Ο Τραμπ και ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός

Πώς πρέπει να αντιλαμβανόμαστε τις φιλοδοξίες του Τραμπ για τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό;

Από τη στιγμή της ορκωμοσίας του, ο Τραμπ έχει εξαπολύσει μια εκστρατεία σοκ και δέους, όπως ονομάστηκε το δόγμα που χρησιμοποίησαν οι ΗΠΑ όταν εισέβαλαν στο Ιράκ το 2003. Πρόκειται για έναν ψυχολογικό πόλεμο που λέγεται ριζική κυριαρχία και προβλέπει έναν καταιγισμό πραγμάτων που καθιστά τους ανθρώπους παράλυτους και ανίκανους να αντισταθούν. 

Στην εσωτερική πολιτική, αυτή η στρατηγική περιλάμβανε την απονομή χάρης σε όλους τους φυλακισμένους της 6ης Γενάρη [της ακροδεξιάς εφόδου στο Καπιτώλιο το 2021], την κατάργηση των προγραμμάτων πολυμορφίας-ισότητας-συμπερίληψης, την ακύρωση του ομοσπονδιακού αντιρατσιστικού νόμου του 1964 ως προς τις προσλήψεις, τον τερματισμό όλων των δικαιωμάτων που είχαν τα τρανς άτομα, την απόλυση τεράστιου αριθμού κρατικών υπαλλήλων και μια ατελείωτη λίστα από άλλους στόχους. 

Στο διεθνές στερέωμα, ο Τραμπ έχει απειλήσει με εισβολή τον Καναδά. Απείλησε το Μεξικό, την Κολομβία και τον Καναδά με δασμούς που θα μπορούσαν να καταστρέψουν τις οικονομίες τους. Ο Τραμπ έχει δηλώσει ότι οι ΗΠΑ θα καταλάβουν τη Γροιλανδία. Απαιτεί από την Ουκρανία να παραδώσει πάνω από το μισό των ορυκτών σπάνιων γαιών που διαθέτει ως αποπληρωμή της αμερικανικής υποστήριξης στον πόλεμο κατά της Ρωσίας. Δήλωσε ότι θα κλείσει συμφωνία με τον Πούτιν για να τερματίσει τον πόλεμο. Ο Τραμπ έχει καλέσει ανοιχτά για εθνοκάθαρση της Γάζας.  

Υπάρχει μέθοδος μέσα σε όλη αυτήν την παράνοια και συνδέεται με ένα πολύ μεγαλύτερο σχέδιο: να προετοιμαστεί η οικονομία, ο στρατός και ο πληθυσμός των ΗΠΑ για τον ανταγωνισμό και την αντιπαράθεση με την Κίνα, που συμπεριλαμβάνει και την πιθανότητα ενός παγκόσμιου πολέμου. 

Αυτό δεν θα συμβεί άμεσα γιατί οι ΗΠΑ αυτήν τη στιγμή είναι απολύτως ανίκανες να πάνε σε πόλεμο ενάντια στην Κίνα και παρέμειναν απροετοίμαστες για ένα τέτοιο ενδεχόμενο επί πολλά χρόνια. Αλλά αυτή είναι η λογική πίσω από όλο το χάος -δεν πρόκειται για τυχαίες βολές. 

Σε αντίθεση με την πρώτη διακυβέρνησή του, ο Τραμπ αυτήν τη φορά έχει την υποστήριξη τμημάτων της αμερικανικής άρχουσας τάξης με αποφασιστική ισχύ. Δεν συμφωνούν με όλα όσα κάνει. Αλλά οι αλλαγές των τελευταίων χρόνων στη παγκόσμια πολιτική και οικονομία τους ώθησαν να υποστηρίξουν αυτά που κάνει προκειμένου να προετοιμαστεί ο αμερικανικός πληθυσμός για μια αντιπαράθεση με την Κίνα. 

Εξήγησέ μας την αντιπαλότητα μεταξύ ΗΠΑ και Κίνας. 

Οι ΗΠΑ δεν είχαν ποτέ έναν αντίπαλο διεκδικητή τόσο σημαντικό όσο η Κίνα. Η Κίνα είναι ο ισχυρότερος οικονομικός και στρατιωτικός αντίπαλος που είχαν ποτέ οι ΗΠΑ. Είναι πολύ ισχυρότερη δύναμη από τη Ρωσία του Ψυχρού Πολέμου, η οποία δεν αποτελούσε οικονομικό ανταγωνιστή. Οικονομικά, η Κίνα είναι ισχυρότερη από ό,τι ήταν η Γερμανία ή η Ιαπωνία πριν τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.  

Από την εποχή της ανόδου των ΗΠΑ μεταξύ 1860 και 1890, όταν από καθυστερημένη χώρα έγινε κορυφαία βιομηχανική δύναμη μέσα σε 20-30 χρόνια, δεν έχει ξαναϋπάρξει άλλο αντίστοιχο με την άνοδο της Κίνας τα τελευταία 25 χρόνια. 

