Σίλβια Φεντερίτσι | Η παρέμβασή της στην εκδήλωση της Συνέλευσης 8 Μάρτη

Κ.Σ.: Ναι, ηχογραφούμε.

Σ.Φ.: Λοιπόν, καλό απόγευμα ή καλημέρα σε όλες και όλους! Είναι πραγματικά μεγάλη χαρά να είμαι μαζί σας. Είναι τόσο σημαντικό αυτή τη στιγμή να σπάμε αυτή την απομόνωση και ιδιαίτερα να επικοινωνούμε, γιατί αυτήν την περίοδο όταν ανοίγουμε το ραδιόφωνο ή την τηλεόραση και -εκτός αν προστρέξουμε σε εναλλακτικές πηγές ενημέρωσης, εναλλακτικά μέσα- το μόνο που ακούμε είναι οι αριθμοί των νεκρών και το μόνο που ακούμε είναι η πανδημία και η πανδημία... Λες και μιλάμε για ένα ολόκληρο σύμπαν! Ένα ολόκληρο σύμπαν έχει δημιουργηθεί γύρω από την πανδημία που τίποτα δεν το διαπερνά και συγκεκριμένα τίποτα από όσα συμβαίνουν σε άλλες χώρες. Οπότε είναι πολύ ευχάριστο που είμαι μαζί σας.

Ω, έχουμε τόσα πολλά να πούμε για αυτήν την καινούργια πανδημία, γιατί προφανώς δεν είναι μια υγειονομική κρίση. Δηλαδή, είναι υγειονομική κρίση, αλλά είναι πρωτίστως πολιτική κρίση. Αισθάνομαι αυτές τις μέρες πολύ διχασμένη κατά μία έννοια τουλάχιστον, καθώς από την μία πλευρά αισθάνομαι τι είναι καινούργιο. Γιατί, αν το δούμε στην παγκόσμια διάσταση, βλέπουμε ότι για τα τελευταία 30 ή 40 χρόνια για πάρα πολλούς ανθρώπους ανά τον κόσμο αυτό ήταν καθημερινή πραγματικότητα.

Κοιτώντας την Αφρική, την Λατινική Αμερική, μεγάλα τμήματα της Ασίας, βλέπουμε ότι ήδη στις δεκαετίες του 1980 και του 1990 αλλά και μετά την δεκαετία του 1990, βλέπουμε ότι εξαιτίας των πολιτικών που ακολουθήθηκαν, το πρόγραμμα σκληρής λιτότητας που επιβλήθηκε σε πάρα πολλές χώρες στο όνομα μιας κρίσης χρέους -και αυτό ήδη στην δεκαετία του 1980- εξαιτίας, λοιπόν, αυτού του προγράμματος που επέφερε την διάλυση του συστήματος υγείας, που επέφερε ιδιαίτερα υψηλά ποσοστά ανεργίας και εκτεταμένη φτωχοποίηση και όλες τις επιπτώσεις αυτών, την επιδείνωση του ανοσοποιητικού συστήματος των ανθρώπων, τη φτωχή διατροφή, την μεγαλύτερη έκθεση σε όλες τις μορφές μολύνσεων. Οπότε εξαιτίας όλων αυτών βλέπουμε ότι η ιστορία των τριών τελευταίων δεκαετιών ήταν μια ιστορία συνεχόμενων επιδημιών. Στην Αφρική εμφανίστηκε η μηνιγγίτιδα, η χολέρα και μετά ο έμπολα, στην Λατινική Αμερική, στην Καραϊβική η γρίπη των χοίρων, o δάγκειος πυρετός, ο ιός ζίκα και η γρίπη των πτηνών. Και θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε. Οπότε από πολλές απόψεις φαίνεται ότι αυτή είναι η πραγματικότητα, ότι αυτό είναι αποτέλεσμα που το ίδιο το σύστημα δημιούργησε. Είναι πράγματι μια ανθρωπογενής κρίση, είναι μια πολιτική κρίση. Και μπορούμε να το δούμε και στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Το καινούριο σε σχέση με το παρελθόν είναι ότι τώρα συμβαίνει σε παγκόσμια κλίμακα και ότι συμβαίνει και σε περιοχές όπως η Ευρώπη και οι Ηνωμένες Πολιτείες που ήταν, θα λέγαμε, ανέγγιχτες που δεν είχαν βιώσει τίποτα τόσο δριμύ. Στην πραγματικότητα το σύστημα υγείας είχε καταρρεύσει και στις Ηνωμένες Πολιτείες καθώς πολλές κοινωνικές υπηρεσίες είχαν περικοπεί. Και στις Ηνωμένες Πολιτείες είχαμε στην πραγματικότητα μια διαρκή ψευδαίσθηση προνοιακών προγραμμάτων. Δηλαδή ούτε εδώ ήταν όλα καλά. Υπάρχει τώρα ένα σύνθημα που κυκλοφορεί και είναι πολύ πετυχημένο, που λέει «όχι, δεν θέλουμε να επιστρέψουμε στην κανονικότητα γιατί η κανονικότητα ήταν το πρόβλημα». Αρκετά με την κανονικότητα! Οπότε βλέπουμε ότι και στις Ηνωμένες Πολιτείες αυτή η επιδημία έφερε στην επιφάνεια σε μεγεθυμένη κλίμακα και με ξεκάθαρο τρόπο όλα τα προβλήματα που υπήρχαν ήδη.

Πρώτα απ' όλα τις κοινωνικές ανισότητες. Το γεγονός ότι σε συνθήκες κανονικότητας, είναι κυρίως άνθρωποι μαύρου χρώματος και μαύρες γυναίκες που πεθαίνουν, μετανάστες, μαύροι ή κρατούμενοι στις φυλακές που τους αρνούνται οποιαδήποτε μορφή υγειονομικής περίθαλψης και εμφανίζουν υψηλότερο δείκτη θνησιμότητας. Και στην πραγματικότητα αυτό που συμβαίνει τώρα με την επιδημία, είναι ουσιαστικά ότι η πλειοψηφία των θανούντων είναι με ακρίβεια συγκεντρωμένη σε περιοχές με πληθυσμούς έγχρωμων ή μεταναστών και μεταναστριών.

