Ουγγαρία ’56: εργατική επανάσταση ή «γεγονότα» με πρωταγωνιστές πράκτορες του ιμπεριαλισμού;

Σε άρθρο του στην Iskra ο Αντρέ­ας Ζα­φεί­ρης επι­χει­ρεί μια κρι­τι­κή προ­σέγ­γι­ση των γε­γο­νό­των του 1956 στην Ουγ­γα­ρία, κά­νο­ντας και τις απα­ραί­τη­τες συν­δέ­σεις με το σή­με­ρα, με στόχο, φα­ντα­ζό­μα­στε, να βοη­θή­σει στο ξε­κα­θά­ρι­σμα των σω­στών και των λάθος από­ψε­ων μέσα στην Αρι­στε­ρά. Με το κεί­με­νό του αυτό, ο Αντρέ­ας Ζα­φεί­ρης «δια­λέ­γει στρα­τό­πε­δο» (όπως ο ίδιος κα­τη­γο­ρεί ένα άλλο τμήμα της Αρι­στε­ράς), χωρίς όμως να έχει και το σθέ­νος να το δη­λώ­σει ευ­θέ­ως: το στρα­τό­πε­δο του στα­λι­νι­κού ρε­φορ­μι­σμού. «Αντι­κει­με­νι­κά» λοι­πόν, κι εμείς εξω­θού­μα­στε να υπε­ρα­σπι­στού­με την ερ­γα­τι­κή επα­νά­στα­ση και το σο­σια­λι­σμό.

Ο συγ­γρα­φέ­ας επι­λέ­γει να είναι αμυ­ντι­κός στο πρώτο σκέ­λος του άρ­θρου: σύν­θε­το το ζή­τη­μα της Ουγ­γα­ρί­ας του 1956, ανο­λο­κλή­ρω­τες οι απα­ντή­σεις που την αφο­ρούν, άγνω­στη η ακρι­βής φύση των… λαϊ­κο­δη­μο­κρα­τι­κών/«ιδιό­μορ­φων» (sic) κα­θε­στώ­των, που εν πάση πε­ρι­πτώ­σει είχαν και κά­ποιες κα­θο­ρι­στι­κές αντι­φά­σεις και υπο­χω­ρή­σεις.

Στα­λι­νι­κά κα­θε­στώ­τα: «σο­σια­λι­σμός με προ­βλή­μα­τα»;

Όπως το αντι­λαμ­βα­νό­μα­στε, εδώ υιο­θε­τεί­ται η γνω­στή θέση που έχει η στα­λι­νι­κή Αρι­στε­ρά πάσης φύ­σε­ως ότι η ΕΣΣΔ ήταν «σο­σια­λι­σμός με προ­βλή­μα­τα». Πραγ­μα­τι­κά από την ανά­λυ­ση γύρω από τη φύση της ΕΣΣΔ πη­γά­ζουν μια σειρά εν­δο­α­ρι­στε­ρές δια­φο­ρές σε σχε­δόν κάθε θέμα. Μόνο που τα προ­βλή­μα­τα πρέ­πει να ανα­ζη­τη­θούν σε άλλη κα­τεύ­θυν­ση.

Για τη «πα­ρα­δο­σια­κή» μαρ­ξι­στι­κή Αρι­στε­ρά ο σο­σια­λι­σμός νο­εί­το ως η αυ­το-απε­λευ­θέ­ρω­ση της ερ­γα­τι­κής τάξης, μέσα από την επα­να­στα­τι­κή δράση της ίδιας, μέσα από την απαλ­λο­τρί­ω­ση της αστι­κής τάξης, τη συ­ντρι­βή του αστι­κού κρά­τους και το πέ­ρα­σμα των μέσων πα­ρα­γω­γής (και άρα και του πλού­του) στα χέρια των ερ­γα­τών, μέσα από τα συλ­λο­γι­κά όρ­γα­να (με τις θέ­σεις σε αυτά μη προ­νο­μια­κές, εκλεγ­μέ­νες και ανά πάσα στιγ­μή ανα­κλη­τές). Για τη μαρ­ξι­στι­κή Αρι­στε­ρά επί­σης το όραμα του σο­σια­λι­σμού δεν ξε­κι­νού­σε ως «εθνι­κό όραμα», αλλά αφο­ρού­σε το σο­σια­λι­στι­κό με­τα­σχη­μα­τι­σμό του πλα­νή­τη, καθώς θα ερ­χό­ταν να αντι­κα­τα­στή­σει το «παλιό», τον κα­πι­τα­λι­σμό, επί­σης διε­θνές σύ­στη­μα.

