Ο φασισμός της άλλης ηπείρου

Το να γράψουμε για τον Νότιο Κώνο με αφορμή την επικράτηση του Ζαΐρ Μπολσονάρο (ορθότερα στα πορτογαλικά, Ζαΐχ Μποουλσονάρου) και να επισημάνουμε την ραγδαία άνοδο των νεοφασιστών ηγετών στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, σε ένα βαθμό, δείχνει εθελοτυφλία για όσα εξίσου δραματικά, αντιπολιτικά και νεοφασιστικά, συντελούνται στη δική μας ήπειρο.

Όμως, ας μην ξεχνάμε, ότι η αμερικανική ήπειρος ήταν εκείνη που αποτέλεσε το πρώτο, πειραματικό εργαστήριο της νεοφιλελεύθερης, καπιταλιστικής αντεπανάστασης από τη δεκαετία του 1970, όταν - οποία έκπληξις! - οι μεγάλες πληθυσμιακά οικονομίες και κοινωνίες της Λατινικής Αμερικής, καταδυναστεύονταν από στυγνές, αιματοβαμμένες και μακροχρόνιες δικτατορίες - Βραζιλία του Συμβουλίου των Αξιωματικών, Αργεντινή του Βιντέλα, Χιλή του Πινοτσέτ, Ουρουγουάη και πάει λέγοντας. Μας τα είπαν και κάτι... καραγκούνια εσχάτως για το... ανασφαλιστικό σύστημα του Πινοτσέτ, αν και, το ανασφαλιστικό σύστημα της σημερινής κυβερνησάρας δεν απέχει και πολύ από τα λατινοαμερικανικά και σικαγο-μπόις-μιλτονφριντμανικά πρότυπα.

Η Βραζιλία που απέκτησε πρόεδρο από την Κυριακή το βράδυ, τον, πολλών, μελανών και σκοτεινών, κοσμητικών επιθέτων, πρώην στρατιωτικό και γερουσιαστή, Μπολσονάρο, είναι η Βραζιλία που την περασμένη δεκαετία, ψήφιζε και στήριζε το Κόμμα των Εργατών του Λούλα και της Ρούσεφ.

Το πόσο (δεν) άλλαξε τη Βραζιλία αυτή η διακυβέρνηση, το πόσο ενσωματώθηκε η πάλαι ποτέ ριζοσπαστική και αντιδικτατορική πολιτική και εργατική φωνή της «άλλης» Βραζιλίας στο περιφερειακό και παγκόσμιο οικονομικό σύστημα, τα πόσα λάθη αν όχι εγκλήματα έκανε στην καθημερινή «διαχείριση», στο αν και κατά πόσο η πίστη στους θεσμούς και την οργάνωση της ομοσπονδιακής χώρας κατά τα πρότυπα που εν πολλοίς κληροδότησαν οι προηγούμενοι ωφέλησε ή έβλαψε την υπόθεση των εργατών και των υποτελών τάξεων, το πόσο δεν συγκρούστηκε με την καθεστηκυία τάξη και της μαφίας του ποδοσφαίρου, που λυμαίνεται την CBF, το πόσο στημένες ή όχι ήταν οι διώξεις και οι δίκες για την απομόνωση και την αποδιοργάνωση του Κόμματος των Εργατών και τη φυλάκιση του Λούλα, όταν έφτασαν σημερινοί υποστηρικτές του Μπολσονάρο να απειλούν με ανοιχτό πραξικόπημα(!) τους δικαστές αν αυτοί αποφυλάκιζαν τον φυσικό ηγέτη του κόμματος ώστε να πάρει μέρος στην προεκλογική εκστρατεία ως υποψήφιος πρόεδρος και ποιο ενδεχομένως θα ήταν το αποτέλεσμα σε μια τέτοια περίπτωση, είναι κουβέντες και συζητήσεις που κουκουλώνουν τα βαθύτερα αίτια για τα φαινόμενα Μπολσονάρο στη Βραζιλία, Τραμπ στις ΗΠΑ, Όρμπαν στην Ουγγαρία, Βίλντερς στην Ολλανδία, καθολικοακροδεξιάς κυβέρνησης στην Πολωνία, Σαλβινοντιμάιοι στην Ιταλία, Εναλλακτικής στη Γερμανία, της πολυπρόσωπης και «διακομματικής» ακροδεξιάς και της νεοναζιστικής οργάνωσης - κόμματος στην Ελλάδα.

