Η φετινή χρονιά μπήκε πολύ διαφορετικά από την περσινή.
Πέρυσι τον τόνο έδινε ο αγώνας ενάντια στην αυτοαξιολόγηση της σχολικής μονάδας. Και ήταν η χρονιά μετά την απόλυτα επιτυχημένη αποχή από τις ηλεκτρονικές εκλογές για τα υπηρεσιακά συμβούλια στις 7/11/2020 που οργάνωσε η ΟΛΜΕ. Θα χρειάζονταν η απαγόρευση από τα δικαστήρια της συνέχισης της απεργίας αποχής αλλά κυρίως η μεταστροφή της στάσης των ΣΥΝΕΚ (συνδικαλιστική παράταξη του ΣΥΡΙΖΑ στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση) για να ανατραπεί η αγωνιστική πορεία του κλάδου. Η μαζική συμμετοχή δασκάλων και καθηγητών στην 24ωρη απεργία της ΑΔΕΔΥ στις 11/10/21 ήταν ένας τελευταίος αγωνιστικός σπασμός του κλάδου που όμως δεν εμπόδισε την ηγεσία της ΟΛΜΕ να αποσυρθεί από τον αγώνα ενάντια στην αυτοαξιολόγηση της σχολικής μονάδας αλλά και όλες τις βασικές μάχες στην εκπαίδευση.
Η στάση των δυνάμεων που αποτελούν την πλειοψηφία της ΟΛΜΕ (ΔΑΚΕ, ΣΥΝΕΚ, ΠΕΚ) είναι και η αιτία που η φετινή χρονιά μπαίνει χωρίς τις προσδοκίες που είχαν αναπτυχθεί πέρυσι. Παρότι είναι μια προεκλογική χρονιά και η κυβέρνηση είναι ευάλωτη, με κύρια ευθύνη των ΣΥΝΕΚ που θα έπρεπε να παίζουν το ρόλο της αντιπολίτευσης, δεν υπάρχει καμμιά διάθεση πάλης στην ηγεσία της Ομοσπονδίας. Η απάντηση για μια ακόμα φορά πρέπει να δοθεί από τα πρωτοβάθμια σωματεία και τη βάση των εκπαιδευτικών.
Αυτό που κράτησε το νήμα του αγώνα την περσινή χρονιά ήταν οι ΕΛΜΕ που προκήρυξαν απεργία αποχή ενάντια στην αυτοαξιολόγηση της σχολικής μονάδας και έδωσαν κάλυψη σε ένα μικρότερο προφανώς κομμάτι του κλάδου που έτσι μπόρεσε να συνεχίσει τον αγώνα. Όμως η απουσία της Ομοσπονδίας από την μάχη και το σοκ που υπέστη ο κλάδος, είχαν ως αποτέλεσμα τη μειωμένη συμμετοχή των εκπαιδευτικών στους αγώνες που δόθηκαν για τα προβλήματα της εκπαίδευσης. Παρόμοια είναι η στάση της ΟΛΜΕ και φέτος παρότι η αυτοαξιολόγηση της σχολικής μονάδας έχει μπει στο δεύτερο χρόνο της.
Μέντορες και συντονιστές
Η φετινή χρονιά ξεκίνησε και με το προχώρημα της ατομικής αξιολόγησης των εκπαιδευτικών μέσα από τους θεσμούς του Μέντορα, και του συντονιστή. Οι συγκεκριμένοι νέοι θεσμοί έχουν σκοπό τον κατακερματισμό του συλλόγου διδασκόντων και την υποστήριξη του έργου της ατομικής αξιολόγησης του εκπαιδευτικού. Η ατομική αξιολόγηση, σύμφωνα με τις δηλώσεις του υπουργείου, θα ξεκινήσει μέσα στη χρονιά. Η έλλειψη οποιασδήποτε αγωνιστικής αντίδρασης από τη μεριά της ΟΛΜΕ στην επιβολή των δύο παραπάνω θεσμών ανάγκασε 31 ΕΛΜΕ να προκηρύξουν αυτές απεργία αποχή και να καλέσουν την ΟΛΜΕ να πράξει το ίδιο. Αντίθετα, η ΔΟΕ προκήρυξε απεργία αποχή και παρότι το υπουργείο μέσω των δικαστηρίων την έβγαλε παράνομη, όπως και την αντίστοιχη της ΑΔΕΔΥ που κάλυψε τη ΔΟΕ, την επαναπροκήρυξε.
