Ο ΣΥΡΙΖΑ, η κυβέρνηση, η "συμφωνία", η δημοκρατία και... οι άλλοι

Το πρω­το­φα­νές πρα­ξι­κό­πη­μα σε βάρος της ελ­λη­νι­κής κυ­βέρ­νη­σης και η «λίστα φρι­κα­λε­ο­τή­των» την οποία ανα­γκά­στη­κε να απο­δε­χθεί εκ­βια­ζό­με­νη, δεν αφή­νουν πολλά πε­ρι­θώ­ρια για δια­φο­ρε­τι­κές εκτι­μή­σεις τόσο ως προς την έκτα­ση της συ­ντρι­βής του πο­λι­τι­κού σχε­δί­ου του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και της κυ­βέρ­νη­σης όσο και για τα χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά γνω­ρί­σμα­τα που πα­γιώ­νο­νται εντός της Ευ­ρω­ζώ­νης.

Αν και δεν είναι η στιγ­μή για ανα­λυ­τι­κό απο­λο­γι­σμό πρά­ξε­ων και πα­ρα­λεί­ψε­ων για το εξά­μη­νο από τις εκλο­γές μέχρι σή­με­ρα, καθώς επεί­γουν εξαι­ρε­τι­κά σο­βα­ρές πο­λι­τι­κές απο­φά­σεις, αυτές οι απο­φά­σεις δεν μπο­ρούν να λη­φθούν πα­ρα­γνω­ρί­ζο­ντας την εμπει­ρία που προ­έ­κυ­ψε αυτό το διά­στη­μα.

Ο δρό­μος της εφαρ­μο­γής της συμ­φω­νί­ας, τον οποίο ει­ση­γεί­ται ο πρω­θυ­πουρ­γός, εκτι­μά πως θα έχει το πε­ρι­θώ­ριο να αμ­βλύ­νει τις κα­τα­στρο­φι­κές προ­βλέ­ψεις της «συμ­φω­νί­ας» και να ασκή­σει πτυ­χές της κυ­βερ­νη­τι­κής πο­λι­τι­κής, αφού απο­κα­τα­στα­θεί η ρευ­στό­τη­τα και στα­θε­ρο­ποι­η­θεί η οι­κο­νο­μία της χώρας. Η προ­σέγ­γι­ση αυτή προ­σβλέ­πει σε τό­νω­ση των επεν­δύ­σε­ων και συ­να­κό­λου­θη ανά­πτυ­ξη καθώς και σε με­ταρ­ρυθ­μί­σεις στο κρά­τος, τη δη­μό­σια διοί­κη­ση, τη δι­καιο­σύ­νη, τη δια­φθο­ρά, τη δια­πλο­κή κ.λπ.

Πέραν του ότι τα πα­ρα­πά­νω απο­τε­λούν ανα­μά­ση­μα της θε­ω­ρί­ας του «success story», τόσο οι κοι­νω­νι­κές εντά­σεις, που θα οξυν­θούν εκ νέου με την εφαρ­μο­γή των προ­βλέ­ψε­ων της «συμ­φω­νί­ας», όσο και η εχθρι­κή στάση των δα­νει­στών δεν πρό­κει­ται να επι­τρέ­ψουν μια τέ­τοια εξέ­λι­ξη. Οι δα­νει­στές δεν θα αρ­κε­στούν στο να με­τα­τρέ­ψουν την πρώτη κυ­βέρ­νη­ση με κορμό την Αρι­στε­ρά σε τέ­ταρ­τη μνη­μο­νια­κή κυ­βέρ­νη­ση της χώρας, που θα δια­σφα­λί­σει την κοι­νω­νι­κή συ­ναί­νε­ση για το 3ο Μνη­μό­νιο (πράγ­μα που έχει ήδη επι­τευ­χθεί: 2010 - 1ο Μνη­μό­νιο, 172 βου­λευ­τές | 2012 - 2ο, 199 | 2015 - 3ο, 229), αντί­θε­τα θα κά­νουν ό,τι περ­νά­ει από το χέρι τους προ­κει­μέ­νου να δη­μιουρ­γή­σουν δι' αυτής το από­λυ­το αντι­πα­ρά­δειγ­μα για κάθε άλλο λαό που θα ήθελε να ση­κώ­σει κε­φά­λι.