Ο Μπολσονάρο δεν ήταν καινούργιο φρούτο για το πολιτικό θερμοκήπιο της Βραζιλίας- ως τάχα μου δήθεν «φρέσκο» και «αντισυστημικό» πλασαρίστηκε. Εικοσιεπτά χρόνια μέλος της Βουλής των Αντιπροσώπων και γερουσιαστής της πολιτείας του Ρίο ντε Τζανέιρο, ήταν τακτικός θαμώνας των τηλεοπτικών καναλιών εκείνης της μιντιοκρατίας στην οποία επένδυσαν βιομήχανοι, κατασκευαστές και κεφαλαιούχοι της Βραζιλίας (ακόμη και...Γερμανοί που ουσιαστικά κρατούν τα κλειδιά της βιομηχανίας σε πόλεις όπως το Σάο Πάολο), που με τη σειρά της επένδυσε στον κιτρινισμό, την κλειδαρότρυπα, την φεηκνιουζγραφία, το μίσος και την παραπληρόφορηση, για να φτάσουν οι.. ιδέες και οι αντιλήψεις του Μπολσονάρο να γίνουν πριμοδοτημένη πολιτική ατζέντα στην κάλπη της Κυριακής.

Σήμερα, ανακαλύπτει η υφήλιος τους «Μπολσονάρο»,όταν αυτοί έπιαναν στασίδι στα τηλεοπτικά πάνελ (και την τελευταία δεκαετία, στο διαδίκτυο...) και έβριζαν και απειλούσαν και υπόσχονταν θανατικές καταδίκες στους ομοφυλόφιλους, τους μαύρους, τους φτωχούς ή τους συνδικαλιστές, ήταν... μέρα Παρασκευή και έπρεπε να ακουστεί... η αντίθετη άποψη! Έτσι μας έλεγαν και στην Ελλάδα, κάτι κνώδαλα της «δημοσιογραφίας», που άνοιγαν τα μικρόφωνα σε τηλεοράσεις και ραδιόφωνα, στον κάθε πικραμένο πανάθλιο κομπλεξικό κρυπτοφασίστα και μετά... αγανακτούσαν υποκριτικά επειδή, λέει, η κοινωνία φασιστικοποιείται.

Άμα της έχεις κάνει πλύση εγκεφάλου της κοινωνίας και της ζητάς ανάμεσα σε δεκαπέντε διαφημίσεις καταναλωτικών δανείων και δέκα εκπομπές «μαγειρέψτε για τα ζώδια» να σου παραδώσει τον μηχανισμό κριτικής σκέψης και αναλυτικής ικανότητάς της, πλασάροντάς της ως κάλπικα πρότυπα τους υποψήφιους δολοφόνους και τους ημιαγράμματους συνωμοσιολόγους του κ...λου, δεν θέλει και πολύ η ίδια κοινωνία να πάρει την εντελώς κάτω βόλτα.

Και ελάτε μετά, αριστεροί, ριζοσπάστες, άνθρωποι του μόχθου ή άνεργοι και καταδιωκόμενοι στους χώρους εργασίας σας να κάνουμε ένα αντιφασιστικό μέτωπο, αφού όμως πρώτα σβήσετε από τα κιτάπια σας την... ξύλινη γλώσσα της Αριστεράς και τα... περίεργα όνειρα για έναν άλλο κόσμό που (δεν) είναι εφικτός και καμαρώστε και τους Τσίπρες της υφηλίου να ψηφίζονται για το άλφα, να πράττουν το βήτα και να κάνουν κωλοτούμπα για το γάμα! Μα, και αντιφασιστικό μέτωπο και ΤΙΝΑ, πάει; Δεν πάει, ρε μάγκες, όταν ο κάθε Μπολσονάρο είναι το κατεξοχή υποπροϊόν της ΤΙΝΑ σας! Και το καμαρώνετε κιόλας ως χρυσή εφεδρεία σας! 

Τα ίδια και με τον Τραμπ. «Άγνωστος» και... «αντισυστημικός» ο Τραμπ! Ο άνθρωπος που έχει κάνει καριέρα ως επαγγελματίας διασωζόμενος από τις διαδοχικές χρεοκοπίες των επιχειρήσεων του με τα χρήματα των ίδιων Αμερικανών, που δεν χάνει ευκαιρία να τους μέμφεται σε κάθε ευκαιρία, είναι.. το πολιτικό πρότυπο της νέας εποχής! Τέσσερις συν δυό φορές σώθηκε ο Τραμπ με τα χρήματα των φορολογουμένων των ΗΠΑ μέσα σε τριανταπέντε χρόνια, από την χρεοκοπία, τη φυλακή και την ανυποληψία. Στην υγεία των κορόιδων έγινε ευυπόληπτος επιχειρηματίας, τηλεπαρουσιαστής και πρόεδρος των ΗΠΑ. Με τις κοινές πλάτες πρώτα των Δημοκρατικών (χρηματοδότης και της Κλίντον, παλιότερα) και μετά των Ρεπουμπλικάνων. Κερδάμε, καπιταλιστές, αδέρφια μου, αλήτες, πουλιά και οιωνοί του νέου φασισμού, όπως ενδεχομένως θα έλεγε και ο Γουόρεν Μπάφετ. Κερδάμε!

