Είκοσι μέρες μετά το έγκλημα στα Τέμπη, όπου έγιναν φανερές οι δολοφονικές συνέπειες της ιδιωτικοποίησης και της υποχρηματοδότησης, ψηφίστηκε στην βουλή το πολυνομοσχέδιο του Υπουργείου Περιβάλλοντος, το οποίο στρώνει τον δρόμο για την ιδιωτικοποίηση του νερού.
Αποτέλεσμα αυτού του πολυνομοσχεδίου ήταν η δημιουργία μιας «Ανεξάρτητης» Αρχής της ΡΑΑΕΥ που στόχο έχει την διαχείριση του νερού και των αποβλήτων από επιχειρηματικούς ομίλους με σκοπό το κέρδος. Το πολυνομοσχέδιο αυτό ψηφίστηκε παρότι η απόφαση του ΣτΕ το 2017 είχε κρίνει άκυρη την μεταφορά μετοχών της ΕΥΔΑΠ στο Υπερταμείο με στόχο την εξαγορά τους από ιδιώτες. Όπως αναφέρεται και στην αιτιολόγηση της απόφασης του ΣτΕ «το νερό είναι κοινωφελές αγαθό και όχι εμπορεύσιμο προϊόν». Ταυτόχρονα, το προηγούμενο χρονικό διάστημα, οι μεγαλύτερες ευρωπαϊκές πόλεις προχώρησαν σε επαναδημοτικοποιήσεις των εταιριών ύδρευσης και πέτυχαν την εξομάλυνση των φαινομένων που προκλήθηκαν από αυτές.
Η ιδιωτικοποίηση του νερού είναι μια ακραία επίθεση του νεοφιλελευθερισμού στο πιο βασικό ανθρώπινο δικαίωμα για να υπάρξει ζωή. Είναι αδιανόητο να σκεφτούμε ότι μετά την ιδιωτικοποίηση είναι πιθανόν να υπάρξουν άνθρωποι που για οικονομικούς λόγους θα τους στερείται η πρόσβαση στο νερό. Φτάνει μόνο να γυρίσουμε το βλέμμα μας σε χώρες που έγινε πραγματικότητα η ιδιωτικοποίηση του νερού για να δούμε τι μας περιμένει: εξωφρενικές τιμές, κακή -ίσως και δυνητικά επικίνδυνη ποιότητα νερού, διαχείριση των αποβλήτων χωρίς κανέναν σεβασμό στο περιβάλλον. Ήδη, αντίστοιχα προβλήματα αντιμετωπίζουμε με την ιδιωτικοποίηση του ρεύματος.
Απέναντι σε αυτήν την επίθεση, υπάρχει η ενεργή αντίδραση του κόσμου. Στην Θεσσαλονίκη, το Σωματείο Εργαζομένων της ΕΥΑΘ οργανώνει στις 2 Απρίλη μία μεγάλη συναυλία για την υπεράσπιση του δικαιώματος στο νερό στην Πλατεία Αριστοτέλους. Την δράση αυτή στηρίζει και η Συνέλευση Γυναικών 8 Μάρτη, συνδέοντας το ζήτημα του νερού ως δημόσιο αγαθό με τους αγώνες των γυναικών. Όπως αναφέρει χαρακτηριστικά στην ανακοίνωση της:
«Η ιδιωτικοποίηση των ΕΥΔΑΠ και ΕΥΑΘ θα έχει ως άμεση συνέπεια την υποβάθμιση της ποιότητας του νερού, μέσα από την περικοπή επενδύσεων και την ελλιπή συντήρηση αφού σκοπός της διαχείρισης των υδάτινων πόρων από τις πολυεθνικές είναι το κέρδος. Παράλληλα, η αύξηση των τιμολογίων θα δημιουργήσει ανισότητα στην πρόσβαση στο νερό. Η ανισότητα αυτή θα βάλλει εκείνες και εκείνους που ήδη κοινωνικά υποφέρουν, όπως οι φτωχοί και οι γυναίκες οι οποίες βιώνουν αυτή την ανισότητα καθημερινά σε όλο τον κόσμο. Σε όλες τις αναπτυσσόμενες χώρες, το βάρος της εύρεσης και μεταφοράς νερού για τις οικογένειες, πέφτει κατά κύριο λόγο στις γυναίκες. Στην προσπάθειά τους να βρουν καθαρό νερό σπαταλούν τεράστιο μέρος της καθημερινότητάς τους με αποτέλεσμα να παρατάνε το σχολείο. Στις μακρινές διαδρομές που μετακινούνται για να βρουν νερό πέφτουν συχνά θύματα σεξουαλικών επιθέσεων αλλά κι επιθέσεων από ζώα. Η υγεία τους καταστρέφεται από τα βάρη που κουβαλούν, ενώ πεθαίνουν από λοιμώδεις ασθένειες που προκαλούνται από τα βρώμικα νερά. Στην Τανζανία για παράδειγμα σχεδόν 8.000 γυναίκες πεθαίνουν κάθε χρόνο κατά τη διάρκεια του τοκετού ή αμέσως μετά από λοιμώξεις που θα μπορούσαν να είχαν προληφθεί αν υπήρχε καθαρό νερό. Η μεγάλη ενασχόληση των γυναικών με την περισυλλογή και χρήση του νερού έχει ως αποτέλεσμα την απόκτηση πολύτιμης γνώσης όσον αφορά την προσβασιμότητα, τη διαθεσιμότητα, τη διαχείριση και την αποθήκευσή του. Γνώση που θα μπορούσε να αξιοποιηθεί για την βελτίωση της διαχείρισης των υδάτινων πόρων, αν ανήκε το νερό στην κοινότητα».
Η σύνδεση όλων των κινημάτων που αναπτύχθηκαν το προηγούμενο διάστημα με το κίνημα για την υπεράσπιση του νερού ως δημόσιο αγαθό είναι αναγκαία για να εξασφαλιστεί πως δεν θα κινδυνέψουμε να μιλάμε για ανθρώπους χωρίς επαρκή πρόσβαση στο νερό, τα επόμενα χρόνια. Η συναυλία στις 2 Απρίλη είναι ένα πρώτο βήμα, που πρέπει όμως να συνεχιστεί. Όπως έδειξαν και οι μαζικές διαδηλώσεις και απεργίες για το δυστύχημα στα Τέμπη, το ζήτημα των ιδιωτικοποιήσεων αγγίζει πολύ κόσμο και λειτουργεί ως συνδετικός κρίκος για τα κινήματα και τους κοινωνικούς χώρους. Και για το νερό, θα πρέπει να μαζικοποιηθεί κάθε δράση υπεράσπισης του, ώστε να μην έχουμε άρρωστους, νεκρούς και εξαθλιωμένους, λόγω της μη πρόσβασης στο πιο απαραίτητο για την επιβίωση του ανθρώπου αγαθό.
