Όταν δεν φροντίζεις ακόμη και στο τελευταίο (;) φύλλο της εφημερίδας (σου;) να πεις την αλήθεια, τότε όντως η εφημερίδα (σου;) δεν αξίζει ούτε να αγοράζεται, ούτε να διαβάζεται, ούτε να κυκλοφορεί, ούτε να αντανακλά και να επηρεάζει την κοινωνία, τους αναγνώστες, την πολιτική και πολιτιστική σκηνή της χώρας.

Για τον εκ­δό­τη του ΒΗ­ΜΑ­ΤΟΣ και των ΝΕΩΝ και κλη­ρο­νο­μι­κό ιδιο­κτή­τη του ΔΟΛ, Σταύ­ρο Ψυ­χά­ρη, ο οποί­ος φέ­ρε­ται να έγρα­ψε το απο­χαι­ρε­τι­στή­ριο κεί­με­νο - κα­τα­πέλ­τη από σανό, ενα­ντί­ον τρα­πε­ζών,  κυ­βέρ­νη­σης και αντι­πο­λί­τευ­σης, για το (προ­σω­ρι­νό ή μό­νι­μο, θα φανεί) λου­κέ­το στον ΔΟΛ, φταί­νε ΟΛΟΙ οι άλλοι, εκτός από τον ίδιο, τα κατά και­ρούς ΔΣ του ομί­λου και τους ανά δια­στή­μα­τα εκλε­κτούς του, στη διεύ­θυν­ση όλων των τμη­μά­των του Συ­γκρο­τή­μα­τος και τις βα­σι­κές στή­λες της αρ­θρο­γρα­φί­ας. Όλοι δη­λα­δή εκεί­νοι που και κα­τα­βα­ρά­θρω­σαν διοι­κη­τι­κά και οι­κο­νο­μι­κά το Συ­γκρό­τη­μα με τις επι­λο­γές τους και «πρό­γκη­ξαν» ανα­γνώ­στες, από­ψεις, ρε­πορ­τάζ και πε­ριε­χό­με­νο από τα πε­ρί­πτε­ρα και τις σε­λί­δες των φύλ­λων (τους). Ας ση­μειω­θεί ότι άλλες πηγές και πλη­ρο­φο­ρί­ες θέ­λουν τον Αντώ­νη Κα­ρα­κού­ση να έχει γρά­ψει το γνω­στό πια κεί­με­νο, έπει­τα και από το τε­λευ­ταίο, αδιέ­ξο­δο ρα­ντε­βού «διά­σω­σης» με τους εκ­προ­σώ­πους των συ­στη­μι­κών τρα­πε­ζών και της πλευ­ράς του υπο­ψή­φιου επεν­δυ­τή, Ιβάν Σαβ­βί­δη.

Ο Ψυ­χά­ρης και το πε­ρι­βάλ­λον του, οι­κο­γε­νεια­κό, δη­μο­σιο­γρα­φι­κό και διοι­κη­τι­κό, έχουν τη με­γα­λύ­τε­ρη ευ­θύ­νη για τον επι­θα­νά­τιο ρόγχο του Συ­γκρο­τή­μα­τος. Και έπρε­πε να έχουν λο­γο­δο­τή­σει για αυτή την κα­τά­ντια, καιρό τώρα, όπως έπρε­πε και πρέ­πει να λο­γο­δο­τή­σουν για τα δα­νει­κά και αγύ­ρι­στα με «αέρα», την κα­τα­στρο­φι­κή δια­χεί­ρι­ση, την ανερ­μά­τι­στη και αλ­λο­πρό­σαλ­λη εκ­δο­τι­κή και δη­μο­σιο­γρα­φι­κή τους κα­τεύ­θυν­ση και πο­λι­τι­κή.

Αυτή τη στιγ­μή, το λου­κέ­το στον ΔΟΛ μπαί­νει στις πλά­τες των απλή­ρω­των εδώ και έξι μήνες ερ­γα­ζο­μέ­νων. Είναι ένα τυ­πι­κό λου­κέ­το της «κρί­σης», την οποία ο πρό­σφα­τα εκλι­πών, με­γά­λος κοι­νω­νιο­λό­γος και φι­λό­σο­φος, Ζί­γκ­μουντ Μπά­ου­μαν έχει χα­ρα­κτη­ρί­σει ως «τη με­γα­λύ­τε­ρη ανα­δια­νο­μή πλού­του στην ιστο­ρία». Αυτό συ­νέ­βη και στον ΔΟΛ - σε βάρος των ανα­γνω­στών, σε βάρος της κοι­νω­νί­ας, σε βάρος των ερ­γα­ζο­μέ­νων, συ­ντε­λέ­στη­κε ανα­δια­νο­μή πλού­του, ο ΔΟΛ πτω­χεύ­ει, όχι οι κε­φα­λαιού­χοι του και οι ιδιο­κτή­τες του.