Η μαρ­ξι­στι­κή Αρι­στε­ρά γνώ­ρι­σε δυο γι­γά­ντια και ανε­πα­νόρ­θω­τα σχί­σμα­τα πάνω σε δια­μά­χες γι’ αυτές τις «αυ­το­νό­η­τες» αλή­θειες. Το πρώτο σχί­σμα ήρθε μετά το 1914 με τη στοί­χι­ση των σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τι­κών πλειο­ψη­φιών με τις άρ­χου­σες τά­ξεις τους, τα «εθνι­κά συμ­φέ­ρο­ντα» και τον ιμπε­ρια­λι­στι­κό πό­λε­μο. Το δεύ­τε­ρο σχί­σμα ήρθε μετά το 1924, με τη στα­λι­νι­κή αντε­πα­νά­στα­ση και την αστι­κή και ιμπε­ρια­λι­στι­κή πα­λι­νόρ­θω­ση στην ΕΣΣΔ. Και τα δυο σχί­σμα­τα, μοι­ρά­ζο­νταν ένα κοινό χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό που τους χώ­ρι­ζε αβυσ­σα­λέα από τον «πα­ρα­δο­σια­κό» μαρ­ξι­σμό: ο σο­σια­λι­σμός πλέον δεν ήταν μια δια­δι­κα­σία που προ­έ­κυ­πτε από τις εμπει­ρί­ες και τη δράση των μαζών «από τα κάτω», αλλά από κά­ποιον άλλο (τον φω­τι­σμέ­νο ηγέτη, το κόμμα, την ΕΣΣΔ) «που στε­κό­ταν πάνω από τις μάζες», φρό­ντι­ζε να απο­φα­σί­ζει πότε είναι «ώρι­μες οι συν­θή­κες» για την κί­νη­ση των ερ­γα­τών και ήξερε πότε πρέ­πει να «φρε­νά­ρου­με τους ερ­γά­τες» προ­χω­ρώ­ντας σε ανοι­χτές προ­δο­σί­ες.

Αν η άρ­νη­ση για το δεύ­τε­ρο είδος «σο­σια­λι­σμού» κάνει κά­ποιον «μα­νι­χαϊ­στή», τότε γιατί δεν μπο­ρεί να χα­ρα­κτη­ρι­στεί ως «μα­νι­χαϊ­στής» όποιος δεν βλέ­πει κά­ποιου εί­δους σο­σια­λι­σμό στον Στά­λιν, τον Μάο και τον Χότζα, στον Αντρέα Πα­παν­δρέ­ου, τον ΓΑΠ και τον Αλέξη Τσί­πρα, το Μπρέζ­νιεφ και τον Γκορ­μπα­τσόφ, τον Κιμ Γιογκ Ουν ή και τον … Αντώ­νη Σα­μα­ρά; Ας τε­λειώ­νου­με λοι­πόν με τους εύ­κο­λους χα­ρα­κτη­ρι­σμούς.  

Για τη ΔΕΑ για πα­ρά­δειγ­μα, η ΕΣΣΔ από τις αρχές του ’20 έχει πάψει να είναι ερ­γα­τι­κό κρά­τος. Τα όρ­γα­να της ερ­γα­τι­κής εξου­σί­ας έχουν δια­λυ­θεί, τα πιο πρω­το­πό­ρα τμή­μα­τα των ερ­γα­τών έχουν εξο­ντω­θεί από τον εμ­φύ­λιο, την ιμπε­ρια­λι­στι­κή επέμ­βα­ση και τη διά­λυ­ση της ρω­σι­κής οι­κο­νο­μί­ας, η δε προ­σμο­νή της νίκης της επα­νά­στα­σης στη Γερ­μα­νία και άλλες χώρες δεν δι­καιώ­νε­ται. Σο­σια­λι­σμός δεν υφί­στα­ται χωρίς την ερ­γα­τι­κή εξου­σία, τα όρ­γα­να ερ­γα­τι­κού ελέγ­χου και ερ­γα­τι­κής δη­μο­κρα­τί­ας. Μέσα από τα συ­ντρίμ­μια της ερ­γα­τι­κής επα­νά­στα­σης προ­κύ­πτει μια νέα άρ­χου­σα τάξη μέσα από τη γρα­φειο­κρα­τία του κρά­τους και του κόμ­μα­τος (που ήδη έχει αλ­λά­ξει ολο­κλη­ρω­τι­κά σύν­θε­ση, πε­ρι­λαμ­βά­νο­ντας δε­κά­δες χι­λιά­δες πρώην τσα­ρι­κούς στις γραμ­μές του) κι οι­κο­δο­μεί  κρα­τι­κό κα­πι­τα­λι­σμό στην ΕΣΣΔ, στο όνομα του «σο­σια­λι­σμού σε μια μόνο χώρα». Αν η Iskra και ο Α.Ζ. θε­ω­ρούν ότι στην ΕΣΣΔ είχαν να κά­νουν με «σο­σια­λι­σμό με προ­βλή­μα­τα», να το δη­λώ­σουν ευ­θέ­ως, πε­ρι­γρά­φο­ντας πώς ακρι­βώς εν­νο­ούν το σο­σια­λι­σμό, ποιες ήταν οι αντι­φά­σεις και πού «στρά­βω­σε» η δου­λειά, αφή­νο­ντας κατά μέρος τον αγνω­στι­κι­σμό.

