Συνέντευξη με το Βαγγέλη Διαμαντόπουλο
Προσωρινή ανακωχή στον ΟΤΕ
Ως μια προσωρινή ανακωχή με την εργοδοσία βλέπουν οι εργαζόμενοι του ΟΤΕ το τέλος της πολυήμερης απεργιακής τους κινητοποίησης. Μια κινητοποίηση που ξεκίνησε στις 21 Δεκέμβρη του 2019 και ολοκληρώθηκε με την τρίωρη στάση εργασίας και τη συγκέντρωση στο Υπουργείο Εργασίας τη Δευτέρα 13 Γενάρη. Μια ανακωχή που τους έχει φέρει σε καλύτερη θέση όμως στις διαπραγματεύσεις για την υπογραφή Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας (ΣΣΕ).
Αυτό φάνηκε και στη στάση του Υπουργείου Εργασίας που, στην τριμερή συνάντηση με τη διοίκηση του ΟΤΕ, κάλεσε την εταιρεία να άρει τις 6 απολύσεις των φυλάκων, που είχαν γίνει κατά τη διάρκεια της απεργίας. Έχοντας μπροστά της την εφαρμογή του αναπτυξιακού πολυνομοσχεδίου, αλλά και την ψήφιση του νομοσχεδίου για το ασφαλιστικό, η κυβέρνηση δεν θέλει σε καμιά περίπτωση να υπάρχουν κινητοποιήσεις και μάλιστα με διάρκεια, οι οποίες ανεβάζουν το αγωνιστικό κλίμα από τα κάτω. Φάνηκε επίσης και στη συνάντηση που είχε η διαπραγματευτική ομάδα της ΟΜΕ-ΟΤΕ (Ομοσπονδία Εργαζομένων ΟΤΕ) μετά τη λήξη της απεργίας με τη διοίκηση του Ομίλου για να συζητήσουν για νέα ΣΣΕ. Εκεί η εταιρεία υπαναχώρησε από τη θέση που αδιάλλακτα κρατούσε (επέκταση της υπάρχουσας ΣΣΕ και ελάχιστη αύξηση 3% μόνο στους νέους εργαζόμενους). Τώρα αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο υπογραφής ΣΣΕ για πάνω από ένα χρόνο, με αύξηση 3,5% για τους νέους συναδέλφους και 35ωρο και αύξηση 1% για τους παλιούς. Επίσης για πρώτη φορά δεν απέρριψε κατηγορηματικά την υπογραφή ΣΣΕ στην COSMOTE Ε-VALUE. Οι εργαζόμενοι επέμειναν στην πρόταση για 3ετη ΣΣΕ για όλο τον Όμιλο με πραγματικές αυξήσεις.
Η «Εργατική Αριστερά» συζήτησε για τις εξελίξεις με τον Βαγγέλη Διαμαντόπουλο, πρόεδρο του τοπικού παραρτήματος του πρωτοβάθμιου Σωματείου της ΠΕΤ-ΟΤΕ (τεχνικοί) στην Καστοριά και βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ ως τον Αύγουστο του 2015. Τη συνέντευξη πήρε ο Θοδωρής Πατσατζής.
Στον Όμιλο εργάζονται χιλιάδες εργαζόμενοι. Η πολυήμερη απεργιακή κινητοποίηση βοήθησε να ευαισθητοποιηθούν περισσότεροι εργαζόμενοι ή ήταν υπόθεση μόνο των συνδικαλιστών;
Η απάντηση στην ερώτησή σας θα μπορούσε να είναι απλή και σύντομη, αναφέροντας το πολύ μεγάλο ποσοστό συμμετοχής ειδικά στο τμήμα των τεχνικών που είναι και αυτό που δημιουργεί τις πραγματικές δυσκολίες στην εταιρεία. Χωρίς τους τεχνικούς είναι αδύνατο να γίνουν νέες συνδέσεις. Όμως νομίζω πως σε αυτή την απεργία περισσότερο συντονίστηκε η συνδικαλιστική ηγεσία στα αιτήματα της βάσης και της ιδιαίτερα κρίσιμης συγκυρίας για το μέλλον μας, παρά το αντίθετο.