Υπηρεσιακά συμβούλια
Όμως η κατρακύλα της πλειοψηφίας της ΟΛΜΕ δεν τελείωσε εδώ. Οι παρατάξεις που δύο χρόνια πριν απείχαν από τις ηλεκτρονικές εκλογές της Κεραμέως, με το επιχείρημα ότι πρέπει ο κλάδος να πάρει πίσω τα υπηρεσιακά συμβούλια που την προηγούμενη διετία λειτούργησαν με διορισμένους «αιρετούς», αποφάσισαν να συμμετάσχουν στις ηλεκτρονικές εκλογές. Αποδέχτηκαν δηλαδή μια διαδικασία που δεν εξασφαλίζει ούτε την ταυτοπροσωπία, ούτε την μυστικότητα της ψήφου αλλά κυρίως ανοίγει το δρόμο για την εφαρμογή του νόμου Χατζηδάκη στις εκλογές των σωματείων. Γιατί πως μπορούν οι παρατάξεις που συμμετέχουν σε αυτές τις εκλογές όπου δεν δίνονται καν οι κατάλογοι ψηφισάντων στις ΕΛΜΕ αλλά και στις εφορευτικές επιτροπές με αποτέλεσμα το κράτος να μπορεί να ισχυριστεί οποιοδήποτε αποτέλεσμα χωρίς τη δυνατότητα ελέγχου, να αρνηθούν να προσθέσουν τη δυνατότητα ηλεκτρονικής κάλπης και στις εκλογές των σωματείων. Πέρα από τα παραπάνω προβλήματα που αναφέρθηκαν, και πολλά άλλα ακόμα, η ηλεκτρονική ψήφος θα έχει σαν αποτέλεσμα το εκλογικό ποσοστό των παρατάξεων να επηρεάζεται, ακόμα και καθοριστικά, από το πιο αδρανές κομμάτι του κλάδου που σε άλλη περίπτωση δε θα πήγαινε καν να ψηφίσει. Οι ψηφοφόροι αυτοί που δεν συμμετέχουν συνήθως σε συλλογικές διαδικασίες είναι επιρρεπείς στα καλέσματα των κυρίαρχων παρατάξεων που επιδιώκουν να κερδίσουν ψήφους μέσα από την ανάπτυξη ενός πελατειακού συστήματος. Αυτός είναι και ο βασικός λόγος που ΔΑΚΕ, ΣΥΝΕΚ και ΠΕΚ συμμετέχουν στις ηλεκτρονικές εκλογές της Κεραμέως μη θέλοντας να χάσουν την δυνατότητα πελατειακών σχέσεων που είναι άλλωστε και η πρότασή τους για το συνδικαλιστικό κίνημα. Όταν οι συλλογικοί αγώνες αποφεύγονται, όπως ο διάβολος αποφεύγει το λιβάνι, το πελατειακό σύστημα είναι ο μόνος τρόπος ώστε να παραμένουν αυτές οι παρατάξεις κυρίαρχες και να συνεχίζουν να εμποδίζουν την ανάπτυξη συλλογικών μορφών αντίστασης. Όπως αναφέρουν και οι 37 ΕΛΜΕ που καλούν σε αποχή από τις εκλογές για τα υπηρεσιακά συμβούλια: « Διαπιστώθηκε από κοινού από τις ΕΛΜΕ ότι η συμμετοχή στις ηλεκτρονικές εκλογές: νομιμοποιεί/υλοποιεί το νόμο Χατζηδάκη, ανοίγει το δρόμο επιβολής των ηλεκτρονικών διαδικασιών και στα σωματεία της με στόχο την διάλυσή τους, υπονομεύει τη δημοκρατία στην εκπαίδευση και το συνδικαλιστικό κίνημα, προάγει τη νοθεία και τον εκβιασμό, καθώς αφαιρεί κάθε δυνατότητα, όχι μόνο στα σωματεία να έχουν καταλόγους ψηφισάντων, αλλά -το πρωτοφανές- ακόμα και στις εφορευτικές επιτροπές!!!……Καλούμε όλους της συναδέλφους με τη μαζική αποχή της από της ηλεκτρονικές εκλογές να στείλουν και πάλι ηχηρό μήνυμα: «Κάτω τα χέρια από τα σωματεία μας».»
Η ύπαρξη ενός τέτοιου αριθμού από ΕΛΜΕ, που καλούν σε αποχή από τις εκλογές για τα υπηρεσιακά συμβούλια, θορύβησε την ηγεσία της ΟΛΜΕ. Φοβήθηκε ότι στην προγραμματισμένη συνέλευση προέδρων των ΕΛΜΕ της22/10 θα ανατρέπονταν η απόφαση του ΔΣ της ΟΛΜΕ που καλούσε σε συμμετοχή στις ηλεκτρονικές εκλογές. Άλλωστε κάποιες από τις 37 ΕΛΜΕ είναι από τις μεγαλύτερες, με πολλές ψήφους στη ΓΣ των προέδρων. Έτσι προτίμησε με το επιχείρημα της «μη εξεύρεσης κατάλληλου χώρου» να ακυρώσει την συνέλευση μία μέρα πριν την πραγματοποίησή της! Και έτσι απερίσπαστες οι παρατάξεις της ΔΑΚΕ, ΣΥΝΕΚ και ΠΕΚ θα μπορούσαν να συμμετέχουν στις ηλεκτρονικές εκλογές. Οι 28 ΕΛΜΕ που συμμετείχαν τελικά στη σύσκεψη που έγινε στη θέση της συνέλευσης προέδρων των ΕΛΜΕ, κατήγγειλαν τη στάση της ηγεσίας της ΟΛΜΕ και δήλωσαν ότι «Είναι σαφές ότι η άρνηση της πλειοψηφίας του ΔΣ της ΟΛΜΕ να υποστηρίξει τους αναγκαίους αγώνες για την περίοδο, οφείλει να απαντηθεί από τις ΕΛΜΕ οι οποίες θα προχωρήσουν σε συντονισμένες αγωνιστικές δράσεις, ώστε να χαραχθεί μια νικηφόρα αγωνιστική πορεία για τον κλάδο και να μην επικρατήσουν πρακτικές που έχουν στόχο να κυριαρχήσει η αδράνεια και η απογοήτευση!»
