Ο πόλεμος στην Παλαιστίνη, το Ισραήλ, η αντίσταση και το διεθνές κίνημα αλληλεγγύης

Το Ισ­ρα­ήλ επέ­λε­ξε τη ρα­γδαία κλι­μά­κω­ση της επί­θε­σής του στη Γάζα, με τις εκτε­τα­μέ­νες χερ­σαί­ες επι­χει­ρή­σεις να εξε­λίσ­σο­νται σε μια εκ­στρα­τεία αντί­στοι­χης βαρ­βα­ρό­τη­τας με αυτήν του 2008-2009. 

Αυτό που ισχυ­ρί­ζο­νταν αρ­κε­τοί Πα­λαι­στί­νιοι ακτι­βι­στές και ανα­λυ­τές απο­δεί­χθη­κε γρή­γο­ρα αλη­θές: η αι­γυ­πτια­κή πρό­τα­ση εκε­χει­ρί­ας δεν ήταν τί­πο­τα άλλο παρά μια «πάσα» στο Ισ­ρα­ήλ. Το κα­θε­στώς του Σίσι επι­κοι­νώ­νη­σε μόνο με το Ισ­ρα­ήλ (όχι με τη Χαμάς) και κα­τέ­θε­σε μια πρό­τα­ση που ισο­δυ­να­μού­σε με άνευ όρων συν­θη­κο­λό­γη­ση της ορ­γά­νω­σης αντί­στα­σης. Η Χαμάς -φυ­σιο­λο­γι­κά- απέρ­ρι­ψε την ντρο­πια­στι­κή συμ­φω­νία και το κρά­τος-τρο­μο­κρά­της εξα­πέ­λυ­σε τη φο­νι­κή του μη­χα­νή, ισχυ­ρι­ζό­με­νο πως «οι Πα­λαι­στί­νιοι απέρ­ρι­ψαν την ει­ρή­νη». Πα­ράλ­λη­λα, μια μι­ντια­κή κα­μπά­νια του ισ­ραη­λι­νού στρα­τού έχει ανα­λά­βει να «απο­κα­λύ­ψει» πως νο­σο­κο­μεία, σχο­λεία και σπί­τια είναι «εν δυ­νά­μει απο­θή­κες όπλων», κά­νο­ντας σαφές αυτό που ισχυ­ρί­ζε­ται το κί­νη­μα αλ­λη­λεγ­γύ­ης στην Πα­λαι­στί­νη: όταν το Ισ­ρα­ήλ λέει «θα συ­ντρί­ψει τη Χαμάς», εν­νο­εί πως θα συ­ντρί­ψει όλη τη Γάζα. 

Το Ισ­ρα­ήλ επέ­λε­ξε τον πό­λε­μο και η Δύση με τη στάση της το εν­θάρ­ρυ­νε. Είχε προη­γη­θεί η κα­τάρ­ρευ­ση της ει­ρη­νευ­τι­κής δια­δι­κα­σί­ας, μιας δια­δι­κα­σί­ας που συμ­φέ­ρει το Ισ­ρα­ήλ να διαιω­νί­ζε­ται εσαεί. Στη δια­κο­πή της απα­ντά με πό­λε­μο. 

Είχε προη­γη­θεί επί­σης η συμ­φω­νία Φατάχ - Χαμάς. Αν και οι «ρε­α­λι­στές» του ιμπε­ρια­λι­στι­κού στρα­το­πέ­δου την έβλε­παν ως ευ­και­ρία να «ρυ­μουλ­κη­θεί» η απο­δυ­να­μω­μέ­νη Χαμάς στο στρα­τό­πε­δο της με­τριο­πά­θειας, η γραμ­μή που επι­κρά­τη­σε ήταν η συ­νέ­χεια του πο­λέ­μου κατά της ορ­γά­νω­σης αντί­στα­σης. Ο πρό­ε­δρος Σίσι έκλει­σε όλα τα πε­ρά­σμα­τα της Ράφα, ενώ με συ­μπαι­γνία Ισ­ρα­ήλ - ΗΠΑ -Αμπάς επι­βλή­θη­κε ου­σια­στι­κή «στάση πλη­ρω­μών» στην πο­λύ­πα­θη Λω­ρί­δα. Ο πό­λε­μος ήταν το φυ­σιο­λο­γι­κό επό­με­νο βήμα μιας γραμ­μής που έχει ως στόχο τη συ­ντρι­βή κάθε αντί­στα­σης. 

