Οι Χρυσοδάχτυλοι στη ΝΕΡΙΤ

Σε μια από τις πιο γνωστές ταινίες, με κεντρικό ήρωα τον βρετανό, μυστικό πράκτορα Τζέιμς Μποντ, ο «κακός» της υπόθεσης μετατρέπει εκείνους, που θέλει να εξοντώσει,  σε χρυσά αγάλματα. Ένας φονικός Μίδας, χωρίς ενδοιασμούς και δεύτερες σκέψεις.
Η δικομματική κυβέρνηση των πράξεων νομοθετικού περιεχομένου και του κράτους έκτακτης ανάγκης αποφάσισε να «τελειώσει» την ΕΡΤ, τυλίγοντάς την στο χρυσό περιτύλιγμα ενός σχεδίου νόμου, που διαφημίζεται ως οριστικό κόψιμο του ομφάλιου λώρου κυβέρνησης και δημόσιας ραδιοτηλεόραση. 

Για την ακρίβεια (και κυρίως για του γραπτού λόγου το αληθές), δεν «τελειώνει» την ΕΡΤ. «Τελειώνει» την (έστω και στρεβλή) επίφαση δημοκρατικής νομιμοποίησης και δημόσιας λογοδοσίας της εταιρίας, που αναλάμβανε, έως τις 11 Ιουνίου, να διαμορφώσει, να εκπέμψει και να διαχειριστεί, για λογαριασμό της ελληνικής κοινωνίας, τα προϊόντα της ενημέρωσης, της ψυχαγωγίας και του πολιτισμού. Με αποφάσεις υπουργών (Οικονομικών και εκάστοτε αρμόδιου για τη δημόσια ραδιοτηλεόραση, εν προκειμένω, Στουρνάρας και Καψής, για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους), και κατόπιν…διαγωνισμού (!;), ανοίγει ο δρόμος για την πλήρη ιδιωτικοποίηση του νέου σχήματος, μέσω οργάνων (Εποπτικό Συμβούλιο, Διοικητικό Συμβούλιο, Διαμεσολαβητής), που όλα (θα) προκύπτουν από τις υποδείξεις και τις προτάσεις της, με το αζημίωτο, νικήτριας στο διαγωνισμό (ιδιωτικής ή δημόσιας) εταιρίας.
Και από τη στιγμή που δημόσιος φορέας που θα διεκδικήσει με αξιώσεις τη… νίκη στο διαγωνισμό και θα υποδείξει τα κατάλληλα πρόσωπα για τη διοίκηση της «νέας ΕΡΤ – ΝΕΡΙΤ», δεν υπάρχει στην Ελλάδα (και να υπήρχε, θα ήταν αποκλεισμένος εκ προοιμίου), τότε ας προετοιμαστούμε για την κινεζική, λόγου χάριν, επέλαση και στο ραδιοτηλεοπτικό τοπίο της χώρας. Εξάλλου, η κυβέρνηση Σαμαρά δείχνει να έχει αλλεργία για το δημόσιο στην Ελλάδα, εκτός αν πρόκειται για «δημόσιο», εταιρικής μορφής, από την αλλοδαπή. 

Όπως και να έχει, το σχέδιο νόμου προετοιμάζει την νέα εποχή χρυσών, διοικητικών τέκνων (στα νεοελληνικά, golden boys), εξαντλώντας άρθρα επί άρθρων για τα νέα, υποτίθεται αντικειμενικής αξιολόγησης και προέλευσης, όργανα διοίκησης, χωρίς να αφιερώνει ούτε μια αναφορά για το πόσες συχνότητες, πόσα κανάλια, πόσοι πομποί και ραδιοφωνικοί δίαυλοι και βέβαια πόσοι εργαζόμενοι θα βρίσκονται κάτω από τη νέα αυτή ενημερωτική, ψυχαγωγική και πολιτιστική ομπρέλα. Πολιτιστική; Ας μην το δέσει κανείς κόμπο, εξάλλου μάλλον κρίθηκε περιττό να υπάρξει έστω και μια αναφορά στα Μουσικά Σύνολα ή τη διασφάλιση και την ανάδειξη της πολιτιστικής προσφοράς τους. 
Η ΝΕΡΙΤ θα είναι μια κοστοβόρα γαλέρα. Κοστοβόρα , με τα κάθε λογής συμβόλαια που θα συντάξουν οι χρυσοδάκτυλοι διοικητές της, πρώτα και κύρια για τις «ημών των ιδίων» αμοιβές, τις αναθέσεις που θα μπορούν να κάνουν για εξωτερικές εκπομπές και παραγωγές, αρκεί να επιχειρηματολογήσουν με πάθος για την…εγνωσμένη αξία του παραγωγού και «εκπομπάρχη». Κοστοβόρα για τον, (τόσο πολυφορεμένο ως όρο σύγχρονης πολιτικής φρασεολογίας), φορολογούμενο πολίτη, που θα πληρώσει, πρώτα την εταιρία που θα υποδείξει τα διοικητικά στελέχη, κατόπιν τις αμοιβές αυτών των διοικητικών στελεχών, στη συνέχεια, τις αναθέσεις αυτών των διοικητικών στελεχών, προς τους τρίτους της εγνωσμένης αξίας και κύρους, και, εν τέλει, και το γνωστό, ανταποδοτικό τέλος, το οποίο (καμιά έκπληξη, ε;) όχι μόνο δεν καταργείται, αλλά αναφέρεται αόριστα και γενικά, τόσο και αόριστα και γενικά, όσο απαιτείται μια κοινή απόφαση των συναρμόδιων υπουργών για να εκτοξευθεί στα ύψη και να επιβαρύνει πολλαπλάσια τον… φορολογούμενο πολίτη. Πώς θα πληρωθούν, άλλωστε, τόσα υδροκέφαλα σχήματα, τόσα «γαλόνια» και τόσοι πατρίκιοι; Κοστοβόρα, λόγω της υπονόμευσης της ΕΡΤ στην προμήθεια ψηφιακών πομπών και την έγκαιρη συμμετοχή στη διαβούλευση για το διαγωνισμό του ψηφιακού πεδίου. 

