«ΠΟΙΑ ΝΟΜΙΖΕΙΣ ΟΤΙ ΕΙΜΑΙ;»

Η ιστορία ξετυλίγεται μέσα από τις συνεδρίες με την ψυχοθεραπεύτριά της. Ο άντρας της, με τον οποίο ήταν μαζί 20 χρόνια και του έδωσε τα πάντα, την έχει εγκαταλείψει για μια πολύ νεότερή της, ενώ σε αυτή τη φάση της ζωής της την έχει απορρίψει και ο νεαρός εραστής της, ο Λούντο. 

Μια γυναίκα σε κρίση μέσης ηλικίας, με έντονη την αίσθηση του πληγώματος, της μοναξιάς και της εγκατάλειψης.

Έτσι, προκειμένου να παρακολουθεί τις κινήσεις του Λούντο και ταυτόχρονα να μην χαθεί στην άβυσσο του εαυτού της, δημιουργεί μια ψεύτικη σελίδα στο fb, όπου παρουσιάζεται ως η 24χρονη Κλάρα, χρησιμοποιώντας φωτογραφίες της ανεψιάς της. «Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είναι ναυάγιο και σχεδία μαζί. Είναι για ανθρώπους μοναχικούς», λέει. 

Στο fb γνωρίζεται με τον νεαρό φωτογράφο Άλεξ, που είναι φίλος του Λούντο, και αρχίζει να φλερτάρει μαζί του, διεκδικώντας με αυτό τον τρόπο την νεανικότητά της. «Δεν υπάρχει χειρότερη αντίζηλος από αυτή που δεν υπάρχει», λέει σε κάποια στιγμή, προφανώς επειδή «ο χειρότερος εχθρός του εαυτού [μας] είναι αυτός που δεν υπάρχει». Έλεγε ψέματα στον εαυτό της για να νιώθει ζωντανή. Αυτό την οδήγησε σε περιδίνηση. 

Όλοι θέλουμε να απομακρυνθούμε από τον θάνατο, προσπαθώντας να νιώσουμε νέοι. Όμως, αυτό είναι ψευδαίσθηση. 

Τα πράγματα αρχίζουν να περιπλέκονται όταν αυτοπαγιδεύεται μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας. Διότι, δεν φτάνει που η ίδια είναι πληγωμένη από εξωτερικούς παράγοντες, αλλά δείχνει και μια γυναίκα που αυτοπληγώνεται. Μάλιστα, κάποια στιγμή η ψυχοθεραπεύτριά της, την ρωτάει: «ποιος σε έχει πληγώσει τόσο πολύ;». 

Από αυτό το σημείο και μετά μπαίνει στη διαδικασία να ανακαλύψει τη ζωή της, ενώ το φινάλε έχει απανωτές ανατροπές, θέλοντας να δείξει ότι τα πάντα είναι πιθανά και πως δεν υπάρχει μόνο ένα τέλος. Αρκεί να θέλουμε να απελευθερωθούμε από τις κατασκευές που φτιάχνουμε στο μυαλό μας. Πάντα υπάρχει τρόπος να αγαπήσουμε και να αγαπηθούμε. Είναι ζήτημα ρίσκου.