Τι ήταν το «’’56’’»;

Εξί­σου ευ­θέ­ως ας μι­λή­σουν και για το ‘56: ήταν φα­σι­στι­κή αντε­πα­νά­στα­ση υπό την ηγε­σία δυ­τι­κών ιμπε­ρια­λι­στι­κών δυ­νά­με­ων (η επί­ση­μη τότε γραμ­μή των ΚΚ διε­θνώς υπό την κα­θο­δή­γη­ση της Μό­σχας); Στο δεύ­τε­ρο κομ­μά­τι του κει­μέ­νου του, ο Α.Ζ. που ανε­βά­ζει τους τό­νους και περνά στην αντε­πί­θε­ση. Λίγο πολύ η άποψη της ΔΕΑ ή του ΣΕΚ για την ερ­γα­τι­κή επα­νά­στα­ση στην Ουγ­γα­ρία, λέει, ταυ­τί­ζε­ται με το ακρο­δε­ξιό ουγ­γρι­κό κρά­τος, με το τμήμα της ουγ­γρι­κής αστι­κής τάξης που έχει πιο στε­νούς δε­σμούς με τις ΗΠΑ, το ακρο­δε­ξιό Jobbik και τη… ΧΑ. Ακο­λου­θώ­ντας τη μέ­θο­δο που μας δι­δά­σκει ο Α.Ζ., υπο­θέ­του­με θα του αρέ­σει το επι­χεί­ρη­μα ότι ο ίδιος ο πρό­ε­δρος των ΗΠΑ Αϊ­ζεν­χά­ου­ερ απο­κή­ρυ­ξε την ουγ­γρι­κή επα­νά­στα­ση, λέ­γο­ντας μά­λι­στα επί λέξει «δε συ­νη­θί­ζου­με να συμ­μα­χού­με με εξε­γέρ­σεις ενά­ντια σε κυ­βερ­νή­σεις» ή ότι ο σο­βιε­τι­κός πρά­κτο­ρας και ένας από τους χα­σά­πη­δες της ουγ­γρι­κής επα­νά­στα­σης, ο Γιά­νος Κα­ντάρ, υπο­χρε­ώ­νε­ται να δη­λώ­σει ότι η Ουγ­γα­ρία «ζει ένα έν­δο­ξο λαϊκό κί­νη­μα»… Όσο για την ταύ­τι­ση με τη ΧΑ, ας συ­γκρί­νει ο τις θέ­σεις που απο­τυ­πώ­νο­νται συ­χνά-πυ­κνά από την Iskra για τον «προ­ο­δευ­τι­κό ρόλο της Ρω­σί­ας» ή ακόμα κα­λύ­τε­ρα για ένα εγ­χώ­ριο θέμα, τα ελ­λη­νο­τουρ­κι­κά: με τη δική του με­θο­δο­λο­γία, θα δι­καιού­νταν κά­ποιος να πει ότι σε τέ­τοια ζη­τή­μα­τα οι από­ψεις πολ­λών αρ­θρο­γρά­φων της Ίσκρα.. γειτ­νιά­ζουν με τις από­ψεις της Χ.Α.; Ασφα­λώς όχι! Και υπο­θέ­του­με ότι και ο Α.Ζ. δεν θέλει να κά­νου­με διά­λο­γο τέ­τοιου «ύφους και ήθους»…

