Μέσα σε συνθήκες αντίξοες, μέσα από τις κρίσεις του καπιταλισμού σφυρηλατείται ωριμάζει εξελίσσεται και κατακτά στόχους το λαϊκό εργατικό κίνημα. Μέσα σε τέτοιες συνθήκες γεννήθηκε και η Πρωτομαγιά. Όσο κι αν το σύστημα το προσπάθησε, να παραχαράξει το νόημα της μετατρέποντάς την σε" γιορτή των λουλουδιών" και της φύσης, ή σε τυποποιημένη αργία, το πραγματικό νόημα της μέρας παραμένει αναλλοίωτο συμπυκνωμένο στο κλασικό πια σύνθημα ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΡΓΙΑ, ΕΙΝΑΙ ΑΠΕΡΓΙΑ" .
Η οικονομική κρίση που βιώνουμε σήμερα, έστω κι αν κατ' ομολογία διεθνούς κύρους οικονομολόγων, είναι η μεγαλύτερη και η πιο ανελέητη όλων των εποχών, δεν είναι η μοναδική στην Ιστορία. Η πρώτη κρίση του καπιταλιστικού συστήματος εκδηλώθηκε το 1873 ξεκινώντας από την Αμερική και με διάφορες διακυμάνσεις διήρκεσε μέχρι το 1895. Είναι η κρίση που γέννησε την Πρωτομαγιά. Είναι η κρίση που σηματοδοτεί το πέρασμα στη φάση του μονοπωλιακού καπιταλισμού, με κυρίαρχο γνώρισμα από τη μια η αστική τάξη να γίνεται όλο και πιο αντιδραστική, κι από την άλλη αυτή η μεταβολή να πυροδοτεί την ποιοτική και ποσοτική ενδυνάμωση του εργατικού κινήματος. Κύριο αίτημα η κατάκτηση του οκτάωρου.
Μέσα από αυτή την κρίση η εργατική τάξη συνειδητοποιείται και κατακτά ένα τρόπο σκέψης πιο ρεαλιστικό με αντίστοιχες πρακτικές και για πρώτη φορά με προοπτική το σοσιαλισμό. Αυτές τις διεργασίες αντικατοπτρίζουν το ιδεολογικό σκηνικό της Πρώτης Διεθνούς (η διάσπαση και οι φράξιες) και σε μεγάλο βαθμό διακατέχονται από τις αναρχικές ιδέες του Μπακούνιν. Σε αυτό το πλαίσιο ιδρύεται η " Διεθνής Οργάνωση Εργαζομένων", γνωστή ως "Μαύρη Διεθνής", που παραγκώνισε τους κοινοβουλευτικούς σοσιαλιστές και υποστήριζε στην πράξη τη χρήση τρομοκρατίας ενάντια στην Εκκλησία και το Κράτος κι ανασυγκροτείται το 1883 η Διεθνής Ένωση των Εργατών με κυρίαρχη ιδεολογία την " ιδέα του Σικάγου", ένα μείγμα της συμβιβαστικής ιδεολογίας του συνδικαλισμού με στοιχεία αναρχικής πρακτικής.
Στο Σικάγο, οι Διεθνιστές έχουν πολύ έντονη παρουσία και ασκούν μία ιδιαίτερη δυναμική, χάρη στη μεγάλη ιστορία των βιαιοπραγιών της αστυνομίας. Οι πιο ικανοί και εύστροφοι ηγέτες της Διεθνούς : ο Πάρσονς, ο Σπάιζ, ο Σάμουελ Φήλντεν και ο Μάικελ Στσουώμπ. Οι Διεθνιστές του Σικάγου έβγαζαν πέντε εφημερίδες. Την πρωτοβουλία για την καθιέρωση του οκτάωρου την αναλαμβάνει ο Σύνδεσμος για την Καθιέρωση του Οκτάωρου, με τη συμμετοχή και άλλων οργανώσεων και την αρμονική συνεργασία του παραδοσιακού Κεντρικού Εργατικού Συνδικάτου, φορέα των θέσεων των μετριοπαθών συνδικαλιστών και πολιτικών.
