Όλοι μαζί να μπλοκάρουμε τα δίδακτρα στα μεταπτυχιακά της Νομικής

Βασικά σημεία της «νέας τάξης πραγμάτων» που διαμορφώνεται είναι η επιβολή διδάκτρων ύψους 1.200 ευρώ σε όλα ανεξαιρέτως τα μεταπτυχιακά, η καθιέρωση βαθμού πτυχίου τουλάχιστον «Λίαν Καλώς» και το όριο των τριών υπολειπόμενων για πτυχίο μαθημάτων ως όροι συμμετοχής στις εξετάσεις. Εν τοις πράγμασι αυτό σημαίνει ότι φοιτητές οι οποίοι είτε αδυνατούν (παραδόξως…) να καταβάλουν την εν λόγω «συνδρομή» είτε δεν έχουν συγκεντρώσει το απαιτούμενο «Λίαν Καλώς» ή χρωστούν π.χ. τέσσερα μαθήματα για πτυχίο, είναι εξ αρχής αποκλεισμένοι από τη δυνατότητα υποβολής αίτησης συμμετοχής στις εξετάσεις.

Βεβαίως, η συγκεκριμένη απόφαση του Τμήματος (η οποία όλως τυχαίως αναρτήθηκε στην ιστοσελίδα της σχολής εν μέσω καλοκαιριού, και μάλιστα την τελευταία ημέρα λειτουργίας της Γραμματείας, προφανέστατα για να εξασφαλιστούν οι ελάχιστες δυνατές αντιδράσεις) δεν ήταν για όλους εμάς κεραυνός εν αιθρία, αλλά το αποκορύφωμα των σωρευτικών επιθέσεων που δέχεται συστηματικά τα τελευταία χρόνια η εκπαίδευση, στο πλαίσιο των πολιτικών της σκληρής λιτότητας και των νεοφιλελεύθερων αναδιαρθρώσεων. Στη Νομική, μία σχολή με επί δεκαετίες δωρεάν μεταπτυχιακά, ήδη από πέρυσι είχε γίνει η αρχή, με την εισαγωγή διδάκτρων στον τομέα Διεθνούς και Ευρωπαϊκού Δικαίου. Η έλλειψη ηχηρής κινηματικής απάντησης από το φοιτητικό σύλλογο τότε συνδέεται σαφώς με τη σημερινή εξέλιξη.

Τι εξυπηρετούν τα νέα κριτήρια

Η γενικευμένη επιβολή οικονομικών κριτηρίων καταρρίπτει απροκάλυπτα το αστικό ιδεολόγημα περί «ισότητας ευκαιριών» στην εκπαίδευση και «ανέλιξης στη βάση της αξιοκρατίας». Το σημερινό μνημονιακό Πανεπιστήμιο «δείχνει τα δόντια του», προσαρμοζόμενο στις ανάγκες της αγοράς. Την ώρα που το νέο ασφαλιστικό καταληστεύει το σύνολο των νέων δικηγόρων - έμμισθων υπαλλήλων σε δικηγορικά γραφεία και των αυτοαπασχολούμενων, οι δικηγορικές εταιρείες κερδίζουν συνεχώς έδαφος στο πεδίο του δικηγορικού επαγγέλματος. Ένα τέτοιο καθεστώς όμως απαιτεί φθηνό και εξειδικευμένο «υπαλληλικό προσωπικό», το οποίο θα αποδέχεται αγόγγυστα κάθε όρο του εργοδότη. Έτσι, αφενός διαχωρίζονται οι υποψήφιοι εργαζόμενοι «δευτέρας κατηγορίας»(=χωρίς μεταπτυχιακά) και σε ένα δεύτερο επίπεδο μέσω των μεταπτυχιακών διασπώνται τα πτυχία και προωθείται η διαρκής εξειδίκευση, προκειμένου να καλυφθούν οι ανάγκες σε φθηνό, ευέλικτο και καταρτισμένο δυναμικό.

Ταυτόχρονα, τα ακαδημαϊκά κριτήρια που εισάγονται κινούνται στην κατεύθυνση της συνεχούς εντατικοποίησης του ρυθμού σπουδών μέσα σε ένα αποστειρωμένο ακαδημαϊκό περιβάλλον, που θα ελέγχεται πλήρως από το καθηγητικό σώμα. Άλλωστε, το Πανεπιστήμιο διαδραματίζει (εκτός από κατανεμητικό) κυρίαρχο ιδεολογικό ρόλο, προωθώντας τη λογική του ατομικού δρόμου, του επιστημονισμού και της απαξίωσης των συλλογικών διαδικασιών και των συνδικαλιστικών διεκδικήσεων.

Η δική μας απάντηση

Απέναντι σε όλα αυτά, η φοιτητική Αριστερά οφείλει να επαναφέρει με την καθημερινή παρέμβαση στους συλλόγους και κινηματικές πρωτοβουλίες όλα τα καίρια αιτήματα: ενιαία και ισχυρά πτυχία, δωρεάν και ανοικτά μεταπτυχιακά, αύξηση των φοιτητικών παροχών (σίτιση, στέγαση, εισιτήρια ΜΜΜ), καμία αξιολόγηση ιδρυμάτων και σχολών, όχι στην εντατικοποίηση, όχι στην κατάργηση του ασύλου. Αυτό προϋποθέτει τη στήριξη με όλες μας τις δυνάμεις των συλλογικών διαδικασιών και ιδίως των Γενικών Συνελεύσεων, αλλά και την ευρύτερη δυνατή ενότητα στη δράση των δυνάμεων της ριζοσπαστικής Αριστεράς μέσα στα Πανεπιστήμια, στη βάση της αντίθεσης στην εκπαιδευτική αναδιάρθρωση. Όλοι μαζί, φοιτητές και εργαζόμενοι μπορούμε από κοινού να ανατρέψουμε τα σχέδιά τους και να ανοίξουμε το δρόμο για την οικοδόμηση ενός μαζικού κινήματος ανατροπής που θα ξεκινάει από τα φοιτητικά αμφιθέατρα και τους χώρους εργασίας και θα απλώνεται σε ολόκληρη την κοινωνία.