Επιπλέον, το γεγονός ότι ο καπιταλισμός, συγκεκριμένα σε αυτήν την φάση της ανάπτυξής του, λειτουργεί διαρκώς αποδιαρθρωτικά για την παραγωγή και την ανθρώπινη ζωή και φυσικά ποτέ με ομοιόμορφο τρόπο. Αλλά πάντα πιο έντονα σε περιοχές και ομάδες ανθρώπων που θεωρούνται αναλώσιμοι. Γεωγραφικές ζώνες και ανθρώπινες ομάδες που μπορούν να θυσιαστούν. Η ιδέα της γεωγραφικής ζώνης που μπορεί να θυσιαστεί χρησιμοποιείται λόγου χάρη για τις περιοχές όπου εγκαθίσταται η χημική βιομηχανία. Λοιπόν, πάντα υπήρχαν τέτοιες γεωγραφικές ζώνες και πληθυσμιακές ομάδες, αλλά αυτή η επιδημία τα έφερε όλα αυτά στην επιφάνεια, όλα τα προβλήματα. Την έλλειψη κοινωνικών υπηρεσιών, τις ανισότητες, το γεγονός ότι, για παράδειγμα, με την καινούργια νεοφιλελεύθερη ατζέντα διανομής πόρων εξαντλήθηκαν όλα τα αποθέματα που σε άλλη περίπτωση θα υπήρχαν σε περίπτωση ανάγκης. Τώρα όλα επαρκούν τόσο-όσο. Υγεία τόσο-όσο, παραγωγή τόσο-όσο. Και δεν μπορεί να υπάρξει προετοιμασία. Δεν υπάρχουν αποθέματα για τίποτα με σκοπό να διατηρηθούν οι τιμές της αγοράς υψηλές. Το αποτέλεσμα είναι ότι βρισκόμαστε εδώ, με τα επίπεδα θνησιμότητας να είναι εξαιρετικά υψηλά. Στην Νέα Υόρκη για εβδομάδες είχαμε αριθμούς της τάξης των 800 ανθρώπων την ημέρα να πεθαίνουν. Και είναι ιδιαίτερα έντονο όχι μόνο στις γειτονιές των μαύρων, αλλά επίσης στους οίκους ευγηρίας όπου βρίσκονται οι άνθρωποι τρίτης ηλικίας. Τώρα πράγματι αποδεκατίζονται οι άνθρωποι που ανήκουν στην τρίτη ηλικία.

Λοιπόν, βρισκόμαστε σε μια καμπή - θέλω να ελπίζω. Μια καμπή τόσο για την τάξη των καπιταλιστών, όσο και για εμάς. Μπορούμε ήδη να δούμε ότι από την δική τους πλευρά θα προσπαθήσουν να χρησιμοποιήσουν αυτήν την κρίση, όπως ακριβώς έχουν χρησιμοποιήσει και οποιαδήποτε άλλη κρίση, συμπεριλαμβανομένων των τυφώνων, για να πετύχουν την αναδιάρθρωση που ήδη ετοίμαζαν εδώ και πολύ καιρό. Εδώ μπορούμε να σκεφτούμε το βιβλίο της Ναόμι Κλάιν «Το δόγμα του σοκ», όπου εξηγεί ότι η κρίση είναι πολύ χρήσιμη στον καπιταλισμό. Οι καπιταλιστές παραπονιούνται εδώ και πολλά χρόνια ότι τα κέρδη δεν είναι αρκετά. Στην πραγματικότητα, το επιτόκιο δανεισμού είναι πλέον μηδενικό, πράγμα που είναι εντελώς αφύσικο, αν λάβουμε υπόψη το ιστορικό επιτόκιο. Και αυτό οφείλεται στο ότι υπάρχει τώρα απροθυμία να επενδύσουν, πράγμα που είναι αξιοσημείωτο, ξέρετε. Αφού κατέστρεψαν τον κόσμο, εκτόπισαν λαούς, δημιούργησαν χιλιάδες και εκατομμύρια πρόσφυγες, περιέκοψαν τις δημόσιες υπηρεσίες και υποτίμησαν το κόστος ζωής, ακόμη δεν έχουν αρκετά κέρδη.

Αλλά εντάξει, με αυτή την κατάσταση που υπάρχει, πιθανότατα θα χρησιμοποιήσουν την κρίση, για να αναδιαρθρώσουν την εργασία και την παραγωγή σε ένα μοντέλο περισσότερο κερδοφόρο. Αρχίζουμε ήδη να βλέπουμε το περίγραμμα. Περισσότερη εργασία. Για παράδειγμα, στο πεδίο της Εκπαίδευσης να διδάσκονται περισσότερα μαθήματα, ιδιαίτερα στα δημόσια σχολεία. Επίσης, περισσότερη ανισότητα υπό την έννοια του ποιοι και ποιες δικαιούνται, ποιοι και ποιες στερούνται συγκεκριμένων υπηρεσιών. Οπότε βλέπουμε ότι όλο αυτό θα είναι χρήσιμο για την διαδικασία συσσώρευσης κεφαλαίου, μια εκ νέου συσσώρευση κεφαλαίου και μια νέα οργάνωσή του. Και επίσης για νέες μορφές κοινωνικού ελέγχου. Είδαμε τον στρατό στους δρόμους σε πάρα πολλές χώρες. Θα φύγει κάποια στιγμή; Τώρα μιλάμε για ιχνηλάτηση, αλλά για να ακολουθήσουν το ίχνος πρέπει να γνωρίζουν την κίνηση, τις διευθύνσεις, τις εφαρμογές στα κινητά όλων ώστε να είναι σε θέση να εντοπίσουν το ποιος και ποια μολύνεται ποιους και ποιες βλέπουν, με ποιους και ποιες είχαν επαφές. Μιλάμε, δηλαδή, για μια εξονυχιστική μορφή επιτήρησης.

Αλλά από την άλλη πλευρά, υποθέτω, ή μάλλον είμαι σίγουρη, η ελπίδα μας είναι ότι αυτή θα είναι μια ιστορική στιγμή μια καμπή, ότι όλα αυτά θα οδηγήσουν σε ένα μαζικό βάθεμα συνειδήσεων σε μια βαθιά συνειδητοποίηση ότι όχι αυτό το σύστημα δεν μπορεί να εγγυηθεί τις ζωές μας. Και ότι πρέπει να ανακαταλάβουμε το σύστημα, να το πάρουμε στα χέρια μας. Πρέπει να ξαναπάρουμε στα χέρια μας την αναπαραγωγή μας. Πρέπει να ξανασκεφτούμε και να ξαναοργανώσουμε τα θεμέλια της αναπαραγωγής μας, από την βάση έως την κορυφή. Γιατί δεν μπορούμε να βασιστούμε σε αυτό το κράτος. Δεν μπορούμε να βασιστούμε σε αυτό το κράτος.

