Όχι στο όνομά μας!

Με τη Γάζα να έχει υποστεί μια ιστορικού μεγέθους καταστροφή, τους νεκρούς να έχουν ξεπεράσει τους 30.000, και μια ακόμα μεγαλύτερη τραγωδία να απειλεί τη Ράφα, η ελληνική κυβέρνηση –που συνήθως αρέσκεται να προβάλει τον δραστήριο ρόλο της στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου– έχει επιλέξει επί μήνες μια εκκωφαντική σιωπή, σε μια εμφατική περίπτωση όπου «η σιωπή είναι συνενοχή».  

Την σιγή αυτή έσπασε ο Νίκος Δένδιας, στα πλαίσια της Σύσκεψης Ασφαλείας στο Μόναχο, αφού ρωτήθηκε από δημοσιογράφους για την κρίση στη Γάζα. Τέλη Φλεβάρη, μετά από όλα όσα έχουν συμβεί και έχουν οδηγήσει την Χάγη να ερευνά το ενδεχόμενο γενοκτονίας ως «βάσιμο» ο Έλληνας υπ. Εξ. θέλησε να ξεκινήσει από το «δικαίωμα του Ισραήλ στην αυτοάμυνα» και να επαναφέρει στη συζήτηση την 7η Οκτώβρη ως «φρικιαστική» που μας έκανε -λέει- όλους να αισθανθούμε «πιο κοντά στην κοινωνία που επλήγη», πριν πει δυο λόγια για την «ανάγκη προστασίας της ανθρώπινης ζωής», όχι χωρίς να επαναλάβει ότι «τις επιχειρήσεις του Ισραήλ τις αποδεχόμαστε μεν ως απαραίτητες…». 

Αλλά πέρα από την σιωπή για τα εγκλήματα στη Γάζα, το ελληνικό κράτος φροντίζει να «μιλάει» με τις πράξεις του. 

Με την επιχείρηση «ΑΣΠΙΔΕΣ», οι ευρωπαϊκές ηγεσίες απέδειξαν ότι  δεν έχουν πρόβλημα με την ισοπέδωση/σφαγή της Γάζας, αλλά τραβάνε κόκκινη γραμμή απέναντι στη διατάραξη του διεθνούς εμπορίου. Αντί να εργαστούν προς τον τερματισμό του απάνθρωπου αποκλεισμού της Γάζας (αυτό που ζητούν οι αντάρτες Χούθι της Υεμένης για να σταματήσουν το «μπλόκο» στην Ερυθρά Θάλασσα), προτιμούν να στείλουν πολεμικά πλοία για να χτυπήσουν αυτή την έμπρακτη αλληλεγγύη των Χούθι στον Παλαιστινιακό λαό και να αποκαταστήσουν την τροφοδοσία ενός κράτους που θα έπρεπε να έχουν απομονώσει αυτοί οι τάχα «πολιτισμένοι δημοκράτες». 

Και –όπως δήλωσε ο Νίκος Δένδιας– η Ελλάδα ήταν από τις χώρες που εισηγήθηκαν πιο θερμά αυτή την επιχείρηση, όπως αποτυπώνεται και στο όνομα αλλά και –κυρίως– στην ανάληψη της διοίκησης από κοινού με την Ιταλία. 

Όχι τυχαία. Ανάμεσα στους πιο θερμούς και λαλίστατους υποστηρικτές της εκστρατείας στην Ερυθρά Θάλασσα είναι ο Χρήστος Στυλιανίδης, ο υπουργός Ναυτιλίας. Είναι ο υπουργός που αρνείται επίμονα να χαρακτηρίσει την Ερυθρά Θάλασσα ως «εμπόλεμη ζώνη», πράξη που ενεργοποιεί προστασίες στα πληρώματα, όπως το δικαίωμα κάθε ναυτεργάτη να ζητήσει να εξαιρεθεί από το επικίνδυνο δρομολόγιο με εξασφαλισμένη την -πληρωμένη από την εταιρία- επιστροφή του στην Ελλάδα. Τέτοιες προστασίες κάνουν κακό στις μπίζνες των Ελλήνων εφοπλιστών, οι οποίοι επιμένουν να στέλνουν τα πλοία τους στο επικίνδυνο δρομολόγιο, σε αντίθεση με πολλές άλλες κορυφαίες ναυτιλιακές (ο αριθμός των πλοίων που αποφεύγουν την Ερυθρά αυξάνεται αλματωδώς από το Δεκέμβρη και μετά, φτάνοντας πλέον τα 300 εβδομαδιαίως, με τη διέλευση από την Διώρυγα του Σουέζ να έχει μειωθεί στο μισό). Δεν είναι σύμπτωση άλλωστε η αύξηση των ελληνικών ονομάτων στα πλοία που δέχονται επιθέσεις από τους Χούθι. Αριθμός που δεν αποκλείεται να αυξηθεί ακόμα περισσότερο μετά τον ηγετικό ρόλο της Ελλάδας στην εκστρατεία στην Ερυθρά.

