Ο Τραμπ απειλεί τη Β. Κορέα. Κίνδυνος για όλο τον πλανήτη

Το καθεστώς του Κιμ Γιονγκ Ουν στη Βόρεια Κορέα είναι ένα δικτατορικό προσωπολατρικό καθεστώς που ενέχει ακόμη και στοιχεία θεοποίησης του «μεγάλου ηγέτη» και των προγόνων του. Ως «μάσκα» και βιτρίνα το καθεστώς ονομάζεται λαϊκή δημοκρατία, και χρησιμοποιεί σοσιαλιστική και κομουνιστική ορολογία, όπως εξάλλου κάνει και το καθεστώς στην Κίνα και –παλιότερα– πολλά άλλα καθεστώτα που στην πραγματικότητα ήταν απολύτως καπιταλιστικά. Το βιοτικό επίπεδο των απλών ανθρώπων, σε σχέση με τους συμπατριώτες τους στη Ν. Κορέα, είναι πολύ χαμηλότερο ειδικά σε τομείς όπως η διατροφή, ενώ ο μιλιταρισμός είναι στη ημερήσια διάταξη. Ωστόσο η κριτική στο καθεστώς σταματά εκεί.

Γιατί το ίδιο το καθεστώς αυτό είναι προϊόν των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων, κυρίως των ΗΠΑ, στην κορεατική χερσόνησο και των αναρίθμητων εγκλημάτων που έχουν διαπράξει εκεί.

Στις αρχές της δεκαετίας του 1950, κατά τη διάρκεια του Κορεατικού Πολέμου, οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους (μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα με πολεμικά της αεροπλάνα) έριξαν περισσότερες βόμβες απ’ όσες είχαν ρίξει σε ολόκληρο τον Ειρηνικό Ωκεανό κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου. Αυτό το carpet bombing, περιλάμβανε και 32.000 τόνους ναπάλμ που συχνά στόχευαν τους αμάχους. Ολόκληρες πόλεις ισοπεδώθηκαν και συνολικά εξοντώθηκαν δύο εκατομμύρια Βορειοκορεάτες, πέρα από κάθε λογική στρατιωτικών στόχων. Η ίδια η πρωτεύουσα Πιονγιάνγκ έμεινε μόλις με το 1/10 του πληθυσμού της μετά τους βομβαρδισμούς (από 500.000 έμειναν 50.000) λόγω θανάτων ή εμπρησμών των σπιτιών από τις βόμβες.

Σύμφωνα με τον Αμερικανό δημοσιογράφο Μπλέιν Χάρντεν, «σε ένα διάστημα τριών ετών περίπου, σκοτώσαμε το 20% του πληθυσμού, όπως παραδέχθηκε ο στρατηγός της Αεροπορίας Κέρτις Λεμέι, επικεφαλής της Στρατηγικής Αεροπορικής Δύναμης κατά τη διάρκεια του Πολέμου της Κορέας». Ο Ντιν Ρασκ, που χρημάτισε και υπουργός Εξωτερικών, έλεγε ότι οι ΗΠΑ βομβάρδισαν «οτιδήποτε κινείτο στη Βόρεια Κορέα, αλλά ακόμη και κάθε τούβλο που βρισκόταν ακόμη πάνω σε άλλο τούβλο».

Και αφού τέλειωσαν με τους στρατιωτικούς στόχους και τους αμάχους, τα αμερικανικά βομβαρδιστικά κατέστρεψαν τα υδροηλεκτρικά και αρδευτικά φράγματα, ενώ στα κατοπινά στάδια του πολέμου πλημμύρισαν τις καλλιεργούμενες εκτάσεις και κατέστρεψαν τις σοδειές για να οδηγήσουν τον πληθυσμό σε μαζική πείνα.