Ο ηγέ­της της Χαμάς, Με­σά­αλ, λέει την αλή­θεια όταν δη­λώ­νει πως «αυτοί οι κύ­κλοι βίας είναι ανα­με­νό­με­νοι όσο το Ισ­ρα­ήλ συ­νε­χί­ζει την κα­το­χή», αλλά και ότι «μετά την κα­τάρ­ρευ­ση των συ­νο­μι­λιών, η ένο­πλη πάλη είναι ανα­γκα­στι­κή επι­λο­γή». Η Χαμάς έχει επί­σης δίκιο στους όρους που βάζει για την εκε­χει­ρία: Βα­σι­κό ζή­τη­μα είναι η απε­λευ­θέ­ρω­ση των κρα­του­μέ­νων (πολ­λούς από αυ­τούς τους είχαν ανταλ­λά­ξει με τον Ισ­ραη­λι­νό λοχία Σαλίτ και, κατά πα­ρά­βα­ση της συμ­φω­νί­ας ανταλ­λα­γής, ξα­να­συ­νε­λή­φθη­σαν από τον ισ­ραη­λι­νό στρα­τό τις τε­λευ­ταί­ες βδο­μά­δες). Όπως και η άρση της πο­λιορ­κί­ας της Γάζας είναι ένα δια­χρο­νι­κό, δί­καιο αί­τη­μα, που όχι μόνο αγνο­εί­ται συ­στη­μα­τι­κά από το Ισ­ρα­ήλ (ούτε οι δε­σμεύ­σεις της εκε­χει­ρί­ας του 2012 για «χα­λά­ρω­ση» υλο­ποι­ή­θη­καν).  Όμως πλέον η κα­τά­στα­ση επι­δει­νώ­θη­κε λόγω των επι­λο­γών του Σίσι, που πλέον «πο­λιορ­κεί» και αυτός τη Γάζα, στο πλευ­ρό του Ισ­ρα­ήλ. 
Η πο­ρεία προ­σαρ­μο­γής της Χαμάς, όπως συ­νέ­βη στο πα­ρελ­θόν με την PLO, απο­δει­κνύ­ε­ται ένας μα­κρύς, πε­ρι­πε­τειώ­δης δρό­μος που δεν θα είναι απλός, κυ­ρί­ως γιατί το Ισ­ρα­ήλ απαι­τεί πλήρη υπο­τα­γή προ­κει­μέ­νου να απο­δε­χθεί κά­ποιον ως «συ­νο­μι­λη­τή». Το Ισ­ρα­ήλ προσ­δο­κά μια με­γά­λη στρα­τιω­τι­κή επι­τυ­χία που θα το­νώ­σει το γό­η­τρό του (όπως ση­μειώ­νουν αρ­κε­τοί ανα­λυ­τές, η ισ­ραη­λι­νή κοινή γνώμη βρί­σκε­ται στα δεξιά του Νε­τα­νιά­χου αυτή την πε­ρί­ο­δο), θα εκ­με­ταλ­λευ­τεί την ευ­νοϊ­κή συ­γκυ­ρία (άνο­δος του Σίσι και καλ­λιέρ­γεια αντι-Χα­μάς κλί­μα­τος στην Αί­γυ­πτο), θα τι­μω­ρή­σει τον πα­λαι­στι­νια­κό λαό που αντι­στέ­κε­ται, θα ενι­σχύ­σει τους με­τριο­πα­θείς. 

Αλλά αυτά είναι σχέ­δια επί χάρ­του ή και ευ­σε­βείς πόθοι. Οι ει­κό­νες φρί­κης από τη Γάζα πλήτ­τουν ακόμα πε­ρισ­σό­τε­ρο το διε­θνές γό­η­τρο του Ισ­ρα­ήλ. Ο ανα­πλη­ρω­τής πρω­θυ­πουρ­γός της Βρε­τα­νί­ας και ηγέ­της των Φι­λε­λεύ­θε­ρων, κυ­βερ­νη­τι­κός εταί­ρος του Κά­με­ρον, Νικ Κλεγκ, έφτα­σε να μι­λή­σει για «συλ­λο­γι­κή τι­μω­ρία ενός λαού». Σύμ­φω­να με ρε­πορ­τάζ, ήδη πριν από την επι­χεί­ρη­ση, ευ­ρω­παϊ­κοί δι­πλω­μα­τι­κοί κύ­κλοι δή­λω­ναν στον Κέρι πως «χά­νουν την υπο­μο­νή τους με τις πρά­ξεις του Ισ­ρα­ήλ», ενώ ο Κέρι με­τέ­φε­ρε στον Νε­τα­νιά­χου την ανη­συ­χία και της ίδιας της Ουά­σινγ­κτον. Δεν άλ­λα­ξαν πλευ­ρά οι ιμπε­ρια­λι­στές (όπως φαί­νε­ται από τα ψελ­λί­σμα­τά τους μπρο­στά στα ση­με­ρι­νά σιω­νι­στι­κά εγκλή­μα­τα), απλώς  γί­νε­ται σαφές πως το πο­λι­τι­κό τί­μη­μα γί­νε­ται όλο και με­γα­λύ­τε­ρο και η συ­νέ­χεια της στή­ρι­ξης του Ισ­ρα­ήλ όλο και πιο δύ­σκο­λη υπό­θε­ση. 