Και θα ήθελα να συγκεφαλαιώσω σε αυτό το τμήμα για αυτή  την ερώτηση με μια αναφορά σε μια πάρα πολύ δυνατή δήλωση την οποία έκανε πολύ πρόσφατα η Μαρία Γκαλίντο στην Βολιβία. Η Μαρία Γκαλίντο είναι μία από τις ηγετικές γυναικείες φυσιογνωμίες των Mujeres Creando (γυναίκες δημιουργούν), μιας αναρχο-φεμινιστικής συλλογικότητας που παρεμβαίνει εδώ και πολλά χρόνια. Και σε αυτό το άρθρο που έγραψε μπορώ να σας το στείλω, είναι πάρα πολύ δυνατό και πολύ ποιητικό και πολύ προκλητικό γράφει, λοιπόν, ότι το πραγματικό ζήτημα είναι η ανυπακοή. Ότι πρέπει να σταματήσουμε να βλέπουμε το κράτος σαν σωτήρα μας και να παίρνουμε όλες τις οδηγίες τοις μετρητοίς.

Και οι οδηγίες είναι μένετε σπίτι και φοράτε τις μάσκες σας, αλλά ξέρουμε την υποκρισία που υπάρχει σε αυτές! Ξέρουμε ότι υπάρχουν πάρα πολλά ψέματα! Το «μείνετε σπίτι» ισχύει για την μικρή μειοψηφία των προνομιούχων ομάδων. Στην Λατινική Αμερική και την Αφρική, ξέρουμε ότι πολλοί και πολλές εργάζονται στον δρόμο. Στην πλειονότητα των περιπτώσεων μαύρης εργασίας, η οποία συχνά είναι πλειοψηφική, στην Βολιβία το 70% των ανθρώπων εργάζεται ανεπίσημα και μεγάλο κομμάτι απασχολείται σε βιομηχανικού τύπου εργασία. Πώς αυτοί οι άνθρωποι, πώς οι γυναίκες στις αγορές της Αφρικής, που κάθονται η μία δίπλα στην άλλη, πώς θα τηρήσουν την κοινωνική αποστασιοποίηση; Πώς οι άνθρωποι θα τηρήσουν την κοινωνική αποστασιοποίηση όταν ζούμε σε διαμερίσματα η μία πάνω στην άλλη επειδή τα νοίκια συνεχώς ανεβαίνουν και ανεβαίνουν και ανεβαίνουν; Πώς οι άνθρωποι θα τηρήσουν την κοινωνική αποστασιοποίηση στα προσφυγικά καμπ, στις φυλακές; Λοιπόν, είναι πολύ ξεκάθαρο ότι υπάρχουν ολόκληροι πληθυσμοί που δεν ενδιαφέρουν το σύστημα. Μπορούν να πεθάνουν! Γιατί, οι άστεγοι και οι άστεγες; Έχουμε χιλιάδες ανθρώπους άστεγους σε όλες τις πόλεις των Ηνωμένων Πολιτειών. Και τώρα κάποιοι από αυτούς σε κάποια μέρη εγκαταστάθηκαν σε ξενοδοχεία, αλλά υπάρχουν πάρα πολλοί ακόμα όλοι σε καταφύγια, όπου είναι στοιβαγμένοι σαν σαρδέλες. Λένε, δηλαδή, στους ανθρώπους τηρήστε αποστάσεις μείνετε σπίτι και το κάνουν να φαίνεται λες και είναι ζήτημα ηθικής και υπευθυνότητας. Να είστε ηθικοί καλοί και υπεύθυνοι πολίτες. Αυτό είναι σχεδόν εμπαιγμός! Γιατί για την πλειοψηφία αυτό δεν είναι καν εφικτό.

Οπότε το επιχείρημά μας είναι ότι όχι δεν μπορούμε να το κάνουμε αυτό. Γιατί, ξέρετε, χάνουμε δύναμη εμείς με αυτήν την στάση, όταν προσπαθούμε δηλαδή να είμαστε σαν πρόβατα. Χρειαζόμαστε, αντίθετα, να κοιτάξουμε τους εαυτούς μας και τις εαυτές μας. Χρειάζεται να χρησιμοποιήσουμε τους δικούς μας πόρους και να σκεφτούμε πώς οργανώνουμε και να οργανώσουμε εκ νέου την κοινωνική αναπαραγωγή με έναν τρόπο που να μας επιτρέπει να θεραπεύσουμε τους εαυτούς και τις εαυτές μας και επιπλέον να μην καταστρέψουμε τον δεσμό μεταξύ μας, να μην εξουδετερώσουμε την δύναμή μας, να μην διαχωριστούμε ακόμα περισσότερο από πριν.

*

Η επόμενη ερώτηση αφορά την επιβάρυνση συγκεκριμένα των γυναικείων σωμάτων, ως συνήθως. Και εδώ πάλι αυτό που συμβαίνει αυτήν την περίοδο είναι μια αποκρυστάλλωση αυτού που συμβαίνει πάντα από πριν,  σε κάθε κατάσταση. Ότι δηλαδή όλες τις κρίσεις τις βιώνουν με πολύ πιο έντονο τρόπο οι γυναίκες συγκεκριμένα.

Μία σημαντική διαφορά είναι για παράδειγμα το ζήτημα της αναπαραγωγής, το ζήτημα της γέννησης. Κι εμείς βλέπουμε το δράμα αυτής της κατάστασης. Μόνο ένα παράδειγμα αυτού του δράματος τις τελευταίες εβδομάδες. Έγκυες γυναίκες που τώρα είναι υποχρεωμένες να πάνε στην δουλειά τους επειδή είναι νοσηλεύτριες, επειδή είναι εργαζόμενες σε τομείς που θεωρούνται ζωτικής σημασίας. Και το ρίσκο για αυτές είναι ανυπολόγιστο. Και η οδύνη και η αγωνία.

Βλέπουμε επίσης αυτή τη στιγμή ότι οι γυναίκες επιβαρύνονται πολύ περισσότερο επειδή σε πολλές περιπτώσεις αν δουλεύουν μέσα στο σπίτι για παράδειγμα υπάρχει το ζήτημα της διπλής βάρδιας, το ζήτημα τoυ να τα φέρνεις βόλτα με δύο δουλειές Αναδεικνύεται ακόμα πιο έντονα τώρα. Εξίσου για τις γυναίκες που είναι αναγκασμένες να πηγαίνουν κάθε μέρα σε ένα νοσοκομείο ή σε ένα κατάστημα ή σε ένα εργοστάσιο και μετά πρέπει να επιστρέψουν σπίτι, με όλα τα προβλήματα που δημιουργεί αυτή η κατάσταση. Εξίσου και για όσες βρίσκονται σπίτι με την προοπτική ότι η εργασία τους θα αναδιαρθρωθεί στο οικιακό περιβάλλον, ίσως και για τα επόμενα χρόνια, κι αυτό σημαίνει ότι το σπίτι, που είναι ήδη ένα εργοστάσιο, τουλάχιστον από την δική μας φεμινιστική οπτική, αφού πάντοτε κάναμε λόγο για την οικογένεια και για το σπίτι ως τον χώρο εντός του οποίου παράγεται η εργατική δύναμη, εμείς παράγουμε την εργατική τάξη κάθε μέρα για να το πούμε απλά. Και τώρα ακόμα περισσότερο. Τώρα έχουμε μια εργάσιμη ημέρα η οποία είναι ατελείωτη, σωστά; Και η σύγκρουση και η ένταση που αυτή η κατάσταση παράγει είναι ήδη πολύ εμφανείς.

