Η νέα ακαδημαϊκή χρονιά έρχεται να διαδεχθεί μια χρονιά κορύφωσης του φοιτητικού κινήματος και κινητοποίησης του κόσμου των σχολών, μέσω του αγώνα υπεράσπισης του δημόσιου δωρεάν πανεπιστημίου.
Μαζικές καταλήψεις και διαδηλώσεις, γενικές συνελεύσεις σε κατάμεστα αμφιθέατρα και αγωνιστικές αποφάσεις, στάθηκαν ενάντια στην προσπάθεια της κυβέρνησης ΝΔ, να παρακάμψει το Αρ.16 και να ιδιωτικοποιήσει την τριτοβάθμια εκπαίδευση. Ταυτόχρονα, η κυβέρνηση επιχείρησε για ακόμη μια φορά να εφαρμόσει τις ηλεκτρονικές εκλογές στις σχολές, με σκοπό να κατακερματίσει τους φοιτητικούς συλλόγους και τις ζωντανές διαδικασίες τους. Ωστόσο το φοιτητικό κίνημα κατάφερε να παγώσει και αυτό το κυβερνητικό σχέδιο, αποδεικνύοντας πως το πανεπιστήμιο είναι ένας κοινωνικός χώρος δικός μας, ένας χώρος μόρφωσης, κοινωνικοποίησης, καλλιτεχνικής έκφρασης και πολιτικής ζύμωσης, όπου δεν χωρά καμία φίμωση και πειθάρχηση. Στην μάχη αυτή η ενιαιομετωπική δράση της Αριστεράς στα πανεπιστήμια, που εκφράστηκε μέσω των ενιαίων αγωνιστικών πλαισίων, των θεματικών εκδηλώσεων που συνδιοργανώθηκαν αλλά και των κοινών αντανακλαστικών της απέναντι στους εκβιασμούς (χαμένες εξεταστικές, ν+2) και τους κατασταλτικούς μηχανισμούς (αστυνομική βία, εκκενώσεις καταλήψεων, διαγραφές και προσαγωγές φοιτητών/τριων) της ΝΔ και της παράταξης της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ, αποδείχθηκε κρίσιμη για την αντιμετώπιση της ολόπλευρης επίθεσης της κυβέρνησης, τόσο σε επίπεδο σχολών όσο και σε ευρύτερο επίπεδο, στη ζωή μας.
Η παρακαταθήκη αυτή όπως και αυτή του κινήματος του 2006-7 που ξέσπασε και νίκησε, αποτελεί πηγή δύναμης για τον αγώνα υπεράσπισης του δημόσιου δωρεάν πανεπιστημίου που πρέπει να συνεχίσουμε να δίνουμε, αλλά και για όλους του άλλους που θα συναντήσουμε μπροστά μας, τους οποίους οφείλουμε να ανοίγουμε μαζικά σε κάθε κοινωνικό χώρο.
Φέτος, ήδη από την αρχή της ακαδημαϊκής χρονιάς, η κυβέρνηση έχει δείξει τις διαθέσεις της. Η προσπάθεια δημιουργίας ιδιωτικών πανεπιστημίων στην Ελλάδα, η πρόταση για δημιουργία ιδιωτικού παραρτήματος του ΕΜΠ στην Κύπρο (!) αλλά και συνολικότερα το όραμα της κυβέρνησης για δημόσια πανεπιστήμια-προθάλαμος της εργασιακής ζούγκλας αποτελούν μερικές από τις βασικές κατευθύνσεις της κυβέρνησης. Επιπλέον, η «αναβάθμιση» των προγραμμάτων μαθητείας, η προτεινόμενη λύση του στεγαστικού που αντιμετωπίζουν χιλιάδες φοιτητές/τριες μέσα από την ανέγερση ιδιωτικών φοιτητικών εστιών χαρακτηρίζουν τις νεοφιλελεύθερες φαντασιώσεις της κυβέρνησης. Όλα τα παραπάνω, η κυβέρνηση τα σχεδιάζει έχοντας στο πλάι της συμμάχους όπως το κράτος του Ισραήλ. Δεν είναι μόνο οι συνεργασίες ελληνικών πανεπιστημίων με πανεπιστήμια και επιχειρήσεις του Ισραήλ. Στην προ ημερών Βραδιά του Ερευνητή, η διοίκηση του ΕΜΠ δεν δίστασε να καλέσει τα ΜΑΤ όταν το ΣΕΡΕΤΕ και οι ΦΣ οργάνωσαν διαμαρτυρία για την συμμετοχή του ΕΜΠ σε προγράμματα που χρηματοδοτούνται από το Ισραήλ. Απέναντι στην κυβέρνηση και τους ντόπιους και ξένους συμμάχους της, το φοιτητικό κίνημα χρειάζεται να απαντήσει την αμέσως επόμενη περίοδο.