Ο Χρ. Στυλιανίδης παρέπεμψε στην πολιτική του Ελευθέριου Βενιζέλου: Μια χώρα πρέπει να είναι παρούσα στους κινδύνους, για να είναι παρούσα και στα οφέλη. Αλλά πίσω από αυτή τη γενικά σωστή διατύπωση για τη «χώρα», κρύβεται το ταξικό χάσμα στο εσωτερικό της: Τα οφέλη θα είναι δικά τους ενώ οι κίνδυνοι θα είναι δικοί μας. Οι εφοπλιστές κάνουν την κρίση ευκαιρία, το ελληνικό κράτος παίρνει περήφανα εμπόλεμη θέση στο πλευρό του «στρατηγικού συμμάχου» που αιματοκυλά τη Γάζα και το τίμημα καλούνται να πληρώσουν τα πληρώματα των εμπορικών και πλέον και το πλήρωμα της φρεγάτας «Ύδρα».

 [Rp: από όταν κυκλοφόρησε αυτό το άρθρο στην Εργατική Αριστερά, υπήρξαν και οι πρώτοι νεκροί ναυτεργάτες, βλ. Οι δυο πρώτοι νεκροί ναυτεργάτες στην Ερυθρά Θάλασσα σε ελληνόκτητο πλοίο με έδρα τον Πειραιά]

Στον αντίποδα της στρατηγικής σύμπλευσης Ελλάδας-Ισραήλ, βρίσκονται οι κινητοποιήσεις και οι δράσεις αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη, που όλες -μικρές, «σκόρπιες»- έχουν την ιδιαίτερη αξία τους. Η σταθερή παρουσία διαδηλωτών/τριών απέναντι από τη Βουλή κάθε Σάββατο κρατάει ανοιχτό αυτό το πολιτικό μέτωπο και παραμένει μια διαρκής υπενθύμιση ότι δεν θα επιτρέψουμε να «θαφτεί» το έγκλημα στη Γάζα. Δράσεις που «διευρύνουν» την απήχηση αυτού του σταθερού ραντεβού, με μικρές πορείες στην Ερμού, με τον ακτιβισμό έξω από τα McDonalds κ.ο.κ., δείχνουν έναν δρόμο. Η πολύμορφη δράση στις γειτονιές (πορεία στα Εξάρχεια, συναυλία στη Γλυφάδα κ.ο.κ.), πολλαπλασιάζει τα ακροατήρια.Πρωτοβουλίες (ηθοποιοί, μουσικοί) που ανοίγουν με διάφορους τρόπους την ανάγκη να στηρίξουμε τη Γάζα χρειάζεται να βρουν «μιμητές» και σε άλλους κλάδους και κοινωνικούς χώρους. Η ορατότητα της παλαιστινιακής σημαίας και μέσα στην απεργία της 28ης Φλεβάρη δείχνει την ύπαρξη ενός δυναμικού που δεν ξεχνά τη Γάζα, ακόμα κι όταν δίνει τις δικές του μάχες. Η προσπάθεια να πάρει η φετινή 8η Μάρτη χαρακτηριστικά αλληλεγγύης στις Παλαιστίνιες γυναίκες, σε συνέχεια της επιτυχημένης εκδήλωσης στην Νομική, είναι ένα ακόμα βήμα στην προσπάθεια να ξεδιπλωθεί η φεμινιστική αλληλεγγύη στην Παλαιστίνη. Η ανταπόκριση σε βιβλιοπαρουσιάσεις, προβολές ταινιών κ.ά. δείχνουν το πολύπλευρο ενδιαφέρον αρκετών ανθρώπων να ακούσουν Παλαιστινιακές φωνές. Θα είναι ευτύχημα να γίνουν εφικτές και πολιτικές εκδηλώσεις που θα δίνουν αυτή την δυνατότητα. 

Το Εργατικό Κέντρο Πειραιά οργάνωσε μια πετυχημένη κινητοποίηση στη Σαλαμίνα, απαιτώντας να μην αποπλεύσει η «Ύδρα». Θα χρειαστεί συνέχεια σε αυτές τις δράσεις ενάντια στην ελληνο-ισραηλινή συνεργασία –που θα βάζουν στο στόχαστρο τον ρόλο της Ένωσης Ελλήνων Εφοπλιστών, την «φιλοξενία» που απολαμβάνουν συστηματικά στα ελληνικά λιμάνια τα πλοία της διαβόητης Ισραηλινής Ναυτιλιακής ΖΙΜ, που έχει κηρυχθεί «ανεπιθύμητη» από το διεθνές κίνημα (αλλά και από μερικές κυβερνήσεις στην Ασία), τον ενεργό ρόλο του ελληνικού υπουργείου Εθν. Άμυνας στη σύρραξη, και άλλες πτυχές της πολυπλόκαμης ελληνο-ισραηλινής συνεργασίας. Όχι στο όνομά μας! 

*Αναδημοσίευση από την Εργατική Αριστερά