Ο κύβος ερρίφθη

Το σοκ του διε­θνούς συ­στή­μα­τος μετά την προ­κή­ρυ­ξη δη­μο­ψη­φί­σμα­τος ακο­λου­θεί η απά­ντη­ση με μια επι­χεί­ρη­ση “σοκ και δέος” κό­ντρα στο δη­μο­ψή­φι­σμα ή υπέρ του ναι ή υπέρ της απο­χής. Αυτή η επι­χεί­ρη­ση (που δεν νο­μί­ζω ότι έχου­με δει όλα τα επει­σό­διά της και που θα συ­νε­χι­στεί και μετά το δη­μο­ψή­φι­σμα) επη­ρε­ά­ζει κόσμο. Και απαι­τεί απα­ντή­σεις.

Με τη μέχρι τώρα εξέ­λι­ξή της, δυο βα­σι­κά και αλ­λη­λο­συν­δε­μέ­να ερω­τή­μα­τα μπαί­νουν και ανα­δει­κνύ­ο­νται: ποιο είναι το νόημα του δη­μο­ψη­φί­σμα­τος και τι θα γίνει “μετά”, κυ­ρί­ως μετά από ένα ΟΧΙ.

α) Σε σχέση με το νόημα του δη­μο­ψη­φί­σμα­τος. Ο αντί­πα­λος (από την τρόι­κα μέχρι τους εδώ πο­λι­τι­κούς εκ­προ­σώ­πους του συ­στή­μα­τος, Σα­μα­ρά, Ση­μί­τη, Παυ­λό­που­λο κλπ) προ­σπα­θεί να υπο­βά­λει και να επι­βά­λει το επι­φα­νεια­κό ψευ­το­δί­λημ­μα ευρώ ή δραχ­μή, εντός ή εκτός “Ευ­ρώ­πης”. Βα­σι­ζό­με­νη και σε όλες τις αδυ­να­μί­ες του αρι­στε­ρού στρα­το­πέ­δου πάνω σε αυτό το ζή­τη­μα, η κυ­ρί­αρ­χη προ­πα­γάν­δα έχει κα­τα­φέ­ρει από καιρό να εν­δύ­σει αυτό το δί­λημ­μα με φόβο και τρόμο, να καλ­λιερ­γή­σει στο ασυ­νεί­δη­το της κοι­νής γνώ­μης σε­νά­ρια συ­ντέ­λειας και κα­τα­στρο­φής σε πε­ρί­πτω­ση “εξό­δου από την ευ­ρω­ζώ­νη”. Πέραν του ότι η πα­ρα­βί­α­ση των ευ­ρω­παϊ­κών συν­θη­κών έχει γίνει πολ­λά­κις από τις πε­ρισ­σό­τε­ρες χώρες χωρίς επι­πτώ­σεις και άρα δεν συν­δέ­ε­ται με αυ­τό­μα­το και τε­χνι­κό τρόπο με κά­ποια “έξοδο”. Πέραν του ότι ο Τσί­πρας κα­ταγ­γέλ­λει την τρόι­κα ότι αυτή πα­ρα­βιά­ζει τις ευ­ρω­παϊ­κές συν­θή­κες. Η αλή­θεια είναι ότι ο κό­σμος θε­ω­ρεί πολύ πρω­ταρ­χι­κό­τε­ρο ένα άλλο δί­λημ­μα, στο οποίο πρέ­πει να επεν­δύ­σου­με: ναι ή όχι στη λι­τό­τη­τα, ναι ή όχι στη συ­νέ­χι­ση των μνη­μο­νί­ων και στην κα­τα­στρο­φή της κοι­νω­νι­κής πλειο­ψη­φί­ας. Ο ΦΠΑ, ο ΕΝΦΙΑ, οι μι­σθοί και οι συ­ντά­ξεις, οι ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σεις είναι τα πράγ­μα­τα που κυ­ρί­ως εν­δια­φέ­ρουν τον κόσμο, ακόμη πε­ρισ­σό­τε­ρο τον κόσμο του 85% που έχει πλη­γεί από την Κρίση στη χώρα, τον κόσμο όπου ανα­φε­ρό­μα­στε. Και αυτά δεν έχουν κα­τα­φέ­ρει να τα απο­φύ­γουν ούτε τα μι­σθω­μέ­να γκά­λοπ με τα χαλ­κευ­μέ­να μισά ερω­τή­μα­τα.

