Ιστορικός περίπατος από την Ανατρεπτική Συµµαχία για την Αθήνα

Πρα­γµα­το­ποι­ή­θη­κε στις 3/12 από την “Ανα­τρε­πτι­κή Συ­µµα­χία για την Αθήνα” ένας ιστο­ρι­κός πε­ρί­πα­τος µε θέµα “Όψεις της Αντί­στα­σης και του Δε­κέ­µβρη του 1944”. Πάνω από 150 άτοµα, όλων των ηλι­κιών, συ­µµε­τεί­χα­µε σε αυτή την ιστο­ρι­κή και πο­λι­τι­κή ξε­νά­γη­ση όπου µε τη βο­ή­θεια των ιστο­ρι­κών και αγω­νι­στών Γιώρ­γου Αλε­ξά­του, Γιώρ­γου Μι­χαη­λί­δη, Λέ­αν­δρου Μπό­λα­ρη και Νίκου Σκο­πλά­κη πε­ρι­η­γη­θή­κα­µε και συ­ζη­τή­σα­µε για κο­µβι­κά ση­µεία της ιστο­ρί­ας της Αθή­νας αλλά και της αρι­στε­ράς και των κι­νη­µά­των.

Πρώ­τος στα­θµός µας ήταν το σπίτι του αγω­νι­στή Πα­να­γή Δη­µη­τρά­του στην Δου­κίσ­σης Πλα­κε­ντί­ας 3, όπου στις 23 Φε­βρουα­ρί­ου 1943  αντι­πρό­σω­ποι από δέκα αντι­στα­σια­κές ορ­γα­νώ­σεις συ­να­ντή­θη­καν και συ­µφώ­νη­σαν την ίδρυ­ση της ΕΠΟΝ. Ο ρόλος της ΕΠΟΝ στον αντι­στα­σια­κό αγώνα είναι ανε­κτί­µη­τος. Μέσα από τις γρα­µµές της πε­ρισ­σό­τε­ροι από 600.000 νε­ο­λαί­οι, στην πλειο­ψη­φία τους νέοι ερ­γά­τες και ερ­γά­τριες (τα 2/5 της ΕΠΟΝ απο­τε­λού­νταν από γυ­ναί­κες, όπως πολύ σωστά το­νί­στη­κε) αλλά και φοι­τη­τές/τριες και µα­θη­τές/τριες βρή­καν τη φωνή τους και συ­νέ­δρα­µαν στην ήττα της γε­ρµα­νι­κής κα­το­χής. Με το σύν­θη­µα “Πο­λε­µά­µε και Τρα­γου­δά­µε” αυτή η νε­ο­λαία συ­γκρού­στη­κε όχι µόνο µε το φα­σι­στι­κό κα­θε­στώς αλλά και µε το σύ­στη­µα του κα­πι­τα­λι­σµού.

Το σπίτι της ΕΠΟΝ πα­ρό­λο που έχει χα­ρα­κτη­ρι­στεί δια­τη­ρη­τέο ήδη από την δε­κα­ε­τία του 1980, έχει εγκα­τα­λει­φθεί στη µοίρα του και κα­ταρ­ρέ­ει µε ευ­θύ­νη του κρά­τους και της δη­µο­τι­κής αρχής. Ήδη από το 1995 υπάρ­χουν συ­ζη­τή­σεις και υπο­σχέ­σεις για την συ­ντή­ρη­ση του και την µε­τα­τρο­πή του σε Μου­σείο της ΕΠΟΝ, υπό την πίεση της αρι­στε­ράς αλλά και το­πι­κών φο­ρέ­ων και επι­τρο­πών κα­τοί­κων, αλλά καµία κί­νη­ση δεν έχει γίνει για την δια­τή­ρη­ση αυτού του κο­µµα­τιού της ιστο­ρί­ας της πόλης µας.

