Σε διελκυστίνδα επικοινωνιακής τακτικής εξελίσσεται η κατάθεση σχεδίου νόμου για την «καταπολέμηση του ρατσισμού» από μεριάς της ΔΗΜΑΡ και του ΠΑΣΟΚ.
Πρόκειται για απέλπιδα απόπειρα «ιδεολογικού διαχωρισμού» των σοσιαλφιλελεύθερων εταίρων από τη ΝΔ, την ώρα που τα ποσοστά τους καταρρέουν στις δημοσκοπήσεις.
Την ίδια ώρα οι δύο εταίροι δηλώνουν καθαρά πως το θέμα δεν αποτελεί ουσιώδη αιτία ρήξης της τρικομματικής μνημονιακής κυβέρνησης, η οποία χρειάζεται να ολοκληρώσει το έργο της.
Από την άλλη μεριά, η ΝΔ αρνείται να συναινέσει στην όποια πραγματική βελτίωση των διατάξεων του 1979, κλείνοντας με νόημα το μάτι στη Χρυσή Αυγή. Καταθέτει «βελτιωτικές ρυθμίσεις», που αποποινικοποιούν το ρατσισμό λειτουργών του κράτους και νεοναζιστικών κομμάτων, ενώ νομοθετούν την ποινικοποίηση της αντίθετης άποψης για τις γενοκτονίες (Ποντίων, Αρμενίων κλπ) πέραν του ναζιστικού ολοκαυτώματος.
Έτσι η ίδια η ΝΔ, που υποτίθεται κόπτεται για τον κίνδυνο ποινικοποίησης της γνώμης των ρατσιστών, κάνει ένα ουσιαστικό βήμα προς την κατεύθυνση τσουβαλιάσματος των ιδεολογικών «άκρων» μέσω ποινικοποίησης της όποιας αιρετικής άποψης.
Τα καλύτερα αντιρατσιστικά νομοσχέδια δεν καταπολεμούν το ρατσισμό όσο αστυνομία και δικαστές δεν τα εφαρμόζουν, όσο συνεχίζεται ο κυρίαρχος κρατικός θεσμικός ρατσισμός των στρατοπέδων συγκέντρωσης και της ποινικοποίησης των μεταναστών.
Παρ’ όλα αυτά ρυθμίσεις όπως εκείνη της προστασίας των θυμάτων της ρατσιστικής βίας, ώστε να μην απελαύνονται, αν δεν έχουν χαρτιά, ή αυτή που δίνει τη δυνατότητα κατάθεσης μήνυσης και από αντιρατσιστικές οργανώσεις, φορείς προστασίας δικαιωμάτων κ.ά. πέρα από τα ίδια τα θύματα, μπορούν να λειτουργήσουν επικουρικά στο μαζικό αντιρατσιστικό και αντιφασιστικό κίνημα. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι αυτές οι ρυθμίσεις απουσιάζουν από τις προτάσεις της ΝΔ.
Ο ρατσισμός και οι φασιστικές συμμορίες βολεύουν τα μνημόνια και τους τραπεζίτες, γιατί στρέφουν τους ντόπιους φτωχούς ενάντια στους μετανάστες αντί για τα αφεντικά, ενώ συντηρούν για τους εργοδότες το οικονομικά κερδοφόρο έδαφος της μετατροπής όλων των μεταναστών εργατών σε «παράνομους» σκλάβους τύπου Μανωλάδας.
Γι’ αυτό κάθε «αντιρατσιστική» πρόθεση χρειάζεται να απορρίπτεται ως ανειλικρινής, όταν εκπορεύεται από όσους στηρίζουν τα οικονομικά θαύματα της αγροτικής εξαγωγικής παραγωγής που είναι χτισμένα με το αίμα των μεταναστών, τους φράχτες στον Έβρο και τα πογκρόμ του Ξένιου Δία.
Δεν ξεχνάμε την επίσημη ανακοίνωση της υιοθέτησης ρατσιστικής ατζέντας από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ στο Καστελλόριζο το 2009, στις ίδιες δηλώσεις του Γ. Α. Παπανδρέου που έκαναν γνωστό για πρώτη φορά πως έρχεται να μας σώσει το ΔΝΤ.
Για όλους αυτούς τους λόγους, η κατάθεση από την Αριστερά ξεχωριστού σχεδίου νόμου από εκείνο των ΔΗΜΑΡ-ΠΑΣΟΚ είναι απόλυτα σωστή. Γιατί διαλύει τις αυταπάτες περί ανύπαρκτων «συνταγματικών τόξων» μαζί με όσους επιστρατεύουν απεργούς και πυροβολούν τα «άκρα». Γιατί διατηρεί τη βασική διαχωριστική γραμμή με την κυβέρνηση, που είναι ο αγώνας ενάντια στη μνημονιακή φτώχεια και ανεργία.
Και τέλος γιατί ελαχιστοποιεί την πιθανότητα η Αριστερά να παίξει το ρόλο του κομπάρσου, αν τελικά ο Ρουπακιώτης τα βρει με τους Τουρκοφάγους του Σαμαρά περί «σωστών» και «λάθος» γενοκτονιών. Το βέβαιο πάντως είναι πως τις επόμενες εβδομάδες και μήνες ο αντιρατσισμός όλων θα κριθεί κυρίως στους δρόμους και όχι στο κτίριο της Βουλής.
