Είναι απολυτως αναγκαίο να επαναφέρουμε με τον πιο νηφάλιο, ανοιχτό και αποφασιστικό τρόπο τη συζήτηση στις προϋποθέσεις υλοποίησης του προγράμματός μας. Στις προϋποθέσεις υπό τις οποίες μια ρήξη με το κατεστημένο της ΕΕ και το εγχώριο αστικό μπλοκ μπορεί να είναι εφαλτήριο κοινωνικής αλλάγης προς όφελος των εργαζόμενων.

Η τα­κτι­κή της κυ­βέρ­νη­σης ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-Ανελ για δια­πραγ­μά­τευ­ση με τους δα­νει­στές σε μια προ­σπά­θεια εξεύ­ρε­σης «έντι­μου συμ­βι­βα­σμού» έχει φτά­σει σε ορια­κό, πλέον, ση­μείο, χωρίς αυτός να έχει επι­τευ­χθεί.  Στο διά­στη­μα που ακο­λού­θη­σε από τις εκλο­γές ως σή­με­ρα και με κομ­βι­κό ση­μείο τη συμ­φω­νία της 20ης Φε­βρουα­ρί­ου, έγινε απο­λύ­τως σαφές ότι είναι αδύ­να­το να εξυ­πη­ρε­τη­θούν οι κοι­νω­νι­κές ανά­γκες στη βάση των προ­γραμ­μα­τι­κών δε­σμέ­υ­σε­ων του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, χωρίς την άσκη­ση «μο­νο­με­ρών ενερ­γειών». Ανα­γκαί­ες μο­νο­με­ρείς ενέρ­γειες απο­τε­λούν οι δε­σμεύ­σεις του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ για δια­γρα­φή του με­γα­λύ­τε­ρου μέ­ρους του χρέ­ους, άσκη­ση απο­φα­σι­στι­κού ελέγ­χου των χρη­μα­τοι­κο­νο­μι­κών θε­σμών, ακύ­ρω­ση των μνη­μο­νια­κών νόμων και της λι­τό­τη­τας και λήψη μέ­τρων ανε­ξάρ­τη­τα από τους πα­νευ­ρω­παϊ­κά επι­βε­βλη­μέ­νους δη­μο­σιο­νο­μι­κούς στό­χους.

Η τα­κτι­κή που ακο­λου­θεί­ται έχει σο­βα­ρές επι­πτώ­σεις. Έχει οδη­γή­σει την κυ­βέρ­νη­ση σε βαθ­μιαία απο­ψί­λω­ση των δια­θέ­σι­μων τα­κτι­κών ελιγ­μών, έχει δη­μιουρ­γή­σει πε­ριο­ρι­σμέ­να αλλά άκρως επι­κίν­δυ­να ρήγ­μα­τα στην εμπι­στο­σύ­νη του κό­σμου προς το κόμμα μας και έχει ανα­θερ­μά­νει λο­γι­κές του «μη χεί­ρον βέλ­τι­στον». Έχει, τέλος, λει­τουρ­γή­σει πα­ρα­λυ­τι­κά για το κόμμα, ενι­σχύ­ο­ντας στα μέλη μας το ρόλο του μου­δια­σμέ­νου πα­ρα­τη­ρη­τή και όχι του ενερ­γού υπο­κει­μέ­νου της ρι­ζο­σπα­στι­κής κοι­νω­νι­κής αλ­λα­γής.

Παρά την τα­κτι­κή απο­φυ­γής της ρήξης εκ μέ­ρους της κυ­βέρ­νη­σης, η πι­θα­νό­τη­τά της επα­νέρ­χε­ται  διαρ­κώς στο προ­σκή­νιο από τους ίδιους τους «δα­νει­στές» και την ντό­πια ελίτ, με τη μορφή του Grexit. Ως τι­μω­ρία δη­λα­δή και ως επί­πτω­ση για τη μη συμ­μόρ­φω­ση της κυ­βέρ­νη­σης με το σύ­νο­λο των απαι­τή­σε­ών τους. Το γε­γο­νός αυτό έχει ανα­πό­φευ­κτα (ξανά)ανοί­ξει τη συ­ζή­τη­ση μέσα στον κόσμο μας για το τι κά­νου­με εδώ που φτά­σα­νε τα πράγ­μα­τα. Η εμπει­ρία της Κύ­πρου έχει να προ­σφέ­ρει πολλά σε αυτή τη συ­ζή­τη­ση όσον αφορά τα θα­να­τη­φό­ρα πλήγ­μα­τα που δέ­χε­ται η Αρι­στε­ρά όταν δεν είναι έτοι­μη να αντι­με­τω­πί­σει απο­φα­σι­στι­κά τους στυ­γνούς εκ­βια­σμούς των «δα­νει­στών».

Αυτή την συ­ζή­τη­ση, λοι­πόν, πρέ­πει να την κα­θο­ρί­σου­με εμείς, έχο­ντας πλήρη συ­ναί­σθη­ση της κρι­σι­μό­τη­τας της. Είναι απο­λυ­τως ανα­γκαίο να επα­να­φέ­ρου­με με τον πιο νη­φά­λιο, ανοι­χτό και απο­φα­σι­στι­κό τρόπο τη συ­ζή­τη­ση στις προ­ϋ­πο­θέ­σεις υλο­ποί­η­σης του προ­γράμ­μα­τός μας. Στις προ­ϋ­πο­θέ­σεις υπό τις οποί­ες μια ρήξη με το κα­τε­στη­μέ­νο της ΕΕ και το εγ­χώ­ριο αστι­κό μπλοκ μπο­ρεί να είναι εφαλ­τή­ριο κοι­νω­νι­κής αλ­λά­γης προς όφε­λος των ερ­γα­ζό­με­νων. Χρειά­ζε­ται να εί­μα­στε απο­λύ­τως ει­λι­κρι­νείς και συ­γκε­κρι­μέ­νοι για το τι εί­δους προ­ε­τοι­μα­σία και κοι­νω­νι­κή συ­στρά­τευ­ση απαι­τεί­ται και ποια μέτρα πρέ­πει να πά­ρου­με. Αυτό είναι κάτι που χρειά­ζε­ται να κά­νου­με τώρα!

Οι Ορ­γα­νώ­σεις Μελών του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ μπο­ρούν και πρέ­πει να πρω­το­στα­τή­σουν σε αυτή τη δια­δι­κα­σία. Στο βαθμό που μας ανα­λο­γεί και με τις δυ­νά­μεις που δια­θέ­του­με ως ΟΜ ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ Κύ­πρου, θα το πρά­ξου­με. Είναι αδύ­να­τον, όμως, αυτή η προ­σπά­θεια να είναι ακέ­φα­λη και ασυ­ντό­νι­στη. Η ηγε­σία και τα  όρ­γα­να του κόμ­μα­τος  έχουν την ευ­θύ­νη της προ­ε­τοι­μα­σί­ας και της διε­ξα­γω­γής αυτής της συ­ζή­τη­σης και δρά­σης, τόσο εντός κομ­μα­τι­κών δια­δι­κα­σιών όσο και στην κοι­νω­νία συ­νο­λι­κά. Ζη­τά­με τη διε­ξα­γω­γή συ­νε­δρί­ου άμεσα και πριν την υπο­γρα­φή οποια­δή­πο­τε άλλης συμ­φω­νί­ας.

Ετικέτες