Οι «Πρέσπες», πρόβα ειρηνοπολέμου στο Αιγαίο και τη Μεσόγειο

Στον σαββατοκυριακάτικο, ελλαδικό Τύπο και όχι μόνο, κυριαρχεί η άμπωτη των «Πρεσπών». Και τώρα, τι, είναι το βασικό ερώτημα. Τι... τί, διόλου αγαπητοί δημοσιολόγοι και αρθρογράφοι; Τώρα, το εθνικιστικό βλέμμα της «μικράς και εντίμου» Ελλάδος στρέφεται στο πραγματικά μεγάλο και πολύτιμο πεδίο - τη θάλασσα, την ΑΟΖ και τα κοιτάσματα. Με άλλα λόγια, η κυβέρνηση Τσίπρα και προθύμων καλείται να κλείσει (άρον-άρον;) το μείζον ζήτημα της επόμενης δεκαετίας: Τι θα αρπάξει η Ελλάς από τον βυθό της Νοτιανατολικής Μεσογείου, σε πρώτη φάση, συνεργαζόμενη «λυκοσυμμαχικώς» με το Ισραήλ, την Κύπρο και την Αίγυπτο.

Μια τετραμερής στα πρότυπα της εθνικής εξόρμησης του΄12-13 όταν η Ελλάς της Μελούνας είχε ως μοναδικό και πραγματικό διαπραγματευτικό όπλο συμμετοχής της, το πολεμικό ναυτικό της, καθώς Σέρβοι και Βούλγαροι δεν ήθελαν επουδενί να σκεφτούν αποβατικές επιχειρήσεις των Τούρκων στα νώτα των στρατών τους. Έτσι, η Ελλάς της Μελούνας καθοδηγήθηκε από τον γυαλάκια δικηγοράκο των Χανίων (πραγματικά μειωτικά παρατσούκλια του μετέπειτα ιδιώνυμου εθνάρχη) πρώτα στην αγορά του καταδρομικού, που μετασκευάστηκε άρον-άρον σε «θωρηκτό» με τα λεφτά του ευεργέτη του αιγυπτιακού βαμβακιού και κατόπιν στον αναπροσανατολισμό του στρατού από το Μοναστήρι στη Θεσσαλονίκη, το μεγάλο μήλον της έριδος ανάμεσα στη ναυτική Ελλάδα και τη στρατιωτική Βουλγαρία, λόγω της εμπορικής και οικονομικής σημασίας της. Και επειδή τα πράγματα δεν κύλησαν «ομαλά» στον διαμοιρασμό και τις φιλοδοξίες ισχύος για τον τετραμερή συνασπισμό, οι δυο βασικοί ανταγωνιστές για τα μακεδονικά εδάφη και το λιμάνι της Θεσσαλονίκης, βρέθηκαν να αναμετριούνται λυσσωδώς στον Δεύτερο, Βαλκανικό Πόλεμο, σχεδόν αμέσως μετά την εκεχειρία του Πρώτου. Ο πειρασμός να βρεθούν ιστορικές αναλογίες με τα ενεργειακά μελλούμενα είναι μεγάλος εξάλλου οι ομοιότητες είναι ανατριχιαστικά πολλές - τέσσερις, όχι και τόσο βέβαιοι και... προαιώνιοι μεταξύ τους, σύμμαχοι, με τις ευλογίες όχι της Βρετανίας, αλλά των ΗΠΑ, της Γαλλίας και σε δεύτερο πλάνο της Ιταλίας, συνασπίζονται για να φέρουν προ υποθαλάσσιων τετελεσμένων την Τουρκία.

Η κατάσταση μυρίζει μπαρούτι

Ίσως γι ΄αυτό, ορισμένοι παρατηρητικοί θεατές των τεκταινομένων στο ελλαδικό κοινοβούλιο που συζητούσε και υπερψήφιζε τις «Πρέσπες» άκουσαν πρώτα έναν σπιθαμιαίο (όχι απαραίτητα και μόνο στο πραγματικό αλλά το πολιτικό μπόι) δωδεκανήσιο βουλευτάκο και μετά τον ίδιο τον πρωθυπουργό, Αλέξη Τσίπρα είτε να λένε ανοιχτά τον πόνο τους (ο πρώτος) είτε να αφήνουν καθαρά υπονοούμενα (ο δεύτερος) για μια συμφωνία αλά «Πρέσπες» και με τον «εξ ανατολών κίνδυνο».