Η επι­τή­ρη­ση θα είναι αμεί­λι­κτη και διαρ­κής, τα μέτρα απο­κλεί­ε­ται να απο­δώ­σουν τα προ­βλε­πό­με­να, κατά συ­νέ­πεια θα ζη­τού­νται νέα και θα δη­μιουρ­γού­νται διαρ­κώς προ­σκόμ­μα­τα στη χρη­μα­το­δο­τι­κή ροή. Τα υφε­σια­κά και τα­ξι­κά άδικα μέτρα θα εξα­θλιώ­σουν μέ­χρις εξό­ντω­σης τον ήδη χει­μα­ζό­με­νο ελ­λη­νι­κό λαό, ο οποί­ος θα απο­μα­κρύ­νε­ται από την κυ­βέρ­νη­ση, ανα­ζη­τώ­ντας άλλες, αντι­δρα­στι­κές πι­θα­νό­τα­τα, διε­ξό­δους. Η πρό­βλε­ψη ότι σε μια οι­κο­νο­μία σε «σπι­ράλ θα­νά­του» (όπως το πε­ρι­γρά­φουν οι προ­ε­κλο­γι­κές ανα­λύ­σεις του ίδιου του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ) θα γί­νουν με­γά­λες επεν­δύ­σεις, την ώρα που τε­ρά­στια επεν­δυ­τι­κά κε­φά­λαια κά­νουν φτερά από την Ευ­ρώ­πη προς άλλες, πιο κερ­δο­φό­ρες πε­ριο­χές, είναι απλώς ανε­δα­φι­κή. Επί­σης, η προσ­δο­κία για δυ­να­τό­τη­τα νο­μο­θε­τι­κών πρω­το­βου­λιών προς μια λο­γι­κή κοι­νω­νι­κής δι­καιο­σύ­νης και ανα­δια­νο­μής του πλού­του κα­ταρ­ρέ­ει υπό το βάρος της πρό­βλε­ψης για έγκρι­ση από τους θε­σμούς κάθε νο­μο­σχε­δί­ου, πριν καν αυτό βγει σε δη­μό­σια δια­βού­λευ­ση. Είναι απο­λύ­τως απί­θα­νο μια κυ­βέρ­νη­ση σε ομη­ρία, και σε -εκ των πραγ­μά­των- μι­κρό­τε­ρη ή με­γα­λύ­τε­ρη συ­νεν­νό­η­ση με τα κόμ­μα­τα του Ναι, να μπο­ρέ­σει να νο­μο­θε­τή­σει προς μια τέ­τοια κα­τεύ­θυν­ση. Εκτός των πα­ρα­πά­νω, τέλος, ακόμα και η τε­λι­κή επί­τευ­ξη συμ­φω­νί­ας για το 3ο Μνη­μό­νιο, έχει τεθεί ήδη εκ νέου εν αμ­φι­βό­λω από τις ίδιες ευ­ρω­παϊ­κές ελίτ που επι­ζη­τούν τον από­λυ­το εξευ­τε­λι­σμό της ελ­λη­νι­κής κυ­βέρ­νη­σης. Άλ­λω­στε, όπως μά­θα­με μετά τη συμ­φω­νία του Φε­βρουα­ρί­ου, όταν ένας εκ­βια­σμός απο­δί­δει και δεν λαμ­βά­νο­νται μέτρα αντι­με­τώ­πι­σής του, τότε θα επα­να­λαμ­βά­νε­ται όποτε χρειά­ζε­ται.

Με λίγα λόγια, αυτός ο δρό­μος πα­ρα­βιά­ζει ό,τι πα­ρα­βιά­ζε­ται: τη λο­γι­κή και τη συ­νεί­δη­σή μας, τις συ­νε­δρια­κές δε­σμεύ­σεις, τις προ­ε­κλο­γι­κές εξαγ­γε­λί­ες και, ασφα­λώς, τη λαϊκή εντο­λή τόσο της 25ης Ια­νουα­ρί­ου όσο και της 5ης Ιου­λί­ου.

Κατά συ­νέ­πεια, η κυ­βέρ­νη­ση, υπό το πα­ρα­πά­νω πλαί­σιο, απο­κλεί­ε­ται να κυ­βερ­νή­σει ως αρι­στε­ρή. Η αφο­μοί­ω­ση της λο­γι­κής των μο­νο­δρό­μων εκ μέ­ρους της δι­καιώ­νει όλες τις προη­γού­με­νες μνη­μο­νια­κές κυ­βερ­νή­σεις και, σε συν­δυα­σμό με πολ­λές από τις μέχρι τώρα επι­λο­γές της (ΠτΔ, Δ.Σ. ΕΡΤ, στε­λέ­χω­ση «κλει­στού» κυ­βερ­νη­τι­κού επι­τε­λεί­ου, υπουρ­γείο Δη­μό­σιας Τάξης κ.λπ.), αλλά και μια ρη­το­ρι­κή που πε­ρι­στρέ­φε­ται γύρω από τις «επεν­δύ­σεις», τις «αγο­ρές» και την «ανά­πτυ­ξη», χωρίς ίχνος προ­σπά­θειας για απο­δό­μη­ση της ιδε­ο­λο­γι­κής ηγε­μο­νί­ας του νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμού, στοι­χειο­θε­τούν σαφές σήμα αλ­λα­γής κα­τεύ­θυν­σης. Μια τέ­τοια κυ­βέρ­νη­ση δεν μπο­ρεί να κα­τα­γρα­φεί ως «κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς». Στην ουσία, απο­τε­λεί κυ­βέρ­νη­ση ει­δι­κού σκο­πού και μπο­ρεί να έχει την ανοχή των βου­λευ­τών του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, για να ολο­κλη­ρώ­σει το έργο της ως κυ­βέρ­νη­ση μειο­ψη­φί­ας, μέχρι την προ­κή­ρυ­ξη εκλο­γών.