Στην ίδια την Πα­λαι­στί­νη, όπως έχει δεί­ξει η ιστο­ρία, η επί­θε­ση θα δυ­να­μώ­σει πο­λι­τι­κά τη Χαμάς και θα εκ­θέ­σει ακόμα πε­ρισ­σό­τε­ρο τον Αμπάς. Ακόμα και μέσα στην εν­δο­τι­κή ηγε­σία της Φατάχ, εμ­φα­νί­ζο­νται επι­κρί­σεις για το πόσο ακραία είναι η εν­δο­τι­κό­τη­τα του προ­έ­δρου της Πα­λαι­στι­νια­κής Αρχής. 
Πέρα από μια νέα τε­ρά­στια κα­τα­στρο­φή στη Γάζα, είναι αμ­φί­βο­λο αν και αυτή η επι­χεί­ρη­ση θα ωφε­λή­σει σε οτι­δή­πο­τε το Ισ­ρα­ήλ. Όταν το διό­λου ύπο­πτο για φι­λο­πα­λαι­στι­νια­κές δια­θέ­σεις Foreign Policy δη­μο­σιεύ­ει άρθρα με εύ­γλωτ­τους τί­τλους όπως «Δεν μπο­ρείς να κα­τα­στρέ­ψεις τη Χαμάς, το πολύ να την ενι­σχύ­σεις πο­λι­τι­κά» ή «Πώς το Ισ­ρα­ήλ έχασε την ικα­νό­τη­τα στρα­τη­γι­κής σκέ­ψης», στα οποία ανα­δει­κνύ­ο­νται όλα τα αδιέ­ξο­δα της σιω­νι­στι­κής πο­λι­τι­κής, κα­τα­λα­βαί­νει κα­νείς τις αλ­λα­γές που έχουν συμ­βεί τα τε­λευ­ταία χρό­νια και το κλίμα που επι­κρα­τεί στους ιμπε­ρια­λι­στι­κούς κύ­κλους.
Εν τω με­τα­ξύ η Γάζα αντι­στέ­κε­ται. Και η αντί­στα­σή της μπο­ρεί να παί­ξει τον δικό της ρόλο στην επι­δεί­νω­ση της κα­τά­στα­σης για τους κα­τα­κτη­τές. Το ίδιο ισχύ­ει και για διε­θνές κί­νη­μα αλ­λη­λεγ­γύ­ης που βρί­σκε­ται στους δρό­μους.

Απο­μό­νω­ση του κρά­τους-τρο­μο­κρά­τη

Το 2005, έπει­τα από έκ­κλη­ση δε­κά­δων πα­λαι­στι­νια­κών πο­λι­τι­κών, συν­δι­κα­λι­στι­κών και κοι­νω­νι­κών ορ­γα­νώ­σε­ων, ξε­κί­νη­σε η διε­θνής κα­μπά­νια BDS (μπο­ϋ­κο­τάζ-απο­μό­νω­ση-κυ­ρώ­σεις) ενά­ντια στο κρά­τος του Ισ­ρα­ήλ. Την πρω­το­βου­λία αγκά­λια­σαν και έκα­ναν πράξη σε με­γά­λο βαθμό οι Πα­λαι­στί­νιοι ακτι­βι­στές της δια­σπο­ράς, βρί­σκο­ντας στα­δια­κά στή­ρι­ξη από διά­φο­ρες δυ­νά­μεις της κοι­νω­νι­κής και πο­λι­τι­κής Αρι­στε­ράς, αλλά και ευ­ρύ­τε­ρα. 

Τα χρό­νια που με­σο­λά­βη­σαν, το κί­νη­μα BDS έχει επε­κτα­θεί ση­μα­ντι­κά, μετρά επι­τυ­χί­ες και εξε­λίσ­σε­ται σε σο­βα­ρό πρό­βλη­μα για το Ισ­ρα­ήλ (το σιω­νι­στι­κό κα­τε­στη­μέ­νο συ­ζη­τά σο­βα­ρά την κρί­σι­μη ανά­γκη να «ανα­χαι­τι­στεί» το BDS).

