Δύο βδομάδες μετά την καταστροφή της Μόριας, το κυνήγι μεταναστών στα βουνά και τα νεκροταφεία της Λέσβου από τις δυνάμεις καταστολής και την εκκίνηση των διαδικασιών για την δημιουργία του νέου κολαστηρίου στο Καρά Τεπέ, 160 καλλιτέχνες μουσικοί ένωσαν τις δυνάμεις τους δημιουργώντας το πρότζεκτ UNITY vol1- Ιn solidarity with the refugees of Moria Camp.

Στό­χος ήταν τα έσοδα από το καλ­λι­τε­χνι­κό αυτό πρό­τζεκτ να δια­τε­θούν για τις ανά­γκες των προ­σφύ­γων. 160 μου­σι­κοί από όλα τα είδη, μαζί και δε­κά­δες σκι­τσο­γρά­φοι και digital artists που πλαι­σί­ω­σαν το πρό­τζεκτ με τις δη­μιουρ­γί­ες τους δη­μιούρ­γη­σαν μια μου­σι­κή –και όχι μόνο- συλ­λο­γή που δια­τί­θε­ται στο bandcamp, ενώ ταυ­τό­χρο­να δια­θέ­τουν και άλλα αντι­κεί­με­να όπως αυ­το­κόλ­λη­τα και μπλου­ζά­κια για την ενί­σχυ­ση του σκο­πού. Το πρό­τζεκτ αυτό αγκα­λιά­στη­κε από τον κόσμο και η συμ­με­το­χή ήταν τε­ρά­στια.

Επι­σκε­φτεί­τε και στη­ρίξ­τε την πρω­το­βου­λία εδώ: https://​unitygr.​bandcamp.​com/

Με αφορ­μή το Unity μι­λή­σα­με με κά­ποιους από τους καλ­λι­τέ­χνες που συμ­με­τεί­χαν στην πρω­το­βου­λία αυτή, τον Μι­χά­λη Βαρ­βέ­λη (SXO) μέλος των Rationalistas που συμ­με­τεί­χαν στο πρό­τζεκτ με το τρα­γού­δι τους «Ο Φόβος των Νε­κρών» και τον Ρέυ από τους Twinsanity, δύο αν­θρώ­πους από ραπ συ­γκρoτή­μα­τα που έχουν βρε­θεί πολύ κοντά στους κι­νη­μα­τι­κούς αγώ­νες, ενώ οι στί­χοι τους εμπνέ­ο­νται από την ζωή στην Αθήνα, την φτώ­χεια, την προ­σφυ­γιά και την πο­λι­τι­κή συν­θή­κη, αλλά και τον σκι­τσο­γρά­φο Τάσο Μα­ρα­γκό (Τasmar). Τις συ­νε­ντεύ­ξεις πήρε η Κα­τε­ρί­να Καλ­λέρ­γη.

Συ­ζη­τώ­ντας για το πρό­τζεκτ ο Ρέυ μας είπε για την αλ­λη­λεγ­γύη στην εποχή των social media: «Η δυ­να­μι­κή του unity ξε­πέ­ρα­σε τις προσ­δο­κί­ες όλων, κάτι που προ­φα­νώς είναι πολύ ευ­χά­ρι­στο. Ένα από τα πιο θε­τι­κά στοι­χεία για εμάς είναι ότι ανοί­γει δρόμο για συ­ζή­τη­ση και για άλλα τέ­τοιου εί­δους εγ­χει­ρή­μα­τα, κάτι που θα μπο­ρού­σε να εμπλου­τί­σει και να δώσει μια και­νού­ρια διά­στα­ση στον χώρο της αλ­λη­λεγ­γύ­ης. Καλώς η κακώς έχου­με ει­σχω­ρή­σει σε μια εποχή που τα κοι­νω­νι­κά δί­κτυα και οι μου­σι­κές πλατ­φόρ­μες πρω­τα­γω­νι­στούν στην κοι­νω­νι­κο­ποί­η­ση, και η εφαρ­μο­γή τους είναι κατά κα­νό­να ατο­μι­κή και με βάση την κυ­ρί­αρ­χη δομή τους απο­ξε­νω­τι­κή. Το να υπάρ­ξει μια νότα συλ­λο­γι­κής δρά­σης σε έναν κόσμο που γί­νε­ται ολο­έ­να πιο τε­χνο­κρα­τι­κός θα μπο­ρού­σε να απο­φέ­ρει καρ­πούς.»  Ενώ ο Μι­χά­λης μί­λη­σε για την δύ­να­μη της πρω­το­βου­λί­ας: «Το Unity είναι μια εξαι­ρε­τι­κή πρω­το­βου­λία που έδει­ξε ότι υπάρ­χουν φωνές που θέ­λουν να ακου­στούν. Φωνές θέ­λουν να βοη­θή­σουν όσους είναι εγκλω­βι­σμέ­νοι σε φυ­λα­κές, όσους βρί­σκο­νται στρι­μωγ­μέ­νοι ως απο­διο­πο­μπαί­οι τρά­γοι, γιατί έτσι αντι­με­τω­πί­ζο­νται οι πρό­σφυ­γες. Η μαγιά υπήρ­χε, απλά δό­θη­κε ο τρό­πος και το μέσον, γιατί σε αυτές τις συν­θή­κες η πρα­κτι­κή βο­ή­θεια είναι συχνά δύ­σκο­λη».