Προ­σφυ­γι­κά και

φυ­λα­κές Αφέ­ρωφ

Δεύ­τε­ρος στα­θµός µας ήταν τα Προ­σφυ­γι­κά της Λεωφ. Αλε­ξάν­δρας. Οι οκτώ πο­λυ­κα­τοι­κί­ες που χτί­στη­καν την πε­ρί­ο­δο 1933-35 υπό κρα­τι­κή µέ­ρι­µνα για να στε­γά­σουν πρό­σφυ­γες της Μι­κρα­σια­τι­κής κα­τα­στρο­φής είναι άρ­ρη­κτα συν­δε­δε­µέ­νες µε την ιστο­ρία των κοι­νω­νι­κών αγώ­νων από τότε ως τώρα. Οι πρό­σφυ­γες που εγκα­τα­στά­θη­καν εδώ εντά­χτη­καν στο ερ­γα­τι­κό δυ­να­µι­κό και έγι­ναν κο­µµά­τι των ερ­γα­τι­κών κι­νη­µά­των των δε­κα­ε­τιών του 30 και 40. Κατά τη διάρ­κεια της κα­το­χής πολ­λοί συ­µµε­τεί­χαν στον αντι­στα­σια­κό αγώνα και µε τη στή­ρι­ξη τους τα προ­σφυ­γι­κά έγι­ναν ορµη­τή­ριο του ΕΛΑΣ. Ήταν ση­µα­ντι­κό “κά­στρο” των ντό­πιων Ελα­σι­τών και των Ελα­σι­τών της υπαί­θρου ενώ τα ση­µά­δια από τις ριπές τους τοί­χους είναι ακόµα εµφα­νή και µαρ­τυ­ρούν τις σκλη­ρές µάχες. Τα προ­σφυ­γι­κά κα­τοι­κού­νται ακόµα, µά­λι­στα στο χώρο µας υπο­δέ­χτη­καν και µέλη της Κοι­νό­τη­τας Κα­τει­λη­µµέ­νων Προ­σφυ­γι­κών της Λε­ω­φό­ρου Αλε­ξάν­δρας που µας µί­λη­σαν για τη συλ­λο­γι­κό­τη­τα και τις δοµές που έχουν στή­σει για να κα­λύ­ψουν τις ανά­γκες των κα­τοί­κων, ενώ πρό­σφα­τα ορ­γα­νώ­θη­κε και εκ­δή­λω­ση µε τους ερ­γα­ζο­µέ­νους του νο­σο­κο­µεί­ου Άγιος Σάβ­βας. Έχει παρ­θεί η πρω­το­βου­λία για πα­ρα­χώ­ρη­ση δια­µε­ρι­σµά­των σε συγ­γε­νείς των ασθε­νών του νο­σο­κο­µεί­ου.

Επό­µε­νη στάση µας ήταν ο Άρειος Πάγος, όπου βρι­σκό­ταν από το 1892 µέχρι το 1971 το συ­γκρό­τη­µα των φυ­λα­κών Αβέ­ρωφ. Εδώ φυ­λα­κί­στη­καν και βα­σα­νί­στη­καν χι­λιά­δες αντι­φρο­νού­ντες κυ­ρί­ως κο­µµου­νι­στές καθώς είχαν άτυπα µε­τα­τρα­πεί σε φυ­λα­κές πο­λι­τι­κών κρα­του­µέ­νων, χρήση που είχαν ως τη δι­κτα­το­ρία των Συ­ντα­γµα­ταρ­χών. Στη γυ­ναι­κεία πτέ­ρυ­γα αυτού του βα­σα­νι­στη­ρί­ου φυ­λα­κί­στη­καν δε­κά­δες αγω­νί­στριες κυ­ρί­ως ερ­γά­τριες για την αντι­στα­στια­κή δράση τους στις οποί­ες έγινε ει­δι­κή µνεία καθώς τεί­νου­µε να ξε­χνά­µε πόσο ση­µα­ντι­κή ήταν η συ­µβο­λή τους στον αγώνα. Μετά την απε­λευ­θέ­ρω­ση της Αθή­νας έγι­ναν χώρος κρά­τη­σης δω­σι­λό­γων και συ­νερ­γα­τών της κα­το­χι­κής κυ­βέρ­νη­σης ενώ η φρου­ρά τους είχε ανα­τε­θεί στο 64ο σύ­ντα­γµα του πυ­ρο­βο­λι­κού των Βρε­τα­νών και σε ένα σώµα χω­ρο­φυ­λά­κων οι οποί­οι κατά τα Δε­κε­µβρια­νά απε­λευ­θέ­ρω­σαν αρ­κε­τούς από τους κρα­τού­µε­νους προ­κει­µέ­νου να πο­λε­µή­σουν ενα­ντί­ον του ΕΛΑΣ. Στις 18 Δε­κε­µβρί­ου 1944 σύ­ντα­γµα του ΕΛΑΣ κα­τα­λα­µβά­νει τις φυ­λα­κές για να εξα­σφα­λί­σει πως οι δω­σί­λο­γοι δε θα αφε­θούν ελεύ­θε­ροι ενώ µοί­ρες της βρε­τα­νι­κής αε­ρο­πο­ρί­ας βο­µβαρ­δί­ζουν τόσο το κτί­ριο των φυ­λα­κών όσο και τις γύρω πε­ριο­χές για να εξου­δε­τε­ρώ­σουν τις θέ­σεις τους ΕΛΑΣ. Πολ­λοί από τους δω­σί­λο­γους που επέ­ζη­σαν τα Δε­κε­µβρια­νά εντά­χθη­καν αρ­γό­τε­ρα στον κρα­τι­κό µη­χα­νι­σµό και αρ­κε­τοί µά­λι­στα επέ­στρε­ψαν στις φυ­λα­κές ως φρου­ροί και βα­σα­νι­στές των αντι­φρο­νού­ντων.