Πράγ­μα­τι, αν κα­τορ­θώ­σει και γίνει ισχυ­ρή δύ­να­μη διε­θνώς, μπο­ρεί να απο­δει­χθεί κα­τα­λυ­τι­κός πα­ρά­γο­ντας για το Πα­λαι­στι­νια­κό και πο­λύ­τι­μος σύμ­μα­χος στον αγώνα των Πα­λαι­στι­νί­ων για ανε­ξαρ­τη­σία, δι­καιο­σύ­νη και δη­μο­κρα­τι­κά δι­καιώ­μα­τα. Από τα αντι­πο­λε­μι­κά κι­νή­μα­τα στο «κέ­ντρο» του κα­πι­τα­λι­σμού (Αλ­γε­ρία, Βιετν­μάμ) μέχρι -πιο ορθή σύ­γκρι­ση- τη διε­θνή πάλη ενά­ντια στο Απαρτ­χάιντ στη Νότια Αφρι­κή η οποία πήρε το χα­ρα­κτή­ρα του μπο­ϋ­κο­τάζ και της απο­μό­νω­σης του ρα­τσι­στι­κού κρά­τους, έχει απο­δει­χθεί η χρη­σι­μό­τη­τα μιας τέ­τοιας μάχης. 

Το αί­τη­μα για απο­μό­νω­ση-απο­νο­μι­μο­ποί­η­ση του Ισ­ρα­ήλ στρέ­φε­ται σε πα­νε­πι­στή­μια, εται­ρεί­ες, ορ­γα­νώ­σεις, θε­σμούς και κράτη. Όλα είναι πο­λύ­τι­μα, αλλά είναι σαφές ότι η πι­θα­νό­τη­τα να υπο­χρε­ω­θούν κράτη να κό­ψουν τους δε­σμούς τους με το Ισ­ρα­ήλ είναι το πιο κρί­σι­μο από όλα τα μέ­τω­πα. Είναι επί­σης σαφές ότι αυτή η πάλη αφορά κυ­ρί­ως τις με­γά­λες δυ­νά­μεις και κατά βάση τις ΗΠΑ, δη­λα­δή τους απο­λύ­τως κρί­σι­μους υπο­στη­ρι­κτές του κρά­τους-τρο­μο­κρά­τη, γι’ αυτό και εκεί έχει ανα­πτυ­χθεί πε­ρισ­σό­τε­ρο το BDS. 

Αυτή η πάλη πρέ­πει πλέον να απα­σχο­λή­σει σο­βα­ρά την Αρι­στε­ρά και το κί­νη­μα στην Ελ­λά­δα, για τα δύο χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά που ανα­φέ­ρα­με πα­ρα­πά­νω, για τη ση­μα­σία που έχει στα κράτη που στη­ρί­ζουν ενερ­γά το Ισ­ρα­ήλ και για τη ση­μα­σία που έχει να γίνει εφι­κτή μια BDS πο­λι­τι­κή σε κρα­τι­κό επί­πε­δο.

Τα τε­λευ­ταία χρό­νια, ξε­κι­νώ­ντας από την κυ­βέρ­νη­ση ΠΑΣΟΚ του ΓΑΠ και στη συ­νέ­χεια με τα­χείς ρυθ­μούς από τις συ­γκυ­βερ­νή­σεις Πα­πα­δή­μου και Σα­μα­ρά, το ελ­λη­νι­κό κρά­τος έχει ανα­δει­χθεί σε «στρα­τη­γι­κό σύμ­μα­χο» του Ισ­ρα­ήλ. Έτσι η Ελ­λά­δα μπαί­νει πλέον στο «κλαμπ» των κρα­τών όπου η πάλη για απο­μό­νω­ση του Ισ­ρα­ήλ απο­κτά ιδιαί­τε­ρο νόημα.

Πέρα από την ηθική εξέ­γερ­ση που προ­κα­λεί η, στην ουσία, συ­νε­νο­χή της Ελ­λά­δας στα εγκλή­μα­τα του Ισ­ρα­ήλ, η πάλη για δια­κο­πή των σχέ­σε­ων με τους μα­κε­λά­ρη­δες απο­κτά και άμεση πρα­κτι­κή ση­μα­σία στον πα­λαι­στι­νια­κό αγώνα, καθώς το Ισ­ρα­ήλ έχει «επεν­δύ­σει» στον αντι­δρα­στι­κό άξονα με την Ελ­λά­δα και την Κύπρο και θα είναι σπου­δαία συ­νει­σφο­ρά στον πα­λαι­στι­νια­κό λαό να τσα­κί­σου­με αυτόν τον άξονα.