Και συ­νέ­χι­σε μι­λώ­ντας για το αγκά­λια­σμα του κό­σμου και την ανά­γκη για ταύ­τι­ση με αυτό που πα­ρου­σιά­ζε­ται ως ξένο: «Πήγε πολύ καλά από άπο­ψης αντα­πό­κρι­σης. Ο κό­σμος το αγκά­λια­σε και εί­μα­στε πολύ χα­ρού­με­νοι για αυτό, δεί­χνει ότι υπάρ­χει εν­δια­φέ­ρον από τον κόσμο για τέ­τοιες πρω­το­βου­λί­ες. Ως καλ­λι­τέ­χνες είναι ση­μα­ντι­κό να φαί­νε­ται ότι ο κό­σμος εκτι­μά­ει το έργο μας. Θέ­λου­με να βγει προς τα έξω ότι υπάρ­χουν άν­θρω­ποι που νοιά­ζο­νται. Όμως πρέ­πει να μην μεί­νου­με μόνο εκεί. Χρειά­ζε­ται να ξε­κι­νή­σου­με να επη­ρε­ά­ζου­με τον μι­κρό­κο­σμο μας. Πρέ­πει να θυ­μί­ζου­με στον κόσμο ότι αυτοί που δεν θέ­λουν πρό­σφυ­γες είναι αυτοί που τους δη­μιουρ­γούν. Η συμ­μα­χία του ΝΑΤΟ, δη­λα­δή, με τους βομ­βαρ­δι­σμούς για να κλέ­ψει τα πλού­τη των χωρών. Πρέ­πει να θυ­μί­ζου­με στον κόσμο ότι από τύχη δεν εί­μα­στε εμείς στην θέση τους. Αυτό. Θα μπο­ρού­σα­με να εί­μα­στε εμείς. Πόσο πο­λι­τι­σμέ­νοι θα ήταν οι πε­ρισ­σό­τε­ροι από εμάς σε αυτές τις συν­θή­κες; Το μόνο που μας χω­ρί­ζει από αυ­τούς τους αν­θρώ­πους είναι ότι έχου­με ένα σπίτι, ρεύμα και ένα γε­μά­το ψυ­γείο. Αυτό πρέ­πει να κα­τα­λά­βει ο κό­σμος, ότι αν μας τα αφαι­ρέ­σουν αυτά θα εί­μα­στε και εμείς σαν τους πρό­σφυ­γες.»

