Περιφερειακές εκλογές: Μια προειδοποίηση, μια απειλή

Οι πα­ρά­ξε­νες αυτές εκλο­γές που έγι­ναν μέσα σε ένα κλίμα όπου κυ­ριαρ­χού­σαν τα επα­κό­λου­θα του δρά­μα­τος των επι­θέ­σε­ων στο Πα­ρί­σι, η κα­τά­στα­ση έκτα­κτης ανά­γκης, η αυ­ταρ­χι­κή και μι­λι­τα­ρι­στι­κή επί­θε­ση της κυ­βέρ­νη­σης στο όνομα της ασφά­λειας, ο πό­λε­μος με φόντο τη λι­τό­τη­τα και την άνοδο της ανερ­γί­ας, τι­μω­ρούν τόσο τη δεξιά όσο και την αρι­στε­ρά.

Απόρ­ρι­ψη και της δε­ξιάς και της αρι­στε­ράς

Η τι­μω­ρία αυτή έχει διπλή όψη, και αποχή και ψήφος στο FN. Ένας στους δύο ψη­φο­φό­ρους δεν θε­ώ­ρη­σε χρή­σι­μο να με­τα­κι­νη­θεί για να ψη­φί­σει γιατί δεν πε­ρι­μέ­νουν τί­πο­τε πια από ένα πο­λι­τι­κό σύ­στη­μα όπου δεν εκ­προ­σω­πού­νται. Κι όμως, η δεξιά όπως και η αρι­στε­ρά είχαν πολ­λα­πλα­σιά­σει τις πιε­στι­κές εκ­κλή­σεις για ψήφο που να απο­τε­λέ­σει εμπό­διο στο FN. Αλλά το μόνο που πέ­τυ­χαν ήταν να το βοη­θή­σουν. Τέ­τοια είναι η ανυ­πο­λη­ψία τους, τόση η αδυ­να­μία τους να απα­ντή­σουν στη δυ­σα­ρέ­σκεια και την κού­ρα­ση από τις πο­λι­τι­κές τους, που ανα­ζή­τη­σαν την αξία τους στο FN. Τα κόμ­μα­τα αυτά, που εδώ και σχε­δόν 40 χρό­νια δια­δέ­χο­νται το ένα το άλλο στην εξου­σία για να ορ­γα­νώ­σουν την κοι­νω­νι­κή οπι­σθο­δρό­μη­ση, την επί­θε­ση στον κόσμο της ερ­γα­σί­ας και τις λαϊ­κές τά­ξεις για τα κέρδη των αφε­ντι­κών και των τρα­πε­ζών, έχουν απα­ξιω­θεί. Απέ­να­ντι στους ψη­φο­φό­ρους τους, που έρε­παν στην ψήφο στο FN, είχαν μόνο ηθι­κι­σμό και ενο­χο­ποί­η­ση στο στόμα, λες και δεν ήταν αυτοί οι ίδιοι που έθρε­ψαν, με την πο­λι­τι­κή τους, τη σω­βι­νι­στι­κή, αντι­δρα­στι­κή, ξε­νο­φο­βι­κή και ρα­τσι­στι­κή προ­πα­γάν­δα του. Προ­ε­τοί­μα­σαν το έδα­φος της επι­τυ­χί­ας του FN υιο­θε­τώ­ντας την ίδια δη­μα­γω­γία.

Υπεύ­θυ­νοι οι Hollande και Valls

Οι Ρε­που­μπλι­κά­νοι και ο Σαρ­κο­ζί έχουν με­γά­λο με­ρί­διο ευ­θύ­νης. Θέ­λη­σαν να απο­σπά­σουν τους ψη­φο­φό­ρους της άκρας δε­ξιάς αντα­γω­νι­ζό­με­νοι την Le Pen και έστει­λαν τους δι­κούς τους ψη­φο­φό­ρους στην αγκα­λιά της. Η κυ­βέρ­νη­ση Hollande-Valls φέρει βαριά ευ­θύ­νη με τη δική της αντι­δρα­στι­κή και αντι­δη­μο­κρα­τι­κή φυγή προς τα εμπρός την επο­μέ­νη των θρη­σκό­λη­πτων επι­θέ­σε­ων. Η κα­τά­στα­ση έκτα­κτης ανά­γκης, η ξε­νο­φο­βι­κή κα­μπά­νια ενά­ντια στους μου­σουλ­μά­νους και τους με­τα­νά­στες, που ενορ­χη­στρώ­θη­κε από την κυ­βέρ­νη­ση, ήταν κι αυτές επι­χει­ρή­μα­τα υπέρ της ψήφου Le Pen. Οι Hollande και Valls υιο­θέ­τη­σαν τις αυ­ταρ­χι­κές πο­λι­τι­κές -στο όνομα της ασφά­λειας- του FN.