Το γε­γο­νός ότι διά­φο­ροι φι­λο­δυ­τι­κοί χρη­σι­μο­ποί­η­σαν έν­νοιες της Αρι­στε­ράς, δεν ση­μαί­νει ότι κα­θο­δη­γού­σαν το κί­νη­μα ούτε ότι εξέ­φρα­ζαν το χα­ρα­κτή­ρα του. Το ίδιο ισχύ­ει και για κι­νή­μα­τα όπου βρέ­θη­καν επι­κε­φα­λής στα­λι­νι­κοί, αλλά και «υβρί­δια» όπως ο Τσί­πρας σή­με­ρα. Αν η εχθρό­τη­τα των στα­λι­νι­κών απέ­να­ντι στην ουγ­γρι­κή επα­νά­στα­ση είναι εύ­λο­γη, η Δύση εξί­σου απα­ξί­ω­σε την ουγ­γρι­κή επα­νά­στα­ση, απο­σιω­πώ­ντας ιδιαί­τε­ρα την κυ­ριό­τε­ρη πλευ­ρά της: τα όρ­γα­να της ερ­γα­τι­κής εξου­σί­ας, τα ερ­γα­τι­κά συμ­βού­λια. Αυτά ήταν όμως που έδω­σαν τη δύ­να­μη στους ερ­γά­τες να κο­ντρά­ρουν στα ίσα τη δεύ­τε­ρη πο­λε­μι­κή υπερ­δύ­να­μη στον κόσμο.

Μια ερ­γα­τι­κή επα­νά­στα­ση

Για τη ΔΕΑ η απε­λευ­θέ­ρω­ση των ερ­γα­τών πε­ρι­λαμ­βά­νει την ίδια τους τη δράση απέ­να­ντι στην αστι­κή τάξη και το κρά­τος της, και δεν έρ­χε­ται ούτε με συν­θή­κες Ρί­μπε­ντροπ-Μο­λό­τοφ και Γιάλ­τας ούτε με τα ρω­σι­κά τανκς (αυτά ήταν τα μέσα για την -ιμπε­ρια­λι­στι­κή- επέ­κτα­ση της ρω­σι­κής επιρ­ρο­ής). 