Ενδιαφέρουσα φραστική ακροβασία σε τεντωμένο, διπλωματικό σκοινί. Και ΄ντάξει, ο πρώτος, ο βουλευτάκος, καίγεται μάλλον αποκλειστικά για το διαβόητο «τουριστικό προϊόν», το οποίο βέβαια και εν πολλοίς σε ό,τι αφορά στην εκλογική του περιφέρεια, βασίζεται στα μεσαιοταξίτικα Τουρκάκια τα ζουμπουρλούδικα που καταθέτουν με συνέπεια τον οβολό τους στις ξενοδοχειακές μονάδες και τα μπαράκια των Δωδεκανήσων. Απαιτείται διμερής ηρεμία και γαλήνη για να συνεχίσουν οι κατά τα άλλα «εχθροί» Τούρκοι να τουριστοφέρνουν συνάλλαγμα τριγυρνώντας και μεθοκοπώντας στη Ρόδο και την Κω και αυτήν την κατάσταση, ενόψει μάλιστα και ψηφοθηρευτικης περιόδου, δεν μπορεί, προφανώς να αγνοήσει ο εν λόγω εθνοπατέρας.

Ο δεύτερος; Ο πρωθυπουργός; Δεν του έφτασε η πρόταση υποψηφιότητας για το Νομπέλ Ειρήνης για τις «Πρέσπες», βάλθηκε να κλείσει διαμιάς και μέσα σε λιγότερο από εννιά μήνες έως τις «ομαλές» εθνικές κάλπες (αυτές που ξορκίζει και απεύχεται η κυβερνητική «Αυγή») τα πάντα, όλα τα εθνικά θέματα; Πόσα Νομπέλ Ειρήνης θέλει να διεκδικήσει ο Τσίπρας; Δέκα, όσα Όσκαρ διεκδικεί ο Λάνθιμος; Ή μήπως εζήλωσε τη δόξα αμερικανών προέδρων και υπουργών, όπως ο Θίοντορ Ρούσβελτ, ο Χένρι Κίσινγκερ και ο Μπαράκ Ομπάμα όλοι κάτοχοι του Νομπέλ Ειρήνης, που το έβαψαν έως τους αγκώνες τους με το αίμα πολέμων;

Το κλίμα είναι βαρύ.

Και η μικρά και έντιμος Ελλάς φρόντισε να το... ελαφρύνει, αναθέτοντας πρώτα το υπουργείο Άμυνας στον αρχηγό ΓΕΕΘΑ και ναύαρχο Αποστολάκη και μετά, αφού τον «παραίτησαν» και τον «αποστράτευσαν» αναδρομικώς μπας και διορθωθεί η πολιτειακά και πολιτικά ασυγχώρητη «γκάφα», αναθέτοντας το ΓΕΕΘΑ στον αντιπτέραρχο Χριστοδούλου. Με τα ατύπως ειωθότα στο καταχρηστικά επονομαζόμενο Πεντάγωνο, η διαδοχή τηρεί τον κανόνα της εναλλαγής ηγεσίας ανάμεσα στα τρία όπλα (στρατό, ναυτικό, αεροπορία). Αλλά η συγκυρία της «συγκατοίκησης» ξεπερνά τους συμβολισμούς - το υπουργείο κατ ΄ευφημισμόν Άμυνας έχει έντονο, προπολεμικό, αεροναυτικό πρόσημο, ακριβώς επειδή το βλέμμα της μικράς και εντίμου ατενίζει την ΑΟΖ πάνω από τις «εξέχουσες» του Καστελόριζου και της Γαύδου.

