Ζούμε σε μια εποχή μεταβατική προς ένα καινούργιο, αδιευκρίνιστο για την ώρα πολιτικό τοπίο.
Οι δυνάμεις που φιλοδοξούν να συγκροτούν κυβερνητικό «κορμό», αλλά και εκείνες που προορίζονται για «μεγάλους» αντιπολιτευτικούς ρόλους, βρίσκονται κάτω από ισχυρές πιέσεις μετάλλαξης. Η έρπουσα κρίση ηγεσίας στη ΝΔ, η στασιμότητα στο ΠΑΣΟΚ και η διαλυτική φαρσοκωμωδία στον ΣΥΡΙΖΑ, είναι χαρακτηριστικά παραδείγματα.
Σε αυτές τις συνθήκες οι πολιτικοί κίνδυνοι για τον κόσμο μας παραμένουν ισχυροί, αλλά συνυπάρχουν με τις πιθανότητες της πολιτικής ανάκαμψης και αντεπίθεσης. Στο διεθνές πεδίο, η εκλογή του Τραμπ στις ΗΠΑ, αλλά και η «έκπληξη» του μετώπου της Αριστεράς στη Γαλλία, περιγράφουν αυτό το «δίδυμο» ενδεχόμενο στη συγκυρία.
Σε μια τέτοια εποχή, ο πολιτικός συντονισμός των δυνάμεων της ριζοσπαστικής-αντικαπιταλιστικής Αριστεράς και η επιδίωξη της μέγιστης εφικτής ενότητας στη δράση τους, δεν είναι μια προαιρετική πολυτέλεια. Είναι η υποχρεωτική επιλογή για να ανταποκριθούμε στα πιεστικά πολιτικά καθήκοντα, αλλά και η μοναδική «οδός» για τη συνολική μεγέθυνση αυτού του «χώρου», όπως και για την υγιέστερη ανάπτυξη της κάθε μιας από τις δυνάμεις που τον απαρτίζουν.
Είναι γνωστό ότι μια ενωτική εκλογική τακτική έχει, συνήθως, απαιτητικές προϋποθέσεις. Προϋποθέτει μια μίνιμουμ (αλλά ουσιαστική) προγραμματική σύγκλιση, μια μίνιμουμ (αλλά αισθητή) πολιτική «ορατότητα» σε εθνικό επίπεδο, ένα ελάχιστο αλλά σοβαρό «ήθος» συνεργασίας. Για την ώρα (ευτυχώς) δεν αντιμετωπίζουμε την πρόκληση-υποχρέωση μιας κοινής εκλογικής δοκιμασίας. Αν θέλουμε να μην επαναληφθούν οι αδιέξοδες εκλογικές παρεμβάσεις απλής καταγραφής, αλλά και οι βιαστικές εκλογικές συγκολλήσεις που συσσωρεύουν μάλλον πολιτικά τραύματα παρά επιτυχίες, τότε θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε τα καθήκοντα του πολιτικού συντονισμού/ενότητας στη δράση από τη σκοπιά των κινηματικών καθηκόντων και της πολιτικής όσμωσης/συγκρότησης της τακτικής μας, αφήνοντας τις σκέψεις για τις εκλογικές συμμαχίες για όταν αυτές γίνουν αναγκαίες.
Όλες οι δυνάμεις της ριζοσπαστικής-αντικαπιταλιστικής Αριστεράς δεν έχουν βγάλει τα ίδια συμπεράσματα από τον απολογισμό της προηγούμενης περιόδου, δεν κινούνται με τις ίδιες ταχύτητες και στοχεύσεις στο κρίσιμο ζήτημα του πολιτικού συντονισμού/ενότητας στη δράση.
Οι οργανώσεις Αναμέτρηση, Μετάβαση, Δίκτυο για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα, ΔΕΑ, ΑΠΟ και ΚΕΜΑ οργάνωσαν μαζί μια ουσιαστική συζήτηση για την εμπειρία της γαλλικής Αριστεράς. Η εισήγηση του Ολιβιέ Μπεζανσενό (στελέχους της ιστορικής LCR και σήμερα του NPA-L’ Anticapitalise) κατέληξε σε μια κρίσιμη υπογράμμιση: στις σημερινές συνθήκες, είπε, γίνεται πιο στενό και δύσβατο το «μονοπάτι» της αναγκαίας τακτικής της ριζοσπαστικής Αριστεράς, που οφείλει να λογοδοτεί στην ιδεολογική παράδοση του Ενιαίου Μετώπου, περνώντας ανάμεσα στα συμμετρικά λάθη του οπορτουνισμού και του σεχταρισμού. Όμως αυτό το «μονοπάτι» οφείλουμε να το ανοίξουμε, βαδίζοντάς το. Δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική τακτική που να επιχειρεί στην πράξη κι όχι στα λόγια να αντιμετωπίσει τις προκλήσεις και τα καθήκοντα που έρχονται κατά πάνω στον κόσμο μας.