Η Ουγ­γρι­κή επα­νά­στα­ση ήταν ερ­γα­τι­κή επα­νά­στα­ση… με τα όλα της. Ο στα­λι­νι­κός μο­νό­λι­θος δεν υπέ­στη πο­λι­τι­κή κρίση τη δε­κα­ε­τία του ’30, αλλά τη δε­κα­ε­τία του ’50 είχε έρθει το πλή­ρω­μα του χρό­νου: εξέ­γερ­ση στο Βε­ρο­λί­νο αλλά και σε στρα­τό­πε­δα ερ­γα­σί­ας στην ίδια τη Ρωσία, απο­κα­θή­λω­ση του Στά­λιν και κό­ντρες μέσα στη γρα­φειο­κρα­τία, εξέ­γερ­ση στην Πο­λω­νία του 1956, δια­μά­χες Μάο-Στά­λιν λίγο αρ­γό­τε­ρα. Σε αυτό το πλαί­σιο, η ουγ­γρι­κή επα­νά­στα­ση είναι απλά ο πιο ισχυ­ρός κρί­κος, όχι ο μόνος. Η επα­νά­στα­ση έχει ως λη­ξιαρ­χι­κή πράξη γέν­νη­σης μια συ­γκέ­ντρω­ση διε­θνι­στι­κής αλ­λη­λεγ­γύ­ης στους εξε­γερ­μέ­νους Πο­λω­νούς. Συ­νε­χί­ζει με μια από τις με­γα­λύ­τε­ρες γε­νι­κές απερ­γί­ες στην ιστο­ρία του διε­θνούς ερ­γα­τι­κού κι­νή­μα­τος, όπου οι ερ­γά­τες παίρ­νουν στα χέρια τους σχε­δόν εξο­λο­κλή­ρου την πα­ρα­γω­γή, την τρο­φο­δο­σία, τις με­τα­φο­ρές, το κρά­τος, με την κυ­βέρ­νη­ση να φα­ντά­ζει τε­λεί­ως αδύ­να­μη. Δη­μιουρ­γού­νται τα αντί­στοι­χα «σο­βιέτ» του 1917, εκτε­τα­μέ­νη συ­να­δέλ­φω­ση με τους ένο­πλους φα­ντά­ρους τόσο της Ουγ­γα­ρί­ας όσο και της Ρω­σί­ας. Ο χα­ρα­κτή­ρας του κι­νή­μα­τος προ­κύ­πτει από τις κι­νη­τή­ριες δυ­νά­μεις του και από τους δια­κη­ρυγ­μέ­νους στό­χους του.Το πρώτο συ­ντο­νι­στι­κό των συμ­βου­λί­ων της Μεί­ζο­νος Βου­δα­πέ­στης στις 31 Οκτώ­βρη δή­λω­νε: «Το ανώ­τε­ρο σώμα στο ερ­γο­στά­σιο είναι το δη­μο­κρα­τι­κά εκλεγ­μέ­νο ερ­γα­τι­κό συμ­βού­λιο. Ο διευ­θυ­ντής είναι υπάλ­λη­λος του ερ­γο­στα­σί­ου. Αυτός και οι ανώ­τε­ροι υπάλ­λη­λοι εκλέ­γο­νται από το ερ­γα­τι­κό συμ­βού­λιο. Είναι υπό­λο­γος στο ερ­γα­τι­κό συμ­βού­λιο για κάθε ζή­τη­μα». Ποιος χα­ρα­κτή­ρας προ­κύ­πτει από αυτό για την επα­νά­στα­ση; Στις 4 Νο­έμ­βρη ο ρώ­σι­κος στρα­τός επι­τέ­θη­κε με ομάδα στρα­τιών στη Βου­δα­πέ­στη. Η πόλη ισο­πε­δώ­θη­κε -όπως σή­με­ρα το Χα­λέ­πι- από την αε­ρο­πο­ρία και το πυ­ρο­βο­λι­κό. Και όμως, η αντί­στα­ση κρά­τη­σε 4 μέρες, ενώ στο Τσε­σπέλ, την καρ­διά του βιο­μη­χα­νι­κού προ­λε­τα­ριά­του της Βου­δα­πέ­στης, οι μάχες κρά­τη­σαν ως τις 11 Νο­έμ­βρη. Για τη συ­ντρι­βή των ερ­γα­τι­κών συμ­βου­λί­ων χρειά­στη­κε αρ­κε­τός και­ρός, καθώς ορ­γά­νω­ναν γε­νι­κές απερ­γί­ες και κι­νη­το­ποι­ή­σεις ως τα μέσα Δε­κέμ­βρη. Ο σο­βιε­τι­κός στρα­τός χρειά­στη­κε χι­λιά­δες τανκς και εκα­το­ντά­δες χι­λιά­δες στρα­τού για να επι­βλη­θεί στο κί­νη­μα, αφή­νο­ντας δε­κά­δες χι­λιά­δες ερ­γά­τες νε­κρούς, στην πλειο­νό­τη­τά τους νέους. Πραγ­μα­τι­κά «ανε­ξή­γη­τη»… προ­λε­τα­ρια­κή αν­θε­κτι­κό­τη­τα και αυ­το­θυ­σία αν μι­λού­με για «γε­γο­νό­τα» με πρω­τα­γω­νι­στές φι­λοϊ­μπε­ρια­λι­στι­κές δυ­νά­μεις και πρά­κτο­ρες του ιμπε­ρια­λι­σμού… Τα γε­γο­νό­τα είναι πει­σμα­τά­ρι­κα (πα­ρό­λο που ο Α.Ζ. αρ­νεί­ται… πει­σμα­τι­κά να ανα­φερ­θεί σε αυτά…). Ωστό­σο, εκτός από τα πει­σμα­τά­ρι­κα γε­γο­νό­τα, πρέ­πει να μας εν­δια­φέ­ρει και η κοινή πο­λι­τι­κή λο­γι­κή: ο Α.Ζ. θε­ω­ρεί ότι «τιμά» τη δική του έστω άποψη περί σο­σια­λι­σμού το γε­γο­νός ότι ένα μα­ζι­κό κί­νη­μα έδει­ξε τέ­τοια αυ­το­θυ­σία μα­χό­με­νο ενά­ντια στο… σο­σια­λι­σμό;   