Μια προει­δο­ποί­η­ση, μια απει­λή

Η πο­λι­τι­κή της Le Pen δεν απα­ντά στις ανά­γκες και τη δυ­σα­ρέ­σκεια των λαϊ­κών τά­ξε­ων, το αντί­θε­το, είναι εξο­λο­κλή­ρου προ­σα­να­το­λι­σμέ­νη ενά­ντιά τους. Όπως και οι Ρε­που­μπλι­κά­νοι και το PS, έτσι και το FN ονει­ρεύ­ε­ται να βρε­θεί στην εξου­σία μόνο και μόνο για να υπη­ρε­τή­σει τα συμ­φέ­ρο­ντα των κυ­ρί­αρ­χων τά­ξε­ων. Αλλά ακόμη χει­ρό­τε­ρα, ποιο βά­ναυ­σα, για να εντεί­νει την εκ­με­τάλ­λευ­ση, να δι­χά­σει τους ερ­γα­ζό­με­νους τη στιγ­μή που η κρίση του κα­πι­τα­λι­σμού διαρ­κεί και βα­θαί­νει.

Η ξε­νο­φο­βι­κή και ρα­τσι­στι­κή δη­μα­γω­γία τους στο­χεύ­ει άμεσα το σύ­νο­λο του κό­σμου της ερ­γα­σί­ας. Όταν η Pen τολ­μά­ει να κα­ταγ­γέλ­λει τον κίν­δυ­νο να δούμε « τη σαρία να αντι­κα­θι­στά το Σύ­νταγ­μά μας»  δεν το πι­στεύ­ει ούτε στιγ­μή, αλλά κο­λα­κεύ­ει τους φό­βους για να βάλει στο στό­χα­στρο όλους τους μου­σουλ­μά­νους/ες, όλους τους με­τα­νά­στες/ιες, όλους τους μι­σθω­τούς/ες με ξένη κα­τα­γω­γή, κι έτσι να υπη­ρε­τή­σει κα­λύ­τε­ρα την τάξη της, τους πλού­σιους, τους έχο­ντες, τα αφε­ντι­κά. Η « εθνι­κή προ­τε­ραιό­τη­τα » είναι απλώς μια επι­κίν­δυ­νη δη­μα­γω­γι­κή δια­τύ­πω­ση που ση­μαί­νει προ­τε­ραιό­τη­τα των συμ­φε­ρό­ντων των αφε­ντι­κών και των τρα­πε­ζών.

Ζη­τώ­ντας την επι­δεί­νω­ση της αυ­ταρ­χι­κής και μι­λι­τα­ρι­στι­κής πο­λι­τι­κής του PS, ανα­πτύσ­σο­ντας μια ρα­τσι­στι­κή προ­πα­γάν­δα, αντί να προ­τεί­νει λύ­σεις για την κρίση, το FN επι­δει­νώ­νει τις εντά­σεις και το χάος. Αντί να δίνει μια απά­ντη­ση στον θρη­σκευ­τι­κό φο­ντα­με­ντα­λι­σμό, η δη­μα­γω­γία του τον τρέ­φει. Είναι και οι δύο οι χει­ρό­τε­ροι εχθροί μας.

