Όσοι συμμετέχουν σε ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, δεν «δικαιούνται διά να ομιλούν» για τους πρόσφυγες!

Συμμετοχή σε ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις

Θυμόμαστε χαρακτηριστικά τα πιο εξόφθαλμα παραδείγματα. Την ελληνική συμμετοχή:

- Σε «ειρηνευτικές» αποστολές στα Βαλκάνια (από τη Βοσνία και τη Μακεδονία ως την Αλβανία, από τη δεκαετία του '90 ως σήμερα), αποστολές που διευκόλυναν την ισοπέδωση της Γιουγκοσλαβίας από το ΝΑΤΟ και τη μετατροπή του Κόσοβου σε προτεκτοράτο και νατοϊκή βάση

- στην ιμπεριαλιστική κατοχή του Αφγανιστάν από το 2002

- με φρεγάτες και παροχή βάσεων, στη διάλυση του Ιράκ, με δύο πολέμους 1990 και 2003. Η Ελλάδα εξακολουθούσε, επίσημα ως και πέρσι, να στέλνει πολεμοφόδια στο Βόρειο Ιράκ για να ενισχύσει τη δεξιά και φιλοϊμπεριαλιστική πτέρυγα των Κούρδων αυτονομιστών

- στον αποκλεισμό της αντίστασης του Λιβάνου, αμέσως μετά την απόκρουση της ισραηλινής επίθεσης, το 2006

- στη συμμετοχή και ελληνικών σκαφών στους βομβαρδισμούς της Λιβύης το 2011.

Μέχρι τη Σομαλία (1993, 13.000 νεκροί) έχει φτάσει η πολεμική «χάρη» του ελληνικού καπιταλισμού, συνένοχου με αυτό τον τρόπο για πολλά εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας.

Τσίπρας - Κοτζιάς: «εμβάθυνση» της συμμαχίας με Ισραήλ - Αίγυπτο

Στα μνημονιακά χρόνια, όμως, είχαμε μια ιδιαίτερα αποκρουστική και επιταχυνόμενη- εξέλιξη, τη σύμπηξη «άξονα του κακού» με τη χουντική Αίγυπτο και το κράτος-τρομοκράτη, το Ισραήλ: στρατιωτικές ασκήσεις και επιχειρηματικές συνεργασίες, προκειμένου να αυγατίσουν τα κέρδη ελληνικών πολυεθνικών πάνω στους νεκρούς της αιγυπτιακής εξέγερσης και της παλαιστινιακής αντίστασης.

Αυτές είναι οι συντεταγμένες μιας σύγχρονης εξωτερικής πολιτικής που εξυπηρετεί τον ελληνικό καπιταλισμό. Τόσο αναφορικά με τις επενδύσεις του στις χώρες της Μέσης Ανατολής και Βόρειας Αφρικής (πετρέλαιο και αέριο, κατασκευές, τράπεζες κ.ά.) όσο και με την ασφάλεια διέλευσης των -αφορολόγητων- μεγιστάνων του εφοπλισμού στις διεθνείς θάλασσες.

Όταν λοιπόν τα συμφέροντα του Μυτιληναίου, της ΤΕΡΝΑ, των ΕΛΠΕ και της Εθνικής επιβάλλουν το τρίτο μνημόνιο στο εσωτερικό, πολύ περισσότερα καταφέρνουν στην εξωτερική πολιτική μιας κυβέρνησης. Ειδικά για την παραιτημένη κυβέρνηση Τσίπρα-ΑΝΕΛ, είναι πραγματικά αξιοσημείωτο το πώς έχει συνδυαστεί η προκλητική υιοθέτηση των παραπάνω ιμπεριαλιστικών κατευθύνσεων με την αποσιώπησή τους από το δημόσιο διάλογο. Είναι «πολλά τα λεφτά» και όπως είπαμε οι λαοί του Νότου δεν ψηφίζουν εδώ –απλά φτάνουν εδώ ως πρόσφυγες.

Η απερχόμενη μνημονιακή συγκυβέρνηση βαρύνεται ήδη με πολλά. Φυσικά, ούτε λόγος για απόσυρση των ελληνικών στρατευμάτων από τα πέρατα των νατοϊκών επιχειρήσεων. Το σύνθημα «καμία διευκόλυνση στους ιμπεριαλιστές» κάποιοι το έχουν καταπιεί. Και το έχουν αντικαταστήσει με τον «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας»! Για τις ελληνικές αποστολές όπλων στους εμπόλεμους του Ιράκ και της Συρίας, το ΥΠΕΞ του Κοτζιά μας κρατούσε στο σκοτάδι. Αλλά αναφορικά με τη «δραστήρια πολιτική ειρήνης» που υπεράσπιζε κάποτε ο ΣΥΡΙΖΑ, έχουν σχολιαστεί σε προηγούμενα άρθρα η συμφωνία Τσίπρα-Σίσι (4/’15) που καθαγίασε τον σφαγέα της Αιγύπτου σαν παράγοντα ασφάλειας κατά της «τρομοκρατίας» (και υπέρ των ΑΟΖ) όσο και η συμφωνία Καμμένου-Γιαλόν (7/’15) που έδωσε ασυλία στους ισραηλινούς εγκληματίες πολέμου επί ελληνικού εδάφους και συμπαραστάθηκε στο καθεστώς-απαρτχάιντ απέναντι στην… ιρανική απειλή! Το τελευταίο εξάμηνο συνεχίστηκαν δε οι κοινές στρατιωτικές ασκήσεις στο Αιγαίο με το φιλοπόλεμο Ισραήλ και άνοιξαν νέες προοπτικές για τη συμμετοχή «επιχειρήσεων και εταιρειών ελληνικού και κυπριακού ενδιαφέροντος στο φιλόδοξο σχέδιο ανασυγκρότησης της αιγυπτιακής οικονομίας». Το τερπνόν (;) μετά του «ωφελίμου»!

