Ο Φλόιντ αναπνέει στις φλόγες της Μινεάπολης

Το αστυ­νο­μι­κό τμήμα της Μι­νε­ά­πο­λης τυ­λί­χθη­κε στις φλό­γες και ο κυ­βερ­νή­της της Μι­νε­σό­τα επι­στρα­τεύ­ει την Εθνι­κή Φρου­ρά να συ­νε­πι­κου­ρή­σει την αστυ­νο­μία που έχει χάσει πλή­ρως τον έλεγ­χο.

Ο ορ­γι­σμέ­νος χορός των κα­τα­πιε­σμέ­νων γύρω από τη φωτιά ενός δο­λο­φο­νι­κού κό­σμου είναι μια ει­κό­να συχνή στον ύστε­ρο κα­πι­τα­λι­σμό. Σί­γου­ρα πίσω από την αντι­πα­ρά­θε­ση, τη σύ­γκρου­ση και τη συλ­λο­γι­κή βία κρύ­βο­νται αι­τί­ες που δεν ανα­ζη­τού­νται απλώς σε ένα βι­ντε­ά­κι. Κρύ­βο­νται στις κα­θη­με­ρι­νές εξου­σια­στι­κές σχέ­σεις που ανα­πα­ρά­γο­νται μέσα σε ένα συ­γκε­κρι­μέ­νο συ­στη­μι­κό πλαί­σιο. Το βι­ντε­ά­κι απλώς ξε­γυ­μνώ­νει το σύ­στη­μα από τα φτια­σί­δια του και πα­ρου­σιά­ζει την επι­βο­λή ισχύ­ος όπως πραγ­μα­τι­κά είναι. Ωμή, σκλη­ρή και με ένα γό­να­το που ακου­μπά­ει ένα κε­φά­λι στην άσφαλ­το μέχρι να το πνί­ξει.

Αυτές οι στιγ­μές βίας και αντι­βί­ας όμως ανα­πα­ρί­στα­νται και στα Μέσα. Τα υπο­κεί­με­να, τα γε­γο­νό­τα, οι συ­νέ­πειες και καμιά φορά οι αι­τί­ες, πα­ρα­τί­θε­νται σε ρε­πορ­τάζ, άρθρα, συ­νε­ντεύ­ξεις και γνώ­μες. Όμως όσο η χω­ρι­κή από­στα­ση με­γα­λώ­νει, τόσο πιο εύ­κο­λα πα­ρου­σιά­ζε­ται η σύ­γκρου­ση. Δια­βά­ζο­ντας κα­νείς ση­με­ρι­νό ρε­πορ­τάζ συ­ντη­ρη­τι­κής ελ­λη­νι­κής εφη­με­ρί­δας νο­μί­ζει ότι δια­βά­ζει κά­ποιο ρι­ζο­σπα­στι­κό ιστο­λό­γιο. Γί­νε­ται λόγος για «λαϊκή οργή», για «άδικο θά­να­το του άο­πλου 46χρο­νου Αφρο­α­με­ρι­κα­νού», για «τη σύλ­λη­ψη από λευ­κούς αστυ­νο­μι­κούς», για «τη βία και τον ρα­τσι­σμό ενα­ντί­ον των Αφρο­α­με­ρι­κα­νών στις ΗΠΑ», για «ανα­φο­ρές για θύ­μα­τα», για «νέα βί­ντεο που δια­ψεύ­δουν τους ισχυ­ρι­σμούς της αστυ­νο­μί­ας». Δεν τα λέμε εμείς. Η Κα­θη­με­ρι­νή τα λέει.