Επί­σης, στην Ελ­λά­δα υπάρ­χει η προ­ο­πτι­κή μιας κυ­βέρ­νη­σης της Αρι­στε­ράς. Αυτή η ιστο­ρι­κή πι­θα­νό­τη­τα φέρ­νει πιο κοντά από ποτέ τη δυ­να­τό­τη­τα να εμ­φα­νι­στεί το πρώτο κρά­τος στη Δύση που θα διαρ­ρή­ξει τους δε­σμούς του με το κρά­τος-τρο­μο­κρά­τη, θα το απο­νο­μι­μο­ποι­ή­σει σε κο­ρυ­φαίο επί­πε­δο. Αν η προ­σχώ­ρη­ση στο μπο­ϋ­κο­τάζ από έναν καλ­λι­τέ­χνη, μια εκ­κλη­σία ή μια προ­σω­πι­κό­τη­τα προ­κα­λεί τέ­τοιο τρόμο στο Ισ­ρα­ήλ και τέ­τοια ρίγη συ­γκί­νη­σης στους Πα­λαι­στί­νιους, μπο­ρεί κα­νείς να φα­ντα­στεί τι θα ση­μά­νει η προ­σχώ­ρη­ση μιας κυ­βέρ­νη­σης της Αρι­στε­ράς σε αυτή τη διε­θνή προ­σπά­θεια.

Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ έχει δη­λώ­σει επα­νει­λημ­μέ­να την αλ­λη­λεγ­γύη του στον πα­λαι­στι­νια­κό λαό, ενώ δη­λώ­νει πως θα στα­μα­τή­σει τη στρα­τιω­τι­κή συ­νερ­γα­σία με το Ισ­ρα­ήλ. Ωστό­σο θα χρεια­στούν πε­ρισ­σό­τε­ρα, πιο «μο­νο­με­ρή» βή­μα­τα: η επέ­κτα­ση της δια­κο­πής των σχέ­σε­ων και σε πο­λι­τι­κό, δι­πλω­μα­τι­κό, οι­κο­νο­μι­κό επί­πε­δο. Συ­νε­νο­χή δεν είναι μόνο η στρα­τιω­τι­κή συ­νερ­γα­σία. Κάθε εί­δους συ­νερ­γα­σία με το ρα­τσι­στι­κό κρά­τος είναι ανα­γνώ­ρι­ση και στή­ρι­ξή του. Στη Λα­τι­νι­κή Αμε­ρι­κή, οι δια­δη­λω­τές απαι­τούν να ολο­κλη­ρω­θεί η «ρήξη» με το Ισ­ρα­ήλ, σε κάθε επί­πε­δο, πέρα από το δι­πλω­μα­τι­κό πεδίο - βλέπε απε­λά­σεις Ισ­ραη­λι­νών πρε­σβευ­τών από την κυ­βέρ­νη­ση της Βε­νε­ζου­έ­λας. Ήδη η κυ­βέρ­νη­ση της Χιλής σκέ­φτε­ται να ακυ­ρώ­σει τις πρό­σφα­τες εμπο­ρι­κές της συμ­φω­νί­ες με το Ισ­ρα­ήλ. 

Η πάλη αυτή δεν μπο­ρεί να πε­ρι­μέ­νει φυ­σι­κά το εν­δε­χό­με­νο μιας εκλο­γι­κής νίκης της Αρι­στε­ράς. Πρέ­πει να είναι διαρ­κής, από οποια­δή­πο­τε θέση. Το αί­τη­μα για δια­κο­πή κάθε σχέ­σης με το κρά­τος-τρο­μο­κρά­τη πρέ­πει να μπει από τώρα στο οπλο­στά­σιο όλης της Αρι­στε­ράς. 
Αλλά λόγω όσων προ­α­να­φέρ­θη­καν, θα έχει ξε­χω­ρι­στή αξία να γίνει κομ­μά­τι των δε­σμεύ­σε­ων μιας κυ­βέρ­νη­σης της Αρι­στε­ράς, το ότι όλες οι συμ­φω­νί­ες που υπέ­γρα­ψε ο Σα­μα­ράς και οι προ­κά­το­χοί του με τους φο­νιά­δες των Πα­λαι­στι­νί­ων θα κα­ταρ­γη­θούν. Οι υπο­στη­ρι­κτές της «ρε­άλ-πο­λι­τίκ» και οι «γε­ω­στρα­τη­γι­κοί ανα­λυ­τές» μπο­ρεί να έχουν εν­στά­σεις. Αλλά η ουσία είναι πως -όπως λένε και οι ακτι­βι­στές του BDS- το κί­νη­μα αυτό είναι «η με­γα­λύ­τε­ρη απερ­για­κή φρου­ρά του πλα­νή­τη», και κα­νείς στην Αρι­στε­ρά δεν δι­καιού­ται να την πε­ρά­σει.