Στον ΟΤΕ είχαμε συνηθίσει σε «ρεαλιστικές» διαπραγματεύσεις και απεργίες τύπου ΓΣΕΕ που προκηρύσσονταν «από τα πάνω» και εξυπηρετούσαν τη συγκεκριμένη λογική. Καθοριστικό ρόλο έπαιξε και η αποχώρηση από το προεδρείο της ΑΚΕ (παράταξη της ΔΑΚΕ στην ΟΜΕ-ΟΤΕ) και η είσοδος σε αυτό των δυνάμεων της Αριστεράς.
Η κινητοποίηση τι αποτελέσματα είχε;
Το πρώτο είναι η αυτοπεποίθησή μας, καθώς έγινε απόλυτα κατανοητό προς όλες τις κατευθύνσεις πως με τη σωστή τακτική, αλλά και αιτήματα αντίστοιχα των αναγκών μας, μπορούμε να φέρουμε σε πέρας ένα τεράστιο και πρωτόγνωρο εγχείρημα όπως αυτή η πολυήμερη απεργία. Χωρίς να τρέφουμε αυταπάτες πως μια τέτοια έξαρση στη συνδικαλιστική πεπατημένη και τη συμμετοχή των εργαζομένων μπορεί αυτομάτως να μας καταστήσει νικητές, διαφαίνεται αλλαγή στην προηγούμενη απόλυτη στάση της διοίκησης, που όμως υπολείπεται μακράν των αυτονόητων αιτημάτων μας. Τέλος στα θετικά πιστώνεται η ενεργοποίηση και στήριξη από σχεδόν όλο το πολιτικό φάσμα έως ακόμα και από κινηματικές συλλογικότητες.
Η υποχώρηση της διοίκησης του ΟΤΕ έχει μόνο θετικές ειδήσεις για τους εργαζόμενους ή θα σας φέρει και δυσκολίες;
Δεν θα χαρακτήριζα τις τακτικές κινήσεις της διοίκησης υποχώρηση, αλλά μια ρεαλιστική επιστροφή στη νέα πραγματικότητα που επέβαλε ο πολυήμερος απεργιακός αγώνας. Εξάλλου το διάγγελμα του διευθύνοντος συμβούλου, την προηγούμενη μέρα πριν τη συνάντηση διοίκησης και εργαζομένων, ομολόγησε τη «Νέα κατάσταση» με τις θυγατρικές-γαλέρες που επεξεργάζονται εδώ και καιρό, η οποία μας βρίσκει κάθετα αντίθετους. Είναι δεδομένο ότι θέλουν όχι μόνο να εξασφαλίσουν καλύτερη θέση για τα κέρδη τους στον ανταγωνισμό, αλλά και να χτυπήσουν δικαιώματα χρόνων των εργαζόμενων, ειδικά σε ό,τι αφορά τη συνδικαλιστική δράση. Γι’ αυτό το λόγο έχουμε μια προσωρινή ανακωχή με τη διοίκηση, σεβόμενοι και τις οικονομικές δυσκολίες που δημιουργήθηκαν στους περισσότερους συναδέλφους από τη συμμετοχή στην πολυήμερη κινητοποίηση.
Είμαστε σε μια περίοδο που οι εργαζόμενοι για να κερδίσουμε, χρειαζόμαστε καλά οργανωμένες πολυήμερες απεργίες τελικά;
Βασικά χρειάζεται όξυνση της ταξικής συνείδησης των εργαζομένων. Οι εποχές των «κοινωνικών συμβολαίων» της σοσιαλδημοκρατίας έχουν παρέλθει ανεπιστρεπτί και σε αυτή τη συνεχόμενη κρίση του ο καπιταλισμός θα επιτίθεται με περισσότερη μανία στον κόσμο της εργασίας, χρησιμοποιώντας αυτόν τον τρόπο ως «σανίδα σωτηρίας» για τη διατήρηση της κερδοφορίας του.
Έτσι λοιπόν οι σκληροί και διαρκείς αγώνες –τώρα που τέλειωσαν τα καρότα και περισσεύουν τα μαστίγια– είναι το αυτονόητο και έσχατο όπλο του κόσμου της εργασίας, που όμως πρέπει να διασταυρώνεται με ένα γενικότερο πολιτικοκοινωνικό κίνημα που θα απαιτεί όλα τα αυτονόητα για ζωή και όχι επιβίωση, που σε τελική ανάλυση για να επιτευχθούν, χρειάζεται μια κρίσιμη μετατόπιση στον τρόπο λειτουργίας της οικονομίας προς όφελος όσων παράγουν τον πλούτο.
*Αναδημοσίευση από την Εργατική Αριστερά