Εξάρ­χεια

Μετά οδη­γη­θή­κα­µε στην αρχή της Ιπ­πο­κρά­τους, κοντά στο σπίτι όπου στις 27 Σε­πτε­µβρί­ου του 1941 ιδρύ­θη­κε το ΕΑΜ από τέσ­σε­ρα κό­µµα­τα, το ΚΚΕ, το Σο­σια­λι­στι­κό Κόµµα Ελ­λά­δος (ΣΚΕ), το Αγρο­τι­κό Κόµµα και την Ένωση Λαϊ­κής Δη­µο­κρα­τί­ας (ΕΛΔ). Είχε ήδη προη­γη­θεί το Ερ­γα­τι­κό Εθνι­κό Απε­λευ­θε­ρω­τι­κό Μέ­τω­πο από τον Ιού­λιο του 1941 στο χώρο του συν­δι­κα­λι­σµού. Στό­χος του ΕΑΜ ήταν η ευ­ρύ­τε­ρη συ­στρά­τευ­ση όσο των δυ­να­τών πε­ρισ­σό­τε­ρων δυ­νά­µε­ων στον αντι­φα­σι­στι­κό αγώνα. Ο αυ­το­πε­ριο­ρι­σµός των στό­χων του κι­νή­µα­τος σε “εθνι­κο­α­πε­λευ­θε­ρω­τι­κό” και χωρίς να θέτει το ζή­τη­µα της εξου­σί­ας ήταν ένας από τους πα­ρά­γο­ντες που εξη­γεί πολ­λές από τις λα­θε­µέ­νες απο­φά­σεις της ηγε­σί­ας του ΚΚΕ το επό­µε­νο διά­στη­µα. Το ΕΑΜ όµως δια­µορ­φώ­θη­κε σαν ένα πλατύ κοι­νω­νι­κό µέ­τω­πο που συ­σπεί­ρω­σε τα φτωχά στρώ­µα­τα των ερ­γα­ζο­µέ­νων και του λαού και µε την ύπαρ­ξη ισχυ­ρού ένο­πλου τµή­µα­τος (ΕΛΑΣ) ανέ­πτυ­ξε ένα από τα ισχυ­ρό­τε­ρα ερ­γα­τι­κά και λαϊκά κι­νή­µα­τα της Ευ­ρώ­πης µε τε­ρά­στιες απερ­γί­ες και κι­νη­το­ποι­ή­σεις. Το ζή­τη­µα της εξου­σί­ας θα έµπαι­νε de facto αργά ή γρή­γο­ρα και οι εκ­πρό­σω­ποι της αστι­κής τάξης δεν θα το επέ­τρε­παν. Ήδη από το 1943 δυ­νά­µεις των Συ­µµά­χων άρ­χι­σαν να συ­σπει­ρώ­νο­νται µε τους πρώην συ­νερ­γά­τες των Γε­ρµα­νών ενα­ντί­ον του ΕΛΑΣ και του ΕΑΜ, γε­γο­νός που η ηγε­σία του ΚΚΕ απέ­τυ­χε ή αµέ­λη­σε να αντι­µε­τω­πί­σει.