Επιπρόσθετα σε αυτό γνωρίζουμε ότι για τις γυναίκες το σπίτι δεν είναι μόνο ένας χώρος εργασίας αλλά είναι συχνά ένας τόπος στον οποίο δέχονται πολλή βία. Και ήδη έχουν παρατηρηθεί πολύ περισσότερες γυναικοκτονίες και επιθέσεις. Το ξέρουμε ότι η βία κατά των γυναικών γεννάται στ' αλήθεια στα πλαίσια του θεσμού του γάμου, στα πλαίσια του θεσμού της οικογένειας εξαιτίας των σχέσεων εξουσίας που οικοδομούνται σε αυτούς και της θέσης των γυναικών και επειδή κατά έναν τρόπο το κράτος ανέκαθεν προϋπέθετε ή παραχώρησε στους άντρες την εξουσία να ελέγχουν τις ζωές των γυναικών και να επιτηρούν την εργασία τους, ώστε να διασφαλιστεί ότι όντως επιτελούν την εργασία της αναπαραγωγής. Και σε αυτήν την συγκυρία γίνεται ακόμα πιο φανερό. Και ξέρουμε επίσης ότι η βία κατά των γυναικών είναι ιδιαίτερα εκτεταμένη σε περιόδους έντασης.

Και τώρα περισσότερο από ποτέ ο φόβος της μόλυνσης, η ανεργία... Οι άνθρωποι -και όλο αυτό να διογκώνεται- οι άνθρωποι της εργατικής τάξης στις Ηνωμένες Πολιτείες άντρες και γυναίκες, είναι βουτηγμένοι μέσα σ' αυτό. Το εισόδημα της επόμενης χρονιάς είναι ήδη υποθηκευμένο γιατί υπάρχει τόσο μεγάλο χρέος να αποπληρωθεί. Μήνες πριν, πριν ξεκινήσει αυτή η επιδημία γινόταν μια έρευνα. Λοιπόν, ρωτούσαν τον κόσμο αν προκύψει μια έκτακτη ανάγκη πόσα χρήματα- για πόσο μπορείτε να συνεχίσετε; Αποδεικνύεται ότι, το ένα τρίτο της χώρας δεν είχε στην άκρη 400 δολάρια. Λοιπόν, ένας μεγάλος αριθμός ανθρώπων στην χώρα ζει μεροδούλι-μεροφάι, από βδομάδα σε βδομάδα. Ζουν με τον μισθό που βγάζουν. Οπότε τώρα μπορείτε να φανταστείτε τι επίπεδα έντασης επικρατούν σε μια οικογένεια, σωστά;

Οπότε το ερώτημα για το σώμα των γυναικών το ερώτημα για τις γυναίκες ως ένα κρίσιμο υποκείμενο εκείνο που πρέπει να κρατάει την τάξη των πραγμάτων. Βλέπουμε, για παράδειγμα, ότι στα νοσοκομεία υπάρχουν κυρίως γυναίκες που πραγματικά αντιμετωπίζουν αυτή τη μάχη, ξέρετε, με την έλλειψη πόρων... Και επίσης μια ανθρώπινη τραγωδία σε καθημερινή βάση, ξέρετε, υπάρχουν γυναίκες που αυτοκτόνησαν. Υπάρχουν νοσηλεύτριες που αυτοκτόνησαν, γιατί μετά από μέρες και μέρες και μέρες που έβλεπαν ανθρώπους να πεθαίνουν, που έβλεπαν τόσους πολλούς ανθρώπους να πεθαίνουν και να πεθαίνουν μόνοι, χωρίς τις οικογένειές τους... Αυτό είναι επίσης κάτι πολύ σκληρό, να μην επιτρέπεις στις οικογένειες για παράδειγμα να επισκέπτονται τους ανθρώπους στους οίκους ευγηρίας ή στο νοσοκομείο. Ξέρετε, οι επισκέψεις που οι οικογένειες κάνουν στους οίκους ευγηρίας και στα νοσοκομεία είναι επίσης μια μορφή ελέγχου, είναι επίσης ένας τρόπος κατανόησης του τι συμβαίνει και κοινοποίησής του πίσω στον έξω κόσμο. Και λοιπόν τόσοι πολλοί άνθρωποι πεθαίνουν μόνοι και υπάρχουν αυτές οι γυναίκες που πρέπει να φοβούνται για την ζωή τους που πρέπει να φοβούνται για την οικογένειά τους, γιατί όταν επιστρέφουν σπίτι μπορούν επίσης να μολύνουν την οικογένειά τους και την ίδια στιγμή πρέπει να βλέπουν αυτούς τους καημένους ανθρώπους να πεθαίνουν χωρίς κανέναν, κάθε μέρα, για μέρες και μέρες. Και δεν έχουν τον εξοπλισμό που πρέπει να δώσουν σε αυτούς, ούτε για τις ίδιες. Εντάξει; Οπότε, βλέπουμε ότι αλήθεια οι γυναίκες έχουν γίνει κρέας για τα κανόνια για να το πούμε απλά. Συμμαζεύουν όλη την κρίση. Είναι αυτές που πρέπει να επανορθώσουν για όλες τις κρίσεις του συστήματος.

Και η κατάσταση, νομίζω, είναι τέτοια που όλοι και όλες δίνουμε προσοχή σε αυτές τις γυναίκες συγκεκριμένα, αυτές που βρίσκονται στην πρώτη γραμμή, ξέρετε, ως αυτές που πιθανότατα θα είναι πιο δυνατές να ωθήσουν τα πράγματα προς μια αλλαγή. Γιατί ήδη ξέρουμε από συνεντεύξεις, από συμφραζόμενα ότι πολλές,  πολλές,  πολλές από αυτές αντιμετώπισαν την ζωή τους εντελώς… ότι αυτή η εμπειρία τις μεταμόρφωσε. Δεν θα είναι ποτέ οι ίδιοι άνθρωποι. Αυτές οι εμπειρίες τους έδωσαν μια τέτοια κατανόηση του συστήματος που τις άλλαξε ολοκληρωτικά. Οπότε, ξέρετε, ξανά το να βλέπουμε ότι δεν μπορούμε να πάμε πίσω δεν είναι ένα ζήτημα αν θα πάμε πίσω εκεί που βρισκόμασταν, αλλά είναι στην πραγματικότητα ένα ερώτημα πραγματοποίησης της συγκεκριμένης αλλαγής που αυτή η επιδημία δείχνει ότι είναι τώρα απολύτως απαραίτητη, ξέρετε, για πολλούς ανθρώπους.