Στα πλαίσια του γιορτασμού της φετινής επετείου της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, οι Αναμέτρηση, Μετάβαση και ΔΕΑ οργάνωσαν μια κοινή συζήτηση για τα 50 χρόνια από τη μεγάλη εργατική Μεταπολίτευση. Στη διαδήλωση για το Πολυτεχνείο οι παραπάνω οργανώσεις αλλά και το Δίκτυο και το Ξεκίνημα βάδισαν μαζί. Ελπίζουμε να αποδειχθεί ένα βήμα για την, κατά τη γνώμη μας, αναγκαία προσπάθεια για κοινά μπλοκ στις μεγάλες διαδηλώσεις.
Η προσπάθεια ασφαλώς δεν αφορά μόνο τις «κεντρικές» διαδηλώσεις. Οι νεολαιίστικες και κυρίως οι εργατικές κινητοποιήσεις είναι εξίσου καθοριστικές. Έτσι για εμάς, το μπλοκ της ΜΑΧΗΣ (και η συμπόρευση με σωματεία αλλά και τη Συνέλευση 8 Μάρτη) στη διαδήλωση της απεργίας της 20 Νοέμβρη, αλλά και η από κοινού παρέμβαση σε πολλά σωματεία και ομοσπονδίες, ήταν ένα θετικό βήμα που θα πρέπει να επαναληφθεί σε ανώτερο και πιο συστηματικό επίπεδο.
Η ΔΕΑ έχει δηλώσει ότι θεωρεί ότι όλες οι οργανώσεις που αναφέρθηκαν παραπάνω έχουν ειδικά και αυξημένα καθήκοντα και υποχρεώσεις. Οφείλουν να επιδιώκουν να λειτουργήσουν ως «κινητήρας» για την εμπέδωση της τακτικής του πολιτικού συντονισμού και της ενότητας στη δράση.
Από αυτόν τον «κύκλο» κοινών παρεμβάσεων προκύπτουν κάποια κρίσιμα για τη συνέχεια συμπεράσματα:
α) Δεν πρέπει να γίνεται αποδεκτή καμιά τάση «αποκλεισμού» της α’ ή της β’ δύναμης, στο όνομα αποκλίσεων τακτικής ή εμφάσεων. Οι διαφορές στις εκτιμήσεις είναι απολύτως φυσιολογικές μετά τις εμπειρίες μιας τόσο «πυκνής» περιόδου. Όμως η εκτίμηση για το χαρακτήρα της κάθε τάσης οφείλει να προκύπτει μέσα από τις «εξετάσεις» που ο καθένας και η καθεμιά από εμάς έχει δώσει σε μακρό χρόνο.
β) Η περίοδος αυγατίζει τη σημασία της τακτικής απέναντι σε συγκροτήσεις που έχουν προκύψει από τον θρυμματισμό του ΣΥΡΙΖΑ. Κατά τη γνώμη μας είναι αναγκαία μια σαφής διάκριση. Αφενός, τα καθήκοντα συγκρότησης «πόλου» στις σημερινές συνθήκες αφορούν τις οργανώσεις που προαναφέραμε. Αφετέρου, απέναντι στον κόσμο πχ της ΝΕΑΡ και του ΜΕΡΑ25, υπάρχει πάντα η υποχρέωση για συγκεκριμένες συνεργασίες στο κινηματικό επίπεδο ή ακόμα και σε κάποιες συγκεκριμένες πολιτικές αιχμές.
γ) Ο πολιτικός συντονισμός περιλαμβάνει την υποχρέωση κοινής πολιτικής συζήτησης. Ο δικός μας απολογισμός για τις συζητήσεις που προαναφέραμε είναι θετικός. Έτσι θα επιδιώκουμε να έχει συνέχεια αυτή η προσπάθεια, με την οργάνωση κοινών συζητήσεων πάνω σε θέματα που είναι καθοριστικά για τη γραμμή μας μέσα στη συγκυρία.
δ) Είναι σαφές και κατανοητό ότι κάθε οργάνωση έχει το δικό της «κύκλο» ετοιμότητας για απαντήσεις. Αυτό πρέπει να γίνεται αποδεκτό με τον πιο αυθεντικό, τον πιο συντροφικό τρόπο. Όμως αυτό δεν συνεπάγεται την αναστολή των ενωτικών πρωτοβουλιών παρέμβασης και συζήτησης. Αντίθετα, η συστηματική συνέχειά τους βοηθά όλους και τον καθένα χωριστά να δώσουν τις απαντήσεις στο πιο ουσιαστικό εφικτό επίπεδο.
ε) Υπάρχουν καθήκοντα απέναντι στα οποία οι καθυστερήσεις είναι ανεπίτρεπτες. Η οργάνωση μιας κοινής καμπάνιας για την Παλαιστίνη, ως αιχμής για τα αντιιμπεριαλιστικά-αντιπολεμικά καθήκοντα σήμερα, είναι κατά τη γνώμη μας επείγουσα υποχρέωση.
Με αυτόν τον τρόπο θα κινηθεί η ΔΕΑ, ελπίζοντας ότι τα πρώτα θετικά βήματα που έγιναν θα έχουν συνέχεια.
*Αναδημοσίευση από την Εργατική Αριστερά