Πρό­σφα­τα επί­σης, ο αρ­θρο­γρά­φος της «Εφη­με­ρί­δας των Συ­ντα­κτών«, Τάσος Παπ­πάς επι­σή­μα­νε ότι ει­δι­κά στον χώρο του Τύπου (και όχι μόνο προ­σθέ­τω), βρι­σκό­μα­στε μπρο­στά στο φαι­νό­με­νο να πτω­χεύ­ουν οι επι­χει­ρή­σεις, αλλά οι ιδιο­κτή­τες να εμ­φα­νί­ζο­νται ως την τε­λευ­ταία στιγ­μή εξαι­ρε­τι­κά εύ­ρω­στοι οι­κο­νο­μι­κά, εξαι­ρε­τι­κά «βιώ­σι­μοι» και πλού­σιοι. Η λύση, κατά τον αρ­θρο­γρά­φο; Να δη­μεύ­ε­ται κάθε προ­σω­πι­κό πε­ριου­σια­κό στοι­χείο των ανα­χω­ρη­τών κε­φα­λαιού­χων και ιδιο­κτη­τών , δή­μευ­ση υπέρ των ερ­γα­ζο­μέ­νων, των απλή­ρω­των προ­μη­θευ­τών, όλων όσων κιν­δυ­νεύ­ουν να βά­λουν προ­σω­πι­κό, οι­κο­γε­νεια­κό και οι­κο­νο­μι­κό λου­κέ­το από το ντό­μι­νο φρί­κης, από­γνω­σης και πε­ρι­θω­ριο­ποί­η­σης, που συ­ντε­λεί­ται από τις επι­λο­γές και τα κα­πρί­τσια του κάθε επι­χει­ρη­μα­τία. Βήμα (και όχι... ΤΟ ΒΗΜΑ) προς τον κομ­μου­νι­σμό, που ανα­τρι­χιά­ζει πολ­λούς αστούς και κε­φα­λαιού­χους; Μπο­ρεί - κυ­ρί­ως όμως είναι βήμα προς την κοινή λο­γι­κή και το κοινό αί­σθη­μα για την ερ­γα­τι­κή τάξη της Ελ­λά­δας, που βλέ­πει ότι οι συ­νέ­πειες της οι­κο­νο­μι­κής «κρί­σης» και τα βάρη της πέ­φτουν απο­κλει­στι­κά και μόνο στις δικές της πλά­τες.

Δή­μευ­ση, λοι­πόν, στα πε­ριου­σια­κά στοι­χεία του κάθε Ψυ­χά­ρη, δή­μευ­ση υπέρ των ερ­γα­ζο­μέ­νων, δή­μευ­ση των τί­τλων, των κτη­ρί­ων, των εγκα­τα­στά­σε­ων υπέρ των απαι­τή­σε­ων και των διεκ­δι­κή­σε­ων τους, και πα­ράλ­λη­λα, θα πρό­σθε­τα, απα­γό­ρευ­ση ενα­σχό­λη­σης του, στο μέλ­λον, με κάθε επι­χει­ρη­μα­τι­κή δρα­στη­ριό­τη­τα, ει­δι­κά στον χώρο του Τύπου - γιατί εντέ­λει τα λου­κέ­τα, οι άτα­κτες χρε­ο­κο­πί­ες και τα «κα­νό­νια» απο­τε­λούν και την οδό επα­να­σύ­στα­σης και επα­νεκ­κί­νη­σης των επι­χει­ρη­μα­τιών από άλλες ή τις ίδιες επι­χει­ρη­μα­τι­κές πο­λι­τεί­ες, με την ανοχή και τη συ­νε­νο­χή εκεί­νων των πα­ρα­γό­ντων που κατά τα άλλα το ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥ­ΡΙΑ­ΚΗΣ κα­ταγ­γέλ­λει σή­με­ρα, των αστι­κών κομ­μά­των κάθε πο­λι­τι­κής από­χρω­σης και των τρα­πε­ζι­τών κάθε χαρ­το­φυ­λα­κί­ου.

Ένα γεν­ναίο, συ­νο­λι­κό, δί­καιο και απο­τε­λε­σμα­τι­κό «μνη­μό­νιο για τους πλού­σιους» της Ελ­λά­δας, που θα βάλει βαθιά το μα­χαί­ρι στο κόκ­κα­λο, είναι πιο απα­ραί­τη­το από ποτέ και πρέ­πει να απο­τε­λέ­σει προ­με­τω­πί­δα των κοι­νω­νι­κών και πο­λι­τι­κών διεκ­δι­κή­σε­ων και αγώ­νων της ρι­ζο­σπα­στι­κής και σο­σια­λι­στι­κής Αρι­στε­ράς. Την κρίση, και στον Τύπο, να πλη­ρώ­σουν οι πα­τρί­κιοι και όχι οι πλη­βεί­οι του Τύπου.Την κρίση, και στον Τύπο, να πλη­ρώ­σουν οι δή­μιοι και οι στραγ­γα­λι­στές του Τύπου, όχι τα θύ­μα­τα και οι πνιγ­μέ­νοι ερ­γα­ζό­με­νοι. Πε­ρίσ­σε­ψε πια η υπο­κρι­σία, η ανοχή και η πα­νουρ­γία με τους δε­κά­δες μι­κρούς «Τραμπ» του επαρ­χιώ­τι­κου μι­κρο­ελ­λα­δι­τι­σμού μας, που έχουν ονει­ρώ­ξεις ότι μι­μού­νται τον εξά­κις πτω­χευ­μέ­νο επι­χει­ρη­μα­τία, ο οποί­ος βύ­θι­ζε τις επι­χει­ρή­σεις του και έστελ­νε στην ανερ­γία και τη φτώ­χεια τους ερ­γα­ζο­μέ­νους, μέ­νο­ντας ο ίδιος αλώ­βη­τος και βα­θύ­πλου­τος.

Ως εδώ... Και αιδώς, Αρ­γεί­οι και αγύρ­τες του Τύπου, για το ποιοι και πως στραγ­γά­λι­σαν τον Τύπο στην Ελ­λά­δα, πριν και μετά τα δια­δο­χι­κά μνη­μό­νια της λι­τό­τη­τας, της υφαρ­πα­γής του ερ­γα­τι­κού ει­σο­δή­μα­τος και της κοι­νω­νι­κής κα­τα­στρο­φής.  

Ετικέτες