλά απάντησαν με μαζικές διαδηλώσεις, καταλήψεις και γενικές συνελεύσεις κυριαρχώντας ξανά στον χώρο του ασύλου.
Εκτός από την ανατροπή του νόμου Κεραμέως- Χρυσοχοΐδη, ακόμη πιο έντονα μπαίνει πια το αίτημα για το άνοιγμα των σχολών. Με μια σειρά από πολύμορφες δράσεις όπως τα δια ζώσης αντιμαθήματα σε συνεργασία με καθηγητές και κοσμητείες και άλλες εκδηλώσεις στον χώρο του campus γίνεται προσπάθεια να ξαναζωντανέψει ο χώρος του πανεπιστημίου. Δηλώνεται ξεκάθαρα ότι η τηλεκπαίδευση δεν πάει άλλο, ότι ήρθε ο καιρός η κυβέρνηση να ασχοληθεί με τις πραγματικές ανάγκες των φοιτητών και να πάρει μέτρα για το ασφαλές άνοιγμα των πανεπιστημίων αντί να δίνει λεφτά σε αστυνομία και εξοπλισμούς.
Επίσης, με τον συμβολικό αποκλεισμό του κτηρίου του Ε.Λ.Κ.Ε τέθηκε έντονα και το ζήτημα της πανεπιστημιακής έρευνας. Η έρευνα που γίνεται στα πανεπιστημιακά εργαστήρια, καθόλου δεν ανταποκρίνεται στις ανάγκες της κοινωνίας. Τα περισσότερα πρότζεκτ εξυπηρετούν το ιδιωτικό κεφάλαιο ή ακόμα τις ανάγκες του στρατού και της κρατικής καταστολής. Παράλληλα, η δαπάνη της ήδη χαμηλής κρατικής χρηματοδότησης στα εργαστήρια στερεί χρήματα από τις πραγματικές ανάγκες των φοιτητών/τριών όπως η στέγαση, η σίτιση και αυτή τη στιγμή το άνοιγμα των σχολών.
Το φοιτητικό κίνημα δεν είναι μόνο του. Η κυβέρνηση βρίσκει απέναντί της ολόκληρη την πανεπιστημιακή κοινότητα αφού τον αγώνα, δεν στηρίζουν μόνο οι φοιτητικοί σύλλογοι, αλλά ως υποστηριχτές απέναντι στον πρύτανη και την άγρια καταστολή, βγήκαν στον δρόμο καθηγήτριες και καθηγητές, ο σύλλογος του Διοικητικού Προσωπικού του ΑΠΘ, αλλά και τμήματα καθηγητών, εργαζόμενοι και κοσμητείες καταδίκασαν τα γεγονότα στο ΑΠΘ.
Όμως οι φοιτητές δεν έχουν με το μέρος τους μόνο την πανεπιστημιακή αλλά ολόκληρη την εκπαιδευτική κοινότητα και πολλά εργατικά σωματεία. Είναι χαρακτηριστικό ότι στις τελευταίες φοιτητικές κινητοποιήσεις ήταν έντονη η παρουσία μαθητριών και μαθητών, Ε.Λ.Μ.Ε και άλλων εργατικών σωματείων της πόλης. Αλλά και το φοιτητικό κίνημα από την πλευρά του έχει κάνει βήματα σύνδεσης με την υπόλοιπη κοινωνία. Βασικά παραδείγματα, ήταν η συμμετοχή Φ.Σ στις φεμινιστικές κινητοποιήσεις της 8ης Μάρτη και στο συλλαλητήριο για την υγεία από κοινού με τους εργαζόμενους.
Αυτή πρέπει να είναι η κατεύθυνση της φοιτητικής αριστεράς το επόμενο διάστημα. Η συνέχιση του αγώνα δεν εξυπηρετείται πια από συμβολικές πράξεις και καταλήψεις. Ο φοιτητικός αγώνας πρέπει συνειδητά να απλωθεί και έξω από το πανεπιστήμιο, επιδιώκοντας το πανεκπαιδευτικό μέτωπο με καθηγητές και μαθητές αλλά και τη σύνδεση με τα εργατικά σωματεία και τα αιτήματά τους. Οι διεκδικήσεις για δωρεάν παιδεία να συνδεθούν με την πάλη για δημόσιο σύστημα υγείας, ενάντια στην άγρια καταστολή, τον αυταρχισμό και τις δαπάνες για πολεμικούς εξοπλισμούς. Μόνο με τη συσπείρωση των επιμέρους διεκδικήσεων και κινημάτων απέναντι στην νεοφιλελεύθερη πολιτική της κυβέρνησης θα είναι ο αγώνας μας νικηφόρος.