Στη διάρκεια αυτής της περιόδου, η Κίνα έγινε το εργαστήρι του πλανήτη. Όταν οι ΗΠΑ παγκοσμιοποίησαν την οικονομία στις αρχές της δεκαετίας του 1990, εξήγαγαν το μεγαλύτερο μέρος της βιομηχανίας τους στην Κίνα. Οι ΗΠΑ σήμερα εξαρτώνται από κινεζικά προϊόντα, εργοστάσια και εφοδιαστικές αλυσίδες -από τα iPhones μέχρι πίνακες οργάνων για τα αεροπλάνα του αμερικανικού στρατού, για στρατιωτικές προμήθειες και για καθημερινά πράγματα τα οποία έχουν όλοι ανάγκη. 

Πριν 25 χρόνια, οι ΗΠΑ ήταν ο μεγαλύτερος εμπορικός εταίρος των περισσότερων χωρών του πλανήτη. Η Κίνα έχει σήμερα εκτοπίσει τις ΗΠΑ στην παγκόσμια αγορά, στο βαθμό που σήμερα η Κίνα αποτελεί τον βασικό εμπορικό εταίρο 120 χωρών. 

Μέσα από την Πρωτοβουλία Μία Ζώνη Ένας Δρόμος, η Κίνα επιχείρησε να οργανώσει την Ασία, την Αφρική και την Ευρώπη ως μια κοινή οικονομική ζώνη υπό κινεζική κυριαρχία.

Μέσα από το πλάνο «Made in China 2025», η Κίνα παρουσίασε τα σχέδιά της να κυριαρχήσει σε αρκετούς βιομηχανικούς κλάδους, που περιλαμβάνουν την παραγωγή ηλεκτρικών αυτοκινήτων, μπαταριών λιθίου, ηλιακής ενέργειας και άλλους τομείς στους οποίους σήμερα κατέχει ηγετικό ρόλο. Έχει επίσης θέσει ως στόχο να απεξαρτηθεί από τις ΗΠΑ σε ζητήματα υψηλών τεχνολογιών, ημιαγωγών, τεχνητής νοημοσύνης κ.ο.κ.   

Τα τελευταία 15 χρόνια, οι ΗΠΑ επιχείρησαν διάφορες προσεγγίσεις για να περιορίσουν την Κίνα -και απέτυχαν. 

Πρώτος ξεκίνησε ο Ομπάμα, ο οποίος επιχείρησε να βγάλει τις ΗΠΑ από τους ατελείωτους αποτυχημένους πολέμους σε Ιράκ και Αφγανιστάν που κόστισαν 6 τρισ. δολάρια. Ο Ομπάμα επιχείρησε να κάνει «πίβοτ στην Ασία» και να αντιπαρατεθεί με την Κίνα μέσα από τη δημιουργία οικονομικών σχέσεων με τις ταχύτατα αναπτυσσόμενες Ασιατικές χώρες. Ο κεντρικός πυλώνας αυτής της προσπάθειας ήταν η προώθηση του Συμφώνου Συνεργασίας των Δύο Πλευρών του Ειρηνικού που τελικά απέτυχε. 

Όμως ο Ομπάμα κατάφερε δύο πράγματα που είναι σημαντικά για τις προσπάθειες των ΗΠΑ να τα βάλουν με την Κίνα. 

Άνοιξε την πετρελαϊκή παραγωγή μέσα στις ΗΠΑ. Πριν από αυτό, οι ΗΠΑ αποτελούσαν το μεγαλύτερο εισαγωγέα πετρελαίου στον πλανήτη και ήταν εξαρτημένες από το πετρέλαιο της Μέσης Ανατολής. Ο Ομπάμα άνοιξε τόσο πολύ τη μέθοδο εξόρυξης fracking που σήμερα οι ΗΠΑ είναι ο μεγαλύτερος παραγωγός πετρελαίου στον πλανήτη, πάνω από τη Σαουδική Αραβία ή τη Ρωσία.  

Ο Ομπάμα επίσης ξεκίνησε το πρόγραμμα του ενός τρισ. δολαρίων για τον εκσυγχρονισμό των αμερικανικών πυρηνικών όπλων. Οι περισσότεροι άνθρωποι σκέφτονται: «Ε δεν μπορούμε να πάμε όντως σε πόλεμο, γιατί θα είναι πυρηνικός και αυτό θα εξολοθρεύσει το ανθρώπινο είδος». Η αμερικανική και η κινεζική άρχουσα τάξη δεν σκέφτονται με τον ίδιο τρόπο και ετοιμάζονται και οι δύο για πυρηνικό πόλεμο.  