Να οι­κο­δο­μή­σου­με την απά­ντη­ση των ερ­γα­ζο­μέ­νων

Καθώς η πο­λι­τι­κή του PS είναι αφο­σιω­μέ­νη πλή­ρως στις κυ­ρί­αρ­χες τά­ξεις, η αδυ­να­μία των δυ­νά­με­ων του Με­τώ­που της Αρι­στε­ράς (FG) να έρ­θουν σε πραγ­μα­τι­κή ρήξη μαζί αφή­νει μόνο ερεί­πια στα αρι­στε­ρά. Το PS ελ­πί­ζει να σώσει την παρ­τί­δα παί­ζο­ντας τον ρόλο του πιο αντι-FN κόμ­μα­τος, θυ­σιά­ζο­ντας τις λί­στες του στην PACA (Provence-Alpes-Côte d'Azur), στον Βορά και στην Ανα­το­λή προς όφε­λος της δε­ξιάς, τη στιγ­μή που εκεί­νη δεν θέλει « ούτε συγ­χώ­νευ­ση ούτε υπο­χώ­ρη­ση »!  Ελ­πί­ζει με αυτόν τον τρόπο να σώσει ό,τι μπο­ρεί στις άλλες Πε­ρι­φέ­ρειες! Αυτή η πο­λι­τι­κά­ντι­κη αρι­στε­ρά δεν εκ­προ­σω­πεί πλέον κα­θό­λου τις λαϊ­κές τά­ξεις. Ελίσ­σε­ται στο εκλο­γι­κό πεδίο αλλά δεν βγά­ζει κα­νέ­να συ­μπέ­ρα­σμα από την κα­τάρ­ρευ­σή της. Η κυ­βέρ­νη­ση σκο­πεύ­ει φυ­σι­κά να συ­νε­χί­σει και να εντεί­νει την πο­λι­τι­κή που προ­ε­τοί­μα­σε το έδα­φος για το FN.

Συ­νε­πώς, για να δια­λύ­σου­με την απει­λή που αντι­προ­σω­πεύ­ει η άκρα δεξιά, πρέ­πει ταυ­τό­χρο­να να πο­λε­μή­σου­με την πο­λι­τι­κή που την τρέ­φει, να υπε­ρα­σπι­στού­με τα κοι­νω­νι­κά και δη­μο­κρα­τι­κά μας δι­καιώ­μα­τα, με τους αγώ­νες και τις κι­νη­το­ποι­ή­σεις μας, στο κοι­νω­νι­κό και στο πο­λι­τι­κό πεδίο. Πρέ­πει να συ­σπει­ρώ­σου­με όλους και όλες όσους, από τον κόσμο της ερ­γα­σί­ας και τη νε­ο­λαία, αρ­νού­νται τη λι­τό­τη­τα και την ανερ­γία, την κα­τά­στα­ση έκτα­κτης ανά­γκης και τον πό­λε­μο, τον ρα­τσι­σμό και την ξε­νο­φο­βία. Από την άποψη αυτή, οι λί­στες που έχει κα­τε­βά­σει ο Ερ­γα­τι­κός Αγώ­νας (Lutte ouvrière), τις οποί­ες κά­λε­σε να στη­ρι­χθούν το νέο Αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κό Κόμμα (NPA) και που συ­γκε­ντρώ­νουν 1 με 2 %, ση­μα­το­δο­τούν την ύπαρ­ξη σε αυτή τη χώρα ενός ρεύ­μα­τος που ναι μεν είναι πολύ μειο­ψη­φι­κό αλλά μπο­ρεί να έχει ση­μα­σία αύριο.

Η νίκη του FN, είναι πρώτα απ’ όλα η κα­τάρ­ρευ­ση των κομ­μά­των της κοι­νω­νι­κής οπι­σθο­δρό­μη­σης, των Ρε­που­μπλι­κα­νών και του PS. Απο­τε­λεί μια απει­λή, αλλά αν γνω­ρί­ζου­με πώς να ακού­σου­με αυτή την προει­δο­ποί­η­ση και να συ­σπει­ρω­θού­με, να ενώ­σου­με τις δυ­νά­μεις μας για να βγού­με στην αντε­πί­θε­ση, τότε η νίκη αυτή μπο­ρεί να είναι απλώς μία κακή στιγ­μή.

Με­τά­φρα­ση: Σω­τή­ρης Σια­μαν­δού­ρας