Με το ΟΧΙ ο λαός κα­τα­φέ­ρει ορι­στι­κό πλήγ­μα κατά της λι­τό­τη­τας, τέ­τοιο που κα­νείς δεν θα μπο­ρεί να το δια­χει­ρι­στεί και να το δια­στρε­βλώ­σει εύ­κο­λα. Γι­'αυ­τό έχουν πα­νι­κο­βλη­θεί τα επι­τε­λεία, γι­'αυ­τό πρέ­πει το 85% να ψη­φί­σει ΟΧΙ και το 15% -που έχει ωφε­λη­θεί από τα Μνη­μό­νια- ΝΑΙ. Εν­διά­με­σα δεν υπάρ­χουν, ΑΝ τεθεί έτσι το νόημα του δη­μο­ψη­φί­σμα­τος. Και έτσι είναι, επει­δή αυτό το δί­λημ­μα απη­χεί κα­θα­ρό­τε­ρα τα λαϊκά συμ­φέ­ρο­ντα και προσ­δο­κί­ες, επει­δή για να απα­ντά­ει στις αντη­χή­σεις αυτού του δι­λήμ­μα­τος ψη­φί­στη­κε και ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Με αυτόν τον τρόπο, ακυ­ρώ­νε­ται και το τζο­γά­ρι­σμα πάνω στην από­συρ­ση της τε­λευ­ταί­ας “πρό­τα­σης των θε­σμών”: δεν μι­λά­με μόνο για τη συ­γκε­κρι­μέ­νη πρό­τα­ση, αλλά για όλες τις “εκ­βια­στι­κές απαι­τή­σεις των δα­νει­στών”, όλα τα μνη­μό­νια κάθε εί­δους, κάθε πα­ραλ­λα­γή νέας λι­τό­τη­τας.

Αυτή τη θέση έχει εκ­φρά­σει επί­ση­μα και δη­μό­σια το μόνο όρ­γα­νο του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ που έχει απο­φαν­θεί ως τώρα για τη συ­γκυ­ρία, η πο­λι­τι­κή γραμ­μα­τεία του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ: 'ΟΧΙ στον αυ­ταρ­χι­σμό της λι­τό­τη­τας”.

β) Αν το δί­λημ­μα “ευρώ ή δραχ­μή” στρέ­φει (κακώς ίσως) προς το ΝΑΙ, άλλος θα­νά­σι­μος κίν­δυ­νος είναι η αποχή, η απο­συ­σπεί­ρω­ση του κό­σμου μας. Επει­δή εμείς επι­κε­ντρώ­νου­με στη λι­τό­τη­τα, είναι αδια­νό­η­το να αφή­νε­ται έστω και μισό υπο­νο­ού­με­νο ότι μετά από ένα ΟΧΙ, μπο­ρεί αυτή η κυ­βέρ­νη­ση να ακο­λου­θή­σει κά­ποια πα­ραλ­λα­γή λι­τό­τη­τας. Η συμ­φω­νία απορ­ρί­πτε­ται για το χα­ρα­κτή­ρα της, επει­δή επι­βα­ρύ­νει τα κα­τώ­τε­ρα στρώ­μα­τα και εξα­κο­λου­θεί να θε­ω­ρεί μο­νό­δρο­μο την απο­πλη­ρω­μή του πα­ρά­νο­μου, επα­χθούς, απε­χθούς χρέ­ους. Επει­δή ΣΗ­ΜΕ­ΡΑ δεν βελ­τιώ­νει αλλά επι­δει­νώ­νει το βιο­τι­κό επί­πε­δο της πλειο­ψη­φί­ας. Αλ­λά­ζο­ντας δυο νού­με­ρα και τρία ση­μεία στί­ξης, προ­σθέ­το­ντας κά­ποια αο­ρι­στία για μελ­λο­ντι­κή ανα­κού­φι­ση, δεν αλ­λά­ζει η ουσία της. Αυτό είναι πολύ κα­θα­ρό για τον κόσμο, τόσο του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, όσο και εκεί­νο το 90% που (κατά τα γκά­λοπ) θέλει π.χ. να μην αυ­ξη­θεί ο ΦΠΑ.