Η πρώτη προεδρία Τραμπ επέβαλε δασμούς στην Κίνα για να την υποχρεώσει να αγοράζει αμερικανικά προϊόντα. Ο Τραμπ υποσχέθηκε να άρει τους δασμούς αν το έκαναν αυτό, ώστε να εξαφανιστεί το πρόβλημα του ισοζυγίου πληρωμών μεταξύ ΗΠΑ και Κίνας. Ήταν μια πλήρης αποτυχία. Το έλλειμα απέναντι στην Κίνα συνέχισε να αυξάνεται.  

Ο Τραμπ όμως πέτυχε ένα πράγμα: Ενίσχυσε τη συνειδητοποίηση της αμερικανικής άρχουσας τάξης ως προς την απειλή της Κίνας. Η άρχουσα τάξη άρχισε να στρέφεται προς την προετοιμασία για μια σύγκρουση, η οποία επιταχύνθηκε τα τελευταία χρόνια μέσα από τρεις κρίσεις. 

Η πρώτη ήταν η πανδημία, όταν οι ΗΠΑ βρέθηκαν αποκομμένες από τις προμήθειες υγειονομικού υλικού για τις οποίες εξαρτιούνταν από την Κίνα (όπως οι μάσκες). Επίσης δεν μπορούσαν να προμηθευτούν τα εξαρτήματα που χρειάζονταν για διάφορες βιομηχανίες, πράγμα που οδήγησε στον τερματισμό της βιομηχανικής παραγωγής. Οδήγησε επίσης σε πληθωρισμό στα προϊόντα και στις μεταφορές. Η αμερικανική άρχουσα τάξη πείστηκε ότι δεν μπορεί να στηρίζεται σε εφοδιαστικές αλυσίδες από την Κίνα. Έτσι, η διακυβέρνηση Μπάιντεν υποστήριξε μια διαδικασία μεταφοράς των εφοδιαστικών αλυσίδων από την Κίνα προς φιλικές χώρες όπως το Βιετνάμ ή η Ινδία [“friendly shoring”, μετεγκατάσταση σε φίλους], ή στο Μεξικό και αλλού [“near shoring”, μετεγκατάσταση σε γείτονες]. Αλλά δεν κατάφερε να επαναφέρει αρκετές βιομηχανίες πίσω στις ΗΠΑ [re-shoring, επαναπατρισμός].

Ο Μπάιντεν επιχείρησε να αλλάξει τη δυναμική του ανταγωνισμού με την Κίνα μέσω μιας επιστροφής σε βιομηχανικές πολιτικές, με κρατική στήριξη στην επαναφορά μερικών βιομηχανιών στις ΗΠΑ (ηλεκτρικά οχήματα, ηλιακά πάνελ και ημιαγωγούς). Ο Μπάιντεν επέβαλε επίσης κυρώσεις στις εξαγωγές ημιαγωγών προς την Κίνα προκειμένου να εμποδίσει την κινεζική ανάπτυξη στην τεχνητή νοημοσύνη και άλλες υψηλές τεχνολογίες αιχμής.   

Αλλά η βασική αλλαγή στη γνώμη της αμερικανικής άρχουσας τάξης ήρθε με τους πολέμους στην Ουκρανία και τη Γάζα. Από τη σκοπιά του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, πρόκειται για πολέμους δι’ αντιπροσώπων, όπου κάποιοι άλλοι πολεμούν αλλά οι Αμερικάνοι έχουν συμφέρον σε αυτούς οπότε χρηματοδοτούν κι εξοπλίζουν την μία πλευρά ενάντια στην άλλη. 

Η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία οδήγησε σε μια επιτυχημένη αποκατάσταση των συμμαχιών των ΗΠΑ με τους συμμάχους στην Ευρώπη και τον Ινδο-Ειρηνικό υπό τον Μπάιντεν. Ο Πούτιν, διακηρύσσοντας ότι η Ρωσία θα αποκτήσει σφαίρα επιρροής σε όλη την Ανατολική Ευρώπη, δηλώνοντας ότι αν η Γερμανία και η Γαλλία δεν αποδεχτούν τα σχέδιά του θα τους κόψει τον εφοδιασμό πετρελαίου και φυσικού αερίου και απειλώντας με τη χρήση τακτικών πυρηνικών όπλων στην Ουκρανία, λειτούργησε ως στρατολόγος συμμάχων για λογαριασμό του αμερικανικού ιμπεριαλισμού. 

Αυτό άλλαξε τις δυναμικές του ιμπεριαλισμού στην Ευρώπη. Η Γαλλία, η Γερμανία και άλλες Ευρωπαϊκές χώρες συνειδητοποίησαν ότι ήταν ανίκανες να αμυνθούν απέναντι σε μια πυρηνική Ρωσία και ότι χρειάζονταν στρατιωτική προστασία από τις ΗΠΑ. Αυτό οδήγησε στην επανασυσπείρωση του ΝΑΤΟ και σε αυξημένες στρατιωτικές δαπάνες σε όλη την Ευρώπη. 

