Στη θέση του δόκτορα Φρανκεστάιν βρίσκονται τις τελευταίες ώρες, οι δημοσιολόγοι των οικονομικών και πολιτικών ελίτ στις δύο «όχθες» του Ατλαντικού.
Στο κλασικό μυθιστόρημα της Μαίρης Σέλλεϋ, ο δόκτωρ Φρανκεστάιν κωφεύει στις προειδοποιήσεις των οικείων του και προχωρά απτόητος στα μακάβρια πειράματα του, προκειμένου από τα νεκρά μέλη ανθρώπων να κατασκευάσει ένα καινούριο, ζωντανό ον, με συνείδηση και ψυχή. Όταν βρίσκεται αντιμέτωπος με το δημιούργημα του, μένει αποσβολωμένος, ψελλίζοντας ένα «Θεέ μου, τι έκανα!;».
Στη θέση του δόκτορα Φρανκεστάιν βρίσκονται τις τελευταίες ώρες, οι δημοσιολόγοι των οικονομικών και πολιτικών ελίτ στις δύο «όχθες» του Ατλαντικού. Σε αντίθεση όμως με τον ήρωα της ιστορίας τρόμου, οι ευρωπαϊκές και αμερικανικές ελίτ δεν αναγνωρίζουν στον Ντόναλντ Τραμπ, το αντιπροσωπευτικότερο ίσως δείγμα (ή μήπως... δήγμα;) ενός παγκόσμιου, τριακονταετούς, πολιτικού και οικονομικού πειράματος. «Θεέ μου, πώς έγινε αυτό!;», αναρωτιούνται, χωρίς καμία διάθεση αυτοκριτικής ή αναστοχασμού. Και όμως, ο Τραμπ είναι δημιούργημα τους, όσο δημιούργημα του Φρανκεστάιν ήταν το τέρας από τα κομμάτια των νεκρών.
Στον Τραμπ (και το... αντισυστημικό ρεύμα!) συμπυκνώνονται όλες οι νεκρές ιδέες, που υποτίθεται ό τι ο καπιταλισμός και η παγκοσμιοποίηση είχαν ξορκίσει, είχαν εξοβελίσει και είχαν θάψει, έχοντας θριαμβευτικά επελάσει πάνω στις «παρωχημένες ιδεολογίες» και «το τέλος της ιστορίας». Εθνικισμός, σεξισμός, ρατσισμός, ξενοφοβία, φυλετικά μίση, ομοφοβία, μακαρθισμός και κυνήγι μαγισσών - αυτή τη φορά με στόχο τους μουσουλμάνους, θεωρίες συνωμοσίας και αποθέωση του φθηνού, του χυδαίου και του κοινωνικά αμόρφωτου. Ένας χορός τεράτων, μια ραψωδία λυκόφωτος, ένα πάρτι σκελετών από τη ντουλάπα.
«Δεν αναγνωρίζω την πατρίδα μου», τραυλίζει αιφνιδιασμένος ο πολύς Πωλ Κρούγκμαν. Πώς να την αναγνωρίσει, όταν δεν συναντήθηκε ποτέ με το καλειδοσκόπιο των συνεπειών της «ελεύθερης αγοράς», από τη βαθειά, αγροτική Αμερική έως τις φτωχογειτονιές και τις παραγκουπόλεις στα κέντρα των μεγαλουπόλεων; Πώς να την αναγνωρίσει, όταν το υποτιθέμενο αόρατο χέρι των αγορών, εν τέλει, όχι μόνο δεν ρύθμισε επιτυχώς, αλλά διέλυσε συστηματικά την πίστη στη δημοκρατία και την ικανότητα της πολιτικής και των πολιτικών να κρατούν τα ηνία στη φρενίτιδα τραπεζοκρατίας, κατανάλωσης και ενυπόθηκου δανεισμού; Πώς να αναγνωρίσει τα πολλά «έθνη» μέσα στο «έθνος», τον κατακερματισμό κοινωνικών συνόλων, τον έξαλλο ατομισμό και αριβισμό, τους «νόμους» του κοινωνικού δαρβινισμού, τα γυάλινα τείχη της Γουόλ Στρητ;
Στην εκλογή του Τραμπ, προσωποποιείται και η ποινικοποίηση, σε παγκόσμια κλίμακα, όχι μόνο στις ΗΠΑ, των αριστερών, ριζοσπαστικών ιδεών και αντιλήψεων, είτε από τα καρτέλ της εξουσίας, είτε από τα ΜΜΕ και τα πανεπιστήμια της «ελεύθερης αγοράς». Έχοντας περιθωριοποιήσει, έχοντας χλευάσει, έχοντας αφήσει εκτός δημόσιου βήματος την Αριστερά και τα πολιτικά και κοινωνικά της κινήματα και βρίσκοντας πρόθυμους κατηγόρους της σε διάφορους «όπου φυσάει ο άνεμος» εξωμότες της, παρακολουθούν αμήχανα το εκλογικό εκκρεμές που τράβηξε, για πολλά «παιδιά της γαλαρίας» και των μπλε κολάρων, τέρμα δεξιά.
Στις ΗΠΑ άνοιξε το κουτί της Πανδώρας, αλλά η ελπίδα παραμένει στο εσωτερικό του, έστω και σε μια χαραμάδα - βρίσκεται στην κινητοποίηση που προκάλεσε η υποψηφιότητα Μπέρνι Σάντερς (παρά τις παλινωδίες του, ειδικά στο οικονομικό πρόγραμμα και την άνευ όρων υποστήριξη στην απονομιμοποιημένη στη συνείδηση ειδικά της νεολαίας, Χίλαρι Κλίντον), βρίσκεται στο νέο πολιτικό κίνημα ενάντια στην αστυνομική βία, στο οποίο πρωταγωνιστούν οι μαύροι, βρίσκεται στην καλή, εκλογική επίδοση της Ζιλ Στάιν, βρίσκεται στους αδιάκοπους αγώνες των αυτοχθόνων Ινδιάνων, βρίσκεται στις πρώτες ταραχές που προκάλεσε η ανακοίνωση του αποτελέσματος. Τα πολλά «έθνη» των από κάτω έχουν μπει και αυτά σε κίνηση, στην «νέα, μεγάλη Αμερική» του Τραμπ.
«Νέα, μεγάλη Αμερική»; Όχι ακριβώς. Προκειμένου να... καθησυχαστούν οι αγορές, το επιτελείο του μεγιστάνα έσπευσε να διοχετεύσει την πληροφορία, ότι τα κρίσιμα, οικονομικά και επιχειρηματικά, υπουργικά και μη, πόστα, θα αναλάβουν σχεδόν όλα τα «γεράκια», που είχε στο πλευρό του και ο Ρόναλντ Ρέιγκαν. Αν ούτε τώρα αναγνωρίζουν το τέρας τους, οι καπιταλιστικές ελίτ των ΗΠΑ, τότε το έκθετο και ορφανό τερατάκι δεν θα χαθεί τόσο εύκολα μέσα στην ομίχλη των πάγων της Ουάσιγκτον.