Περ­νώ­ντας από την πε­ριο­χή των Εξαρ­χεί­ων µι­λή­σα­µε πε­ρισ­σό­τε­ρο για τις µάχες που δό­θη­καν σε αυτή τη γει­το­νιά. Από την πε­ρί­ο­δο της κα­το­χής ακόµα τα Εξάρ­χεια ήταν τόπος πολ­λών δια­δη­λώ­σε­ων και απερ­για­κών κι­νη­το­ποι­ή­σε­ων θρη­νώ­ντας και θύ­µα­τα. Ήταν από τα πρώτα ενερ­γά µέ­τω­πα των Δε­κε­µβρια­νών µε κέ­ντρο το Πο­λυ­τε­χνείο, όπου οχυ­ρώ­θη­κε ο λόχος Μπάι­ρον που ήταν ο λόχος του ΕΛΑΣ σπου­δα­στών. Δε­κα­πέ­ντε πο­λυ­κα­τοι­κί­ες είχαν γίνει φυ­λά­κια του  ΕΛΑΣ και η θέση τους ήταν ση­µα­ντι­κή λόγω της εγ­γύ­τη­τας µε τα βρε­τα­νι­κά στρα­τεύ­µα­τα στο Σύ­ντα­γµα. Οι αγω­νι­στές και αγω­νί­στριες του ΕΛΑΣ πο­λε­µού­σαν µε αυ­το­θυ­σία και µε εξαι­ρε­τι­κή εφευ­ρε­τι­κό­τη­τα ενά­ντια στα τανκς και τις ρου­κέ­τες. Κα­τέ­λα­βαν µά­λι­στα και το κτί­ριο της Γε­νι­κής Ασφά­λειας, απέ­να­ντι από το Πο­λυ­τε­χνείο παρά την ασφυ­κτι­κή αντε­πί­θε­ση των Βρε­τα­νών. Οι µάχες συ­νε­χί­ζο­νταν όλο το Δε­κέ­µβρη µέχρι και τις αρχές του Ια­νουα­ρί­ου και είναι άφθο­να τα ντο­κου­µέ­ντα για την επι­µο­νή και τον ηρω­ι­σµό των αγω­νι­στών/στριών ακόµα κι όταν έγινε ξε­κά­θα­ρο ότι δεν µπο­ρού­σαν να κερ­δί­σουν.

