Προς το τέλος της Eυρωζώνης; (2)

 Στην Ελ­λά­δα, η ανά­γνω­ση του ίδιου του τύπου και η πα­ρα­κο­λού­θη­ση των ΜΜΕ ανα­δει­κνύ­ουν μια όλο και πιο επι­φυ­λα­κτι­κή στάση όλου του πο­λι­τι­κού φά­σμα­τος ένα­ντι του ευρώ, πε­ρι­λαμ­βα­νό­με­νων και των αστι­κών δυ­νά­με­ων , με­τα­ξύ των οποί­ων και οι ίδιοι οι ιδιο­κτή­τες των ΜΜΕ. Κο­ρυ­φαί­οι δη­μο­σιο­γρά­φοι (όπως την Δευ­τέ­ρα η Στάη στο "Netweek") δια­τυ­πώ­νουν επί­μο­να πια και όχι μόνο ρη­το­ρι­κά το ερώ­τη­μα ενός εναλ­λα­κτι­κού σχε­δί­ου, ενώ αστοί θε­ω­ρη­τι­κοί μι­λούν για το δια­φαι­νό­με­νο τέλος του ευρώ (Νίκος Μου­ζέ­λης, Δη­μή­τρης Χρα­λά­μπης κ.α.) . Αλλά και εντός του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, ηγε­τι­κά στε­λέ­χη, που το­πο­θε­τού­ντο πά­ντο­τε κατά της ύπαρ­ξης εναλ­λα­κτι­κού σχε­δί­ου εκτός ευρώ, σή­με­ρα το πε­ρι­λαμ­βά­νουν έστω και επι­φυ­λα­κτι­κά στις δη­μό­σιες το­πο­θε­τή­σεις τους (βλ. και συ­νε­ντευ­ξη του σ.Γιάν­νη Δρα­γα­σά­κη στην Κυ­ρια­κά­τι­κη Ελευ­θε­ρο­τυ­πία της 7/4/2013).

Ο άμε­σος κίν­δυ­νος επέ­κτα­σης του κυ­πρια­κού μο­ντέ­λου κου­ρέ­μα­τος των κα­τα­θέ­σε­ων σε όλο τον ευ­ρω­παϊ­κό Νότο θε­με­λιώ­νε­ται σαφώς όχι μόνο στις αρ­χι­κές δη­λώ­σεις του προ­έ­δρου του Eurogroup Ντάι­σελ­μπλουμ αλλά και στις επό­με­νες δη­λώ­σεις του Μπα­ρό­ζο. Η ογκού­με­νη τρα­πε­ζι­κή κρίση στην Ελ­λά­δα, μετά την ακύ­ρω­ση της συγ­χώ­νευ­σης Εθνι­κής και Eurobank, οδη­γεί , ανα­πό­φευ­κτα, σε μεί­ω­ση των πε­ριου­σια­κών στοι­χεί­ων του­λά­χι­στον της Εθνι­κής και σε απο­μεί­ω­ση της αξίας της με­το­χής της με σο­βα­ρούς κιν­δύ­νους στην πε­ρί­πτω­ση των με­τό­χων-ασφα­λι­στι­κών τα­μεί­ων. Σε μια ση­μα­ντι­κή απο­πτώ­χευ­ση της χώρας, ακόμη και με κα­πι­τα­λι­στι­κούς όρους Αλλά και κα­τευ­θύ­νε­ται πι­θα­νό­τα­τα στην δια της «κρα­τι­κο­ποί­η­σης» πώ­λη­ση των τρα­πε­ζών αυτών με χα­μη­λό τί­μη­μα σε διε­θνείς ομί­λους και στην πλήρη αποι­κιο­ποί­η­ση του τρα­πε­ζι­κού συ­στή­μα­τος στην Ελ­λά­δα. Οι δυ­σκο­λί­ες της δια­δι­κα­σί­ας ανα­κε­φα­λαιο­ποί­η­σης μπο­ρεί να οξύ­νουν την ελ­λη­νι­κή κρίση και να οδη­γή­σουν σε ένα εκ­βια­στι­κό κού­ρε­μα κα­τα­θέ­σε­ων και στην έντα­ξη των κα­τα­θε­τών –ακόμη και των μι­κρών- στους «υπό­χρε­ους για αρωγή». Επί­σης, σε κάθε πε­ρί­πτω­ση, η λει­τουρ­γία των τρα­πε­ζών ως μέσων ενί­σχυ­σης της «πραγ­μα­τι­κής οι­κο­νο­μί­ας» φαί­νε­ται μια πι­θα­νό­τη­τα απο­μα­κρυ­σμέ­νη απο­λύ­τως από την ισχύ­ου­σα πραγ­μα­τι­κό­τη­τα.