Αλλά, είπαμε, μια πτήση στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, εμπεριέχει ένα στοιχείο εθελοτυφλίας και παραγνώρισης των όσων αρνητικών, μελανών και αντιπολιτικών συντελούνται στη δική μας ήπειρο. Οφείλουμε να αγωνιζόμαστε εναντίον των Μπολσονάρο όλης της οικουμένης και στη γειτονιά μας έχουμε ήδη δει να φυτρώνουν πάρα πολλοί, δυστυχώς, πάρα πολλοί όμοιοί του, ακόμη και αν δεν έχουν καταλάβει καίριες, πολιτικές και πολιτειακές θέσεις και αξιώματα. Και, φυσικά, δεν χρειάζεται και δεν επιτρέπεται να περιμένουμε να συμβεί κάτι τέτοιο.

Οπότε, τι να κάνουμε, που έλεγε και ένας κάποιος Βλαδίμηρος;

Ακριβώς, όλα όσα έχει αφήσει η Αριστερά να θαφτούν κάτω από τον κουρνιαχτό της «μετά της πτώσης του Τείχους» ιστορίας λες και η επανάσταση και ο κομμουνισμός αποτελούν τρε μπανάλ υποθέσεις απλώς φιλοσοφικού αναστοχασμού. Γιατί καλή η αναρώτηση και η διαρκής «απολογία» για τα «λάθη» και τις «ήττες» του κομμουνισμού, αλλά, παίδες, ο καπιταλισμός και οι αστοί του από τα... λάθη και με τα... λάθη τους ζουν, αναπνέουν και μακροημερεύουν...

Και τα λάθη τους πληρώνουμε, από τη Βραζιλία έως την Ολλανδία και την Ελλάδα, τα λάθη τους στην λεηλασία του περιβάλλοντος,

τα λάθη τους στην καταστροφή των κοινωνιών μας,

τα λάθη τους στην εσωτερική διάβρωση της δημοκρατίας,

τα λάθη τους στην μιντιοκρατική επέλαση του καταναλωτικού και ατομικιστικού ψευτοευδαιμονισμού,

τα λάθη τους στους αλγόριθμους του ΔΝΤ και τα επιτόκια της ΕΚΤ,

τα λάθη τους στις διασώσεις των τραπεζών και τη βιομηχανία των οπλικών συστημάτων,

τα λάθη τους στη συστημικά οργανωμένη διαφθορά και την ανάδυση των νεομαφιόζων βαρόνων του τζόγου και των ναρκωτικών.

Τα λάθη τους στα αστικά κόμματα και τους κρατικούς θεσμούς, τον στρατό και την εκκλησία, το σχολείο και το εργοστάσιο, τους κολοσσούς του διαδικτύου και των σόσιαλ μήντια. Τα λάθη τους και στον πόλεμο και στην ειρήνη.

Ο καπιταλισμός δεν απολογείται για τα λάθη του, δεν μετανιώνει για τα λάθη του, δεν προβληματίζεται και δεν ομφαλοσκοπεί για τα λάθη του. Γιατί τα επαναλαμβάνει, τα γουστάρει, τα θέλει. Γιατί είναι το ίδιο το σύστημα ένα λάθος - απάνθρωπο και εκμεταλλευτικό, σάπιο και καταστροφικό. Κοντά πενήντα χρόνια πλέον δοκιμάζει και πειραματίζεται στα εργαστήρια του, και σήμερα, στην εποχή μας, ανήλθαν στα ύπατα,πολιτειακά αξιώματα της υφηλίου τα χειρότερα τερατάκια του, μετά την εποχή του μεσοπολέμου και της κρίσης του ΄29.

Και μετά ας αναλύσουμε τις αφορμές και τις αιτίες για την άνοδο του Μπολσονάρο και την πορεία προς τον νεοφασιστικό και πολεμικό Άδη που μας ετοιμάζουν ο νέος πρόεδρος της Βραζιλίας και οι όμοιοί του στον πλανήτη.