Λίγο πριν τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, η Κίνα είχε υπογράψει μια συμμαχία με τη Ρωσία. Η Κίνα δεν ήταν πλέον ένας απλός εμπορικός εταίρος της Ευρώπης αλλά ένας σύμμαχος του απειλητικού της αντιπάλου. Πριν αναλάβει ο Μπάιντεν, η Γερμανία ήταν έτοιμη να υπογράψει μια πανευρωπαϊκή εμπορική συμφωνία με την Κίνα. Αυτό σταμάτησε στη διάρκεια της διακυβέρνησης Μπάιντεν.   

Ο πόλεμος στην Ουκρανία έπεισε την αμερικανική άρχουσα τάξη και για άλλα δύο πράγματα. 

Αν πρόκειται να υπάρξει πόλεμος, πρέπει να ελέγχει τις προμήθειες πετρελαίου γιατί οι οικονομίες και οι στρατοί λειτουργούν με αυτό ως βάση. Οι ΗΠΑ παρείχαν το 60% του συνολικού πετρελαίου όλων των Συμμάχων στη διάρκεια του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου. Οι ΗΠΑ κατέληξαν ότι δεν θα αποχωρήσουν από τη Μέση Ανατολή -αλλά θα επιχειρούσαν να επιβεβαιώσουν τον έλεγχο επί του πετρελαίου της. 

Η αμερικανική άρχουσα τάξη επίσης συνειδητοποίησε ότι δεν διαθέτει τη στρατιωτική δυνατότητα να πάει σε πόλεμο. Για παράδειγμα, η Ουκρανία χρησιμοποιεί 8.000 βλήματα πυροβολικού την ημέρα κατά της Ρωσίας. Οι ΗΠΑ μπορούσαν να παράγουν μόνο 14.000 το μήνα -δηλαδή κάτι λιγότερο από βλήματα για 2 μέρες. Ένας πόλεμος με την Κίνα θα απαιτούσε πολύ περισσότερα βλήματα σε ημερήσια βάση. 

Οι ΗΠΑ ενίσχυσαν κάπως την παραγωγική τους δυνατότητα, αλλά τα απαρχαιωμένα εργοστάσιά τους, χτισμένα πριν τον Πόλεμο του Βιετνάμ, μπορούσαν να αυξήσουν την παραγωγή μόλις στα 40.000 βλήματα τον μήνα. Η κυβέρνηση Μπάιντεν ήταν ανίκανη να αλλάξει αυτή την κατάσταση. 

Έπειτα, με τον πόλεμο στη Γάζα, ο Ισραηλινός στρατός προσέφερε την μεγαλύτερη αμερικανική στρατιωτική νίκη εδώ και δεκαετίες. Οι Αμερικανοί επιχειρούσαν επί χρόνια να υπονομεύσουν το Ιράν ως βασικό αντίπαλό τους στη Μέση Ανατολή χωρίς επιτυχία. Ο πόλεμος της Γάζας ήταν μια τεράστια ήττα για το Ιράν και τους συμμάχους του, όπως και για τη Ρωσία που μπορεί να χάσει τη ναυτική της βάση στη Συρία.  

Ο πόλεμος στη Γάζα έδειξε επίσης τα όρια της αμερικανικής στρατιωτικής ικανότητας να διεξάγει πόλεμο σε πολλαπλά μέτωπα. Ενώ οι Χούθι της Υεμένης χτυπούσαν πλοία και εμπόδιζαν τη χρήση της Διώρυγας του Σουέζ, οι Αμερικανοί επιχείρησαν να τους καθαρίσουν. Μέσα σε μια μέρα, οι ΗΠΑ εξάντλησαν μεγάλο μέρος του αποθέματός τους σε πυραύλους Τόμαχοκ και Τζάβελιν.  

Αυτήν τη στιγμή οι ΗΠΑ δεν μπορούν να παράξουν πολλά από τα όπλα που είναι αναντικατάστατα σε έναν πόλεμο με την Κίνα. Στη διάρκεια του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου, οι ΗΠΑ αποκαλούνταν «το οπλοστάσιο της δημοκρατίας». Ως η κορυφαία βιομηχανική χώρα του πλανήτη, ήταν ικανή να ανακατευθύνει τη βιομηχανική της παραγωγή στην πολεμική παραγωγή. Οι ΗΠΑ παρήγαγαν το 70% όλων των αεροπλάνων, τανκς, πλοίων, φορτηγών και πυρομαχικών της πολεμικής προσπάθειας των Συμμάχων. Ενώ σήμερα, αποτελεί ειρωνεία, αλλά εξαρτάται από τις αποφάσεις του Κινεζικού Κομμουνιστικού Κόμματος για πολλές βιομηχανικές και στρατιωτικές προμήθειες. 