Η «δουλειά» δεν τελείωσε εκεί όμως. Στα εξήντα τέσσερα χρόνια από την ανακωχή, οι ΗΠΑ έχουν κάνει τα πάντα για να διαλύσουν, να ταπεινώσουν και να καταστρέψουν τη Β. Κορέα. Κυρίως, με τα εμπάργκο που έχουν επιβάλει, έχουν οδηγήσει πολλάκις τον βορειοκορεατικό λαό σε λιμό. Ταυτόχρονα έχουν εγκαταστήσει δίπλα στα σύνορα της χώρας πυραυλικά συστήματα απειλώντας να την ισοπεδώσουν για ακόμη μία φορά.

Είναι απέναντι σε αυτό το ιστορικό υπόβαθρο και τις μετέπειτα εξελίξεις που οικοδομήθηκε το καθεστώς στη Βόρεια Κορέα: οικοδομήθηκε συμμετρικά με τις εναντίον της χώρας απειλές. Αυτό το πλαίσιο εξηγεί και το γεγονός ότι το καθεστώς διατηρεί μεγάλο ποσοστό υποστήριξης από τον πληθυσμό (δεν είναι μόνον η προπαγάνδα και η καταστολή που εξηγεί την έλλειψη μαζικής αντιπολίτευσης).

Σε αυτό το πλαίσιο της συμμετρίας, η Β. Κορέα έχει αναπτύξει μικρά πυρηνικά όπλα (αυτός είναι ένας ακόμη από τους βασικούς λόγους που ο Κιμ έχει παραμείνει στη θέση του αλλά και που ο βορειοκορεατικός λαός δεν έχει τη μοίρα του ιρακινού και του αφγανικού λαού). Είναι πρόκληση όχι μόνο ενάντια στην ειρήνη αλλά και ενάντια στη λογική ημών, των υποτιθέμενα τρίτων, τα ελληνικά Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης (που αναπαράγουν την προπαγάνδα των αμερικανικών ομολόγων τους) να μας λένε ότι η Β. Κορέα δεν έχει δικαίωμα στα πυρηνικά  την ίδια στιγμή που η μεγαλύτερη  πυρηνική υπερδύναμη του πλανήτη έχει περικυκλώσει τη χώρα με αναρίθμητους πυραύλους, αεροπλανοφόρα, βάσεις και στρατιώτες. Αν, άραγε, μια υποθετική πυρηνική δύναμη είχε βάσεις μερικά χιλιόμετρα από τα σύνορα των ΗΠΑ, αν τα αεροπλανοφόρα της ήταν έξω από το Λ. Άντζελες κι αν αυτή η δύναμη πραγματοποιούσε κοινά στρατιωτικά γυμνάσια με το Μεξικό με πραγματικά πυρά, λίγα χιλιόμετρα μακριά από την Αριζόνα και το Τέξας, θα τολμούσε κανείς τότε, να καταγγείλει τις ΗΠΑ γιατί διαθέτουν πυρηνικά; Ή θα τολμούσε τότε να «ανακαλύψει» πόσο αντιδημοκράτης, μισογύνης, ρατσιστής, πολεμοκάπηλος, αντικομουνιστής και μη εκλεγμένος μέσα από δίκαιες εκλογές από την πλειονότητα του αμερικανικού λαού, είναι ο πρόεδρος Τραμπ;  Ή μήπως θα ήταν «λογικό» να «ανακαλύψει» τότε ότι οι ΗΠΑ έχουν πάνω από 2.000.000 φυλακισμένους, ότι εξοντώνουν συστηματικά ένα τμήμα τους πληθυσμού τους με βάση το χρώμα (βλ. εκατοντάδες δολοφονίες μαύρων κάθε χρόνο) και ότι είναι η μοναδική χώρα που έχει πράγματι χρησιμοποιήσει δις πυρηνικά όπλα σε βάρος άλλης χώρας; Ή, ότι οι ΗΠΑ δολοφονούν ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ πολιτικούς τους αντιπάλους σε όλον τον κόσμο με πυραυλικές επιθέσεις από τηλεκατευθυνόμενα αεροπλάνα;