Τώρα, υπό το πρίσμα των κοινών νομίζω ότι αυτό είναι  που ο καθένας και η καθεμιά τώρα αναγνωρίζει. Ξέρετε, ότι όταν αναφερόμαστε στο να ξαναπάρουμε στα χέρια μας το σύστημα και την οργάνωση της παραγωγής, συνειδητοποιώντας ότι δεν μπορούμε να πούμε «α, το κράτος» ή «α, ο καπιταλισμός» ότι, ξέρετε, αν είμαστε καλοί και καλές, αν κάνουμε όλα τα προβλεπόμενα που μας λένε να κάνουμε ξέρετε, θα έχουμε έναν καπιταλισμό με ανθρώπινο πρόσωπο που θα κάνει άλλο ένα άλμα προς την πρόοδο. Αν συνειδητοποιήσουμε ότι στην πραγματικότητα, ξέρετε, έχουμε ένα σύστημα που συνέχεια και συνέχεια, ως μέρος της ανάπτυξής του συνέχεια εξαλείφει ανθρώπους. Που δεν τοποθετεί την αξία της ανθρώπινης ζωής με κανέναν τρόπο στο κέντρο. Και, ξέρετε, πρόκειται να δουλέψουμε. Το βλέπουμε τώρα! Για παράδειγμα στις Ηνωμένες Πολιτείες, ξέρετε ότι ο Πρόεδρος Τραμπ επικαλείται εξουσίες, οι οποίες υπάρχουν συνήθως σε κατάσταση πολέμου. Ο Πρόεδρος έχει την εξουσία να επιβάλει συγκεκριμένα μοντέλα παραγωγής. Και επικαλείται την ίδια εξουσία τώρα για να αναγκάσει την βιομηχανία κρέατος να παραμείνει ανοιχτή. Ωραία; Ακόμα κι έτσι... είναι ένα πεδίο κρίσης. Πολλοί άνθρωποι μολύνθηκαν και πέθαναν. Άνθρωποι που εργάζονταν στην βιομηχανία πουλερικών, οι εργαζόμενοι που πακετάριζαν κρέας στην αντίστοιχη βιομηχανία και όμως τώρα τους αναγκάζει να πάνε στην δουλειά τους και αν αρνηθούν θα χάσουν την δουλειά τους. Οπότε, βλέπουμε πολύ καθαρά ότι στο όνομα του κέρδους της βιομηχανίας πας στην δουλειά σου με κίνδυνο να πεθάνεις. Πας στην δουλειά σου. Σε αυτήν την κατάσταση η δυνατότητα και η ανάγκη να ξαναπάρουμε στα χέρια μας την διαδικασία της αναπαραγωγής… και αυτό πρέπει να εφαρμοστεί σε πάρα πολλά επίπεδα, αλλά πρωτίστως, πρέπει να εφαρμοστεί στην πιο βασική του μορφή.

Έχω μιλήσει πολλές φορές στο έργο μου σχετικά με τα όσα έχω δει σε διάφορες χώρες στην Λατινική Αμερική, όπου κατά τις τρεις τελευταίες δεκαετίες, ως αντίδραση στην κρίση, συμπεριλαμβανομένων των επιδημιών, για παράδειγμα του δάγκειου πυρετού, σε πολλές κοινότητες οι γυναίκες ξεκίνησαν να σχηματίζουν κοινοτικές μορφές αναπαραγωγής. Οι γυναίκες ξεκίνησαν να δημιουργούν υποδομές σε κοινοτικό επίπεδο, λόγου χάρη συλλογικές κουζίνες, κήπους στον αστικό χώρο, επιτροπές επιφορτισμένες να δίνουν ένα ποτήρι γάλα στα παιδιά. Δημιούργησαν μια ολόκληρη δομή και αυτή η δομή είναι μια δομή όχι μόνο υπηρεσιών, αλλά ταυτόχρονα και μια δομή πολιτικά συγκροτημένη. Γιατί σε αυτήν την διαδικασία, κάνοντάς το αυτό, ξέρετε, οι ίδιες γυναίκες τελικά έμαθαν και κατανόησαν,  τι συμβαίνει στην κοινότητά τους. Τι χρειάζονται; Τι δεν γίνεται; Τι είναι απαραίτητο; Και δημιούργησαν συναισθηματικούς και πολιτικούς δεσμούς μεταξύ τους που τους επέτρεψαν να αντιμετωπίσουν το κράτος από θέση ισχύος, να αντιμετωπίσουν το κράτος και να απαιτήσουν την επιστροφή των πόρων. Όχι να πουν «α, αυτό το κράτος θα έπρεπε να μας οργανώσει» αλλά ότι το κράτος πρέπει να παραιτηθεί.