Ο Tasmar εστί­α­σε στην δύ­να­μη της αλ­λη­λεγ­γύ­ης: «Με το Unity δεν συ­να­ντή­θη­κα ακρι­βώς. Με πλη­σί­α­σε ένα από τα παι­διά που το ορ­γα­νώ­νουν –δεν έχει ση­μα­σία ποιος, και οι ίδιοι δεν ήθε­λαν να εστιά­σει ο κό­σμος στο ποιος το κάνει, μπο­ρεί αν είναι και πολύ γνω­στά ονό­μα­τα της μου­σι­κής, ση­μα­σία όμως έχει η όλη πρω­το­βου­λία. Επι­κοι­νώ­νη­σε μαζί μου, και με ρώ­τη­σε αν με εν­δια­φέ­ρει να κάνω εθε­λο­ντι­κά μια ει­κο­νο­γρά­φη­ση. Τε­λι­κά δη­μιούρ­γη­σα ένα print το οποίο δια­τί­θε­ται προς πώ­λη­ση και στο bandcamp για την ενί­σχυ­ση του σκο­πού. Εγώ ούτε καν το σκέ­φτη­κα. Καλώς ή κακώς στις μέρες μας χρειά­ζε­ται αλ­λη­λεγ­γύη από όλους προς όλους όσους την έχουν ανά­γκη. Και αυτοί που την έχουν ανά­γκη πιο πολύ αυτή τη στιγ­μή σε αυτή τη χώρα –και σε άλλες φυ­σι­κά- είναι οι πρό­σφυ­γες. Δη­λα­δή, αυτοί οι άν­θρω­ποι, σε αυτοί την κα­τά­στα­ση έχουν βρε­θεί, τους έχουν πε­τά­ξει τέρμα στον πάτο. Δεν χρειά­ζε­ται καν να το σκε­φτό­μα­στε, όπως μπο­ρεί ο κα­θέ­νας, με όποιον τρόπο μπο­ρεί, είτε οι­κο­νο­μι­κά είτε με την τέχνη του, είτε με τα χέρια του, είτε με την δύ­να­μη του και την πα­ρου­σία του, όπως μπο­ρεί ο κα­θέ­νας να το κάνει. Το πιο ση­μα­ντι­κό είναι η αλ­λη­λεγ­γύη, αυτό είναι το νόημα του πρό­τζεκτ. Έγινε πολύ με­γά­λο μπαμ, βρέ­θη­κε πολύς κό­σμος να το στη­ρί­ξει, ήδη από την πρώτη μέρα. Και καλό είναι να γίνει κι άλλο να συ­νε­χί­σει, να γίνει και vol2, και vol3 και άλλοι να εμπνευ­στούν από αυτό το πράγ­μα και να κά­νουν κάτι πα­ρό­μοιο, είτε για τους πρό­σφυ­γες, είτε για τους άστε­γους, είτε για τον κα­θέ­να»

Στην συ­νέ­χεια με τον Μι­χά­λη και τον Tasmar συ­ζη­τή­σα­με και για ζη­τή­μα­τα τέ­χνης, πο­λι­τι­κής και αλ­λη­λεγ­γύ­ης. Με τον Μι­χά­λη η συ­ζή­τη­ση εστί­α­σε στην πο­λι­τι­κή δύ­να­μη της τέ­χνης, τις ρίζες και την κουλ­τού­ρα της ραπ και τον αντι­ρα­τσι­σμό.

Ε: Υπάρ­χει μια τάση τα τε­λευ­ταία χρό­νια για ένα no politica στην μου­σι­κή και στην τέχνη γε­νι­κό­τε­ρα. Πως το αντι­με­τω­πί­ζεις αυτό;

Μι­χά­λης:
Κοίτα. Ο καλ­λι­τέ­χνης είναι κομ­μά­τι του πο­λι­τι­κού και κοι­νω­νι­κού συ­νό­λου. Υπάρ­χει χρό­νια μια προ­σπά­θεια για να μην συ­ζη­τά­με πο­λι­τι­κά σε όλη την κοι­νω­νία, για χρό­νια δο­μού­ταν μια κουλ­τού­ρα του κοίτα μόνο την πάρτη σου. Αυτό φυ­σι­κά έχει προ­ε­κτά­σεις και στον καλ­λι­τέ­χνη. Μετά την κρίση του 2008 άλ­λα­ξαν όμως τα πράγ­μα­τα. Ο κό­σμος δεν είχε σκε­φτεί ποτέ όρτι αυτό μπο­ρού­σε να συμ­βεί, δεν είχε μάθει να σκέ­φτε­ται συ­νο­λι­κά και πο­λι­τι­κά. Και επει­δή οι καλ­λι­τέ­χνες εί­μα­στε κομ­μά­τι αυτού του κό­σμου, μας χτύ­πη­σε και εμάς την πόρτα η κρίση και οι αλ­λα­γές που έφερε.