Ερ­γα­τι­κό ΕΑΜ

Επό­µε­νος στα­θµός της δια­δρο­µής µας ήταν τα γρα­φεία της ΓΣΕΕ. Κατά την κα­το­χή, η κυ­βέρ­νη­ση Τσο­λά­κο­γλου διό­ρι­σε δική της ηγε­σία στη ΓΣΕΕ που δεν κα­τά­φε­ρε όµως να απο­τρέ­ψει την ορ­γά­νω­ση ενός τε­ρά­στιου ερ­γα­τι­κού κι­νή­µα­τος υπό την ηγε­σία του Ερ­γα­τι­κού ΕΑΜ και συ­νέ­χι­ζε να βάζει στην ατζέ­ντα τις ερ­γα­τι­κές διεκ­δι­κή­σεις. Το 1943 το ΕΕΑΜ έφτα­σε να ελέγ­χει το σύ­νο­λο των ερ­γα­τι­κών σω­µα­τεί­ων ενώ πα­ράλ­λη­λη ανά­πτυ­ξη υπήρ­χε και στους χώ­ρους των δη­µο­σί­ων υπαλ­λή­λων. Ήταν τόσο µε­γά­λη η επιρ­ροή τους στο κόσµο που η Ασφά­λεια δυ­σκο­λευό­ταν να δρά­σει πα­ρό­λο που οι κο­µµου­νι­στές ήταν σε συν­θή­κες πα­ρα­νο­µί­ας. Τον Αύ­γου­στο του 1944 κα­θαι­ρεί την διο­ρι­σµέ­νη ηγε­σία της ΓΣΕΕ και κα­τα­λα­µβά­νει το κτί­ριο. Οι αγώ­νες του συν­δι­κα­λι­στι­κού κι­νή­µα­τος δεν στα­µα­τούν ακόµα και ενά­ντια στην κυ­βέρ­νη­ση Πα­παν­δρέ­ου στην οποία συ­µµε­τέ­χει και το ΕΑΜ έχο­ντας ανα­λά­βει τα υπουρ­γεία των Οι­κο­νο­µι­κών, Ερ­γα­σί­ας, Γε­ωρ­γί­ας, Δη­µο­σί­ων Έργων. Αξί­ζει να ση­µειώ­σου­µε πως στο όνοµα της Εθνι­κής Ανα­συ­γκρό­τη­σης οι υπουρ­γοί όχι µόνο δεν προ­ώ­θη­σαν τις ερ­γα­τι­κές διεκ­δι­κή­σεις αλλά συ­νυ­πέ­γρα­ψαν µειώ­σεις µι­σθών, απο­λύ­σεις και µέτρα ευ­νοϊ­κά προς τους βιο­µη­χά­νους. Η δυ­να­µι­κή όµως των ερ­γα­τι­κών αγώ­νων δεν µπο­ρού­σε πια να πε­ριο­ρι­στεί. Με το κά­λε­σµα απερ­γί­ας στις 3 Δε­κέ­µβρη η Αθήνα πά­γω­σε. Μπήκε µια εν­δια­φέ­ρου­σα πτυχή που συ­νή­θως λεί­πει από τις αφη­γή­σεις για την πε­ρί­ο­δο, συ­ζη­τά­µε δη­λα­δή για δύο κυ­ρί­ως αντί­πα­λους πό­λους, την ηγε­σία του ΚΚΕ/ΕΑΜ και το αστι­κό στρα­τό­πε­δο. Πα­ρα­βλέ­που­µε πως υπάρ­χει σε όλες τις µε­γά­λες ιστο­ρι­κές στι­γµές και η κί­νη­ση του ερ­γα­τι­κού κό­σµου που ακο­λου­θεί µια ανε­ξάρ­τη­τη πο­ρεία και ανα­πτύσ­σει δική της δυ­να­µι­κή ανε­ξάρ­τη­τα από τις επι­θυ­µί­ες και τις κα­τευ­θύν­σεις οποιου­δή­πο­τε κα­θο­δη­γη­τι­κού κέ­ντρου. Είναι δύ­σκο­λο να µε­λε­τή­σου­µε την ιστο­ρία των κι­νη­µά­των γε­νι­κώς και συ­γκε­κρι­µέ­να των Δε­κε­µβρια­νών αν δεν έχου­µε έστω στο πίσω µέρος του µυα­λού µας αυτή την πρω­το­βου­λία της ερ­γα­τι­κής τάξης. Από τον Οκτώ­βρη µέχρι και το Δε­κέ­µβρη του 1944 ο ερ­γα­ζό­µε­νος λαός είχε µπει σε πο­ρεία σύ­γκρου­σης µε το κα­θε­στώς ασκώ­ντας τρο­µε­ρή πίεση προς την ηγε­σία του και πα­ράλ­λη­λα υπέ­φε­ρε από τις κατ’ άλ­λους λα­θε­µέ­νες κατ’ άλ­λους προ­δο­τι­κές απο­φά­σεις της. Μπή­καν πολλά πα­ρα­δεί­γµα­τα της αντί­φα­σης της δρά­σης του κι­νή­µα­τος και των απο­φά­σε­ων της ηγε­σί­ας σε ση­µείο που όταν επήλ­θε η ρήξη µε την κυ­βέρ­νη­ση Πα­παν­δρέ­ου πάνω στο ζή­τη­µα του αφο­πλι­σµού ήταν αµφί­βο­λο το αν θα µπο­ρού­σε να το κα­τα­φέ­ρει.