Είτε πρόκειται για αστικό χώρο, είτε για γη, γη για σπαρτά είτε πρόκειται για κτίρια ή για ποσότητες χρημάτων. Αλλά αναμφισβήτητα ξανά και ξανά μας έχουν καταληστεύσει! Μας έχουν αποσπάσει τους πιο πολύτιμους πόρους για την αναπαραγωγή της ζωής μας. Οπότε, αυτή η ανασυγκρότηση και η ανάκτηση της αναπαραγωγής σχεδιασμένη με έναν πιο κοινοτικό τρόπο δεν σημαίνει παραγνώριση,  της τυπικής παραγωγικής εργασίας. Για την ακρίβεια, τα δύο αυτά συνδέονται επειδή θα έπρεπε επίσης να αρχίσουμε να συζητάμε τι είναι αυτό που παράγεται. Ξέρετε, στην Ιταλία, η Ιταλία ήταν το κέντρο της επιδημίας στην Ευρώπη, επέβαλαν λοκντάουν, οι άνθρωποι δεν μπορούσαν να βγουν στον δρόμο, εκτός αν είχαν κάποιο πιστοποιητικό. Γιατί πηγαίνεις τώρα; Αποδεικνύεται ότι πολλά εργοστάσια συνεχίζουν να παράγουν και ανάμεσά τους εργοστάσια κατασκευής όπλων. Άρα, άνθρωποι δεν μπορούσαν να βγουν στον δρόμο δύο φορές την ίδια ημέρα αλλά τα εργοστάσια παρήγαγαν όπλα. Και δεν είχαν μάσκες, ξέρετε, παντού τα αντισηπτικά ήταν σε έλλειψη, οι μάσκες ήταν σε έλλειψη, φάρμακα. Αλλά παράγεις όπλα! Το ίδιο και στις Ηνωμένες Πολιτείες. Παράγουμε έναν εξωφρενικό, εξωφρενικό αριθμό όπλων! Μπορούμε να ανατινάξουμε αυτήν την χώρα -όχι «εμείς», δεν μου αρέσει το «εμείς», δεν εμπλέκομαι σε αυτό- αλλά αυτή η χώρα μπορεί να ανατινάξει τον κόσμο πάρα πολλές φορές. Αλλά δεν υπάρχουν αρκετές μάσκες, δεν υπάρχουν αρκετά γάντια! Μπορείτε να το φανταστείτε; Αυτό δεν έγινε κατά λάθος. Αυτές είναι επιλογές και αυτές οι επιλογές αποκαλύπτουν ποια είναι η αξία της ανθρώπινης ζωής στα μάτια αυτών που μας κυβερνούν. Εγώ θεωρώ, εκτός και αν αυτό είναι πολύ προφανές, ότι αυτό, με έναν τρόπο σπρώχνει, καταλαβαίνετε, συνηγορεί στην ιδέα πως όλο αυτό,  είναι μια απλή επιδημία, από αυτές που συμβαίνουν συνέχεια, και υπάρχει πάντα μια αποδιοργάνωση. Όχι, αυτές είναι πολύ συγκεκριμένες επιλογές. Όπως το πού θα αξιοποιήσεις τους πόρους. Οπότε, προφανώς, πρέπει επίσης να παρέμβουμε. Κοιτώντας στο μέλλον, αλλά και στο παρόν, τι παράγεται τώρα;

Αλλά την ίδια ώρα, υπάρχει ένα θεμελιώδες πεδίο, που είναι το ζήτημα για την αναπαραγωγή της καθημερινής ζωής. Και αυτό δεν σημαίνει μόνο την οικιακή εργασία, ή μόνο τη σεξεργασία, ή την άμεση ιατρική περίθαλψη, αλλά σημαίνει και τον αγροτικό τομέα, την παραγωγή τροφής, την σχέση με τον φυσικό κόσμο και τα ζώα. Δεν μπορούμε να έχουμε πλέον χώρους στους οποίους βρίσκονται πέντε χιλιάδες αγελάδες ή πέντε χιλιάδες γουρούνια, όλα μαζί στον ίδιο χώρο και μετά να τα ταΐζουν με αντιβιοτικά. Επειδή, προφανώς, όταν είναι και τα πέντε χιλιάδες μαζί, παράγουν συνεχώς ασθένειες, σωστά; Δεν γίνεται να έχουμε δάση εντελώς κατεστραμμένα. Πριν την πανδημία είχαμε τις πυρκαγιές στην Αυστραλία, είχαμε τις πυρκαγιές στην Ελλάδα, είχαμε τις πυρκαγιές στον Αμαζόνιο. Ο Αμαζόνιος φλέγεται! Βάζουν φωτιές στα δάση, ώστε να μπορούν να στριμώξουν πιο πολλά ζώα μαζί, πιο πολλά ζώα, πιο πολλά αντιβιοτικά ή πιο εντατική παραγωγή σόγιας, η περισσότερη γενετικά μεταλλαγμένη. Δεν μπορούμε να έχουμε σπαρτά, που τώρα παράγονται με χημικά, ζιζανιοκτόνα, εντομοκτόνα, υποκαπνισμό. Υποκαπνίζουν με αεροπλάνα, ξέρετε. Και όταν βλέπεις το ποσοστό των καρκίνων σε κάθε χώρα, συγκεκριμένα εκεί που υπάρχει αγροτική παραγωγή, αλλά και σε κάθε χώρα παρατηρεί καμιά ότι υπάρχουν περισσότεροι καρκίνοι από ό,τι άνθρωποι που προσβλήθηκαν από κορωνοϊό.

Οπότε μιλάμε στ’ αλήθεια για ένα σύστημα που είναι παθολογικό. Ένα σύστημα που είναι προσανατολισμένο στον θάνατο, που έχει καταστρέψει τη ζωή. Υπάρχουν πολλοί τρόποι να καταστρέψει κανείς την ζωή, ξέρετε. Νιώθω την υποκρισία παντού και στην Ευρώπη βλέπω ανθρώπους να τιμούν την μνήμη, την ημέρα μνήμης και τους ανθρώπους που πέθαναν στους θαλάμους αερίων. Αλλά, ξέρετε, δεν είναι μόνο αυτό. Ο θάνατος είναι θάνατος! Και πιστεύω είναι πολύ σημαντικό να συνειδητοποιήσουμε ότι παίρνονται αποφάσεις και ότι όλοι ξέρουν ότι στο τέλος, θα πεθάνουν άνθρωποι. Εκτός του ότι είναι πολύ πιο αόρατοι και η ευθύνη απέναντί τους τόσο εξασθενημένη και πρέπει να αρχίσουμε να το καταγγέλλουμε και αυτό. Δεν είναι μόνο ο ωμός, κατάφωρος τρόπος με τον οποίο οι άνθρωποι εξοντώνονται ευθέως. Αυτές οι επιλογές όμως εμφανίζονται ως προφανείς. Με αυτήν την κατάσταση είμαστε αντιμέτωποι, νομίζω. Διότι το είδος των πολιτικών που είδαμε στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ, τα δύο μπλοκ που από κοινού με την Κίνα ηγούνται της παγκόσμιας οικονομίας, οι επιλογές που είδαμε τις τελευταίες τρεις-τέσσερις δεκαετίες, βασικά σε όλη την ιστορία του καπιταλισμού.