Ε: Θε­ω­ρείς ότι υπάρ­χει αλ­λη­λεγ­γύη μέσα στην καλ­λι­τε­χνι­κή κοι­νό­τη­τα;

Μι­χά­λης:
Δεν υπάρ­χει σύ­νο­λο στην τέχνη, και έτσι δεν υπάρ­χει και κοι­νό­τη­τα. Υπάρ­χουν άν­θρω­ποι με τους οποί­ους εμείς του­λά­χι­στον σαν γκρουπ δεν θέ­λου­με να έχου­με κα­νέ­να πάρε δώσε και ξέρω ότι υπάρ­χου­νε και άλλοι, άν­θρω­ποι παρά έξω που σκέ­φτο­νται όπως εμείς. Δη­λα­δή με κά­ποια άτομα δεν νο­μί­ζου­με ότι εί­μα­στε κοι­νό­τη­τα.

Ε: Το χιπ χοπ όμως και η χιπ χοπ κοι­νό­τη­τα έχουν τις ρίζες τους στην πο­λι­τι­κή. Θε­ω­ρεί­τε ότι εκτός από το κομ­μά­τι το καλ­λι­τε­χνι­κό- αι­σθη­τι­κό είναι και μία ευ­χέ­ρεια που σας δίνει να απευ­θύ­νε­ται στον κόσμο αυτές τις σκέ­ψεις; 

Μι­χά­λης:
Κοί­τα­ξε να δεις. Το χιπ χοπ σαν μου­σι­κή, σαν ρίζα του δεν ξέρω κατά πόσο έχει την πο­λι­τι­κή όσο την κα­τα­πί­ε­ση πε­ρισ­σό­τε­ρο. Είναι μια μου­σι­κή που προ­έρ­χε­ται από αν­θρώ­πους οι οποί­οι είναι γκε­το­ποι­η­μέ­νοι, αν­θρώ­πους οι οποί­οι για αιώ­νες γνω­ρί­σα­νε την σκλα­βιά, κυ­ριο­λε­κτι­κά και τυ­πι­κά, και πλέον, ακόμα και ας μην υπάρ­χει στα χαρ­τιά εξα­κο­λου­θούν να βιώ­νουν τον ρα­τσι­σμό και τον φυ­λε­τι­κό δια­χω­ρι­σμό στις ΗΠΑ. Ήταν η μου­σι­κή των κα­τα­πιε­σμέ­νων. Αυτό έκανε την χιπ χοπ ένα είδος που εκ­φέ­ρει οργή, εκ­φέ­ρει  και πο­λι­τι­κές δη­λώ­σεις. Από την άλλη όμως έχει και άλλα στοι­χεία. Επει­δή ήταν μια μου­σι­κή τόσο άμεση υπήρ­χε κό­σμος που ασχο­λή­θη­κε μαζί της επει­δή εντός πολ­λών ει­σα­γω­γι­κών είναι εύ­κο­λη. Προ­έρ­χε­ται από την λαϊκή μάζα και αυτό από μόνο του προ­σέλ­κυ­σε και πολλά στοι­χεία λού­μπε­ντο χιπ χοπ ήταν πολύ σε­ξι­στι­κό, και ακόμα είναι, έχει πάρα πολύ μέσα του την ναρ­κο­κουλ­τού­ρα. Όλα αυτά να τα πά­ρεις και τα βά­λεις σε έναν άν­θρω­πο που έχει γερές βά­σεις και πα­τά­ει καλά στα πόδια του και σκέ­φτε­ται λίγο πα­ρα­πά­νω είναι κομ­μά­τια του χιπ χοπ που απο­βά­λει από μέσα του και κρα­τά­ει ότι είναι μια μου­σι­κή κα­τα­πιε­σμέ­νων. Και προς Θεού, δεν λέω όλα σου τα κομ­μά­τια και όλη σου η μου­σι­κή ύπαρ­ξη να είναι μόνο αχ τι τρα­βά­με και πως θα τα φέ­ρου­με τού­μπα, αλλά σί­γου­ρα θεωρώ εγώ, και εμείς σαν γκρουπ ότι θα πρέ­πει να υπάρ­χουν κομ­μά­τια που να έχουν μια ανα­φο­ρά στην ρίζα, η μου­σι­κή σου έχει ρίζα αλλά δια­λέ­γεις ποια κομ­μά­τια της ρίζας της θα κρα­τή­σεις. Μπο­ρείς να είσαι ο σε­ξι­στής λού­μπεν νε­ό­πλου­τος με τέ­τοιους στί­χους ή να είσαι ο τύπος ο οποί­ος αντι­λαμ­βά­νε­ται αυτήν την κα­τα­πί­ε­ση και προ­σπα­θεί αν πει δυο λόγια πα­ρα­πά­νω στους αν­θρώ­πους που θέλει να είναι μαζί του.