Η ΝΕΡΙΤ θα αποδειχθεί η κότα με τα χρυσά αυγά για τους ιδιώτες καναλάρχες, που έχουν συνασπιστεί στο σχήμα της Digea, αναμένουν να λάβουν τη μερίδα του λέοντος (αν όχι όλη τη μερίδα) από τις ψηφιακές συχνότητες και κάνουν εδώ και χρόνια, αυτό, που ξέρει καλύτερα κάθε…ευσυνείδητος επιχειρηματίας, ο οποίος ασπάζεται τα Ευαγγέλια του νεοφιλελευθερισμού: Ζουν, δραστηριοποιούνται και κομπορρημονούν, σε βάρος της κοινωνίας και των φορολογικών εσόδων του κράτους. Άλλωστε, όπως διαφαίνεται και από το σχέδιο νόμου, η περιουσία της «νέας ΕΡΤ- ΝΕΡΙΤ» (και περιουσία έως τις 11 Ιουνίου της ΕΡΤ, ακίνητα, πνευματικά δικαιώματα, αρχειακό υλικό κτλ) θα μπορούσε να μετοχοποιηθεί ή να ρευστοποιηθεί, ήδη προτού περιέλθει στη δική της δικαιοδοσία (δηλαδή, ενώ θα ανήκει ακόμη στην άμεση εποπτεία και διαχείριση του υπουργού Οικονομικών, Γιάννη Στουρνάρα), προκειμένου να αντληθούν πόροι για το νέο σχήμα… 

Η νέα (κατ’ όνομα) δημόσια ραδιοτηλεόραση, θα είναι και γαλέρα. Για εκείνους που θα κληθούν να υπογράψουν συμβάσεις έργου και ορισμένου χρόνου, για εκείνους που θα κληθούν να εργαστούν με γλίσχρες αμοιβές και σε εξοντωτικά ωράρια, όπως επιτάσσει η σύγχρονη, εξωραϊσμένη εικόνα του άγριου καπιταλισμού, για εκείνους που θα κληθούν να απεμπολήσουν συνδικαλιστική εκπροσώπηση και συλλογικές συμβάσεις, προκειμένου να εργαστούν για ένα κομμάτι ψωμί, για εκείνους που θα κληθούν να φανούν πρόθυμοι και υπάκουοι στα πολυπρόσωπα, διοικητικά σχήματα, που (ω, του θαύματος!) έχουν και εξαιρετικά, μεγάλες, χρονικά,, θητείες. Μόνο το βασικό εκ των σχημάτων, το Εποπτικό Συμβούλιο θα παραμείνει στη θέση του, εννιά, ολόκληρα χρόνια, δύο τετραετίες συν ένα έτος… Δημοκρατική νομιμοποίηση, λογοδοσία, έλεγχος (και όχι ποδηγέτηση) από τις εκλεγμένες εξουσίες της λαϊκής κυριαρχίας, και κυρίως από τη Βουλή; Άγνωστες λέξεις στον κόσμο των χρυσοδάχτυλων, που έχουν και με αυτό τον τρόπο, εξασφαλιστεί στο ενδεχόμενο αλλαγών στο κεντρικό, πολιτικό σκηνικό και πρόωρης αποστρατείας. Οι αποζημιώσεις θα είναι και αυτές, χρυσές. 
Η ΝΕΡΙΤ λάμπει, καλογυαλισμένη, μέσα στα ασαφή, αντιφατικά, αλλά και τόσο προκλητικά άρθρα του σχεδίου νόμου. Ό,τι λάμπει, όμως, δεν είναι χρυσός. Μια κίβδηλη και πολυδάπανη ιδιωτικοποιημένη ραδιοτηλεόραση, πλήρως ετεροκαθορισμένη από τα ιδιωτικά συμφέροντα και τους πολιτικούς τους υπηρέτες, αγωγό του εθνικού πλούτου και της πολιτιστικής κληρονομιάς προς όφελος της ντόπιας, οικονομικής και επιχειρηματικής ολιγαρχίας, προετοιμάζουν. Εκτός αν πέσουν πάνω στον κατάλληλο, πολιτικό και κοινωνικό τοίχο, που θα γράφει με πλατιά, κεφαλαία γράμματα: «Ως εδώ».