Ισ­ρα­ήλ: Ρα­τσι­στι­κό κρά­τος εποί­κων - χω­ρο­φύ­λα­κας του ιμπε­ρια­λι­σμού

Το Πα­λαι­στι­νια­κό δεν είναι η ιστο­ρία ενός πο­λέ­μου ανά­με­σα σε δύο κράτη ή απλώς σε δύο λαούς. Είναι μια ιστο­ρία κλεμ­μέ­νης γης, εθνο­κά­θαρ­σης,  κα­τα­πί­ε­σης και κα­το­χής εις βάρος ενός λαού. Είναι ταυ­τό­χρο­να η επική ιστο­ρία της δια­χρο­νι­κής αντί­στα­σης ενός λαού σε όλα αυτά. 
Ο κε­ντρι­κός λόγος που κάνει το Πα­λαι­στι­νια­κό ξε­χω­ρι­στή πε­ρί­πτω­ση είναι η φύση του κρά­τους του Ισ­ρα­ήλ, που δεν είναι ένα «φυ­σιο­λο­γι­κό» κρά­τος, και γι’ αυτό -σε πεί­σμα της επί­ση­μης προ­πα­γάν­δας- η ίδια του η ύπαρ­ξη με τη ση­με­ρι­νή του μορφή είναι το με­γα­λύ­τε­ρο εμπό­διο στην επί­λυ­ση της σύ­γκρου­σης στην πε­ριο­χή της ιστο­ρι­κής Πα­λαι­στί­νης. 

Το Ισ­ρα­ήλ ιδρύ­θη­κε ως κρά­τος εποί­κων, και αυτή του η φύση, σε συν­δυα­σμό με την επί­ση­μη ιδε­ο­λο­γία του, το κα­τα­δί­κα­σε να βρί­σκε­ται σε διαρ­κή σύ­γκρου­ση με τους Άρα­βες. 

Για τη δη­μιουρ­γία του απαι­τή­θη­κε ένας αι­μα­τη­ρός πό­λε­μος, στη διάρ­κεια του οποί­ου οι σιω­νι­στι­κές δυ­νά­μεις, στη­ριγ­μέ­νες σε εποί­κους που με­τα­νά­στευαν στην πε­ριο­χή, με την υπό­σχε­ση των με­γά­λων δυ­νά­με­ων να δη­μιουρ­γη­θεί εκεί εβραϊ­κό κρά­τος, εκτό­πι­σαν από τις εστί­ες και τη γη τους εκα­το­ντά­δες χι­λιά­δες Πα­λαι­στί­νιους και κα­τέ­λα­βαν το 75% της ιστο­ρι­κής Πα­λαι­στί­νης. Η επί­ση­μη κρα­τι­κή ιδε­ο­λο­γία του είχε εξαρ­χής ως στόχο τον εκτο­πι­σμό ή την εξα­φά­νι­ση των Αρά­βων από τη γη που πρέ­πει να κα­λύ­ψει ένα αμι­γώς «εβραϊ­κό κρά­τος». Το 1967, με νέο πό­λε­μο, κα­τέ­λα­βε ακόμα πε­ρισ­σό­τε­ρα εδάφη, ενώ με τη διαρ­κή επέ­κτα­ση των εποι­κι­σμών, έφτα­σε σή­με­ρα να ελέγ­χει το 90% της καλ­λιερ­γή­σι­μης γης. Πε­ριό­ρι­σε τον πα­λαι­στι­νια­κό πλη­θυ­σμό στη Λω­ρί­δα της Γάζας, μια μικρή λω­ρί­δα γης (360 τ.χλμ.) όπου έχουν στοι­βα­χτεί 1,5 εκα­τομ­μύ­ριο άν­θρω­ποι, και την κα­τα­κερ­μα­τι­σμέ­νη από εποι­κι­σμούς Δυ­τι­κή Όχθη. 

Αυτή η αρ­πα­γή γης δεν έχει στα­μα­τή­σει μέχρι σή­με­ρα. Τα εποι­κι­στι­κά προ­γράμ­μα­τα του ισ­ραη­λι­νού κρά­τους συ­νε­χί­ζο­νται αδιά­κο­πα. Εκα­το­ντά­δες χι­λιά­δες Πα­λαι­στί­νιοι ζουν σε στρα­τό­πε­δα προ­σφύ­γων, είτε στα ίδια τα «πα­λαι­στι­νια­κά εδάφη» (Γάζα και Δυ­τι­κή Όχθη) είτε στο εξω­τε­ρι­κό, ξε­ρι­ζω­μέ­νοι από τις εστί­ες τους.

Η πο­λι­τι­κή του κρά­τους του Ισ­ρα­ήλ είναι αντί­στοι­χη με το Απαρτ­χάιντ της Νό­τιας Αφρι­κής. Ως «εβραϊ­κό κρά­τος», κα­τα­δι­κά­ζει τους Πα­λαι­στί­νιους που ζουν στην επι­κρά­τειά του σε συν­θή­κες πο­λι­τών δεύ­τε­ρης κα­τη­γο­ρί­ας.