Ε: Στην Ελ­λά­δα μπο­ρεί να μην έχου­με την κα­τα­πί­ε­ση της μαύ­ρης κοι­νό­τη­τας αλλά έχου­με το με­τα­να­στευ­τι­κό ως ζή­τη­μα. Αυτά που τώρα περ­νά­νε οι άν­θρω­ποι από την Συρία, το Αφ­γα­νι­στάν, την Μέση Ανα­το­λή το πέρ­να­γαν με άλ­λους τρό­πους οι με­τα­νά­στες από την Αλ­βα­νία και πιο πριν άλλοι….

Μι­χά­λης:
Προ­φα­νώς, προ­φα­νώς. Και όχι μόνο. Ακόμα και Έλ­λη­νες. Αυτό που λένε, που επί­σης μου ακού­γε­ται πο­λι­τι­κό, αλλά είναι πραγ­μα­τι­κό­τη­τα 100 τοις 100 είναι ότι ο πό­λε­μος είναι τα­ξι­κός. Ότι ο δια­χω­ρι­σμός είναι ανά­με­σα σε κά­στες, είναι ανά­με­σα σε οι­κο­νο­μι­κές τά­ξεις. Δεν είναι μόνο ανά­με­σα σε φυλές και χρώ­μα­τα οπότε ου­σια­στι­κέ το βιώ­να­νε πάντα οι άν­θρω­ποι που ήταν πε­ρι­θω­ριο­ποι­η­μέ­νοι οι­κο­νο­μι­κά. Και εντά­ξει ο εύ­κο­λος στό­χος και ούτε πρό­κει­ται.

Ε: Φυ­σι­κά, για αυτό κα­νέ­νας δεν είχε πρό­βλη­μα με τα κρουα­ζιε­ρό­πλοια από την Σα­ου­δι­κή Αρα­βία…

Μι­χά­λης:
Κα­νέ­νας και ούτε πρό­κει­ται. Και σε δια­βε­βαιώ­νω ότι αν οι αλ­βα­νοί ερ­χό­ντου­σαν ως επεν­δυ­τές θα τους υπο­δε­χό­μα­σταν με ανοι­χτές αγκά­λες και θα τους φι­λού­σα­με τα χέρια είναι δε­δο­μέ­νο αυτό.

Ε: Σε ευ­χα­ρι­στώ πολύ. Δεν  ξέρω αν έχεις να προ­σθέ­σεις κάτι άλλο.

Μι­χά­λης:
Φα­ντά­ζο­μαι θα έχει βγει μέχρι τότε αλλά αύριο είναι μια τε­ρά­στια μέρα (σ.σ. η από­φα­ση της δίκης της ΧΑ) . Ευ­ελ­πι­στώ η Ιστο­ρία να μας δι­καιώ­σει, να δι­καιώ­σει τον Παύλο, αυτοί οι συμ­μο­ρί­τες να πά­ρουν την ανώ­τα­τη ποινή, αυτή που τους αρ­μό­ζει και ακόμα πε­ρισ­σό­τε­ρο αν γί­νε­ται. Να δεί­ξου­με την αλ­λη­λεγ­γύη μας αύριο, και ούτε σπι­θα­μή γης στους νε­ο­να­ζί.

Η συ­ζή­τη­ση με τον Tasmar κέ­ντρο είχε την ση­μα­σία των πρω­το­βου­λιών για την αλ­λη­λεγ­γύη, την πο­λι­τι­κή θέση στα σκί­τσα αλλά και τον κο­ρω­νο­ϊό.