Μία Κυριακή πριν την Πρωτομαγιά το 1886, διοργανώνεται στο Σικάγο μεγάλη διαδήλωση για το οκτάωρο, στην οποία πήραν μέρος 25. 00000 άτομα με ομιλητές τους κύριους εκπροσώπους της Διεθνούς οι Πάρσονς, Σπάιζ, Φήλντεν και Στσουώμπ.
Την 1η Μάη ξεκινά πανεργατική απεργία στο Σικάγο που γρήγορα εξαπλώθηκε και σε άλλες πόλεις. Αρχική εκτίμηση για τη συμμετοχή 45.000, αλλά έφτασε τις 65.000 μέσα σε τρεις- τέσσερις μέρες. Η πόλη με τα κλειστά καταστήματα κι εργοστάσια έχει όψη λαϊκού πανηγυριού. Παντού εκφωνούνται λόγοι στα αμερικάνικα, γερμανικά πολωνικά και στη βοημική διάλεκτο. Γρήγορα η απεργία εξαπλώνεται και σε άλλες πόλεις : στο Λέηκ Σωρ, στο Γουώμπας, στο Σικάγο, στο Μιλγουώκη, στο Σαιν Πωλ και σε διάφορους σταθμούς μεταφορών οι απεργοί διαμαρτύρονταν για την πρόσληψη εργατών που δεν ανήκαν στο συνδικάτο.
Οι εργοστασιάρχες για να την αντιμετωπίσουν, οργανώνονται και ιδρύουν δικούς τους συνδέσμους. Η κρατική Αστυνομία με τη συνδρομή και ιδιωτικών αστυνομικών που προσέλαβαν οι εργοστασιάρχες ετοιμάζεται να επέμβει. Δημιουργούνται μικροσυμπλοκές κι επεισόδια.
Δευτέρα 3 Μαΐου εξαπολύει την πρώτη μεγάλη επίθεση. 6.000 απεργοί βρίσκονται αντιμέτωποι με 200 πάνοπλους αστυνομικούς. Απολογισμός έξι νεκροί. Οι επιθέσεις κλιμακώνονται πολλαπλασιαζόμενες. Κυκλοφορεί άμεσα η πρώτη προκήρυξη σε αμερικάνικα και γερμανικά, που καλεί τους απεργούς σε αγώνα σε πολύ σκληρή γλώσσα. Οι επιθέσεις συνεχίζονται την επόμενη μέρα, 4 Μάη, όλη τη μέρα. Νωρίς το βράδυ, κι ενώ μια καταιγίδα είχε σχεδόν διαλύσει την ειρηνική συγκέντρωση των απεργών, η Αστυνομία εξαπολύσει την τελευταία επίθεση με μοναδικό σκοπό να μακελέψει το τέλος της συγκέντρωσης . Μία έκρηξη βόμβας άγνωστης προέλευσης μέχρι σήμερα, είχε ως αποτέλεσμα τον τραυματισμό 66 αστυνομικών. Οι αστυνομικοί άρχισαν να πυροβολούν ανεξέλεγκτα πλέον. Πολλοί πολίτες σκοτώθηκαν και 200 τραυματίστηκαν.
Ποτέ δεν έγινε γνωστό ποιος έριξε τη βόμβα. Το σημαντικό είναι όμως το εκδικητικό αιμοσταγές κλίμα που δημιουργήθηκε με αίτημα την εκτέλεση όλων των αναρχικών στοιχείων κι ενώ οι κυριότεροι αναρχικοί επαναστάτες είχαν ήδη συλληφθεί. Η υστερία της τρομοκρατίας διήρκεσε χρόνια, μέχρι το 1886 που ορίστηκε η δίκη των συλληφθέντων. Μια στημένη δίκη παρωδία που μεθοδεύτηκε από τον δικαστή Τζόζεφ Γκάρυ και τον πολιτειακό εισαγγελέα Τζ. Γκρίνελ. Οι οκτώ κατηγορούμενοι δικάστηκαν και καταδικάστηκαν για τις ιδέες τους και μόνο με μοναδικό κριτήριο ότι στόχευαν στο γκρέμισμα του καπιταλιστικού οικοδομήματος.