Αυτή η συνολική αλλαγή στις δυναμικές του παγκόσμιου ιμπεριαλισμού έπεισε σημαντικά τμήματα της αμερικανικής άρχουσας τάξης να στρέψουν την υποστήριξή τους στον Τραμπ. 

Πώς εντάσσεται το πρόγραμμα του Τραμπ στην ευρύτερη αντιπαλότητα μεταξύ ΗΠΑ και Κίνας;

Το σχέδιο του Τραμπ επιχειρεί να παλινορθώσει την αμερικανική οικονομική, πολιτική και στρατιωτική δύναμη απέναντι στην Κίνα. Αυτό σημαίνει αλλαγές στις δυναμικές που επικράτησαν στην παγκόσμια οικονομία και πολιτική τα τελευταία 40 χρόνια, στη διάρκεια των οποίων η παγκοσμιοποίηση επέτρεπε το ελεύθερο εμπόριο σε μια ενοποιημένη παγκόσμια αγορά προϊόντων και επενδύσεων κεφαλαίου.

Αυτές οι γεωστρατηγικές σχέσεις της εποχής της παγκοσμιοποίησης τελείωσαν. Αν οι ΗΠΑ συνέχιζαν να υπερασπίζονται το ελεύθερο εμπόριο, θα συνέχιζαν να χάνουν από την Κίνα. Ο Τραμπ για πολλά χρόνια έκανε τον πολιτικό του αγώνα ισχυριζόμενος ότι οι προηγούμενες κυβερνήσεις ήταν «λούζερς» που επέτρεπαν στον υπόλοιπο πλανήτη να εκμεταλλεύεται οικονομικά τις ΗΠΑ. Η αμερικανική άρχουσα τάξη πείστηκε ότι χάνει από την Κίνα και ότι το πρόγραμμα του Τραμπ περιλαμβάνει τα στοιχεία που θα παλινορθώσουν την αμερικανική ισχύ. 

Το πρόγραμμα του Τραμπ είναι σχεδιασμένο ώστε να επαναφέρει τη βιομηχανική και στρατιωτική παραγωγή πίσω στις ΗΠΑ και όχι απλά σε φιλικές χώρες όπως επί Μπάιντεν. Για παράδειγμα, το Μεξικό, που έχει υπογράψει συμφωνία ελεύθερου εμπορίου με τις ΗΠΑ, στέλνει το 80% των εξαγωγών του στις ΗΠΑ. Οι κινεζικές εταιρίες άνοιξαν εργοστάσια στο Μεξικό για να αποκτήσουν αφορολόγητη πρόσβαση στην αμερικανική αγορά. Τουλάχιστον το 20% της συνολικής αξίας των μεξικανικών εξαγωγών προς τις ΗΠΑ είναι από κινεζικές εταιρίες ή από εταιρίες-βιτρίνα της Κίνας. Όπως το έθεσε ο Τραμπ όταν απείλησε με δασμούς όλα τα μεξικανικά προϊόντα: Κάναμε συμφωνία με το Μεξικό, όχι με την Κίνα.  

Αλλά πώς επαναφέρεις την παραγωγή πίσω στις ΗΠΑ; Οι αμερικανικές εταιρίες δεν αντιμετώπισαν καμιά κρατική πειθάρχηση επί δεκαετίες και προκειμένου να βγάλουν μεγαλύτερα κέρδη μετέφεραν την παραγωγή τους στην Κίνα, την Ινδία, το Βιετνάμ και άλλα μέρη όπου η εργασία είναι φτηνότερη. 

Οι προτάσεις του Τραμπ έχουν σχεδιαστεί για να πείσουν τις αμερικανικές εταιρίες να επαναπατριστούν και να καταστήσουν την παραγωγή στις ΗΠΑ πιο κερδοφόρα από οπουδήποτε αλλού. 

Οι δασμοί συνήθως χρησιμοποιούνται για την προστασία νεαρών βιομηχανιών σε αναπτυσσόμενες χώρες. Αλλά οι ΗΠΑ -η πλουσιότερη, πιο αναπτυγμένη και ισχυρή χώρα του πλανήτη- θυμίζουν αναπτυσσόμενη χώρα σε πολλούς βιομηχανικούς κλάδους. Οι δασμοί του Τραμπ στοχεύουν να προστατεύσουν την αμερικανική παραγωγή αποκλείοντας τον εξωτερικό ανταγωνισμό, που θα επιτρέψει στις εγχώριες εταιρίες να αυξήσουν τις τιμές και τα κέρδη τους. 

