«ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΟΛΟΣ Ο ΠΛΑΝΗΤΗΣ»

Το έργο αφηγείται την δίκη 7 συλληφθέντων, που ξεκίνησε στις 24 Σεπτεμβρίου 1969, οι οποίοι κατηγορούνται με ψευδείς μαρτυρίες ως υπεύθυνοι της αιματηρής διαδήλωσης, που έγινε ένα χρόνο πριν στο Σικάγο, έξω από το Συνέδριο του Δημοκρατικού Κόμματος της Αμερικής, μεταξύ 26-28 Αυγούστου 1968. Να σημειώσουμε ότι ο χώρος που θα γινόταν το Συνέδριο φυλάσσονταν από 11.000 αστυνομικούς και 6.000 εθνοφρουρούς. Η διαδήλωση έγινε κατά του πολέμου στο Βιετνάμ, που εκείνη τη  χρονιά είχε τις μεγαλύτερες απώλειες Αμερικανών στρατιωτών (συν ότι στις 4 Απριλίου είχε δολοφονηθεί ο Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ). Ήταν μια ειρηνική διαδήλωση, η οποία βάφτηκε με αίμα, εξαιτίας των προκλητικών ενεργειών τόσο των τοπικών αρχών να απαγορεύσουν τις διαδηλώσεις όσο κυρίως των δυνάμεων καταστολής, των οποίων η βία υπήρξε παροιμιώδης. Δεκάδες άνθρωποι τραυματίστηκαν, εξαιτίας της αστυνομικής βίας, ενώ συλλαμβάνονται ως υποκινητές επτά άτομα, οι οποίοι είναι από τους επικεφαλής των διαδηλωτών, με την κατηγορία της συνωμοσίας κατά του καθεστώτος. 

Η δίκη ήταν προσχεδιασμένη για την εξόντωση «άνεργων επαναστατών και επικίνδυνων στοιχείων για την εθνική ασφάλεια», σύμφωνα με τα λόγια του υπουργού Δικαιοσύνης της κυβέρνησης Νίξον, αλλά ο βασικός στόχος ήταν ουσιαστικά η εξόντωση του αντιπολεμικού κινήματος, το οποίο αξίωνε την αποχώρηση των αμερικανικών στρατευμάτων από το Βιετνάμ. 

Ένα δικαστικό θρίλερ με έντονη πολιτική χροιά, που δείχνει πως στήθηκε από το κράτος μια δίκη παρωδία, και έμεινε στην ιστορία ως τέτοια (άλλαζαν με πιέσεις τους ενόρκους, είχαν στείλει πράκτορες μέσα στους διαδηλωτές, φίμωναν τους δικηγόρους υπεράσπισης κ.ά.τ.). Μια από τις διασημότερες δίκες, την οποία «παρακολουθεί όλος ο πλανήτης», όπως φώναζαν έξω από το δικαστήριο οι διαδηλωτές. 

Η ταινία κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον, είναι καταγγελτική, αναδεικνύει την αστυνομική βιαιότητα και την κατάχρηση της εξουσίας διαχρονικά, ταυτίζεσαι με τους πρωταγωνιστές, έχει χιούμορ και ένα εξαιρετικό φινάλε. Είναι μια ταινία, η οποία επί της ουσίας σκιαγραφεί το σημερινό πορτρέτο της Αμερικής, μιας χώρας που βρίσκεται σε βαθιά και πολυεπίπεδη κρίση, ενώ με έμμεσο τρόπο επικρίνεται ταυτόχρονα και η σημερινή κυβέρνηση Τράμπ.  

Τέλος, να θυμίσουμε ότι το 1968 ήταν γενικά μια εκρηκτική χρονιά, σε διεθνές επίπεδο, η οποία σημαδεύτηκε από μια σειρά κινήματα αμφισβήτησης και έτσι έχει μείνει στη συλλογική μνήμη και την ιστορία: Από την εξέγερση του Μάη του ’68 στη Γαλλία, μέχρι την Άνοιξη της Πράγας, την εξέλιξη της Πολιτιστικής Επανάστασης στην Κίνα, τα αντάρτικα κινήματα ενάντια στην αποικιοκρατία, καθώς επίσης το αντιπολεμικό και αντιρατσιστικό κίνημα στις ΗΠΑ. Επιπρόσθετα, είναι αναγκαίο να επισημάνουμε ότι αυτές οι εξεγερτικές διαδικασίες δεν εντοπίζονται μόνο στο 1968, αλλά εκτείνονται σε ένα χρονικό διάστημα που ξεκινά από τις αρχές της δεκαετίας του 1960 έως το 1975. Όπως εύστοχα επισημαίνει ο Στράτος Κερσανίδης (Η Εποχή, 4-10-2020), «Κι αν εκείνη η παγκόσμια εξέγερση δεν κατάφερε να ανατρέψει τις ίδιες τις κρατικές δομές και να τις αντικαταστήσει με κάτι άλλο, κατόρθωσε κάτι πολύ σημαντικό. Άλλαξε τον τρόπο σκέψης των ανθρώπων κι αυτό έμεινε ως παρακαταθήκη για το μέλλον».