Άρα κάθε ανα­φο­ρά που υπο­νο­εί ότι η αντι­πρό­τα­σή μας είναι οι πα­λιές κυ­βερ­νη­τι­κές προ­τά­σεις των 47 σε­λί­δων, είναι απο­θαρ­ρυ­ντι­κή για το ΟΧΙ, στέλ­νει στην αποχή και στο “όλοι ίδιοι είναι”. Κάθε ανα­φο­ρά σε συ­νέ­χι­ση της “δια­πραγ­μά­τευ­σης” επί των προη­γού­με­νων κυ­βερ­νη­τι­κών προ­τά­σε­ων -και όχι από τε­λεί­ως νέα βάση- είναι αυ­το­κτο­νι­κή. Πολύ πιο πρό­δη­λα, κάθε σαλ­τι­μπα­γκι­σμός για ανα­θε­ώ­ρη­ση της κυ­βερ­νη­τι­κής στά­σης υπέρ του ...ΝΑΙ!

Το δη­μο­ψή­φι­σμα απο­τέ­λε­σε τομή, γι­'αυ­τό και ο σάλος. Έβαλε την μη πλη­ρω­μή της δόσης στην ημε­ρή­σια διά­τα­ξη, έπαυ­σε τη δια­πραγ­μά­τευ­ση και αχρή­στευ­σε την οποια­δή­πο­τε αξία είχαν οι υπο­χω­ρή­σεις της κυ­βέρ­νη­σης προ­κει­μέ­νου να βρει κά­ποιο υπο­θε­τι­κό κοινό έδα­φος με τα αρ­πα­κτι­κά. Και ευ­τυ­χώς που την έπαυ­σε, γιατί σε όλο και πιο κακές και τα­πει­νω­τι­κές υπο­χω­ρή­σεις κα­τέ­λη­γε. Και ευ­τυ­χώς που την αχρή­στευ­σε, γιατί αυτές οι υπο­χω­ρή­σεις ήταν απα­ρά­δε­κτες και η αξία τους αρ­νη­τι­κή για τα ερ­γα­τι­κά και λαϊκά συμ­φέ­ρο­ντα.  Γι­'αυ­τό και δεν θα περ­νού­σαν από το ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ή την Κ.Ο. του. Άλ­λω­στε η ίδια η απο­χώ­ρη­ση από τις δια­πραγ­μα­τεύ­σεις, μαζί με τις αντι­δρά­σεις των ελίτ που προ­σπα­θούν να ακυ­ρώ­σουν το δη­μο­ψή­φι­σμα ή να πε­ρά­σουν το ΝΑΙ, απο­δει­κνύ­ουν το αδιέ­ξο­δο και ου­το­πι­κό του “έντι­μου συμ­βι­βα­σμού”. Πρέ­πει να κα­τα­λά­βου­με ότι εί­μα­στε σε άλλη σε­λί­δα. Μόνη νοητή το­πο­θέ­τη­ση, λο­γι­κή συ­νέ­χεια την επι­κέ­ντρω­σής μας στην αντι­λι­τό­τη­τα ώστε να επι­κρα­τή­σει άνετα το ΟΧΙ, είναι ότι ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ αφή­νει πίσω τις “επώ­δυ­νες και αμοι­βαία επω­φε­λείς συμ­φω­νί­ες” και ξα­να­δε­σμεύ­ε­ται στην ΔΕΘ με κάθε ανα­γκαίο μέσο. Στην ανα­τρο­πή της λι­τό­τη­τας ανε­ξαρ­τή­τως δια­πραγ­μά­τευ­σης. Αυτή μπο­ρεί να συ­νε­χι­στεί, αλλά με τε­τε­λε­σμέ­να και όχι με επι­χει­ρή­μα­τα με­τα­ξύ ...λο­γι­κών φίλων και “εταί­ρων”. Όπως τε­τε­λε­σμέ­νο είναι το δη­μο­ψή­φι­σμα που αδυ­να­τί­ζει την θέση του τα­ξι­κού εχθρού, έτσι θα την αδυ­να­τί­σει και η τε­τε­λε­σμέ­νη υλο­ποί­η­ση όλου του προ­γράμ­μα­τός μας. Έτσι “δια­πραγ­μα­τεύ­ε­σαι” με την ανα­βα­πτι­σμέ­νη τρόι­κα: “κά­νο­ντας πό­λε­μο” και κα­τα­κτώ­ντας νέα χα­ρα­κώ­μα­τα.

Η τομή του δη­μο­ψη­φί­σμα­τος (πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρο από ό,τι στο κο­ντι­νό πα­ρελ­θόν οι κομ­μα­τι­κές δια­δι­κα­σί­ες) δεν μπο­ρεί να υπο­βι­βα­στεί σε απλό ατού στο ίδιο μο­τί­βο, μιας ίδιας απο­νο­μι­μο­ποι­η­μέ­νης και πλέον κα­τά­δη­λα αδιέ­ξο­δης δια­πραγ­μά­τευ­σης.