Προτείνει να μειώσει τη φορολόγηση των επιχειρήσεων από το 21% στο 15% (ίσως ακόμα περισσότερο για τις αμερικανικές επιχειρήσεις που παράγουν στις ΗΠΑ) και να αυξήσει τη φορολόγηση της παραγωγής τους στο εξωτερικό. 

Ένα πολύ σημαντικό στοιχείο για την αύξηση των κερδών είναι να παραχωρηθεί στους καπιταλιστές η «ελευθερία» να παράγουν όπως θέλουν, μέσω της απορρύθμισης, της καταστροφής όλων των νόμων που προστατεύουν τους εργαζόμενους και το κοινό, του στραγγαλισμού ή της διάλυσης όλων των κρατικών υπηρεσιών που επιβάλουν τέτοιους κανόνες και ρυθμίσεις. 

Η κυβέρνηση Τραμπ πρόκειται να καταργήσει κάθε περιορισμό στην παραγωγή πετρελαίου και φυσικού αερίου για να παρέχει φτηνότερη ενέργεια. Δεν στοχεύουν μόνο στην ενεργειακή ανεξαρτησία των ΗΠΑ, αλλά στην ενεργειακή κυριαρχία των ΗΠΑ, με την ενέργεια της αμερικανικής βιομηχανίας να είναι φτηνότερη από όλων των ανταγωνιστών της. Η προστασία του περιβάλλοντος μας τελείωσε. 

Ο Τραμπ θέλει να αναθεωρήσει σε βάθος τον κρατικό και τον στρατιωτικό προϋπολογισμό. Το ετήσιο ΑΕΠ των ΗΠΑ είναι 30 τρισ. δολάρια. Ο φετινός κρατικός προϋπολογισμός ήταν 6,75 τρισ. δολάρια, με έλλειμα 1,6 τρισ. δολαρίων. Οι τόκοι του εθνικού χρέους ήταν 1 τρισ. δολάρια, ένα ποσό ίσο με το 1 τρισ. των πολεμικών δαπανών. Ο Τραμπ πρότεινε μια γρήγορη αύξηση του πολεμικού προϋπολογισμού στο 5% του ΑΕΠ, δηλαδή σε 1,5 τρισ. δολάρια. Και αυτή θα είναι μόνο η αρχή. Στη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, ο πολεμικός προϋπολογισμός ήταν κάθε χρόνο στο 6-8% του ΑΕΠ και μερικές φορές έφτανε και στο 10%. Χρειάζονται αυτά τα χρήματα για να εκσυγχρονίσουν τον στρατό, να επιδοτήσουν τα εργοστάσια πυρομαχικών και να αναπτύξουν νέες μορφές διεξαγωγής πολέμου με χρήση υψηλών τεχνολογιών και της τεχνητής νοημοσύνης.    

Τα σχέδιά τους περιλαμβάνουν περικοπές στο 40% του πολεμικού προϋπολογισμού που πηγαίνει σε μισθούς, έξοδα υγείας και επιδόματα για τον επαγγελματικό εθελοντικό στρατό, μέτρα που εφαρμόστηκαν μετά την κατάρρευση του αμερικανικού στρατεύματος στο Βιετνάμ. Θέλουν να αντιστρέψουν το Βιετνάμ και όλα όσα συνέβησαν κοινωνικά μετά τη δεκαετία του 1960. Μακροπρόθεσμα, σκέφτονται να επαναφέρουν τη στρατολόγηση κληρωτών, χωρίς τους καταναγκασμούς των ακριβών μισθών και των επιδομάτων.   

Χρειάζεται να παλινορθώσουν τον κλάδο των ναυπηγείων. Αν δεν το πετύχουν μέσω ιδιωτικών επιχειρήσεων, θα επιχειρήσουν να ξεκινήσουν με τον κρατικό προϋπολογισμό. 

Η κυβέρνηση Τραμπ επίσης προσπαθεί να αλλάξει τις αντιλήψεις για τον πόλεμο. Σήμερα, το 77% των αντρών στρατεύσιμης ηλικίας θα κόβονταν από τα τεστ της στρατολογίας γιατί είναι υπέρβαροι, παίρνουν ναρκωτικά, έχουν φαρμακευτική αγωγή κλπ. Αυτό αποτελεί μέρος της ερμηνείας για όλη αυτήν την anti-woke αρρενωπή ενέργεια: η προσπάθεια να ξαναβρεθεί ο πληθυσμός στην κατάλληλη κατάσταση για να «παλινορθωθεί το ήθος του πολεμιστή». 