Η μάχη για την αποχή από τις ηλεκτρονικές εκλογές της Κεραμέως είναι μπροστά μας. Το μέγεθος της αποχής είναι ένα κριτήριο για τη δυνατότητα της Αριστεράς να οργανώνει την αντίσταση πέρα και έξω από τη στάση της ηγεσίας της ΟΛΜΕ. Η κοινή δράση της Αριστεράς του κλάδου συνέβαλλε καθοριστικά στην έως τώρα πορεία. Και έτσι πρέπει να συνεχίσουμε. Για να μπορέσει να υπάρξει οποιοσδήποτε άλλος δρόμος πέρα από το συμβιβασμό με τις πολιτικές του υπουργείου, η Αριστερά του κλάδου πρέπει να βρει τρόπους συμπόρευσης. Στην αντίθεση περίπτωση δεν θα υπάρξει δυνατότητα απάντησης από τα κάτω.
Η απεργία της 9/11
Μέσα στο παραπάνω περιβάλλον, η απεργία της 9/11 αποκτάει μεγάλη σημασία. Είναι μια δυνατότητα κεντρικής απεργιακής κινητοποίησης που παρέχεται με την κάλυψη της ΑΔΕΔΥ. Η απραξία της ΟΛΜΕ στερεί τη δυνατότητα τέτοιου τύπου κινητοποίησης για τον κλάδο. Συνεπώς η επιτυχία της απεργίας στους εκπαιδευτικούς θα σημάνει ότι υπάρχει έδαφος για ένα νέο αγωνιστικό ξεκίνημα με κέντρο τα πρωτοβάθμια σωματεία και θα βάλει πιέσεις και στις ΣΥΝΕΚ που δίνουν χέρι βοήθειας στην κυβερνητική πολιτική, την ώρα που θα μπορούσε ο κλάδος, εν μέσω και προεκλογικής περιόδου, να πετύχει νίκες αν δεν είχαν αλλάξει στάση. Δυστυχώς φαίνεται ότι δεν μπορούμε να έχουμε καμμιά εμπιστοσύνη στο ΣΥΡΙΖΑ ούτε ως αντιπολίτευση, ούτε πολύ περισσότερο ως κυβέρνηση!
Το επόμενο διάστημα θα χρειαστεί να υπερασπίσουμε τα συνδικάτα μας τόσο από την επίθεση της κυβέρνησης όσο και να αντιμετωπίσουμε τη συμμαχία των παρατάξεων που υποτάσσονται στο κυβερνητικό σχεδιασμό αρνούμενες το ενδεχόμενο μαζικών ανυποχώρητων αγώνων. Η κοινή δράση της Αριστεράς, η επαναφορά των καλύτερων παραδόσεων του συνδικαλιστικού κινήματος, ο συντονισμός με άλλους εργαζόμενους που βρίσκονται σε αγωνιστικές κινητοποιήσεις, η συμπόρευση με γονείς και μαθητές αλλά και το φοιτητικό κίνημα είναι κάποιοι από τους τρόπους με τους οποίους οι αγώνες μας θα μπορούσαν να κλιμακωθούν και να νικήσουν. Δυστυχώς η ανυπαρξία της ΟΛΜΕ ρίχνει το βάρος για μια τέτοια πολιτική στα πρωτοβάθμια σωματεία αλλά και στους εκπαιδευτικούς, που μέσα από τις γενικές συνελεύσεις τους πρέπει να αρχίσουν να αποφασίζουν για την εξέλιξη του δημόσιου σχολείου αλλά και για την ίδια τους τη ζωή. Σε μια τέτοια κατεύθυνση πρέπει να αναζητήσουμε τις απαντήσεις στα σημερινά προβλήματα και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε.
*Ο Νίκος Αναστασιάδης είναι εκπαιδευτικός δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης
**Αναδημοσίευση από την Εργατική Αριστερά