Προ­κύ­πτει, όμως, ένα ακόμα ζή­τη­μα που αφορά μια στα­λι­νι­κή πα­ρά­δο­ση της οποί­ας ο Α.Ζ. είναι ένας εκ των εκ­προ­σώ­πων: πώς γί­νε­ται να «δι­υ­λί­ζουν τον κώ­νω­πα» ανα­φε­ρό­με­νοι σε ένα γι­γά­ντιο κα­τε­ξο­χήν ερ­γα­τι­κό κί­νη­μα όπως αυτό στην Ουγ­γα­ρία το 1956 και να ψά­χνουν «απο­δεί­ξεις» για το χα­ρα­κτή­ρα του σε… δη­λώ­σεις καρ­δι­να­λί­ων, αλλά ταυ­τό­χρο­να να είναι «γεν­ναιό­δω­ροι» στις ανα­λύ­σεις τους για «εθνι­κές δη­μο­κρα­τι­κές» εξέ­γερ­σεις και μά­λι­στα υπο­στέλ­λο­ντας κάθε κρι­τι­κή στις «σύμ­μα­χες» αστι­κές δυ­νά­μεις;

Η σύν­δε­ση με το σή­με­ρα μέσω… Συ­ρί­ας

Βε­βαί­ως, η ουσία στην οποία σκο­πεύ­ει να κα­τα­λή­ξει ο Α.Ζ. βρί­σκε­ται στο τέλος: Κατά την άποψή του δεν μπο­ρεί να συ­μπο­ρεύ­ο­νται δυ­νά­μεις όπως οι «συ­να­γω­νι­στές» του ΝΑΡ και της ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ με τα «μέλη» (εδώ τη λέξη «συ­να­γω­νι­στές» την έφαγε η μαρ­μά­γκα) του ΣΕΚ, που προ­φα­νώς έχει «εχθρι­κά για το ερ­γα­τι­κό κί­νη­μα σχέ­δια». Προ­φα­νώς, τη­ρώ­ντας πιστά τη στα­λι­νι­κή πα­ρά­δο­ση, ο Α.Ζ. θα απο­φα­σί­σει το ποιος έχει εχθρι­κά σχέ­δια για την ερ­γα­τι­κή τάξη, και όχι η ίδια η ερ­γα­τι­κή τάξη. Ο Α.Ζ. κάνει ανα­φο­ρά στο ΣΕΚ και το ΝΑΡ, αλλά είναι προ­φα­νές ότι το άρθρο του δε στο­χεύ­ει στην… ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ. Αντί­θε­τα, απευ­θύ­νε­ται στον πο­λι­τι­κό χώρο που ο ίδιος ανή­κει, προ­σπα­θώ­ντας να πεί­σει ένα τμήμα του Αρ. Ρεύ­μα­τος και της ΛΑΕ ότι δεν μπο­ρεί να συ­νυ­πάρ­χει με τους «επά­ρα­τους τρο­τσκι­στές» της ΔΕΑ ή τους διε­θνι­στές-αντι­κα­πι­τα­λι­στές του Κόκ­κι­νου Δι­κτύ­ου, εξαι­τί­ας των δια­φο­ρε­τι­κών τους από­ψε­ων… για τη Συρία. Είναι μια άποψη που έχει ξα­να­κου­στεί. Ένα τμήμα της Αρι­στε­ράς, επη­ρε­α­σμέ­νο από την ήττα που βίωσε από τη μνη­μο­νια­κή με­τάλ­λα­ξη του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, οπι­σθο­χω­ρεί τα­χέ­ως σε επο­χές πριν το 2000, όταν η ενό­τη­τα στη δράση και το συ­ντρο­φι­κό πνεύ­μα ήταν ακόμα ζη­τού­με­να. Η με­τάλ­λα­ξη του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ πράγ­μα­τι ήταν μια επώ­δυ­νη ήττα, αλλά στη μάχη και όχι στον πό­λε­μο. Αντί­θε­τα, αν τέ­τοιες λο­γι­κές υιο­θε­τη­θούν ευ­ρύ­τε­ρα και γε­νι­κευ­τούν, θα οδη­γή­σουν στην πλήρη συ­ντρι­βή της Αρι­στε­ράς.