Η κουλτούρα που πρέπει να αναπτυχθεί είναι αυτή που χρειάζεται ένας στρατός όπως ο Ισραηλινός -που μπορεί να διαπράττει εγκλήματα πολέμου και «παράπλευρες απώλειες αμάχων». Πολύς κόσμος θεωρεί ότι ο Ισραηλινός στρατός αποτελεί τον μόνο γενοκτονικό στρατό που υπάρχει. Αλλά και οι ΗΠΑ είναι γενοκτονικές. Μέσα σε μια νύχτα βομβαρδισμού της Δρέσδης, οι ΗΠΑ σκότωσαν 25.000 ανθρώπους. Στο Αμβούργο 37.000. Στο βομβαρδισμό του Τόκιο 100.000 ανθρώπους. Κι έπειτα υπάρχει η Χιροσίμα, το Ναγκασάκι, το Βιετνάμ και η Ινδοκίνα, όπου 2-3 εκατομμύρια άνθρωποι σκοτώθηκαν, η πλειοψηφία τους άμαχοι. Στον πόλεμο του Ιράκ, οι ΗΠΑ σκότωσαν 500.000 ανθρώπους, οι μισοί άμαχοι. Αυτό σημαίνει να είσαι anti-woke. Γι’ αυτό επιχειρούν να απαλλαγούν από ανθρώπους που δείχνουν συμπάθεια στις ιδέες της διαφορετικότητας και της συμπερίληψης. Θέλουν πολεμιστές για όταν θα πάνε σε πόλεμο. 

Η μετανάστευση επίσης παίζει ρόλο. Αν πρόκειται να πας σε πόλεμο, χρειάζεσαι ασφαλή σύνορα. Δεν μπορείς να αφήσεις τον καθένα να περνά τα σύνορά σου. Υπάρχει επίσης η προσπάθεια να δημιουργηθούν πατριωτικά, ξενοφοβικά, ρατσιστικά αισθήματα στον πληθυσμό. Ότι δηλαδή είμαστε όλοι ενωμένοι και όχι διαιρεμένοι από την διαφορετικότητα. Είμαστε όλοι ενωμένοι ενάντια στον υπόλοιπο πλανήτη. 

Οι ΗΠΑ βρίσκονται σε καλή θέση για να εγκαινιάσουν αυτήν την νέα φάση του παγκόσμιου ιμπεριαλισμού. Αλλά μέσα σε λίγες εβδομάδες, φάνηκε επίσης το πώς ο Τραμπ και οι άρχοντες των ΗΠΑ είναι ικανοί για τόσο εξωφρενικές, παράλογες, ερασιτεχνικές και ηλίθιες πολιτικές καταστροφές που μπορούν να εμποδίσουν, ανακόψουν ή επιβραδύνουν αυτή την προσπάθεια. 

Τα αραβικά κράτη υποχρέωσαν τον Τραμπ σε μια βιαστική αναδίπλωση από την «τελική λύση» του σχεδίου του για εθνοκάθαρση των Παλαιστινίων της Γάζας. Λίγο νωρίτερα, είχαμε την απόπειρα των βασικών εκπροσώπων του Τραμπ, των Μασκ και Βανς, να συσπειρώσουν τους Γερμανούς στην υποστήριξη της φασιστικής AfD, που εξελίχθηκε σε φάρσα. 

Το πιο απίστευτο ήταν ο αμερικανικός ισχυρισμός ότι ο Πούτιν δεν εισέβαλε στην Ουκρανία και ότι η Ουκρανία άρχισε τον πόλεμο. Αυτό κορυφώθηκε με τις μαφιόζικου τύπου απαιτήσεις του Τραμπ για πληρωμή 500 δισ. σπάνιων ορυκτών έναντι προστασίας, την ώρα που οι ΗΠΑ απαγόρευε στην Ουκρανία να συμμετέχει στις διαπραγματεύσεις της μοίρας της με τον Πούτιν. Αυτό θα πάει στα βιβλία της ιστορίας ως ένα από τα πιο επονείδιστα σκάνδαλα των ΗΠΑ που θα βλάψουν τη φήμη τους. Το βασικό μήνυμα εδώ είναι να πειστεί ο πλανήτης ότι δεν μπορείς να εμπιστεύεσαι τους Αμερικάνους.  

Η αμερικανική άρχουσα τάξη δεν έχει υιοθετήσει όλες αυτές τις πολιτικές του Τραμπ. Σε όλη τη διάρκεια αυτής της έναρξης της προσπάθειας «Να Ξαναγίνει η Αμερική Μεγάλη» οι καπιταλιστές ήταν γενικά ντροπιασμένοι, θυμωμένοι, αποθαρρυμένοι, αλλά παρέμειναν σιωπηλοί. Αλλά ως τάξη, είναι πολύ αφοσιωμένη στο συνολικό οικονομικό και στρατιωτικό σχέδιο του Τραμπ για να διατυπώσουν δημόσιες διαφωνίες. Παρά τον τεράστιο πλούτο και τη μεγάλη ιδέα που έχουν για τον εαυτό τους, είναι πολιτικά ηλίθιοι, αδύναμοι, δειλοί και φοβισμένοι από έναν ημι-Βοναπάρτη Τραμπ: Έχουν στηθεί στην ουρά για να του φιλήσουν το δαχτυλίδι και συνεχίζουν να πλανιούνται από την απληστία τους και τις υποσχέσεις του για αμύθητα πλούτη.  