Τι θα πράξει επί τούτου ο Τσίπρας; Οψόμεθα. Πάντως, ο ενδιαφερόμενος που κάθεται σε αναμμένα κάρβουνα είναι ο εν αναμονή πρωθυπουργός - ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Πιθανότατα θα επιθυμούσε να κλείσει (άρον-άρον;) και αυτά τα λεγόμενα, εθνικά θεματάκια ο Τσίπρας προκειμένου να οχυρωθεί πίσω από την ξεβαμμένη κόκκινη γραμμή του pacta sunt servanda. Δεν είναι εποχές αυτές που διανύουμε για περισσότερους και μεγάλους πονοκεφάλους στα μικρά κεφαλάκια των αστών ακόμη και αν αυτοί έχουν διά της τεθλασμένης οδού, «αιματολογική» συγγένεια με ιδιώνυμους εθνάρχες.

Από την άλλη βέβαια, ο Τσίπρας έχει ακούσει υπουργεύοντα αρχιΚΥΠατζή εισαγγελέα να τον μνημονεύει και να τον παινεύει ως.. εθνάρχη της αριστεράς! Δεν θέλει και πολύ ο Τσίπρας για να καβαλήσει εντελώς και ολοκληρωτικά το καλάμι και να την ακούσει... Λευτεράκης Βενιζέλος στον δρόμο όχι για τις «Πρέσπες», αλλά τις «Σέβρες» του πετρελαίου και της ΑΟΖ.

Και η συνέχεια δεν μπορεί να είναι απαραίτητα ευθύγραμμη, ισόπλευρη ανάμεσα στους τέσσερις ευκαιριακούς συμμάχους και δεδομένη με την υψηλή επιστασία και επικυριαρχία των ΗΠΑ και της Γαλλίας.

Η ιστορία, άλλα διδάσκει.

Όπως και άλλα καταμαρτυρεί για τη στάση των στρατιωτικών όταν έρχεται η ώρα του ματοβαμμένου λογαριασμού μιας τυχοδιωκτικής πολεμικής περιπέτειας και της συνακόλουθης ολοκληρωτικής διάψευσης και συντριβής της.

Η κατάσταση μυρίζει μπαρούτι και το κλίμα είναι βαρύ.

Δεν χρειάζεται να το επιβαρύνει περαιτέρω και μια κάποια «αριστερά» που διαβάζει εθνικοπατριωτικώς τις εξελίξεις ήδη από την εποχή του πρώτου μνημονίου και συνεχίζει να ωρύεται στο ίδιο μοτίβο, με αφορμή τις «Πρέσπες» και με ορίζοντα την ΑΟΖ.

Όταν η αποφράδα μέρα ξημερώσει και η απευκταία ώρα φτάσει που θα ρυθμιστούν οι διμερείς ή πολυμερείς σχέσεις εκμετάλλευσης των ΑΟΖ με το αίμα, αυτό το κόκκινο, ανθρώπινο υγρό θα είναι εργατικό, αγροτικό, φοιτητικό, νεολαιίστικο. Με άλλα λόγια, ταξικό.

Δεν έχει καμιά δουλειά μια κάποια «αριστερά» να πλειοδοτεί για το πετρέλαιο, αυτό το μαύρο, γεωπολιτικό υγρό, που θα είναι εθνικό, πατριωτικό, ελλαδικό, αιγυπτιακό, τουρκικό, αμερικανικό ή γαλλικό. Με άλλα λόγια, αστικό.

Μια ανάγνωση και μια αναδίφηση στα κείμενα και τις προκηρύξεις των Παλαιών Πολεμιστών του Παντελή Πουλιόπουλου μπορεί να είναι εξαιρετικά διαφωτιστική. Ειδικά τώρα, που δημοσιολόγοι και αρθρογράφοι αναρωτιούνται γραπτώς και μεγαλοφώνως, Μετά τις «Πρέσπες», τί; Και ο Τσίπρας δεν διστάζει να υπονοήσει ότι η διπλωματική και πολιτικοστρατιωτική πυξίδα του παύει να δείχνει τον Βορρά και στρέφεται Νότια και Ανατολικά.

Εκεί που όλα, μπορεί να συμβούν...