Αλλά για να επιστρέψουμε στο παρόν, ας δούμε αυτό το τελευταίο σημείο. Μπορούμε να δούμε ότι αυτές οι επιλογές είναι επιλογές που ήδη, ξέρεις, προανήγγειλαν τους πολλούς ανθρώπους που θα πέθαιναν. Προτού ξεσπάσει η πανδημία μιλούσαμε για τους πρόσφυγες στα σύνορα με την Τουρκία και στην Ελλάδα. Πέθαιναν εκεί στο κρύο. Αλλά μιλάμε για μητέρες που είδαν τα παιδιά τους το πρωί, που κρατάνε το παιδί τους,  να παγώνουν μέχρι θανάτου στη διάρκεια της νύχτας. Μιλάμε για τους πρόσφυγες στα σύνορα ανάμεσα στο Μεξικό και τις ΗΠΑ που επίσης πεθαίνουν. Και που βρίσκονται σε στρατόπεδα συγκέντρωσης με παιδιά που χωρίζονται από τις οικογένειές τους, που τοποθετούνται εκεί. Οπότε, νομίζω, όλα αυτά είναι πράγματι εκεί. Και έχουμε γίνει τόσο αναίσθητοι και αναίσθητες, που δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα πια γι' αυτό;

Αλλά, για να επιστρέψω στην ερώτηση για τα κοινά. Νομίζω είναι πολύ πολύ πολύ σημαντικό ζήτημα, επειδή, νομίζω, η αδυναμία να αντισταθούμε και να αλλάξουμε κάτι τόσο προφανές, μία τόσο προφανή προσβολή της ανθρώπινης ζωής, μία τόσο εμφανή απαξίωση της ανθρώπινης ζωής είναι δυνατόν να υπάρχει όταν οι άνθρωποι νιώθουν τόσο μόνοι, ηττημένοι, απομονωμένοι ο ένας από τον άλλον. Και μόνο όταν ερχόμαστε κοντά, όταν συνδέουμε ξανά τις ζωές μας. Όχι μόνο ιδεολογικά. Συνδεόμαστε ξανά και μέσα από την οικοδόμηση μέρα με τη μέρα, μέσα από την εξασφάλιση μέρα με τη μέρα της αναπαραγωγής μας. Μόνο όταν το κάνουμε αυτό, μόνο τότε δημιουργούμε τη δύναμη για να αντισταθούμε.

Είστε στην Αθήνα, και πάντοτε σκέφτομαι τον Πλάτωνα στο Συμπόσιο. Ο στρατός των εραστών, που ήξεραν ότι όταν οι άνθρωποι έχουν ο ένας τον άλλον δεν τους φοβίζει τίποτα, γιατί ο έρως είναι μέγας δαίμων. Είναι μια πολύ μεγάλη δύναμη που σε κάνει να υπερβαίνεις τον εαυτό σου. Σε συνδέει, σου δίνει δύναμη να μην ανησυχείς για τη ζωή σου, επειδή τώρα είσαι συνδεδεμένη με κάτι πιο δυνατό. Αυτή είναι η εμπειρία που μας έρχεται από τόσες κουλτούρες. Τόσες κουλτούρες που δεν είναι καπιταλιστικές. Όπου δεν έχεις αυτήν την απαίσια σύλληψη της ζωής ως ζωής του ατόμου, ατόμου απομονωμένου, που νοιάζεται μόνο για τον εαυτό του. Αυτό είναι άθλιο, πρέπει να το πούμε, είναι άθλιο, και είμαι πολύ εμπνευσμένη από τους ανθρώπους στη Λατινική Αμερική, από την αλληλεγγύη τους με τον παρόν, αλλά και την αλληλεγγύη τους με τον θάνατο. Αυτό το θάρρος δεν είναι κάτι που φυτρώνει στα δέντρα, φυτρώνει μέσα από την αλληλεγγύη που νιώθουμε με άλλους ανθρώπους, συμπεριλαμβανομένων αυτών που έχουν πεθάνει. Έτσι, ο θάνατος δεν σε τρομάζει, δεν σε τρομοκρατεί με τον τρόπο που το κάνει, όταν σκέφτεσαι μόνο τη δική σου, μικρή ζωή. Διότι είσαι μέρος από κάτι πολύ μεγαλύτερο από τους εαυτούς μας. Ο αγώνας σου είναι μέρος από κάτι πολύ μεγαλύτερο. Και νομίζω ότι η αναδιοργάνωση της αναπαραγωγής πρέπει να γίνει σε πολλά, πολλά επίπεδα, είτε μιλάμε για τη γεωργική παραγωγή είτε για το φαγητό, την αγάπη, τις σχέσεις, τη μνήμη, τη μνήμη των τόπων στους οποίους βρισκόμαστε, τη σύνδεση με αυτούς κι αυτές που ήρθαν πριν από εμάς.

Είναι ευκταίο, η στιγμή αυτή να είναι μια στιγμή μεγάλου μετασχηματισμού και κατά μία έννοια μια στιγμή που συνειδητοποιούμε ότι ο ιός, το παθογόνο στοιχείο είναι ο ίδιος ο καπιταλισμός. Το παθογόνο στοιχείο είναι αυτός ο φόβος που έχουμε, το παθογόνο στοιχείο είναι ότι αντιμετωπίζουμε τους άλλους ανθρώπους σαν εχθρούς. Ξέρουμε πως αυτό που κάνουν είναι να μας κάνουν να αντιμετωπίζουμε τους άλλους ανθρώπους όχι ως πηγή πλούτου αλλά ως εχθρούς, αυτός είναι ο ιός. Αυτό είναι το πιο θανατηφόρο και νομίζω ότι η απάντηση των κοινών είναι ακριβώς το εκ νέου χτίσιμο αυτών των δεσμών που διαρκώς κόβονται και τώρα αυτή η πανδημία είναι το τέλειο κίνητρο, η τέλεια συνθήκη, το τέλειο εργαλείο προκειμένου να μας κάνουν να νιώσουμε αποκομμένοι και αποξενωμένοι από τους άλλους ανθρώπους ακόμα περισσότερο απ' ό,τι πριν.

*

Τώρα, κάτι ξέχασα, επίτρεψέ μου… Ναι, φυσικά. Η τελευταία ερώτηση σου σχετίζεται… Νομίζω, τα κινήματα που αναπτύχθηκαν στην Ευρώπη και ειδικά στη Λατινική Αμερική τα τελευταία δέκα χρόνια κινούνται σε αυτήν την κατεύθυνση. Είναι κινήματα που προχωρούν  γιατί είναι κινήματα στα οποία το ζήτημα της αναπαραγωγής είναι πολύ πολύ κεντρικό και είναι κινήματα που αναγνωρίζουν ότι ο αγώνας για τις γυναίκες, για την βελτίωση της ζωής των γυναικών είναι ένα και το αυτό με τον αγώνα ενάντια στην οικολογική καταστροφή του περιβάλλοντός μας, είναι αγώνας για διάσωση της φύσης από την καταστροφή στην οποία είμαστε εκτεθειμένοι. Είναι λοιπόν ένας αγώνας ενάντια στην αποικιοκρατία, ενάντια στον καπιταλισμό και κανένας από αυτούς τους αγώνες δεν μπορεί να διαχωριστεί από τον άλλον. Και νομίζω ότι το κίνημα, τα νέα κινήματα που βλέπουμε σήμερα είναι μακράν ευρύτερα και ωριμότερα και καταλαβαίνετε, το κίνημα έχει αναπτυχθεί εξαιτίας της συμμετοχής τόσων καινούριων ανθρώπων νέα υποκείμενα, νέες φωνές, μαύρες γυναίκες, μετανάστριες γυναίκες από κάθε σημείο του παγκόσμιου Νότου, κι έτσι έχουμε ένα κίνημα που έχει μάθει πολλά, και έχει καταστεί ικανό να βλέπει τις συνδέσεις μεταξύ των διαφορετικών αγώνων.