Και βέ­βαια, ο ισ­ραη­λι­νός στρα­τός πα­ρα­μέ­νει μια δύ­να­μη κα­το­χής, ακόμα και με τα μέτρα του «διε­θνούς δι­καί­ου», καθώς το Συμ­βού­λιο Ασφα­λεί­ας του ΟΗΕ δεν ανα­γνώ­ρι­σε τα «τε­τε­λε­σμέ­να» του πο­λέ­μου του 1967 (κα­το­χή της Δυ­τι­κής Όχθης, της Γάζας, των Υψι­πέ­δων του Γκο­λάν) και με ψή­φι­σμά του, από το 1967 ακόμα, προ­τεί­νει την επι­στρο­φή τους. 

Το «τεί­χος του Απαρτ­χάιντ» και τα εκα­το­ντά­δες «ση­μεία ελέγ­χου» του ισ­ραη­λι­νού στρα­τού δεί­χνουν πόσο κω­μι­κο­τρα­γι­κό είναι το «κρά­τος» το οποίο υπο­τί­θε­ται πως οι­κο­δο­μεί­ται-διοι­κεί­ται από την Πα­λαι­στι­νια­κή Αρχή στα λε­γό­με­να «πα­λαι­στι­νια­κά εδάφη». Ακόμα και η απο­χώ­ρη­ση από τη Γάζα, το 2005, συ­νο­δεύ­τη­κε γρή­γο­ρα από την ασφυ­κτι­κή πο­λιορ­κία της από το 2006 μέχρι σή­με­ρα, που την έχει με­τα­τρέ­ψει στη «με­γα­λύ­τε­ρη υπαί­θρια φυ­λα­κή στον πλα­νή­τη». 

Για το σιω­νι­στι­κό κρά­τος, στρα­τη­γι­κός και ιδρυ­τι­κός στό­χος είναι οι Πα­λαι­στί­νιοι να πά­ψουν να υπάρ­χουν ως λαός, για να μπο­ρέ­σει να οι­κο­δο­μη­θεί το Ισ­ρα­ήλ στη γη που «δι­καιω­μα­τι­κά» (κατά την κυ­ρί­αρ­χη ιδε­ο­λο­γία) του ανή­κει. Είναι αυτή η φύση του κρά­τους του Ισ­ρα­ήλ πάνω στην οποία σκο­ντά­φτουν δια­χρο­νι­κά όλες οι στρα­τη­γι­κές «δια­πραγ­μά­τευ­σης».

Το επι­πλέ­ον -αλλά κα­θο­ρι­στι­κό- στοι­χείο που κα­θο­ρί­ζει το χα­ρα­κτή­ρα του Πα­λαι­στι­νια­κού είναι ο χα­ρα­κτή­ρας του κρά­τους του Ισ­ρα­ήλ ως «κρά­τους-χω­ρο­φύ­λα­κα» του αμε­ρι­κα­νι­κού ιμπε­ρια­λι­σμού στη Μέση Ανα­το­λή. Αυτόν το ρόλο δεν τον απο­δί­δει η Αρι­στε­ρά στο σιω­νι­στι­κό κρά­τος, τον έχουν πε­ρι­γρά­ψει με κεί­με­νά τους όλοι οι ιστο­ρι­κοί ηγέ­τες του. 

Η στή­ρι­ξη του σιω­νι­στι­κού ρεύ­μα­τος (μειο­ψη­φι­κού για δε­κα­ε­τί­ες) μέσα στους κόλ­πους της διε­θνούς εβραϊ­κής κοι­νό­τη­τας και η υπο­στή­ρι­ξη των εποί­κων ήταν κομ­μά­τι της απά­ντη­σης του βρε­τα­νι­κού ιμπε­ρια­λι­σμού στην αρα­βι­κή αντί­στα­ση στην πε­ριο­χή της Πα­λαι­στί­νης. Με­τα­πο­λε­μι­κά, και ενώ οι ΗΠΑ ανα­δει­κνύ­ο­νται κυ­ρί­αρ­χη δύ­να­μη στη Μέση Ανα­το­λή, η Ουά­σι­νςγ­κτον και όχι το Λον­δί­νο  ανέ­λα­βε το ρόλο του «προ­στά­τη» του Ισ­ρα­ήλ, με αντα­πό­δο­ση το κρά­τος του Ισ­ρα­ήλ να είναι το «αβύ­θι­στο αε­ρο­πλα­νο­φό­ρο» των ΗΠΑ στη Μέση Ανα­το­λή, ενά­ντια στις αρα­βι­κές μάζες. 
Τα δι­σε­κα­τομ­μύ­ρια οι­κο­νο­μι­κής στρα­τιω­τι­κής βο­ή­θειας εδώ και δε­κα­ε­τί­ες, τα «στρα­βά μάτια» της «διε­θνούς κοι­νό­τη­τας» σε απα­νω­τές, δια­χρο­νι­κές πα­ρα­βιά­σεις του διε­θνούς δι­καί­ου από το κρά­τος-τρο­μο­κρά­τη, δεν οφεί­λο­νται στην ισχύ του «εβραϊ­κού λόμπι» όπως ισχυ­ρί­ζο­νται οι συ­νω­μο­σιο­λό­γοι και οι ακρο­δε­ξιοί. Οφεί­λο­νται στη χρη­σι­μό­τη­τα του Ισ­ρα­ήλ ως «μπά­τσου» των ΗΠΑ στη Μέση Ανα­το­λή. 