Πρα­κτι­κά, αυτά τα οποία υπο­τί­θε­ται ότι θα ήταν τα απο­τε­λέ­σμα­τα μιας εξό­δου από το ευρώ και επι­στρο­φής στο εθνι­κό νό­μι­σμα συμ­βαί­νουν τώρα. Η κα­τα­στρο­φή του τρα­πε­ζι­κού συ­στή­μα­τος, η αδυ­να­μία χρη­μα­το­δό­τη­σης της πα­ρα­γω­γι­κής οι­κο­νο­μί­ας, η δέ­σμευ­ση των κα­τα­θέ­σε­ων, οι πι­θα­νές αυ­ρια­νές ελ­λεί­ψεις σε τρό­φι­μα, φάρ­μα­κα και ενέρ­γεια, η διά­λυ­ση του εμπο­ρί­ου, η υπο­τί­μη­ση των πε­ριου­σια­κών στοι­χεί­ων και της ερ­γα­τι­κής δύ­να­μης, δεί­χνουν μια κα­τά­στα­ση ση­με­ρι­νή και αυ­ρια­νή de facto χρε­ω­κο­πί­ας εντός του ευρώ. Για το πρό­βλη­μα αυτό οι κυ­ρί­αρ­χες δυ­νά­μεις στην ευ­ρω­ζώ­νη και ιδίως το γερ­μα­νι­κό «κέ­ντρο» όχι μόνο αδια­φο­ρούν αλλά φαί­νο­νται να επι­διώ­κουν άμεσα τέ­τοιου τύπου εξε­λί­ξεις, ίσως και πριν από τις γερ­μα­νι­κές εκλο­γές.. Ήδη, η άνο­δος της «Εναλ­λα­κτι­κής Λύσης» στην Γερ­μα­νία υπο­γραμ­μί­ζει αυτό το εν­δε­χό­με­νο. Η γερ­μα­νι­κή στρα­τη­γι­κή ωμής κυ­ριαρ­χί­ας στην ευ­ρω­ζώ­νη και συ­γκέ­ντρω­σης των πόρων της στα γερ­μα­νι­κά κρα­τι­κά και ιδιω­τι­κά κε­φά­λαια συν­δέ­ε­ται πια πι­θα­νό­τα­τα με μια τα­κτι­κή στα­δια­κής απε­μπό­λη­σης της θε­σμι­κής υλι­κό­τη­τας της συ­νο­λι­κής ευ­ρω­ζώ­νης και από­συρ­σης σε μια «στε­νό­τε­ρη Ευ­ρώ­πη».

Όλα αυτά συ­νε­πά­γο­νται την απο­τυ­χία της ακραία νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρης και αυ­ταρ­χι­κής υπαρ­κτής ευ­ρω­ζώ­νης. Η τόσο ανι­σό­με­τρη και κα­πι­τα­λι­στι­κή λει­τουρ­γία της δεν αφή­νει πε­ρι­θώ­ρια πια για την λει­τουρ­γία της ακόμη και ως κα­πι­τα­λι­στι­κής νο­μι­σμα­τι­κής ένω­σης, αφού δεν συ­νο­δεύ­ε­ται από κα­νέ­ναν μη­χα­νι­σμό αλ­λη­λεγ­γύ­ης και ανα­δια­νο­μής στο εσω­τε­ρι­κό της αλλά και απο­κλεί­ει την ύπαρ­ξη τέ­τοιων μη­χα­νι­σμών, όπως υπάρ­χουν στις πο­λι­τεια­κές ομο­σπον­δο­ποι­ή­σεις τύπου ΗΠΑ. Δεν χρειά­ζε­ται να είναι κα­νείς αντί­θε­τος στους μη­χα­νι­σμούς της ευ­ρω­ζώ­νης και της Ε.Ε. για να κα­τα­νο­ή­σει την εξέ­λι­ξη αυτή. Όπως επι­ση­μαί­νει ο έγκυ­ρος δι­κτυα­κός τόπος german-foreign-policy.com, το ίδρυ­μα Φρή­ντριχ Έμπερτ (πο­λι­τι­στι­κό ίδρυ­μα του SPD) στην έκ­θε­σή του για την κρίση στην ευ­ρω­ζώ­νη και την Ε.Ε., εκ­θέ­τει μετά από έρευ­να τέσ­σε­ρα εναλ­λα­κτι­κά σε­νά­ρια. Αν και το πιο «επι­θυ­μη­τό» για το ίδρυ­μα απο­τέ­λε­σμα θα ήταν η πο­λι­τι­κή ενο­ποί­η­ση της Ευ­ρώ­πης, είναι σαφές ότι αυτό είναι μάλ­λον απί­θα­νο. Το πι­θα­νό­τε­ρο σε­νά­ριο, κατά το ίδρυ­μα, έγκει­ται στην με­τα­τρο­πή της ευ­ρω­ζώ­νης σε μια μι­κρή-πυ­ρη­νι­κή ευ­ρω­ζώ­νη, του τύπου της πα­λιάς «Με­σευ­ρώ­πης»,γύρω από την Γερ­μα­νία, στην με­τα­τρο­πή όλης της υπό­λοι­πης Ευ­ρώ­πης σε ζώνη ελεύ­θε­ρων συ­ναλ­λα­γών και την διά­λυ­ση της υπάρ­χου­σας ευ­ρω­ζώ­νης. Κατά το ίδρυ­μα, αυτή η εξέ­λι­ξη θα οδη­γού­σε στην πλήρη πε­ρι­θω­ριο­ποί­η­ση και πτώ­χευ­ση της «πε­ρι­φέ­ρειας της ευ­ρω­ζώ­νης» (Νότος, Ανα­το­λή) και στην εμ­φά­νι­ση πα­λαιών εχθρο­τή­των και ίσως και φαι­νο­μέ­νων πο­λι­τι­κής βίας, ίσως και πο­λέ­μων.