Αρ­θρο­γρα­φία τέ­τοιου πνεύ­μα­τος δεν απο­τε­λεί μια απλή στρο­φή στη «λαϊ­κο­με­τω­πι­κή» πα­ρά­δο­ση».  Πρό­κει­ται για άποψη που επι­στρέ­φει επί της ου­σί­ας στον «αντι­τρο­τσκι­σμό», τη συ­νω­μο­σιο­λο­γία και το κυ­νή­γι μα­γισ­σών, πρό­κει­ται δη­λα­δή για στρο­φή στις χει­ρό­τε­ρες πα­ρα­δό­σεις του στα­λι­νι­σμού.  Επι­πλέ­ον, η ίδια πα­ρά­δο­ση σή­με­ρα με­τα­φρά­ζε­ται πολύ δε­ξιό­τε­ρα. Η άκρι­τη στή­ρι­ξη στην ΕΣΣΔ, σή­με­ρα έχει δώσει τη θέση της στην άκρι­τη στή­ρι­ξη στο ακραίο δεξιό ιμπε­ρια­λι­στι­κό κα­θε­στώς του Πού­τιν, με ό,τι αυτό συ­νε­πά­γε­ται για τις θέ­σεις της στο συ­ρια­κό ή το ου­κρα­νι­κό ζή­τη­μα. Τη γε­ω­πο­λι­τι­κή ανά­λυ­ση αυτής της Αρι­στε­ράς δεν την υπα­γο­ρεύ­ουν τα διε­θνι­στι­κά κα­θή­κο­ντα αλλά ο αντα­γω­νι­σμός του ελ­λη­νι­κού κα­πι­τα­λι­σμού με τον τουρ­κι­κό. Η ίδια η πα­ρά­δο­ση της υπο­τί­μη­σης της δυ­να­τό­τη­τας του ερ­γα­τι­κού-λαϊ­κού πα­ρά­γο­ντα να γρά­φει ο ίδιος ιστο­ρία οδη­γεί στο «φτύ­σι­μο» ολό­κλη­ρης της πρό­σφα­της αρα­βι­κής άνοι­ξης βα­φτί­ζο­ντάς την έργο ξένων δυ­νά­με­ων. Όχι, η «αρα­βι­κή άνοι­ξη» δεν ητ­τή­θη­κε καιν στη συ­νέ­χεια εκ­φυ­λί­στη­κε: δεν υπήρ­ξε ποτέ, ήταν εξαρ­χής έργο της ιμπε­ρια­λι­στι­κής υπο­κί­νη­σης. Για κά­ποιο μυ­στή­ριο λόγο οι ιμπε­ρια­λι­στές απο­φά­σι­σαν να κά­νουν «μπά­χα­λο» όλη τη Μ. Ανα­το­λή, και το κα­τά­φε­ραν, βρί­σκο­ντας μά­λι­στα για τα καλά τον… μπελά τους, υπο­κι­νώ­ντας εξε­γέρ­σεις ενά­ντια στα κα­θε­στώ­τα της πε­ριο­χής! Οι πρά­κτο­ρες του ιμπε­ρια­λι­σμού είναι ο κι­νη­τή­ρας της Ιστο­ρί­ας!

Πέρα απ’ όλα τ’ άλλα, τη φι­λι­κό­τη­τα προς τον Άσαντ και το ρω­σι­κό ιμπε­ρια­λι­σμό (δεν μας πε­ρισ­σεύ­ουν δά­κρυα ούτε συ­μπά­θεια γι’ αυτόν επει­δή οι δυ­να­τό­τη­τές του δεν είναι… πλα­νη­τι­κές) κ.λπ., πλέον υπάρ­χει και συ­γκα­λυμ­μέ­νη ισλα­μο­φο­βία («πό­λε­μος στον ισλα­μο­φα­σι­σμό», ευ­θυ­γράμ­μι­ση δη­λα­δή με τη βα­σι­κή επι­λο­γή του δυ­τι­κού ιμπε­ρια­λι­σμού). Και κάπως έτσι αυτός ο χώρος δεν είναι τόσο αυ­στη­ρός με ανα­λύ­σεις που πάνε ακόμα δε­ξιό­τε­ρα, όπως το ΕΠΑΜ με τα κα­λέ­σμα­τά του για πο­γκρόμ ενά­ντια στους πι­θα­νούς «ισλα­μο­φα­σί­στες» λα­θροει­σβο­λείς...

