Πανελλαδικό διήμερο ΑΡΕΝ: Συμπεράσματα και καθήκοντα

Ως Κόκκινο Δίκτυο στις σχολές θεωρούμε ότι μέσα από τη διαδικασία αναδείχθηκαν συγκεκριμένα σημεία, πάνω στα οποία απαιτείται σοβαρότερη επεξεργασία και συζήτηση τόσο σε επίπεδο σχημάτων όσο και σε επίπεδο δικτύωσης.

Πρώτον, το ζήτημα της τοποθέτησης επί της συγκυρίας. Από το κείμενο πολιτικής απόφασης μίας πανελλαδικής δικτύωσης αριστερών σχημάτων δεν είναι δυνατόν να λείπει μία περιεκτική ανάλυση του πώς εξελίσσεται η κρίση και διαμορφώνεται ο συσχετισμός στο διεθνές πλαίσιο, των τάσεων αποσταθεροποίησης που διαπερνούν την ΕΕ (με επίκεντρο το ζήτημα της Καταλονίας), της ανόδου της ακροδεξιάς στην καρδιά της ΕΕ (βλ. γερμανικές και γαλλικές εκλογές), της όξυνσης του αυταρχισμού, της καταστολής, της ισλαμοφοβίας, του θεσμικού ρατσισμού. Συγχρόνως, η ελλιπής αναφορά σε κεντρικούς άξονες της κυβερνητικής πολιτικής -όπως η εξυπηρέτηση του χρέους, τα δυσθεώρητα πλεονάσματα, η αξιολόγηση στο Δημόσιο, οι προκλητικές στρατιωτικές δαπάνες-, καθώς και στο τι σηματοδοτούν στρατηγικές επιλογές της κυβέρνησης (βλ. συνάντηση Τσίπρα-Μακρόν, επίσκεψη σε Τραμπ), υποβαθμίζει το επίπεδο της πολιτικής συζήτησης. Η διαδικασία της αναζήτησης των απαντήσεων πάνω σε κεντρικά πολιτικά ερωτήματα υπαγορεύεται από την ίδια τη συγκυρία, συγχρόνως όμως είναι αναγκαία για την πολιτική συγκρότηση των ίδιων των συντρόφων και των συντροφισσών, ιδίως εκείνων που άρχισαν να πολιτικοποιούνται μέσα σε αυτή την περίοδο της υποχώρησης του αριστερού πολιτικού λόγου και πρακτικής μέσα στα Πανεπιστήμια.

Μέτωπα πάλης

Δεύτερον, είναι αναγκαία μία πιο σοβαρή επεξεργασία της ΑΡΕΝ όσον αφορά το σχεδιασμό, με συγκεκριμενοποίηση και ιεράρχηση των μετώπων στα οποία έχει σημασία να παρέμβει το αμέσως επόμενο διάστημα. Το μπλοκάρισμα της εφαρμογής του νόμου Γαβρόγλου αντικειμενικά θα πρέπει να έχει κεντρική θέση στην πολιτική μας ατζέντα και καλώς έχουμε ήδη μπει σε μία τέτοια τροχιά. Ωστόσο, είναι αναγκαίο η ΑΡΕΝ να αποσαφηνίσει τη θέση της γύρω από το ζήτημα της συνδιοίκησης, την οποία επαναφέρει -έστω και προσχηματικά- ο νόμος, διατρανώνοντας ότι, ενάντια σε κάθε συνδιαχειριστική λογική, δεν πρόκειται να νομιμοποιήσει μία διαδικασία προσωποπαγούς εκλογής αντιπροσώπων στα όργανα διοίκησης, που στόχο έχει την πλήρη αποδιάρθρωση και απονέκρωση των φοιτητικών συλλόγων. Παράλληλα, η σημασία της πάλης για κεντρικά πολιτικά επίδικα και του κοινού αγώνα με ευρύτερα πληττόμενα τμήματα της κοινωνίας δεν αρκεί να αναγνωριστεί σε ένα επίπεδο διακηρυκτικό, αλλά θα πρέπει να μεταφραστεί σε συγκεκριμένες πολιτικές πρωτοβουλίες σε επίπεδο σχημάτων, αλλά και δικτύωσης (ψηφίσματα αλληλεγγύης, ανακοινώσεις-κείμενα, συμμετοχή σε απεργιακές κινητοποιήσεις, κοινές επιτροπές αγώνα φοιτητών-εργαζομένων στα Πανεπιστήμια, π.χ. ενάντια στις εργολαβίες).

Ενότητα της Αριστεράς

Το τρίτο -και ίσως κομβικότερο- για εμάς σημείο αφορά στο ζήτημα του μετώπου με τις δυνάμεις των ΕΑΑΚ και του ΑΡΔΙΝ. Ως Κόκκινο Δίκτυο στις σχολές πιστεύουμε ότι η στασιμότητα που παρατηρείται εδώ και δύο χρόνια σε αυτήν τη διαδικασία και, κυρίως η ολοένα δυσμενέστερη για την Αριστερά κατάσταση εντός των φοιτητικών χώρων καθιστά πιο επιτακτική από ποτέ την ανάγκη να κινηθούμε πολύ πιο άμεσα στην κατεύθυνση της υπέρβασης των τριών δικτυώσεων (των ΕΑΑΚ, της ΑΡΕΝ και του ΑΡΔΙΝ) και της επίτευξης του «ενός ριζοσπαστικού σχήματος ανά κοινωνικό χώρο». Η μίνιμουμ κινηματική συνεργασία πάνω σε συγκεκριμένα επίδικα, αν και είναι εκ των ων ουκ άνευ, αδυνατεί πλέον να απαντήσει επαρκώς στα προβλήματα των φοιτητών/τριών, όσο συντηρείται ο πολυκατακερματισμός των δυνάμεων της φοιτητικής Αριστεράς. Η απροθυμία συγκεκριμένης μερίδας των ΕΑΑΚ να εισέλθει σε αυτήν τη διαδικασία, δεν μπορεί να εξακολουθεί να υποσκάπτει το προχώρημα της μετωπικής σχέσης. Πολύ περισσότερο, οι παθογενείς όροι με τους οποίους διεξάγεται η αντιπαράθεση εντός των ΕΑΑΚ δεν μπορούν να εξακολουθήσουν να στιγματίζουν και να πηγαίνουν πίσω την υπόθεση της Αριστεράς μέσα στα Πανεπιστήμια. Οφείλουμε άμεσα να προχωρήσουμε σε κοινές διαδικασίες των τριών δικτύων, τόσο πανελλαδικά όσο και σε επίπεδο πόλης, με τη συμμετοχή τουλάχιστον του τμήματος των ΕΑΑΚ που αντιλαμβάνεται αυτήν την πολιτική αναγκαιότητα, διατηρώντας και επιδιώκοντας πάντοτε την πιο διευρυμένη κοινή παρέμβαση μέσα στις σχολές.

Η ΑΡΕΝ καλείται να αναμετρηθεί με το ερώτημα εάν θα καταλήξει να φυτοζωεί μέσα σε ένα περιβάλλον όπου κυριαρχεί η ηττοπάθεια, η εσωστρέφεια και ο αδιέξοδος σεχταρισμός ή θα πάρει τις αναγκαίες πρωτοβουλίες για την επαναφορά της πολιτικής μέσα στους συλλόγους, για την ανασυγκρότηση του φοιτητικού κινήματος και της Αριστεράς μέσα στα Πανεπιστήμια.

*Αναδημοσίευση από την Εργατική Αριστερά