Είναι πραγ­μα­τι­κά προ­κλη­τι­κό το πώς ανα­προ­σαρ­μό­ζε­ται η ανα­πα­ρά­στα­ση της πραγ­μα­τι­κό­τη­τας ανά­λο­γα με τη χι­λιο­με­τρι­κή από­στα­ση. Εδώ δεν έχου­με «τι γύ­ρευε στα Εξάρ­χεια τέ­τοια ώρα», δεν έχου­με «μήπως προ­κά­λε­σε με όσα φο­ρού­σε», δεν έχου­με «μάλ­λον μπήκε στο κο­σμη­μα­το­πω­λείο για να κλέ­ψει», δεν έχου­με «του επι­τέ­θη­καν αναρ­χι­κοί στην ΑΣΟΕΕ». Επί­σης δεν έχου­με μο­ντα­ρι­σμέ­να βί­ντεο με αλ­λαγ­μέ­νο ήχο, δεν έχου­με ανώ­νυ­μες δη­λώ­σεις από ροζ ζα­κέ­τες, δεν έχου­με πλη­ρο­φο­ρί­ες από αστυ­νο­μι­κές πηγές. Έχου­με μια δο­λο­φο­νία, ένα δο­λο­φό­νο και μια δί­καιη εξέ­γερ­ση. Ίσως γιατί με­σο­λα­βούν 8 ώρες και 8.854 χι­λιό­με­τρα από­στα­ση. Ένας ωκε­α­νός και κάτι καρ­χα­ρί­ες στο εν­διά­με­σο που κα­τα­βρο­χθί­ζουν την άμεση με­τα­λα­μπά­δευ­ση της οργής.

Όμως η πα­ρα­πά­νω συ­ζή­τη­ση πρέ­πει να μας προ­βλη­μα­τί­σει διττά. Τόσο για το σε τι κοι­νω­νία ζούμε, όσο και ως προς το πώς ανα­πα­ρί­στα­ται αυτή η κοι­νω­νία στα Μέσα. Πώς η κυ­ρί­αρ­χη αφή­γη­ση δια­χέ­ε­ται σε ρα­τσι­στι­κά ρε­πορ­τάζ, σε ψεύ­τι­κες δη­λώ­σεις, σε λα­σπο­λο­γι­κές αρ­θρο­γρα­φί­ες, σε σε­ξι­στι­κούς τί­τλους. Πώς οι δια­κρί­σεις και οι κα­τα­πιέ­σεις βου­τά­νε στο με­λά­νι και σκορ­πί­ζουν στο χαρτί. Αλλά και πώς αυτό το χαρτί επι­χει­ρεί να σκου­πί­σει το αίμα από το πε­ζο­δρό­μιο όταν το απαι­τή­σουν οι πε­ρι­στά­σεις και το επι­τρέ­πουν οι απο­στά­σεις. Η υπο­κρι­σία των σύγ­χρο­νων με­γά­λων Μέσων αντι­κα­το­πτρί­ζει με τον πιο ξε­κά­θα­ρο τρόπο το φόβο που έχει το σύ­στη­μα απέ­να­ντι σε κάθε κα­τα­πιε­σμέ­νο.

Ο Τζωρτζ Φλόιντ δεν δο­λο­φο­νή­θη­κε στη Μι­νε­ά­πο­λη της Μι­νε­σό­τα πριν λίγες ημέ­ρες. Ο Τζωρτζ Φλόιντ δο­λο­φο­νεί­ται κα­θη­με­ρι­νά από τον Άγιο Πα­ντε­λε­ή­μο­να μέχρι τις αφρο­α­με­ρι­κά­νι­κες γει­το­νιές των ΗΠΑ. Από τις στή­λες των εφη­με­ρί­δων μέχρι τα μι­κρό­φω­να των ρε­πόρ­τερ. Από τις σβά­στι­κες των νε­ο­να­ζί μέχρι τους φρά­χτες στα σύ­νο­ρα. Δο­λο­φο­νεί­ται από ένα σύ­στη­μα που που­λά­ει και αγο­ρά­ζει τους αν­θρώ­πους και τις ζωές τους. Που βγά­ζει κέρ­δος από τον ιδρώ­τα τους και πο­λι­τι­κή ισχύ από το αίμα τους.

Και αυτό πρέ­πει να το στα­μα­τή­σου­με. Πρέ­πει να βγά­λου­με το γό­να­το από το λαιμό μας και να το στα­μα­τή­σου­με.

Μόνο έτσι ο Τζωρτζ Φλόιντ θα ανα­πνεύ­σει ξανά.