Επι­στρο­φή στα «πο­λι­τι­κά ήθη» του στα­λι­νι­σμού του ’70;

Σε ό,τι μας αφορά, για να νι­κή­σουν οι αγώ­νες, οι εξε­γέρ­σεις, οι επα­να­στά­σεις, τα κι­νή­μα­τα αντί­στα­σης, θε­ω­ρού­με πως χρειά­ζε­ται να βα­δί­σου­με στα χνά­ρια του μπολ­σε­βι­κι­σμού,  να φτιά­ξου­με ένα μα­ζι­κό επα­να­στα­τι­κό ερ­γα­τι­κό κόμμα και να πε­τά­ξου­με το στα­λι­νι­κό οπλο­στά­σιο στο σκου­πι­δο­τε­νε­κέ της Ιστο­ρί­ας. Ως πο­λι­τι­κό και ιδε­ο­λο­γι­κό ρεύμα, με το στα­λι­νι­σμό και το στα­λι­νι­κό ρε­φορ­μι­σμό δε μας χω­ρί­ζει απλά άβυσ­σος αλλά πο­τά­μια αί­μα­τος. Αυτό δεν μας εμπό­δι­σε να πρω­το­στα­τή­σου­με από την ίδρυ­σή μας στην υπό­θε­ση της ενό­τη­τας της Αρι­στε­ράς στη δράση και πα­ράλ­λη­λα στον ανα­γκαίο διά­λο­γο για το ξε­κα­θά­ρι­σμα των σω­στών από τις λάθος από­ψεις. Το ίδιο κά­νου­με και σή­με­ρα. Πάντα με οδηγό μια άλλη πα­ρά­δο­ση του μπολ­σε­βι­κι­σμού και του επα­να­στα­τι­κού μαρ­ξι­σμού, που έθαψε ο στα­λι­νι­σμός: το Ενιαίο Μέ­τω­πο. Είναι η πα­ρά­δο­ση που χωρίς να οδη­γεί σε υπο­χω­ρή­σεις στη στρα­τη­γι­κή και την πο­λι­τι­κή-ορ­γα­νω­τι­κή ανε­ξαρ­τη­σία της κάθε πο­λι­τι­κής δύ­να­μης, ενώ­νει τη δύ­να­μη των ερ­γα­τι­κών ορ­γα­νώ­σε­ων απέ­να­ντι στον κύριο εχθρό. Στην πε­ρί­πτω­σή μας κύ­ριος αντί­πα­λος είναι τα μνη­μό­νια και τα κόμ­μα­τά τους, η κυ­βέρ­νη­ση, το κρά­τος, οι ναζί της ΧΑ αλλά και η ιμπε­ρια­λι­στι­κή επι­τρο­πεία. Μια τα­κτι­κή εκ μέ­ρους της Αρι­στε­ράς που θέλει να έχει πι­θα­νό­τη­τες νίκης επι­βάλ­λει κοινό πο­λι­τι­κό και κοι­νω­νι­κό μέ­τω­πο αντί­στα­σης από τις δυ­νά­μεις που βρί­σκο­νται γύρω από το ΚΚΕ, τη ΛΑΕ, την ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ, την Πλεύ­ση Ελευ­θε­ρί­ας, τη ΔΙ­ΡΙ­ΖΑ. Είναι η τα­κτι­κή που με­γι­στο­ποιεί τις δυ­να­τό­τη­τες μα­ζι­κής και απο­τε­λε­σμα­τι­κής πο­λι­τι­κής και κοι­νω­νι­κής αντι­πο­λί­τευ­σης (όταν μά­λι­στα στην τρίτη θέση των δη­μο­σκο­πή­σε­ων φι­γου­ρά­ρουν οι ναζί) κι ελα­χι­στο­ποιεί την απο­στρά­τευ­ση, τον απο­προ­σα­να­το­λι­σμό και την εμπέ­δω­ση της ήττας. Μέσα από το κοινό μέ­τω­πο, και με τρόπο ει­λι­κρι­νή, ανοι­χτό και συ­στη­μα­τι­κό οφεί­λει να δοθεί η μάχη του προ­σα­να­το­λι­σμού, της ηγε­μο­νί­ας και του ξε­κα­θα­ρί­σμα­τος των σω­στών από τις λάθος από­ψεις. Σε αυτή την τα­κτι­κή θα επι­μεί­νου­με, και αυτός είναι ο βα­σι­κός λόγος που υπε­ρα­σπι­ζό­μα­στε το εγ­χεί­ρη­μα της ΛΑΕ. Κάθε άλλη στάση, που καλ­λιερ­γεί τους όρους για εν­δο-αρι­στε­ρό εμ­φύ­λιο και άτα­κτη υπο­χώ­ρη­ση στα «πο­λι­τι­κά ήθη» της προ-ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και προ-κοι­νω­νι­κού Φό­ρουμ επο­χής, τη θε­ω­ρού­με αδιέ­ξο­δη και τε­λεί­ως ανεύ­θυ­νη απέ­να­ντι στον κόσμο μας.