Η Αρι­στε­ρά δεν μπο­ρεί να επι­τρέ­ψει να συ­ντε­λε­στεί αυτή η με­τάλ­λα­ξη στο όνομά της. Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ δεν έχει πε­ρι­θώ­ριο να τα­πει­νώ­σει εκ νέου τον ελ­λη­νι­κό λαό, οδη­γώ­ντας τον από τον έντι­μο συμ­βι­βα­σμό στη συν­θη­κο­λό­γη­ση άνευ όρων, αντί­θε­τα πρέ­πει τά­χι­στα να πα­ρα­δε­χθεί πως η γραμ­μή του ιδρυ­τι­κού συ­νε­δρί­ου απέ­τυ­χε, καθώς η «Ευ­ρώ­πη των λαών και της αλ­λη­λεγ­γύ­ης» ητ­τή­θη­κε κατά κρά­τος, και να μπει σε δια­δι­κα­σία άμε­σης επε­ξερ­γα­σί­ας σχε­δί­ου ομα­λού απε­γκλω­βι­σμού της χώρας από τις διε­θνείς δε­σμεύ­σεις της. Είναι σαφές πως δεν μπο­ρείς να απει­λείς με όπλα που δεν έχεις. Όλοι φο­βού­νται τα πυ­ρη­νι­κά, αλλά γε­λά­νε με κά­ποιον που απει­λεί μ' αυτά χωρίς να έχει κόκ­κι­νο κου­μπί. Κατά συ­νέ­πεια, η μόνη κα­τε­πεί­γου­σα δια­δι­κα­σία που μπο­ρεί να γίνει απο­δε­κτή είναι η αξιο­ποί­η­ση όλων των προ­κα­ταρ­κτι­κών σχε­δί­ων για ομαλή απο­δέ­σμευ­ση από την Ευ­ρω­ζώ­νη, η οποία ούτως ή άλλως εμ­φα­νί­ζει κραυ­γα­λέα ση­μά­δια απο­σύν­θε­σης, καθώς και των ανα­λύ­σε­ων των δια­ση­μό­τε­ρων διε­θνώς οι­κο­νο­μο­λό­γων, που κα­τήγ­γει­λαν τη «συμ­φω­νία» και κά­λε­σαν την Ελ­λά­δα να μην την απο­δε­χθεί, προ­κει­μέ­νου να συ­γκρο­τη­θεί εφαρ­μό­σι­μο πρό­γραμ­μα επι­στρο­φής σε εθνι­κό νό­μι­σμα, με όλα τα πι­θα­νά εν­διά­με­σα στά­δια, και δια­χεί­ρι­σης των συ­νε­πειών τους με γνώ­μο­να την προ­στα­σία των χα­μη­λό­τε­ρων στρω­μά­των.

Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ δεν μπο­ρεί να απο­δε­χθεί τη με­τα­κύ­λι­ση του εκ­βια­σμού και, εν τέλει, του πρα­ξι­κο­πή­μα­τος στο εσω­τε­ρι­κό του. Η άρ­νη­ση σύ­γκλι­σης των ορ­γά­νων, η συ­στη­μα­τι­κή απα­ξί­ω­σή τους και η ερ­γα­λεια­κή αξιο­ποί­η­σή τους ως σφρα­γί­δας επι­κύ­ρω­σης προει­λημ­μέ­νων απο­φά­σε­ων δεν έχει καμία σχέση με δη­μο­κρα­τία. Και δεν μπο­ρού­με να ισχυ­ρι­ζό­μα­στε πως αγω­νι­ζό­μα­στε για τη δη­μο­κρα­τία στη χώρα και την Ευ­ρώ­πη, όταν τη χρη­σι­μο­ποιού­με μόνο ως πρό­φα­ση στο εσω­τε­ρι­κό του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ.

Η ανά­γκη του κό­σμου για μια νέα σχέση με την πο­λι­τι­κή, τη δη­μο­κρα­τία, τις σχέ­σεις αντι­προ­σώ­πευ­σης και το πο­λι­τι­κό σύ­στη­μα συ­νο­λι­κά είναι πια κραυ­γα­λέα. Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ έχει να επι­λέ­ξει με­τα­ξύ του να την θω­ρα­κί­σει, να την ορ­γα­νώ­σει και να την οδη­γή­σει την επό­με­νη πε­ρί­ο­δο με όρους κοι­νω­νι­κής χει­ρα­φέ­τη­σης ή να την αφή­σει να τον προ­σπε­ρά­σει, συ­γκα­τα­λε­γό­με­νος στα κόμ­μα­τα του πα­λαιού πο­λι­τι­κού σκη­νι­κού, απο­τε­λώ­ντας κι αυτός ήδη πα­ρελ­θόν.

Σε κάθε πε­ρί­πτω­ση, η τα­ξι­κή πάλη συ­νε­χί­ζε­ται!

* Ο Αλέ­ξαν­δρος Μπί­στης είναι πο­λι­τι­κός επι­στή­μο­νας, ένας εκ των 109 μελών της Κ.Ε. του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ που συ­νυ­πέ­γρα­ψαν τη δή­λω­ση περί απόρ­ρι­ψης της συμ­φω­νί­ας με τους δα­νει­στές