Αυτή η ιδιαι­τε­ρό­τη­τα έχει δύο επι­πτώ­σεις. 

Η μία είναι πως οι πο­λί­τες του Ισ­ρα­ήλ οφεί­λουν το επί­πε­δο δια­βί­ω­σής τους και την ασφά­λειά τους στη γεν­ναία στή­ρι­ξη από τις ΗΠΑ και συ­νε­πώς στο ρόλο που το κρά­τος του Ισ­ρα­ήλ παί­ζει ενά­ντια στις αρα­βι­κές μάζες. Αυτό κάνει την κοι­νω­νία του Ισ­ρα­ήλ δια­φο­ρε­τι­κή από τις κλα­σι­κές τα­ξι­κές κα­πι­τα­λι­στι­κές κοι­νω­νί­ες, κάνει πολύ πιο δύ­σκο­λο για τους Ισ­ραη­λι­νούς να αμ­φι­σβη­τή­σουν το σιω­νι­στι­κό σχέ­διο και το κρά­τος.

Η άλλη επί­πτω­ση είναι πως η πάλη ενά­ντια στο κρά­τος του Ισ­ρα­ήλ, ο πα­λαι­στι­νια­κός αγώ­νας, ξε­περ­νά τα όρια ενός απλού εθνι­κο­α­πε­λευ­θε­ρω­τι­κού κι­νή­μα­τος και γί­νε­ται υπό­θε­ση συ­νο­λι­κό­τε­ρα της πάλης για την ήττα του δυ­τι­κού ιμπε­ρια­λι­σμού στη Μέση Ανα­το­λή. Θέ­λο­ντας και μη, οι Πα­λαι­στί­νιοι βρί­σκο­νται στην πρώτη γραμ­μή της διε­θνούς πάλης ενά­ντια στον αμε­ρι­κα­νι­κό ιμπε­ρια­λι­σμό. Καθώς το Πα­λαι­στι­νια­κό είναι ζή­τη­μα που αφορά όλο τον αρα­βι­κό κόσμο, και άρα τρο­φο­δο­τεί και εντά­σεις ανά­με­σα στους αρα­βι­κούς λαούς και στα κα­θε­στώ­τα της πε­ριο­χής (που τις τε­λευ­ταί­ες δε­κα­ε­τί­ες στη­ρί­ζουν το Ισ­ρα­ήλ ή σιω­πούν απέ­να­ντι στο δράμα των Πα­λαι­στι­νί­ων), οι Πα­λαι­στί­νιοι επί­σης βρί­σκο­νται στην πρώτη γραμ­μή της πάλης για το μέλ­λον της Βό­ρειας Αφρι­κής και της Μέσης Ανα­το­λής. 

Γι’ αυ­τούς τους λό­γους η πα­λαι­στι­νια­κή αντί­στα­ση αγκα­λιά­στη­κε ιστο­ρι­κά από τη διε­θνή Αρι­στε­ρά. Γι’ αυ­τούς τους λό­γους μια πο­λι­τι­κή γραμ­μή που απλώς εύ­χε­ται «ει­ρή­νη» δεν αρ­μό­ζει στο Πα­λαι­στι­νια­κό. Γι’ αυ­τούς τους λό­γους μέχρι σή­με­ρα στις δια­δη­λώ­σεις κυ­ριαρ­χεί το σύν­θη­μα «Δεν υπάρ­χει ει­ρή­νη χωρίς δι­καιο­σύ­νη». 

Γι’ αυ­τούς τους λό­γους, η απά­ντη­ση περ­νά­ει μέσα από τη διά­λυ­ση του ρα­τσι­στι­κού κρά­τους-απαρτ­χάιντ, προ­κει­μέ­νου να προ­κύ­ψει η μο­να­δι­κή δί­καιη λύση: Η δη­μιουρ­γία ενός κρά­τους σε όλη την ιστο­ρι­κή Πα­λαι­στί­νη, με ίσα δι­καιώ­μα­τα για όλους τους πο­λί­τες του, Άρα­βες και Εβραί­ους.