«Κωλοτούμπα» και με την Ουκρανία

Ανάλογη κωλοτούμπα υπήρξε και στην ανοιχτή πληγή του ουκρανικού εμφυλίου. Από τις περσινές καταγγελίες της ιμπεριαλιστικής αντιπαράθεσης ΕΕ-Ρωσίας και της επιλογής Βενιζέλου να στηρίξει «τη μια εκ των αντιμαχομένων πλευρών, εμπλεκόμενος ουσιαστικά στην εσωτερική διαμάχη της Ουκρανίας» και την ανησυχία για τους «ανυπολόγιστους κινδύνους για την ειρήνη», η ηγεσία Τσίπρα πέρασε στις χειραψίες με «μία εκ των αντιμαχόμενων πλευρών» (συνάντηση με τον δισεκατομμυριούχο Ουκρανό πρόεδρο Ποροσένκο 5/’15). Οι απειλές για μονομερή άρση του εμπάργκο στη Ρωσία, δυστυχώς ξεθώριασαν μαζί με τις «κόκκινες γραμμές». Η Σύνοδος στη Ρίγα (21/5/’15) επιβεβαίωσε την επεκτατική διάθεση του ευρωπαϊκού κεφαλαίου στις ανατολικές χώρες και τη μακροπρόθεσμη όξυνση του ευρω-ρωσικού ανταγωνισμού, ενώ ο συμμέτοχος κ. Τσίπρας, πρωθυπουργός μιας «αποικίας χρέους», προσυπέγραφε σαρκαστικά την υπεράσπιση της «ανεξαρτησίας» κάθε χώρας εκ μέρους της ΕΕ. (Προφανώς εννοούσαν την ανεξαρτησία από οποιονδήποτε αμφισβητεί τον ευρωπαϊκό ζωτικό χώρο.) Τα συμφέροντα της ειρήνης δεν αποδείχτηκαν «πρώτη φορά» ελαφρύτερα από τα συμφέροντα του δυτικού ιμπεριαλισμού. Με την βοήθεια του τελευταίου, άλλωστε, έχουν πατήσει και στην Ουκρανία η ελληνική Coca Cola, η Τράπεζα Πειραιώς, η Alumil κ.λπ. κ.λπ…

Κροδοδείλια δάκρυα για τους πρόσφυγες

Με τέτοια παράσημα που απέκτησε η απερχόμενη κυβέρνηση των συμβιβασμών, δεν μπορούμε να θεωρήσουμε παρά κροκοδείλια τα δάκρυα που χύνει, μαζί με τα υπόλοιπα, αστικά κόμματα, για τα πνιγμένα προσφυγόπουλα. Αν το μεταναστευτικό είναι «διεθνές ζήτημα», διεθνείς όμως είναι κι οι τεράστιες ευθύνες του ελληνικού κράτους… Δεν θέλει να βοηθήσει πραγματικά τους λαούς που ξεριζώνονται, όποιος διαιωνίζει την ελληνική συμμετοχή σε κατοχές, βομβαρδισμούς κι εχθροπραξίες από τη Λιβύη ως το Αφγανιστάν, ή ενισχύει Αιγύπτιους τυράννους και σιωνιστές χασάπηδες. Μα καθώς το μεταναστευτικό δεν είναι ζήτημα μόνο εξωτερικής πολιτικής, τι θα έλεγε κανείς για τη διατήρηση του φράχτη στον Έβρο και των στρατοπέδων συγκέντρωσης; Ή την ανερυθρίαστη εκμετάλλευση των προσφύγων με τα 60ρια εισιτήρια υπέρ… ΑΝΕΚ lines;

Η ψυχρολουσία του τρίτου μνημονίου αποδεικνύει μπροστά στα μάτια μας ότι μια πραγματικά φιλεργατική διακυβέρνηση, ιδιαίτερα σε καιρό δομικής κρίσης του συστήματος, δεν μπορεί να ανατρέψει τις εφαρμοζόμενες κυβερνητικές πολιτικές και συμφωνίες, διεθνείς και εγχώριες, αν δεν συγκρουστεί με το εγχώριο σύστημα και τον ιμπεριαλισμό. Τόσο για το εξωτερικό όσο και για το εσωτερικό, η ρίζα του πολιτικού κυνισμού που περιγράψαμε αδρά είναι ίδια: τα κέρδη των μεγάλων ομίλων μέσα από μια στρατηγική συμμαχία με τον ιμπεριαλισμό. Μια πραγματική Αριστερά μάχεται για απόσυρση όλων των στρατευμάτων εκτός των συνόρων, για διακοπή κάθε σχέσης με το Ισραήλ και βάρβαρες δικτατορίες όπως της Αιγύπτου και για ουδετερότητα απέναντι σε όλα τα ιμπεριαλιστικά μπλοκ, αμερικάνικα, ευρωπαϊκή, ρωσικά ή κινεζικά. Και αν βρεθεί στην κυβέρνηση, τα επιβάλλει μονομερώς. Γιατί αν βάλεις μέχρι και την ειρήνη στην κλίνη της… διαπραγμάτευσης, τα μνημόνια είναι το μικρότερο κακό που θα σε βρει.