Η απειλή πολέμου στη Β. Κορέα είναι μονοδιάστατη: προέρχεται από τις ΗΠΑ. Αν ανοίξει ο ασκός ενός τέτοιου πολέμου, με τις πυρηνικές του συνέπειες, κανένα μέρος του πλανήτη δεν θα είναι πια ασφαλές, καθώς αργά ή γρήγορα θα εμπλακούν και άλλες δυνάμεις – τελικά η Κίνα και η Ρωσία. Ο Τραμπ έχει φάει διαδοχικές πολιτικές σφαλιάρες στο εσωτερικό των ΗΠΑ και τώρα πιθανά θέλει να στρέψει αλλού την προσοχή μπας και αυξήσει τη δημοτικότητά του. Σε αυτή την εξαιρετικά επικίνδυνη για την ειρήνη πολιτική περιπέτεια βρίσκει πάμπολλους πρόθυμους συμμάχους στο δυτικό στρατόπεδο, οι οποίοι μέχρι χθες διαφωνούσαν ή «διαφωνούσαν» με τις υπόλοιπες πολιτικές του.

Το 2005 ο Δημοκρατικός πρώην Πρόεδρος των ΗΠΑ Τζίμι Κάρτερ, είχε γράψει ένα άρθρο στην «Ουάσιγκτον Ποστ» έπειτα από διπλωματική επίσκεψή του στην Πιονγιάνγκ (ενώ δεν ήταν πια πρόεδρος), όπου, αφού υπενθύμιζε τη συμφωνία που είχε η Β. Κορέα με τις ΗΠΑ από το 1994, επισήμαινε και τα εξής, μεταξύ άλλων: «Η Πιονγιάνγκ έχει στείλει ένα επίμονο μήνυμα ότι κατά τη διάρκεια των άμεσων συνομιλιών με τις ΗΠΑ, είναι έτοιμη να καταλήξει σε συμφωνία ώστε να σταματήσει τα πυρηνικά της προγράμματα, να τα θέσει όλα υπό την εποπτεία της Διεθνούς Επιτροπής Ατομικής Ενέργειας και να καταλήξει σε μια συμφωνία μόνιμης ειρήνης που θα αντικαταστήσει την προσωρινή ανακωχή του 1953. Πρέπει να λάβουμε σοβαρά υπόψη αυτή την προσφορά. Το εναλλακτικό σενάριο είναι πολύ άσχημο και σημαίνει ότι οι Βορειοκορεάτες θα αναλάβουν οποιεσδήποτε δράσεις θεωρούν αναγκαίες για να υπερασπίσουν τους εαυτούς τους από αυτό που λένε ότι φοβούνται περισσότερο: μια στρατιωτική επίθεση που θα υποστηρίζεται από τις ΗΠΑ ταυτόχρονα με απόπειρες να αλλάξει το πολιτικό καθεστώς». («North Korea’s consistent message to the U.S.», President Jimmy Carter, Washington Post).

Ο Κάρτερ όμως δεν εισακούστηκε όχι γιατί ήταν παράλογος αλλά γιατί έτσι λειτουργεί ο ιμπεριαλισμός (αλλιώς δεν είναι ιμπεριαλισμός).

Πράγματι η αλήθεια δολοφονείται στη Β. Κορέα από την κρατική προπαγάνδα. Όμως η δολοφονία της αλήθειας από τα δυτικά ΜΜΕ, στην περίπτωση της Κορέας, εκτός από μαζική, μπορεί να αποβεί και μοιραία για τις ζωές εκατομμυρίων και πιθανά εκατοντάδων εκατομμυρίων ανθρώπων. Γι’ αυτό έχει σημασία να αντισταθούμε στη δολοφονία αυτής της αλήθειας, αλλά και της ιστορικής μνήμης.