Πίσω από την κλειστή πόρτα ενός σπιτιού, σε κάποια γωνία ενός µπαρ ή σε πλήρως δηµόσια θέα στο δρόµο, στο χώρο εργασίας, στη σχολή, στο σχολείο οι γυναίκες βιώνουν καθηµερινά τη βία σε βάρος τους – ψυχολογική, λεκτική, σωµατική. Βία που – συχνότερα από όσο µαθαίνουµε – µπορεί να φτάνει στην ίδια την αφαίρεση της ζωής του θύµατος.
Το γεγονός, φυσικά, ότι το ζήτηµα της έµφυλης βίας συζητιέται όλο και πιο έντονα δεν µπορεί παρά να είναι θετικό. Απέχουµε, όµως, πολύ από µια συζήτηση που θα αναγνώριζε τον πυρήνα του προβλήµατος, αποφεύγοντας έτσι να αποδώσει την ευθύνη (ή µέρος της) στην επιζήσασα και άρα θα λειτουργούσε υποστηρικτικά προς και λυτρωτικά για την τελευταία.
Στην πραγµατικότητα συµβαίνει το ακριβώς αντίθετο. Λένε: «Ήταν η κακιά η στιγµή». «Είχε πιεί ένα ποτό παραπάνω». «Τον προκάλεσε». «Καλός άνθρωπος κατά τα άλλα». «Της άξιζε». Λέξεις και φράσεις που µονάχα εντείνουν την αίσθηση αδιεξόδου που κάποιος άλλος αποφάσισε για την επιζήσασα. Στην πραγµατικότητα λένε οτιδήποτε, εκτός από το µόνο αληθές: ήταν γυναίκα. Και αυτό είναι πάντα το στοιχείο που δίνει περισσή άνεση στον δράστη και παρουσιάζει την πράξη ως φυσικό συµβάν. Γιατί στο σύστηµα της πατριαρχίας η ανδρική κυριαρχία νοµιµοποιείται να ασκεί βία στα γυναικεία σώµατα που a priori αντιλαµβάνεται ως υποδεέστερα και πιο αδύναµα, υποκείµενα στην εξουσία της.
Κι αν στην καταγγελία του εκάστοτε περιστατικού από µέρος της επιζήσασας ο στιγµατισµός από την κοινωνία και ο αδικαίωτος αγώνας είναι µονόδροµος, τότε γιατί να επιλέξει να εκθέσει το δράστη και να θέσει εαυτήν στο κέντρο ενός δηµόσιου δικαστηρίου; Δεν λείπει το θάρρος από τις επιζήσασες, λείπει η προσδοκία ότι θα βοηθηθούν και θα δικαιωθούν. Ο ίδιος ο κοινωνικός διάλογος και πολύ συχνά οι επίσηµοι φορείς στους οποίους µπορούν να προσφύγουν για βοήθεια τις ωθούν στη σιωπή.
Η έµφυλη βία είναι χωρίς άλλο το χειρότερο φαινόµενο που µπορεί να αντιµετωπίζει µια γυναίκα στη ζωή της. Εξ’ ου και είναι αναγκαία σήµερα και κάθε µέρα η πάλη για την εξάλειψή της. Πάλη σε επίπεδο ιδεολογικό, ώστε να αλλάξουν οι αντιλήψεις που κατατάσσουν τις γυναίκες δεύτερες. Πάλη σε επίπεδο πρακτικό, ώστε να υπάρξουν παντού δοµές στήριξης και φιλοξενίας σε επιζήσασες. Τέλος και ιδιαιτέρως σηµαντικό, πάλη σε επίπεδο νοµικό, για την κατοχύρωση του όρου «γυναικοκτονία» και του δικαιώµατος στην αυτοάµυνα, για την αλλαγή του ορισµού του βιασµού και την κατοχύρωση της έννοιας της συναίνεσης (άρθρο 336 ΠΚ).
Ούτε µία λιγότερη!
*Μέλος της γυναικείας ομάδας της Αριστερής Ανασύνθεσης
**Αναδημοσίευση από την Εργατική Αριστερά