Δε­δο­μέ­νου ότι τα πα­ρα­πά­νω δεν τα ανα­φέ­ρει κά­ποια ακραία «ευ­ρω­σκε­πτι­κι­στι­κή» ή «αρι­στε­ρή» δύ­να­μη αλλά το πο­λι­τι­στι­κό ίδρυ­μα ενός ακραία κα­θε­στω­τι­κού γερ­μα­νι­κού κόμ­μα­τος, οφεί­λου­με να τα λά­βου­με σο­βα­ρά υπόψη μας.

Με βάση τα πα­ρα­πά­νω, είναι απο­λύ­τως απα­ραί­τη­το όχι μόνο να συ­μπε­ρι­λά­βου­με ως ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ στο πρό­γραμ­μά μας την προ­βο­λή ενός εναλ­λα­κτι­κού σχε­δί­ου εκτός ευρώ αλλά και την σχε­τι­κή ορ­γά­νω­ση και εξει­δί­κευ­σή του. Με ποιες συμ­μα­χί­ες, ποια χρη­μα­το­δό­τη­ση, ποια άμεσα μέτρα, ποιες ανα­σχέ­σεις και άμυ­νες. Αυτό δεν θα μπο­ρεί να συμ­βεί την τε­λευ­ταία ώρα, όταν τεθεί ζή­τη­μα ωμών εκ­βια­σμών στο ελ­λη­νι­κό κρά­τος για δια­κο­πή της ρευ­στό­τη­τας εν όψει πι­θα­νών λύ­σε­ων πε­ρι­κο­πής των κα­τα­θέ­σε­ων ή εκ­ποί­η­σης των βα­σι­κών ελ­λη­νι­κών τρα­πε­ζών, αν ο λαός και η κοι­νω­νία, και ιδιαί­τε­ρα οι ερ­γα­τι­κές-λαϊ­κές τά­ξεις και τα μι­κρο­α­στι­κά στρώ­μα­τα δεν είναι προ­ε­τοι­μα­σμέ­νοι και προει­δο­ποι­η­μέ­νοι. Η σύ­γκρου­ση με την ευ­ρω­ζώ­νη δεν μπο­ρεί να πραγ­μα­το­ποι­η­θεί από καμία αστι­κή με­ρί­δα ή ομάδα ή και αν πά­ντως συ­νέ­βαι­νε κάτι τέ­τοιο θα οδη­γού­σε σε μια ευ­ρεία κοι­νω­νι­κή και αν­θρω­πι­στι­κή κα­τα­στρο­φή. Μόνο ο έλεγ­χος και ηγε­μο­νία της Αρι­στε­ράς σε αυτήν την δια­δι­κα­σία θα δη­μιουρ­γού­σε κοι­νω­νι­κά εχέγ­γυα για την άμυνα της κοι­νω­νί­ας και για την επι­βί­ω­ση της χώρας , συν­δέ­ο­ντας αυτά τα με­τα­βα­τι­κά αι­τή­μα­τα με μια πο­ρεία κα­τά­κτη­σης της εξου­σί­ας –και όχι μόνο της κυ­βέρ­νη­σης- και σο­σια­λι­στι­κής με­τά­βα­σης.