Ε:Κατά πόσο υπάρ­χει για εσένα αλ­λη­λεγ­γύη μέσα από την τέχνη, αυτό που λέμε καλ­λι­τε­χνι­κή αλ­λη­λεγ­γύη, ή μέσα από την τέχνη;

Τasmar: Και υπάρ­χει και δεν υπάρ­χει. Υπάρ­χει κό­σμος που είναι ευαι­σθη­το­ποι­η­μέ­νος, είναι πο­λι­τι­κο­ποι­η­μέ­νος, είτε λίγο είτε πολύ και το κάνει. Υπάρ­χουν και οι άλλοι βέ­βαια. Η τέχνη έχει πολύ κόσμο είτε είναι η μου­σι­κή, είτε είναι τα κόμιξ που κάνω εγώ, η ει­κο­νο­γρά­φη­ση. Θα βρεις πο­λι­τι­κο­ποι­η­μέ­νους και από τις δύο πλευ­ρές. Ευ­τυ­χώς στα κόμιξ δεν θα βρεις κα­νέ­ναν φα­σί­στα. Φι­λε­λεύ­θε­ρους θα βρεις πολ­λούς και στο κόμιξ και στην πο­λι­τι­κή γε­λοιο­γρα­φία. Φα­σί­στες όμως να φαί­νο­νται, δεν υπάρ­χουν. Τώρα αν είναι σε ένα υπό­γειο και σχε­διά­ζουν, ε τι να κά­νου­με, να μεί­νουν εκεί. Αντί­θε­τα με την μου­σι­κή, που βλέ­πεις ότι στην πανκ πχ υπήρ­χε νε­ο­να­ζι­στι­κό πανκ. Οι δε­σμοί δη­μιουρ­γού­νται με κι­νή­σεις όπως το Unity. Βλέ­που­με ότι υπάρ­χει πολύς κό­σμος κοντά μας. Με το Unity πχ, στην αρχή ζή­τη­σαν μου­σι­κές από μπά­ντες ελ­λη­νι­κές, από όλο το φάσμα της μου­σι­κής, από χιπ χοπ, μέταλ, πανκ, οτι­δή­πο­τε. Και μου είπαν εμένα να κάνω αυτό το artwork. Και μετά, πολύς κό­σμος τους πλη­σί­α­σε και έστει­λε δικά του artworks, χωρίς να υπάρ­ξει κά­ποιο κά­λε­σμα. Στεί­λα­νε ένας δύο πρώ­τοι και μετά είπαν, όσοι θέ­λε­τε στείλ­τε. Έτσι δη­μιουρ­γού­νται οι δε­σμοί, ξε­κι­νά­νε ένας δύο μια πρω­το­βου­λία, και μετά κά­νουν άλλοι δέκα κάτι. Και με αυτές τις πρω­το­βου­λί­ες δη­μιουρ­γού­νται όλοι αυτοί οι δε­σμοί και ανά­με­σα στους καλ­λι­τέ­χνες, και στο ανα­γνω­στι­κό κοινό ή  τους ακρο­α­τές.

Ε: Υπάρ­χει μια τάση τα τε­λευ­ταία χρό­νια για ένα no politica στην καλ­λι­τε­χνι­κή σκηνή. Εσένα όμως η δου­λειά σου είχε πάντα το πο­λι­τι­κό στίγ­μα. Γιατί ήταν ση­μα­ντι­κό αυτό για εσένα;

Tasmar: Κα­ταρ­χάς, δεν συμ­φω­νώ κα­θό­λου με το να μην παίρ­νει κά­ποιος θέση πο­λι­τι­κά, όποια κι αν είναι αυτή. Απ’ την άλλη ούτε εμένα μ’ αρέ­σει προ­σω­πι­κά ότι κάνω να είναι πο­λι­τι­κό. Δεν είναι στρα­τευ­μέ­νη η τέχνη μου. Παρ’ όλα αυτά, πολ­λές φορές, ει­δι­κά στα κόμιξ που έκανα στις εφη­με­ρί­δες έπαιρ­να θέση. Αυ­θόρ­μη­τα όμως, επει­δή ήθελα να το πω. Όταν είδα να γι­γα­ντώ­νε­ται ο φα­σι­σμός και η Χρυσή Αυγή το ’12 και το ’13 έπρε­πε να μι­λή­σω για αυτό το πράγ­μα. Πολ­λοί δεν μι­λά­νε μέσω της τέ­χνης τους για τα πο­λι­τι­κά, ει­δι­κά αν είναι αρ­κε­τά δη­μο­φι­λείς γιατί φο­βού­νται μην χά­σουν πε­λα­τεία ή followers στην ση­με­ρι­νή εποχή. Γιατί θέ­λουν να τους έχουν όλους χα­ρού­με­νους. Να περ­νά­νε μια ει­κό­να ότι εί­μα­στε γα­μά­τοι, σκι­τσά­ρου­με κάθε μέρα, δεν μας εν­δια­φέ­ρουν τα άλλα. Κακώς. Πρέ­πει να μι­λά­με. Τώρα αν στε­να­χω­ρη­θούν κά­ποιοι, ξυ­δά­κι. Και μά­λι­στα υπήρ­χε μια συ­ζή­τη­ση σε μια παρέα, μαζί με τον Αντώ­νη που κάνει τα Κου­ρα­φέλ­κυ­θρα, που είναι πολύ δη­μο­φι­λής και παίρ­νει θέση, πχ για την Χρυσή Αυγή. Και σε κά­ποιους αυτό μπο­ρεί να μην αρέ­σει και να μην αγο­ρά­σουν το επό­με­νο του βι­βλίο. Δεν κολ­λά­ει όμως σε αυτό το πράγ­μα, μι­λά­ει. Πο­λι­τι­κή όμως δεν είναι μόνο μέσα από την τέχνη, κάθε κί­νη­ση μας έχει να κάνει με την πο­λι­τι­κή. Επο­μέ­νως αυτό το δεν ασχο­λού­μαι με την πο­λι­τι­κή και τέ­τοια, είναι βλα­κεί­ες. Απλά φο­βού­νται να πούνε την άποψη τους