Ένα χρόνο μετά, το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ επικύρωσε τη θανατική καταδίκη των οκτώ. Από αυτούς οι Φήλντεν και Στουώμπ ζήτησαν χάρη και η ποινή τους μετατράπηκε σε ισόβια. Ο Λιγκ αυτοκτόνησε την προηγούμενη της εκτέλεσης. Οι άλλοι τέσσερις απαγχονίστηκαν στις 11 Νοέμβρη 1887.
Τα αιματηρά γεγονότα του Σικάγου είχαν ως αποτέλεσμα την αφύπνιση της εργατικής συνείδησης κι εξάπλωση του εργατικού κινήματος σε όλες τις βιομηχανικές αλλά και τις αναπτυσσόμενες χώρες. Το 1889 κατά τις εργασίες της Δεύτερης Διεθνούς στο Παρίσι, με πρόταση του Ρέϋμοντ Λαβίν, ορίστηκε η 1η Μάη ως ημέρα απεργίας και κινητοποιήσεων των εργατών στη μνήμη του μακελιού στο Σικάγο το 1886. Κατά τη διάρκεια του 20ου αιώνα, όχι μονάχα η Πρωτομαγιά, αλλά ο Μάης γενικότερα συνδέθηκε με κινητοποιήσεις και εργασιακές και κοινωνικές διεκδικήσεις των λαών.
Σήμερα περισσότερο από ποτέ τα τελευταία πενήντα χρόνια η απότιση φόρου τιμής στα πρώτα θύματα της Πρωτομαγιάς του Σικάγου, στα θύματα όλων των αιματοβαμμένων Πρωτομαγιών με δυναμικές εκδηλώσεις διεκδίκησης, δεν είναι μόνο επιταγή των καιρών. Είναι ανάγκη που την επιβάλλουν πλέον τα ακανθώδη προβλήματα της επιβίωσης των λαϊκών στρωμάτων. Είναι ανάγκη υπεράσπισης θεμελειωδών κοινωνικών κατακτήσεων και αστικών ελευθεριών που απειλούνται από τον ιμπεριαλιστικό καπιταλισμό. Σε μια συγκυρία όπου ο συσχετισμός δυνάμεων δεν είναι ευνοϊκός, όπου το εργατικό κίνημα χειραγωγούμενο από τον " επίσημο" συνδικαλισμό έχει χάσει μεγάλο μέρος της δυναμικής του, είναι επιτακτική ανάγκη η στήριξη κι ο απεγκλωβισμός του από τον συνδικαλιστικό πατερναλισμό. Η μετατροπή της Πρωτομαγιάς σε αργία με συμπλήρωμα μια μουσειακή επετειακή εκδήλωση, είναι ένας από τους κλασσικούς μηχανισμούς του καπιταλιστικού συστήματος : όταν δεν μπορεί να ξεριζώσει ή να πολεμήσει κατά μέτωπο μια ιδεολογία τη μυθοποιεί, την εξωραΐζει ή και τα δύο μαζί με στόχο να την κάνει ακίνδυνη......... Είναι επιτακτική ανάγκη να θυμηθούμε λοιπόν πως η Πρωτομαγιά ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΡΓΙΑ, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΓΙΟΡΤΗ !!!! ΕΙΝΑΙ ΜΕΡΑ ΜΝΗΜΗΣ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑ !!!! Είναι ανάγκη επιβίωσης να γεμίσουμε τις πλατείες των αστικών κέντρων.