Ει­δι­κή Ασφά­λεια

Τε­λευ­ταί­ος στα­θµός του πε­ρι­πά­του ήταν η Διεύ­θυν­ση Ει­δι­κής Ασφά­λειας του Κρά­τους, ένα ει­δι­κό σώµα της χω­ρο­φυ­λα­κής που είχε ιδρυ­θεί το 1929 για τη δίωξη των κο­µµου­νι­στι­κών ορ­γα­νώ­σε­ων και αντι­φρο­νού­ντων και στε­γα­ζό­ταν σε ένα δαι­δα­λώ­δες κτί­ριο στην συ­µβο­λή 3ης Σε­πτε­µβρί­ου και Δε­ρι­γνύ. Κατά τη διάρ­κεια της κα­το­χής είχε συ­νερ­γα­στεί µε τους Γε­ρµα­νούς κα­τα­κτη­τές κατά του αντι­στα­σια­κού αγώνα. Συ­σπεί­ρω­σαν γύρω τους όλες τις αντι­κο­µµου­νι­στι­κές δυ­νά­µεις. Ήταν δια­βό­η­τοι για τα ανε­λέ­η­τα βα­σα­νι­στή­ρια και τις δο­λο­φο­νί­ες αµέ­τρη­των αγω­νι­στών/στριων. Ορ­γά­νω­ναν οµά­δες κρού­σεις  µαζί µε τα Τά­γµα­τα Ασφα­λεί­ας, τα ελ­λη­νι­κά Ες Ες και άλλες φα­σι­στι­κές και να­ζι­στι­κές οµά­δες και επι­τί­θε­ται σε γει­το­νιές, σε ερ­γα­τι­κούς χώ­ρους. Μαρ­τυ­ρί­ες ανα­φέ­ρουν φρι­χτά βα­σα­νι­στή­ρια ακόµα και εκα­το­ντά­δες τε­µα­χι­σµέ­να πτώ­µα­τα αγω­νι­στών/στριων στους υπο­νό­µους. Πολ­λοί από τους βα­σα­νι­στές εν­σω­µα­τώ­θη­καν στον µε­τέ­πει­τα κρα­τι­κό µη­χα­νι­σµό και η εγκλη­µα­τι­κή τους δράση όχι µόνο έµει­νε ατι­µώ­ρη­τη αλλά σε µε­γά­λο βαθµό πα­ρα­µέ­νει άγνω­στη. Τε­λειώ­νο­ντας επι­σκε­φτή­κα­µε την το­πο­θε­σία της παν­σί­ον Κρυ­στάλ η οποία είχε κα­τα­λη­φθεί από οµάδα της Ει­δι­κής Ασφά­λειας και έγινε τόπος βα­σα­νι­στη­ρί­ων και δο­λο­φο­νιών πολ­λών αγω­νι­στριών µε­τα­ξύ των οποί­ων η Ηλέ­κτρα Απο­στό­λου της οποί­ας η σωρός πε­τά­χτη­κε στους δρό­µους της Αθή­νας. Η ίδια έγινε σύ­µβο­λο ηρω­ι­σµού και αντί­στα­σης για την αρι­στε­ρά αλλά οι δο­λο­φό­νοι της πα­ρό­λο που ήταν γνω­στοί επι­βρα­βεύ­θη­καν για την δράση τους. Μέχρι σή­µε­ρα ούτε στο κτί­ριο του Κρυ­στάλ ούτε γε­νι­κό­τε­ρα στο συ­γκρό­τη­µα της Ει­δι­κής Ασφά­λειας δεν υπάρ­χει καµία σή­µαν­ση ή ανα­φο­ρά στο µαύρο πα­ρελ­θόν αυτού του κο­λα­στη­ρί­ου.

Σί­γου­ρα το θέµα των Δε­κε­µβρια­νών του 1944 είναι ένα τε­ρά­στιο θέµα που χρή­ζει πε­ρισ­σό­τε­ρης συ­ζή­τη­σης και ανά­λυ­σης. Δε θα µπο­ρού­σε να εξα­ντλη­θεί στα πλαί­σια ενός ιστο­ρι­κού πε­ρι­πά­του που έτσι κι αλ­λιώς απο­σκο­πεί πε­ρισ­σό­τε­ρο στο να ανοί­ξει τη συ­ζή­τη­ση και να τη συν­δέ­σει και γε­ω­γρα­φι­κά µέσα στην πόλη που κι εµείς κα­λού­µα­στε να δώ­σου­µε τις δικές µας µάχες. Η δια­τή­ρη­ση της ιστο­ρι­κής µας µνή­µης είναι κο­µµά­τι του εξο­πλι­σµού που χρεια­ζό­µα­στε για να δώ­σου­µε αυτές τις µάχες και η συ­στη­µα­τι­κή απο­σιώ­πη­ση και δια­στρέ­βλω­ση των γε­γο­νό­των από τη µεριά του συ­στή­µα­τος ση­µαί­νει µόνο πως ακόµα και η µνήµη των µε­γά­λων κι­νη­µά­των είναι απει­λή  γι αυ­τούς.

*Ανα­δη­μο­σί­ευ­ση από την Ερ­γα­τι­κή Αρι­στε­ρά

Ετικέτες