Ε: Συ­νή­θως είναι και ένα επι­κά­λυ­μα της δε­ξιάς…

Tasmar: Συ­νή­θως ναι. Και μά­λι­στα έβλε­πα πρό­σφα­τα ένα σκί­τσο νο­μί­ζω που είχε να κάνει με αυτό. Όποιος λέει «ααα εγώ δεν λέω για τέ­τοια» είναι δε­ξιός.

Ε: Τέλος, έχω μια ερώ­τη­ση για τα δικά σου σκί­τσα. Φαί­νε­ται από αυτά που ανε­βά­ζεις στα social media ότι σε απα­σχο­λεί το ζή­τη­μα του κο­ρω­νοϊ­ού, έχεις κάνει κά­ποια πολύ όμορ­φα σκί­τσα με τον Χάρο να λέει για τα κρού­σμα­τα. Υπήρ­χε και μια κί­νη­ση με όλο αυτό το κομ­μά­τι με τους καλ­λι­τέ­χνες με τον κο­ρω­νο­ϊό, τι ση­μαί­νει όλο αυτό για εσένα ως καλ­λι­τέ­χνη;

Tasmar: Κοίτα, είναι κάτι που υπάρ­χει γύρω μας. Υπάρ­χει τους τε­λευ­ταί­ους δέκα μήνες και θα υπάρ­χει και για αρ­κε­τό καιρό ακόμα. Επο­μέ­νως, θέ­λο­ντας και μη θα ασχο­λη­θού­με και με αυτό. Αυτό με τον Χάρο μου έσκα­σε εντε­λώς άκυρα. Δεν ασχο­λού­μουν πολύ με τα κρού­σμα­τα, δεν πι­στεύω ότι είναι οι αριθ­μοί μια πα­νά­κεια, απλώς είχα σκε­φτεί όταν ανέ­βη­καν τα κρού­σμα­τα μετά το κα­λο­καί­ρι ότι θα πρέ­πει να βγαί­νει για την ανα­κοί­νω­ση των κρου­σμά­των κά­ποιος ντυ­μέ­νος χάρος με ένα κα­μπα­νά­κι και να φω­νά­ζει «Τόσα και σή­με­ρα».

Τώρα εντά­ξει, για τους καλ­λι­τέ­χνες όλων των ειδών, και θέ­α­τρό και μου­σι­κή είναι πα­ντού με­γά­λο το πρό­βλη­μα. Προ­σπα­θού­με να επι­βιώ­σου­με και να βοη­θά­με όσο μπο­ρού­με. Μας έκα­τσε αυτή η φάση με την παν­δη­μία με αυτήν την κυ­βέρ­νη­ση. Όχι ότι με οποια­δή­πο­τε άλλη θα ήταν πολύ κα­λύ­τε­ρα. Αυτοί τώρα θα μας αφή­σουν να πε­θά­νου­με ενώ σκάνε 10 εκα­τομ­μύ­ρια στο Μέγκα και το Σκάι. Ας επι­βιώ­σουν οι δικοί μας και εσείς στην μοίρα σας. Θα την πα­λέ­ψου­με όμως πι­στεύω.

Ετικέτες