Η εναντίωση στο πρόγραμμα του Τραμπ θα απαιτήσει ένα λαϊκό ξεσηκωμό από τα κάτω. Θα χρειαστεί χρόνος για να αναπτυχθεί η αναγκαία αυτοπεποίθηση, η συνείδηση και οι δομές που θα επιτρέψουν μια αποτελεσματική απάντηση. Αλλά ήδη, από τον πρώτο «μήνα του μέλιτος» της προεδρίας Τραμπ, η εχθρότητα απέναντι στις πολιτικές του έχει προκαλέσει λαϊκό θυμό, ραγδαία πτώση της εμπιστοσύνης των καταναλωτών και ένα αίσθημα απέχθειας προς την παθητικότητα που δείχνουν οι φιλελεύθεροι. Τίποτε από αυτά δεν έχει βεβαιότητες, αλλά είναι όλα πρώιμα ελπιδοφόρα σημάδια μιας μοριακής διαδικασίας προς την ανοικοδόμηση μιας μαχόμενης Αριστεράς.   

Ποια είναι τα καθήκοντα των επαναστατών σοσιαλιστών σε αυτή τη νέα εποχή του ιμπεριαλισμού;

Όπου υπάρχει ιμπεριαλισμός, εμφανίζεται κάποια στιγμή κι ο αντι-ιμπεριαλισμός. 

Αυτήν τη στιγμή, η Αριστερά που αφυπνίστηκε από τη Γάζα είναι ενάντια στον πόλεμο και τη γενοκτονία. Αλλά στο μεγαλύτερο μέρος της αποτελείται από μια νέα γενιά στην οποία σχεδόν κανείς δεν έχει κάποιου είδους αντίληψη για την έννοια του ιμπεριαλισμού. 

Για τη δική μου γενιά, το ζήτημα του πολέμου και του ιμπεριαλισμού εμφανίστηκε γύρω από το Βιετνάμ. Για τη δική σας γενιά, θα είναι ανάμεσα σε ΗΠΑ και Κίνα.  

Οι επαναστάτες σοσιαλιστές πρέπει να είναι οι άνθρωποι που εξηγούν στον κόσμο της νέας ριζοσπαστικοποίησης τι συμβαίνει πραγματικά, ποιες είναι οι δυναμικές, ποιες είναι οι πιθανότητες και πώς ο ιμπεριαλισμός κάνει δύο πράγματα. 

Πρώτον, δημιουργεί τον σοσιαλπατριωτισμό. Στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, οι Γερμανοί Σοσιαλδημοκράτες και τα σοσιαλιστικά κόμματα σε άλλες χώρες υποστήριξαν τις κυβερνήσεις τους. Αυτό κατέστρεψε το σοσιαλιστικό κίνημα. Στη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, οι σοσιαλδημοκράτες υποστήριζαν την «δημοκρατική» Ουάσινγκτον και οι σταλινικοί με τους ορθόδοξους τροτσκιστές την «Ρωσία των εργατών». Στη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου το εργατικό κίνημα διεθνώς ξεκοιλιάστηκε από τον ιμπεριαλισμό.  

Αλλά ο ιμπεριαλισμός επίσης ριζοσπαστικοποιεί τους ανθρώπους. Αυτός οδήγησε σε πολλές εργατικές επαναστάσεις, από τη Ρωσία το 1905 ως την Πορτογαλία το 1974-75. Αυτές οι επαναστάσεις προέκυψαν από την εναντίωση στον πόλεμο και τον ιμπεριαλισμό και ριζοσπαστικοποίησαν τμήματα της εργατικής τάξης. 

Καθώς εξελίσσεται η σύγκρουση ανάμεσα στις δύο υπερδυνάμεις, δουλειά μας είναι να πείσουμε μια νέα γενιά να αγωνιστεί ενάντια στον ιμπεριαλισμό, να αγωνιστεί ενάντια στις άρχουσες τάξεις των ΗΠΑ, της Κίνας, της Αυστραλίας, της Ρωσίας κ.ο.κ. Για να υπάρξει ένα πετυχημένο σοσιαλιστικό κίνημα, οφείλει να ανοικοδομηθεί με βάση την πλήρη εναντίωσή του στον ιμπεριαλισμό και τις άρχουσες τάξεις. Αλλιώς θα καταρρεύσει, όπως συνέβη με τη σοσιαλδημοκρατία και το σταλινισμό. Αν το σοσιαλιστικό κίνημα δεν χτίζεται σε αντιπαράθεση με τον ιμπεριαλισμό, χτίζεται πάνω στην άμμο.