γ) Έτσι απα­ντιέ­ται και το τι θα γίνει “μετά” το ΟΧΙ. Η απά­ντη­ση δεν -μπο­ρεί να- έχει να κάνει με τα άπει­ρα σε­νά­ρια που μπο­ρεί να παί­ξουν και τα ποι­κί­λα μέτρα που θα χρεια­στεί να παρ­θούν. Αλλά αφορά την κε­ντρι­κή πο­λι­τι­κή κα­τεύ­θυν­ση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, αυτή που τα­λα­ντεύ­τη­κε επί πέντε μήνες με­τα­ξύ της ΔΕΘ και της ακύ­ρω­σής της ελέω “θε­σμών”. “Μετά” λοι­πόν, θα προ­χω­ρή­σου­με στην υλο­ποί­η­ση της ΔΕΘ και όποιων άλλων μέ­τρων χρεια­στούν ώστε να αντι­στρέ­ψου­με τα μνη­μο­νια­κά κε­κτη­μέ­να των τε­λευ­ταί­ων ετών. Και προ­φα­νώς αυτά θα είναι μέτρα εις βάρος του κε­φα­λαί­ου, χωρίς τη συ­γκα­τά­θε­ση των άλλων νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρων κα­πι­τα­λι­στι­κών κυ­βερ­νή­σε­ων. “Μετά”, με Μνη­μό­νια στον πλού­το και παύση πλη­ρω­μών στο απε­χθές, επα­χθές και πα­ρά­νο­μο χρέος, θα μπο­ρού­με να αντι­με­τω­πί­σου­με επι­τυ­χώς κάθε τε­χνη­τή έλ­λει­ψη ρευ­στό­τη­τας, κάθε άλλο αντί­με­τρο που θα ορ­θώ­σουν οι αντί­πα­λοι. Με κάθε τρα­πε­ζι­κό, θε­σμι­κό, νο­μι­κό, πο­λι­τι­κό μέσο. “Μετά”, με το ΟΧΙ, η χώρα μπο­ρεί να αλ­λά­ξει πο­ρεία. Αλλά “μετά” με το ΝΑΙ ή την αποχή, η λι­τό­τη­τα εν­δυ­να­μώ­νε­ται και αυτή η κυ­βέρ­νη­ση πέ­φτει.

Χωρίς δέ­σμευ­ση για μια τέ­τοια επό­με­νη μέρα, πάλι ενι­σχύ­ε­ται η απο­θάρ­ρυν­ση, η αδια­φο­ρία, η αποχή.

Είναι αλή­θεια ότι σε σχέση με τα β) και γ) δεν έχει υπάρ­ξει το­πο­θέ­τη­ση κομ­μα­τι­κού ορ­γά­νου ως τώρα. Αυτό ση­μαί­νει ότι πρέ­πει να υπάρ­ξει και πρέ­πει να είναι συ­νε­πής με το πρώτο ση­μείο.

Όμως, η δυ­να­μι­κή του ΟΧΙ, η δυ­να­μι­κή ενός λαού που έχει απαυ­δή­σει να χάνει δι­καιώ­μα­τα, ζωές, ελ­πί­δα, κινεί τα πράγ­μα­τα προς τέ­τοιες κα­τευ­θύν­σεις, με ή χωρίς επί­ση­μη κομ­μα­τι­κή θέση. Μόνος τρό­πος να επι­βιώ­σει -και να νι­κή­σει!- η Αρι­στε­ρά μέσα στις χα­ο­τι­κές συν­θή­κες που δια­μορ­φώ­νει η Κρίση και η επι­θε­τι­κό­τη­τα των αρ­χου­σών τά­ξε­ων, είναι να πια­στεί από αυτό ρεύμα. Ρεύμα που απει­λεί να κα­τα­κλύ­σει όλη την Ευ­ρώ­πη, αν βρε­θεί κά­ποιος να το κα­θο­δη­γή­σει σε συ­γκε­κρι­μέ­νες νέες λαϊ­κές και ερ­γα­τι­κές κα­τα­κτή­σεις κα­ταρ­χάς στην Ελ­λά­δα. Κά­ποιος να απο­δεί­ξει ότι υπάρ­χει εναλ­λα­κτι­κή λύση και μά­λι­στα εκρη­κτι­κά κα­λύ­τε­ρη από το ση­με­ρι­νό Ευ­ρω­παϊ­κό Έρε­βος.