Και όλοι αυτοί οι άνθρωποι, δεν είναι μόνο ικανοί να βλέπουν τις συνδέσεις, αλλά επιπλέον να τις μεταφράζουν σε οργανωτικές μορφές. Νομίζω ότι με το κάλεσμα στη φεμινιστική απεργία που βλέπουμε τα τελευταία χρόνια, είναι βέβαια μια απεργία που γίνεται κατανοητή με πολύ διαφορετικό τρόπο από εκείνον των συνδικάτων έχει προκύψει ένας πολύ δημιουργικός δημόσιος διάλογος. Τι ακριβώς σημαίνει να οργανώνεται μια απεργία ιδιαίτερα πάνω στο ζήτημα της αναπαραγωγής; Που είναι εξαιρετικά σύνθετο και πολύπλευρο ζήτημα. Και νομίζω ότι είναι πολύ σημαντικό που βλέπουμε τους τρόπους με τους οποίους οι γυναίκες έχουν συνδέσει όλες αυτές τις διαφορετικές πλευρές της παραγωγικής ζωής και της αναπαραγωγικής εργασίας.

Και ξέρετε, ένα από τα πράγματα που με εντυπωσιάζει τα τελευταία χρόνια είναι ο τρόπος με τον οποίο ο ένας αγώνας διαπερνά, εισχωρεί στον άλλον. Για παράδειγμα ο αγώνας των γυναικών του Αμαζονίου για οικολογικά θέματα, ενάντια στην αποψίλωση των δασών ενάντια στις εξορύξεις και στη δηλητηρίαση  του νερού και μέσα σε αυτή τη διαδικασία ανακαλύπτουν ότι χρειάζεται να αγωνιστούν και ως φεμινίστριες, διότι για να αγωνιστούν ενάντια στην αποψίλωση και τις εξορύξεις χρειάζεται να αγωνιστούν ενάντια στους άντρες των ίδιων των κοινοτήτων τους, οι οποίοι ίσως δεν βλέπουν τι προκαλούν οι εξορύξεις στο νερό και στην υγεία της κοινότητας. Πιθανόν να τους έλκει το χρηματικό πακέτο που φέρνουν μαζί τους οι εταιρείες εξορύξεων, όμως οι γυναίκες ξέρουν και αρθρώνουν λόγο για το γεγονός ότι η εξόρυξη δηλητηριάζει το νερό, αποψιλώνει το δάσος και σηματοδοτεί το τέλος της κοινότητας. Έτσι μέσα στη διαδικασία του οικολογικού αγώνα υπάρχει η φεμινιστική προοπτική και η φεμινιστική συνείδηση και το αντίστροφο.

Υπάρχουν οι οργανώσεις γυναικών όπως η Ni una menos (ούτε μια λιγότερη) που μάχονται ενάντια στη βία κατά των γυναικών και παράλληλα αντιλαμβάνονται ότι μπορείς να μάχεσαι για το γυναικείο ζήτημα, για φεμινιστικά θέματα, μόνο όταν ασχολείσαι ταυτόχρονα με τη ίδια την υλική συνθήκη της αναπαραγωγής μας. Με τη γη, με την τεκνοποίηση, με τον αστικό χώρο, την οργάνωση της νόμιμης εργασίας κλπ. Οπότε υπάρχει μια συνάντηση των διαφορετικών κινημάτων, η οποία θεωρώ ότι είναι πολύ ισχυρή και την ίδια στιγμή υπάρχει η ξεκάθαρη επίγνωση ότι οι γυναίκες πραγματικά ηγούνται τώρα. Ότι οι γυναίκες είναι οι κινητήριες δυνάμεις της αντίστασης σε αυτή τη νέα τρομερά καταστροφική εκδοχή του καπιταλισμού και ουσιαστικά είναι οι κινητήριες δυνάμεις του κοινωνικού μετασχηματισμού που λαμβάνει χώρα και που πρέπει να λάβει χώρα διότι δεν μπορούμε να υπερβούμε τον καπιταλισμό αν δεν δημιουργούμε την ίδια στιγμή, μέσα στο παρόν μας, κάτι καινούριο, κάτι διαφορετικό.

Κ.Σ.: Ήταν πραγματικά εμπνευστικά όσα είπατε και ευχαριστούμε πάρα πολύ που δεχτήκατε την πρόσκλησή μας και ήσασταν μαζί μας απόψε.

Σ.Φ.: Κι εγώ ευχαριστώ. Εύχομαι ό,τι καλύτερο και ανυπομονώ να μάθω τι θα συζητήσει  συνέλευσή σας και τι θα αποφασιστεί. Ευχαριστώ.

*Η συνομιλία με τη Σίλβια Φεντερίτσι πραγματοποιήθηκε και βιντεοσκοπήθηκε από την  Κατερίνα Σεργίδου, εκ μέρους της Συνέλευσης 8 Μάρτη στις 8 Μάη του 2020

Το μοντάζ και ο υποτιτλισμός έγιναν από τη Δάφνη Χασούρου

Η μετάφραση της ομιλίας είναι προϊόν συλλογικής εργασίας των: Δάφνη Χασούρου, Δήμητρα Αλιφιεράκη, Κατερίνα Καλλέργη, Ειρήνη Συνοδινού , Isabel Machado και Κατερίνα Σεργίδου

Κατά την επιμέλεια του κειμένου, επιλέχθηκε η διατήρηση της προφορικότητας προκειμένου να μην στερηθούν οι αναγνώστριες το συναίσθημα που δημιουργείται από την ζωντάνια του λόγου, τις καθημερινές εκφράσεις και τις εμφατικές επαναλήψεις. Αν και κάποιες φορές το νήμα χάνεται για λίγο όπως μπορεί να συμβαίνει στον προφορικό λόγο, προτιμήσαμε αυτή την εκδοχή. Το παρόν κείμενο αποτελεί μια πιο προσεχτική μετάφραση της ομιλίας της Φεντερίτσι από εκείνη που προβλήθηκε ζωντανά και που λόγω πίεσης χρόνου δεν είχε ολοκληρωθεί.