Το προηγούμενο διάστημα η φοιτητική νεολαία υπήρξε μάχιμη απέναντι στις προκλήσεις που εμφανίστηκαν, ωστόσο αν και επιδίωξε να σταθεί πλάι στην Παλαιστινιακή αντίσταση, δεν κατάφερε να συνδέσει ηχηρά τα αιτήματα της με αυτά της Παλαιστίνης, ενώ αντίθετα, σε πολλά πανεπιστήμια διεθνώς, το φοιτητικό κίνημα οργάνωσε με πολύ μαζικό τρόπο την αλληλεγγύη του στον παλαιστινιακό λαό. Συνδέοντας τα αιτήματα για δημόσια δωρεάν παιδεία, σίτιση, στέγαση και σχολές με δικαιώματα μαζί με την μάχη κόντρα στα ερευνητικά πολεμικά προγράμματα που συμμετέχει και χρηματοδοτεί το Ισραήλ, θα χρειαστεί να αποδείξουμε έμπρακτα ότι στεκόμαστε στο πλάι των παλαιστινίων που παλεύουν απέναντι στον δήμιό του.
Η φετινή 7 Οκτώβρη που πλησιάζει, αποτελεί την πρώτη επέτειο της ένοπλης επιχείρησης της Παλαιστινιακής Αντίστασης, σημαίνοντας ένα σημαντικό ραντεβού της Αριστεράς στον δρόμο, αλλά αποτελώντας και μια πολύ καλή αφορμή για την συσπείρωση της φοιτητικής νεολαίας, γύρω από τον αντιπολεμικό και αντιιμπεριαλιστικό αγώνα. Συντονισμοί οργανώσεων και συλλογικοτήτων για την Παλαιστίνη είναι πολύ χρήσιμοι, αλλά χρειάζεται η κοινή δράση τους να μαζικοποιηθεί και να απευθυνθεί ευρύτερα στην κοινωνία και συγκεκριμένα στα πανεπιστήμια. Έτσι πρωτοβουλίες για την Παλαιστίνη είναι σημαντικό να στηρίζονται από κοινού, από τις δυνάμεις της Αριστεράς στις σχολές και να ανοίγουν κεντρικά στις παρεμβάσεις της. Ο αγώνας που δίνεται μέσα στους κοινωνικούς μας χώρους, νικάει όταν είναι συντονισμένος και πλαισιωμένος από όλες τις δυνάμεις, ενώ αποδυναμώνεται όταν εκάστη ακολουθεί μεμονωμένα το σχέδιο της. Το συμπέρασμα αυτό απορρέει από τις συνθήκες της Αριστεράς στα πανεπιστήμια το προηγούμενο διάστημα, όπου αν και όπως προαναφέρθηκε, στάθηκε ενωμένη απέναντι στην απειλή της ιδιωτικοποίησης της παιδείας, δεν κατάφερε εν τέλει να διατηρήσει την ενιαιομετωπική δράση σε πιο μόνιμο επίπεδο. Το δυνατό φοιτητικό κίνημα που προέκυψε δεν κατέληξε σε έναν γόνιμο απολογισμό, που θα μπορούσε να ενισχύσει την επιρροή της Αριστεράς στον κόσμο των σχολών μετέπειτα. Η έλλειψη των αναγκαίων συμπερασμάτων, που αποτελεί προϋπόθεση για την αποτελεσματική συνέχεια όποιου αγώνα, αποδυναμώθηκε γρήγορα και σε συνδυασμό με την λάθος διαχείριση διαφόρων γεγονότων, οδήγησε στην διάσπαση σημαντικών συμμαχιών των αριστερών κινηματικών δυνάμεων. Η πραγματικότητα αυτή χρειάζεται να μην λειτουργήσει αποθαρρυντικά, αλλά ως κίνητρο για την φοιτητική νεολαία που αγωνίζεται, να επιδιώξει σοβαρότερα την συσπείρωση και την συνδιαμόρφωση που απαιτείται, ώστε να σταθεί απέναντι στην εγκληματική πολιτική της κυβέρνησης. Στο πλαίσιο αυτό, εγχειρήματα όπως η Ενωτική Κίνηση Σχημάτων που προέκυψε το προηγούμενο διάστημα, ενισχύουν την ενότητα της Αριστεράς εντός των φοιτητικών συλλόγων και για αυτό πρέπει να αξιοποιούνται για την μεγαλύτερη δυνατή απεύθυνση και παρέμβαση σε αυτούς. Η κατεύθυνση που ενοποιεί δυνάμεις όπως τα κοινά σχήματα που έχουν προκύψει σε μία σειρά από σχολές, χρειάζεται να ενταθεί και να αποτελέσει φάρο για τον τρόπο που καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε τις επιθετικές πολιτικές της κυβέρνησης.
Σηκώνοντας το γάντι, η ριζοσπαστική αριστερά έχει καθήκον να αναδείξει τους επιμέρους αγώνες, ενώνοντας τα επιμέρους κινήματα μαζί με τα αιτήματα των εργαζομένων, των γυναικών, των παλαιστινίων. Η μαζική ενωτική πολιτική που μπορεί να εκφράσουν πρωτοβουλίες όπως η Ενωτική Κίνηση Σχημάτων, αποτελεί τον μοναδικό τρόπο για να μπορέσουμε να γεννήσουμε νικηφόρους αγώνες την αμέσως επόμενη περίοδο.
